καλός μου παππούλης Ευμένιος.
Ο μακαριστός γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης, είναι γνωστός σε πολλούς.
Εγώ γνώρισα την ύπαρξή του κατά έναν ασυνήθιστο τρόπο και σε τελείως ασύμβατο χώρο.
Είχα πάει, για υπόθεση μου, σε δημόσια υπηρεσία και εκεί με εξυπηρέτησε -με την κυριολεκτική και παράξενη για το ελληνικό δημόσιο, έννοια του όρου- ένας χαριτωμένος άνθρωπος.
Κάποια στιγμή, ήρθε το παιδάκι του που το έλεγαν Ευμένιο...."Πού το βρήκατε αυτό το όνομα;" είπα απορημένη, για να μάθω όλο το ευλογημένο, από τον Θεό, δια πρεσβειών του Γέροντος, προγεννητικό παρελθόν του παιδιού και την αγάπη της οικογένειας για τον μακαριστό.
"Ετσι εξηγείται και η γλυκύτητα των τρόπων", σκέφτηκα.
Με εντυπωσίασε η τόση προσήλωση στη μνήμη ενός Γέροντα που η Εκκλησία δεν έχει ακόμη ανακηρύξει άγιο και άρχισα να ψάχνω γιαυτόν.
Βρήκα δύο βιβλία βιογραφικά και αφού τα διάβασα, τον έβαλα στους πρεσβευτές μου.
Ο Γέροντας Ευμένιος δεν είχε και καμμιά φοβερή λάμψη ζωής εκτός από αυτή του φεγγοβόλου προσώπου του που, όπως το είδα σε φωτογραφίες, μου θύμισε το "όπου επισκοπεί το φώς του προσώπου Σου". Δηλαδή σαν να έψαχνε να σταθεί, όπου έλαμπε το φως του Θεού!
Κατά τα άλλα, ένας μάλλον άσημος, κατά κόσμον, ιερομόναχος, με μόνη του διασημότητα τον τρόπο να γελάει πονώντας και να αγαπάει, ως εικόνες του Θεού, τους ανθρώπους.
Αν θυμάμαι καλά, λίγες τάξεις του Δημοτικού σχολείου τελείωσε στην Κρήτη και μετά επιδόθηκε στον αγώνα να γίνει ο έσχατος και ο υπηρέτης και υπήρξε ακριβώς αυτό στο Λεπροκομείο Αθηνών, όπου υπηρέτησε ως εφημέριος.
Αρρωστος ο ίδιος από λέπρα, αποθεραπεύτηκε για να παρηγορήσει τους άλλους αρρώστους και να αναπαύσει χιλιάδες ψυχές.
Είχε γεννηθεί το 1931, εκοιμήθη εν Κυρίω 23 Μαίου 1999 και ο τάφος του βρίσκεται στο χωριό του, την Εθιά Ηρακλείου Κρήτης.
Φαντάζομαι εκείνον τον φρικτό, για όσους τον είχαν γνωρίσει, Μάιο του αποχωρισμού ή μήπως εκείνον τον υπέροχο Μάιο που απέκτησαν τα πνευματικά του παιδιά, μέσον ιδιαίτερο στον ουρανό;
Προσπαθώ επίσης να σκεφτώ πως ήταν η δική μου ζωή στα 1999, δυο μέρες μετά την γιορτή μου, τότε που, δίχως να το υποψιάζομαι, ένας μελλοντικός μου φίλος πήγαινε στα αιώνια μοναστήρια με μια προσευχή και για μένα (που θα την μάθαινα χρόνια μετά...). Δεν θυμάμαι τίποτε....Σημασία έχει πως τώρα τον ξέρω και τον έχω δίπλα στους Αλλους που ζαλίζω με αιτήματα...
Ο παππούλης αυτός έζησε προδρομική ζωή για να ανοίξουν οι δρόμοι του θείου ελέους για χιλιάδες ανθρώπων. Τον έβλεπαν να υπερίπταται του εδάφους στις λειτουργίες, τον άκουγαν να προλέει αυτά που ήθελαν να του εξομολογηθούν, έπαιρναν ευλογία μνημης το γέλιο του και την φιλοξενία στην αυλή και το κελλάκι του, οι τρίβοι της Δικαιοσύνης -ειπωμένες ως εκφωνήσεις από κείνον- γινόταν δρόμοι σπλαχνικού Θεού προς την ανθρώπινη ανεπάρκεια, ο κόσμος ξαναγινόταν φιλόξενος για τους κουρασμένους και τους αποκαμωμένους, με την εγγύηση του Γέροντα.
Μου αρέσει να μιλώ γιαυτόν και ας μην έχω τίποτε να προσθέσω στα όσα έχουν ήδη ειπωθεί. Μάλλον το κάνω για να παίρνω το εύοσμον της αναφοράς. Περίπου όπως θέλεις να μιλάς συνέχεια για το γιασεμί που απλά (και ίσως καθηκόντως...)ανθίζει...
Θα γράψω για τούτον τον γελαστό και ταπεινό Γέροντα και άλλα σημειώματα.
Ο μακαριστός γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης, είναι γνωστός σε πολλούς.
Εγώ γνώρισα την ύπαρξή του κατά έναν ασυνήθιστο τρόπο και σε τελείως ασύμβατο χώρο.
Είχα πάει, για υπόθεση μου, σε δημόσια υπηρεσία και εκεί με εξυπηρέτησε -με την κυριολεκτική και παράξενη για το ελληνικό δημόσιο, έννοια του όρου- ένας χαριτωμένος άνθρωπος.
Κάποια στιγμή, ήρθε το παιδάκι του που το έλεγαν Ευμένιο...."Πού το βρήκατε αυτό το όνομα;" είπα απορημένη, για να μάθω όλο το ευλογημένο, από τον Θεό, δια πρεσβειών του Γέροντος, προγεννητικό παρελθόν του παιδιού και την αγάπη της οικογένειας για τον μακαριστό.
"Ετσι εξηγείται και η γλυκύτητα των τρόπων", σκέφτηκα.
Με εντυπωσίασε η τόση προσήλωση στη μνήμη ενός Γέροντα που η Εκκλησία δεν έχει ακόμη ανακηρύξει άγιο και άρχισα να ψάχνω γιαυτόν.
Βρήκα δύο βιβλία βιογραφικά και αφού τα διάβασα, τον έβαλα στους πρεσβευτές μου.
Ο Γέροντας Ευμένιος δεν είχε και καμμιά φοβερή λάμψη ζωής εκτός από αυτή του φεγγοβόλου προσώπου του που, όπως το είδα σε φωτογραφίες, μου θύμισε το "όπου επισκοπεί το φώς του προσώπου Σου". Δηλαδή σαν να έψαχνε να σταθεί, όπου έλαμπε το φως του Θεού!
Κατά τα άλλα, ένας μάλλον άσημος, κατά κόσμον, ιερομόναχος, με μόνη του διασημότητα τον τρόπο να γελάει πονώντας και να αγαπάει, ως εικόνες του Θεού, τους ανθρώπους.
Αν θυμάμαι καλά, λίγες τάξεις του Δημοτικού σχολείου τελείωσε στην Κρήτη και μετά επιδόθηκε στον αγώνα να γίνει ο έσχατος και ο υπηρέτης και υπήρξε ακριβώς αυτό στο Λεπροκομείο Αθηνών, όπου υπηρέτησε ως εφημέριος.
Αρρωστος ο ίδιος από λέπρα, αποθεραπεύτηκε για να παρηγορήσει τους άλλους αρρώστους και να αναπαύσει χιλιάδες ψυχές.
Είχε γεννηθεί το 1931, εκοιμήθη εν Κυρίω 23 Μαίου 1999 και ο τάφος του βρίσκεται στο χωριό του, την Εθιά Ηρακλείου Κρήτης.
Φαντάζομαι εκείνον τον φρικτό, για όσους τον είχαν γνωρίσει, Μάιο του αποχωρισμού ή μήπως εκείνον τον υπέροχο Μάιο που απέκτησαν τα πνευματικά του παιδιά, μέσον ιδιαίτερο στον ουρανό;
Προσπαθώ επίσης να σκεφτώ πως ήταν η δική μου ζωή στα 1999, δυο μέρες μετά την γιορτή μου, τότε που, δίχως να το υποψιάζομαι, ένας μελλοντικός μου φίλος πήγαινε στα αιώνια μοναστήρια με μια προσευχή και για μένα (που θα την μάθαινα χρόνια μετά...). Δεν θυμάμαι τίποτε....Σημασία έχει πως τώρα τον ξέρω και τον έχω δίπλα στους Αλλους που ζαλίζω με αιτήματα...
Ο παππούλης αυτός έζησε προδρομική ζωή για να ανοίξουν οι δρόμοι του θείου ελέους για χιλιάδες ανθρώπων. Τον έβλεπαν να υπερίπταται του εδάφους στις λειτουργίες, τον άκουγαν να προλέει αυτά που ήθελαν να του εξομολογηθούν, έπαιρναν ευλογία μνημης το γέλιο του και την φιλοξενία στην αυλή και το κελλάκι του, οι τρίβοι της Δικαιοσύνης -ειπωμένες ως εκφωνήσεις από κείνον- γινόταν δρόμοι σπλαχνικού Θεού προς την ανθρώπινη ανεπάρκεια, ο κόσμος ξαναγινόταν φιλόξενος για τους κουρασμένους και τους αποκαμωμένους, με την εγγύηση του Γέροντα.
Μου αρέσει να μιλώ γιαυτόν και ας μην έχω τίποτε να προσθέσω στα όσα έχουν ήδη ειπωθεί. Μάλλον το κάνω για να παίρνω το εύοσμον της αναφοράς. Περίπου όπως θέλεις να μιλάς συνέχεια για το γιασεμί που απλά (και ίσως καθηκόντως...)ανθίζει...
Θα γράψω για τούτον τον γελαστό και ταπεινό Γέροντα και άλλα σημειώματα.
Σήμερα ήθελα μόνο μία αφορμή να πω δημόσια το όνομά
του και να βάλω το χαμόγελό του εγγύηση για καλύτερους καιρούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου