Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Ο ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ - ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ.

Παρασκευή, 30 Μαρτίου 2012

Ὁ Τεκτονισμὸς εἰς τὴν «καθʼ ἡμᾶς Ἀνατολὴν» πρωτ. Γεωργίου Μεταλληνοῦ


Ὁ Τεκτονισμὸς εἰς τὴν «καθʼ ἡμᾶς Ἀνατολὴν»

Πρωτ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Ὁμοτίμου Καθ. Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

1. Ὁ Τεκτονισμὸς/Μασονία εἶναι ἐμβόλιμο μέγεθος στὴν ἑλληνορθόδοξη κοινωνία, ποὺ παρασιτεῖ στὸ σῶμα της, μὲ συνέπειες ὀδυνηρὲς γιὰ τὴν συνοχὴ καὶ ταυτότητά της.
Τὸ σημαντικότερο:Ὁ Τεκτονισμὸς εἶναι τοκετὸς ξένων ὠδίνων, ξένος τελείως πρὸς τὴν ταυτότητα τοῦ Γένους/Ἔθνους μας, καὶ μάλιστα στὴν οὐσία του μὴ συμβατὸς μὲ αὐτήν.
Ἔτσι, ἐνεργεῖ τὸν ἰδεολογικὸ διαμελισμὸ τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, κυρίως στὰ «ὑψηλότερα» κοινωνικὰ στρώματά της, συμβάλλοντας στὴ διαιώνιση καὶ τὸ βάθεμα τοῦ ἰδεολογικοῦ μας διχασμοῦ.

Ἡ δράση του (ἀπὸ τὸν 18ο αἰώνα)στὸν δικό μας γεωγραφικὸ χῶρο ἐθεμελίωσε τὴν βεβαιότητα ὅτι ἡ Μασονία ταυτίζεται μὲ τὸν ἀποκρυφισμὸ καὶ τὴν σκοτεινότητα λειτουργίας καὶ ἐνέργειας, κάτι ποὺ ὑποστασιώνεται στὴ γνωστὴ στὰ Ἰόνια Νησιὰ καὶ ἀπαξιωτικὴ γιὰ κάποιον διατύπωση· «σὰν μασόνος».

Ὁ Ἑλλαδικὸς Τεκτονισμὸς ἔχει προέλευση ἀγγλική. Τὸ βρετανικὸ στοιχεῖο, ὅποια καὶ ἂν ἦταν ἡ δραστηριότητά του ἐπιδόθηκε στὴν ἵδρυση (ἀγγλικῶν) τεκτονικῶν στοῶν. Ἡ «ἱεραποστολικὴ»αὐτὴ κινητικότητα ἐνίσχυε οὐσιαστικὰ καὶ τὴν προώθηση τῆς βρετανικῆς πολιτικῆς.
Τὰ ἀρχειακὰ στοιχεῖα διαψεύδουν τὸν περὶ τοῦ ἀντιθέτου ἰσχυρισμὸ τῶν δικῶν μας τεκτόνων, πρὸ πάντων τὰ ἀρχεῖα τοῦ Colonial Office (ὑπουργείου ἀποικιῶν) γιὰ τὰ Ἑπτάνησα (1814-1864).
Ἡ πρώτη Στοὰ στὴν «καθʼ ἡμᾶς Ἀνατολὴν» ἱδρύθηκε στὴ Σμύρνη μὲ πρωτοστάτη σὲ αὐτὴν τὴν κατεύθυνση τὸν ἐπιφανή τέκτονα Ἀλέξανδρο Ντρυμόν.
Ἀπὸ τὴ Σμύρνη ἐξαπλώθηκαν οἱ Στοὲς στὴν Κωνσταντινούπολη μὲ τὴν ἵδρυση καὶ ἐκεῖ Στοᾶς τὸ 1848.
Τὸ εὐρωπαϊκὸ πολιτιστικὸ κλίμα καὶ ἡ κοσμοπολίτικη πληθυσμιακὴ σύνθεση εὐνοοῦσαν τὴν εἰσαγωγὴ νέων ἰδεῶν,ποὺ ἔβαινε παράλληλα μὲ τὴν ἀποδυνάμωση τῆς χριστιανικῆς πίστης καὶ τοῦ συνδέσμου μὲ τὴν ὀρθόδοξη παράδοση.
Δὲν εἶναι συνεπῶς περίεργο, ποὺ τέκτονες κατεῖχαν θέσεις καὶ σὲ αὐτὸ τὸ Φανάρι καὶ τὸ Πατριαρχεῖο ἤδη περὶ τὸ 1755.

Στὰ τέλη τοῦ 18ου αἰώνα, ἐξ ἄλλου, εἶχαν ἱδρυθεῖ Στοὲς στὴν Ἀθήνα, τὴν Ζαγορά, τὰ Ἀμπελάκια, τὰ Ἰωάννινα καὶ τὰ Ἰόνια Νησιὰ (πρῶτος «ἀπολογητὴς» τοῦ τεκτονισμοῦ στὴν Ζάκυνθο ὁ κληρικὸς Ἀντώνιος Κατήφορος).
ὉΤεκτονισμὸς στηριζόταν κυρίως στὸ ἀστικὸ στοιχεῖο,κινήθηκε δὲ στὸν χῶρο τῶν λογίων, τῶν ἐμπόρων καὶ τῶν Φαναριωτῶν.

2. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, στὸ ἑλληνόφωνο τμῆμα της, ἔλαβε νωρὶς θέση ἀπέναντι στὸ Τεκτονισμὸ καὶ τὴν ἀπειλή του, γιὰ τὴν ἑλληνορθόδοξη παράδοση, τὴν ὁποία ἀναιρεῖ καὶ μόνη ἡ παρουσία του.
Ἡ πρώτη θεωρητικὴ καταδίκη τοῦ Μασονισμοῦ στὸ κλίμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔγινε σχεδὸν σύγχρονα μὲ τὴν ἵδρυση Στοῶν του.
Μαρτυρία ἁγιορείτικου χειρογράφου ὑποστηρίζει τὴν ἔκδοση συνοδικοῦ καταδικαστικοῦ γράμματος τὸ 1745.Ἀποκήρυττε τοὺς τέκτονες ὡς «ἀθέους», μὲ τὴν γνωστὴ ἔννοια ποὺ εἶχε ἡ λέξη ἤδη στὴν Καινὴ Διαθήκη (Ἐφεσ. 2, 12), ὡς ἀρνούμενους δηλαδὴ τὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό, στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ὁ πατριαρχικὸς ἀφορισμός, ἐξ ἄλλου, τοῦ 1793 (Νεόφυτος Β΄) συμπεριελάμβανε «τοὺς Βολταίρους καὶ Φρανκμαζόνας,καὶ Ροσσοὺς καὶ Σπινόζας» –τοὺς πρωτεργάτες δηλαδὴ τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης.
Πρέπει δὲ ἐδῶ νὰ ὑπογραμμιστεῖ ὅτι ὁ Τεκτονισμὸς καὶ ἡ εἰσβολή του στὸ χῶρο τῆς Ρωμαίϊκης Ἐθναρχίας ἐπηρέασαν καὶ τὴ στάση της ἔναντι τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης καὶ τῶν Ἰδεῶν της. Ἄλλωστε, καὶ ὁ Ναπολέων μὲ τοὺς ἀδελφούς του ἦσαν διακεκριμένοι τέκτονες.

Κατὰ τὸν καλὸ γνώστη τῶν πραγμάτων Στῆβεν Ράνσιμαν, «οἱ ἰδέες τοῦ Τεκτονισμοῦ τὸν ΙΘ΄ αἰ. ἦσαν ἐχθρικὲς πρὸς τὶς ἀρχαῖες ἐκκλησίες».
Μὲ τὴν εἰσχώρηση μάλιστα καὶ μερικῶν Ἑλλήνων ἐκκλησιαστικῶν στὴ Μασονία ἐπιτεύχθηκε ἡ «ἐξασθένιση τῆς ἐπιρροῆς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας».

Πρό ἐτῶν συνεξέδωσα μὲ τὸν ἐκλεκτὸ φιλόλογο κ. Χαράλαμπο Μηνάογλου πολλὰ καὶ καλὰ ὑποσχόμενο, ἕνα ἔργο τοῦ 1782,γραμμένο ἀπὸ τὸν Ἀγάπιο Κολλυβὰ Παπαντωνάτο, μὲ τίτλο «Ἀνατροπὴ τῆς Φραγμασονικῆς πίστεως».
Τὸ ὀγκῶδες αὐτό ἔργο δείχνει μία προχωρημένη καὶ τεκμηριωμένη γνώση τοῦ Μασονισμοῦ,ποὺ μάλιστα ἀντιμετωπίζεται ὡς θρησκεία, ἀναιρετική τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ γενικά τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Τὸν 19ο αἰώνα ὁ Τεκτονισμός, ἡ φιλοσοφία καὶ οἱ ἐπιδιώξεις του,ἀλλὰ καὶ ἡ μέθοδός του, ἔγιναν πλέον σαφῆ στὰ ἀγγλοκρατούμενα Ἑπτάνησα. Τὸ 1839 συνέταξε πολυσέλιδη (ἀνέκδοτη ἀκόμη,ἀλλὰ παρουσιασμένη ἐπιστημονικὰ) ἀναίρεση τοῦ Τεκτονισμοῦ, ὁ τότε Ἔφορος (1837-1839) –πρύτανις– τῆς Ἰονίου Ἀκαδημίας καθηγητὴς τῆς Θεολογίας, ἱερομόναχος Κωνσταντῖνος Τυπάλδος-Ἰακωβάτος (1795-1867), ὁ μετέπειτα πρῶτος σχολάρχης τῆς Ἱ. Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης (Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο).

Εἶναι γνωστή ἐπίσης ἡ ἀντιμασονικὴ δράση τοῦ Κοσμᾶ Φλαμιάτου(†1852) καὶ τοῦ Ἀποστ. Μακράκη (†1905), ὅπως κατὰ τὸν 20ο αἰώνα τὰ ἀντιμασονικά ἔργα τοῦ Καθηγητοῦ Παν. Τρεμπέλα, τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, τοῦ Ν. Ψαρουδάκη, τοῦ Κ. Τσαρούχα,τοῦ Β. Λαμπρόπουλου, τοῦ Ν. Φιλιππόπουλου κ.ἄ.

3. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μὲ τὴν πολυδημοσιευμένη Ἐγκύκλιό της τοῦ 1933, μετὰ τὴν γνωμάτευση τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν, τηρεῖ στάση σαφῆ καὶ ρωμαλέα. Μὲ βάση τὰ κείμενα τῆς Ὀρθόδοξης Παράδοσης καὶ τὰ βιβλία τοῦ Τεκτονισμοῦ ἀκολουθεῖ τὴν ἄποψη τῆς Διορθόδοξης Ἐπιτροπῆς (Ἅγιον Ὄρος, 1930) καὶ«καταδικάζει» τὸν Τεκτονισμό, ὅπως θὰ πράξει καὶ μὲ ἄλλα κείμενά της τὸ 1972, 1984 καὶ 1996.
Ἤδη, τὸ 1933 ἡ Ἱερὰ Σύνοδος δέχεται τὸν χαρακτήρα τοῦ Τεκτονισμοῦ ὡς θρησκείας, ἐπιμένοντας στὴν ἐπικινδυνότητά του.
«Ἡ Μασονία -δηλώνεται- δὲν εἶναι ἁπλῆ τις φιλανθρωπικὴ ἕνωσις ἢ φιλοσοφικὴ σχολή, ἀλλʼ ἀποτελεῖ μυσταγωγικὸν σύστημα, ὅπερ ὑπομιμνήσκει τὰς παλαιάς ἐθνικάς θρησκείας ἢ λατρείας, ἀπὸ τῶν ὁποίων κατάγεται καὶ τῶν ὁποίων συνέχειαν καὶ ἀναβίωσιν ἀποτελεῖ.
Τοῦτο ὄχι ἁπλῶς ὁμολογοῦσιν,ἀλλὰ καὶ ἐναβρυνόμενοι διακηρύττουσιν αὐτοὶ οἱ πρόκριτοι τῶν ἐν ταῖς Στοαῖς διδασκάλων…».

Τὰ συμπέρασμα: «Οὕτως ἡ Μασονία ἀποδεδειγμένως τυγχάνει θρησκεία μυστηριακή, ὅλως διάφορος, κεχωρισμένη καὶ ξένη τῆς Χριστιανικῆς Θρησκείας».
Βέβαια αὐτὰ τὰ ἀρνοῦνται ἐπισήμως οἱ Τέκτονες, διαφωνοῦν ὅμως πρὸς τὰ ἴδια τὰ κείμενα καὶ τὶς κατὰ καιροὺς διακηρύξεις γνωστῶν τεκτόνων. Ἀλλὰ καὶ ἡ Διορθόδοξη Διάσκεψη τοῦ 1930ἐχαρακτήρισε τὴν Μασονία «ὡς σύστημα ἀντιχριστιανικὸν καὶ πεπλανημένον».
Ὑπάρχει δηλαδὴ ἀδιατάρακτη συνέχεια στὴν περὶ Μασονίας ἀντίληψη καὶ στάση τῆς Ἐκκλησίας μας.

Τὸ 1782 καὶ ὁ Ἀγάπιος Παπαντωνάτος εἶχε δηλώσει: «Ἡ φραγμασονικὴ πίστις εἶναι ἡ πλέα ἀσεβεστέρα καί ἡ πλέα ἐπιβλαβεστέρα εἰς τὸ ἀνθρώπινον γένος ἀπὸ ὅσας ἀσεβείας ἐστάθησαν ἀπὸ τὴν ἀρχὴν τοῦ αἰῶνος ἕως τῆς σήμερον».
Καταλήγει δὲ στὸ συμπέρασμα, ὅτι ὁ Τεκτονισμὸς εἶναι ἀντιχριστιανικὸς καὶ πλήρης ἀνατροπὴ τοῦ Χριστιανισμοῦ.Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ Μασονία μὲ τὸν συγκρητιστικὸ της χαρακτήρα («ὅλα στὸ ἴδιο τσουκάλι») λειτουργεῖ ὡς ὑπερθρησκεία(ὑπέρθεος ὁ θεὸς της Μ.Α.Τ.Σ.=Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντος), πού καταβροχθίζει τὰ διάφορα θρησκεύματα ὅσο καὶ ἂν ἰσχυρίζεται ὅτι δὲν τὰ θίγει.
Ἰδιαίτερα τὸ ἀσυμβίβαστο μὲ τὴν Μασονία ἰσχύει γιὰ τὸν (ὀρθόδοξο) Χριστιανό, διότι ἰσοπεδώνει τὸν Χριστό μας, ταυτίζοντάς τον μὲ διάφορους «μύστες», ἀρνούμενη βάναυσα τὴν μοναδικότητα καὶ ἀποκλειστικότητα (Πράξ. 4,12) στὴ σωτηρία, τοῦ μόνου Ἀληθινοῦ Θεοῦ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ ΜΟΝΟΣ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει στὴν θέωση ὡς ἕνωση μαζί Του.
Διότι ὁ Χριστός δίνει στὸν ἄνθρωπο ὡς Θεάνθρωπος, ὅ,τι Αὐτὸς ἔχει, δηλαδὴ θεότητα, τὴν ἄκτιστη καὶ θεοποιὸ Χάρη Του.
Ἀντίθετα, ὁ Χριστὸς μας χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἐπιφανή τέκτονα (Βρατσάνος) «ὁ μεγάλος Ναζωραῖος Μύστης». Στὸ βιβλίο του («Τὸ βιβλίο τοῦ Μαθητοῦ») σημειώνει: «Ὁ σημερινὸς τέκτων γνωρίζει καλά, ὅτι ἡ μύησίς του στὰ τεκτονικὰ μυστήρια τὸν ἔκαμε τέκτονα ὅμοιο μὲ τὸν Ποσειδῶνα καὶ τὸν Ἀπόλλωνα καὶ τὸν Ἀμφίωνα καὶ τὸν Χριστό».
Ὁ ἰσχυρισμὸς ἄρα Ἑλλήνων τεκτόνων, ὅτι παραμένουν πιστοὶ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ἀποδεικνύει ἤ ὅτι ἀγνοοῦν τὸν Χριστιανισμὸ στὸ σύνολό του ἢ ὅτι εἶναι ἀπατεῶνες. Τρίτον δὲν ὑπάρχει!

Γιʼ αὐτὸ καὶ ἰσχύει πάντοτε τὸ ἀσύμπτωτο καὶ ἀσυμβίβαστο τῆς ἰδιότητας τοῦ Τέκτονος μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ (ὀρθοδόξου) Χριστιανοῦ, κατὰ τὶς διακηρύξεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μας, ποὺ ἐπαναβεβαιώθηκαν ἀπὸ τὸν μακαριστὸ Ἀρχιεπίσκοπο κυρὸ Χριστόδουλο τὸ 1988 μὲ ἕνα ἐγκύκλιο κείμενό του μὲ τίτλο: «Γιατί δὲν μπορεῖ νὰ εἶμαι μασῶνος. Ὡς Ἕλλην καὶ Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ ἀνήκω στὴν Μασωνία».
Τὸ κείμενο αὐτὸ παραθέτει δέκα σημεῖα, ποὺ αἰτιολογοῦν τὴν ἀποστροφή του στὴ μασονικὴ ἰδιότητα. Στὸ σημεῖο 10 γράφει συμπερασματικά: «Ἡ Μασωνία κατὰ τὴν Ἐκκλησία μας, εἶναι σύστημα ἀντιχριστιανικὸν καὶ πεπλανημένον, διὰ τοῦτο καὶ δὲν συμβιβάζεται ἡ ἰδιότης τοῦ Χριστιανοῦ μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ Μασώνου. Οἱ πιστοὶ ὀφείλουν νὰ ἀπέχουν τῆς Μασωνίας, καὶ ὅσοι παρεπλανήθησαν καλοῦνται νὰ μετανοήσουν καὶ ἐπανέλθουν στοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας».
Καὶ ἡ ἀκροτελεύτια φράση τοῦ κειμένου: «Ἂν γίνω μασῶνος, πρέπει νὰ παύσω νὰ εἶμαι Ὀρθόδοξος καὶ Ἕλλην»!

Συνεπῶς, οὐδὲν πρόβλημα θὰ ὑπάρξει, ἂν ἡ Ἱεραρχία μας, γιὰ μία ἀκόμη φορά, ἀνανεώσει τὶς παλαιότερες διακηρύξεις της γιὰ τὴν Μασονία.Συμπερασματικά, δέν μπορεῖ νά τίθεται τό ἐρώτημα, ἄν ὁ Μασονισμός ἔχει καταδικασθεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία μας.
Διότι ἔχει ἐλεγχθεῖ ἐπανειλημμένα, καί μάλιστα ὡς συγκρητιστική πολιτικο-θρησκευτική πολυεθνική Ὀργάνωση, ἀσυμβίβαστη πρός τόν Χριστιανισμό ὡς Ὀρθοδοξία.
Τόν πολιτικό του ρόλο σήμερα πραγματοποιεῖ ἡ Λέσχη Bilderberg, πού ἔχει αἰχμαλωτίσει τήν πλειονότητα τῶν πολιτικῶν δυνάμεων τοῦ τόπου μας.

Ορθόδοξος Τύπος αρ. φύλλου 1921 30 Μαρτίου 2012

Ἀκούστε περισσότερα γιά τήν Μασονία πατῶντας

Η ΤΡΕΛΛΑ ΤΟΥ ΑΘΕΙΣΜΟΥ

 
 
 
 
 

Παρασκευή, 30 Μαρτίου 2012

Ἡ τρέλλα τοῦ ἀθεϊσμοῦ. Μία διαφορετική ψυχασθένεια. Μιχαὴλ Μιχαηλίδη, Θεολόγου


Ἡ τρέλλα τοῦ ἀθεϊσμοῦ. Μία διαφορετική ψυχασθένεια

Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Τό ἱστορικό φαινόμενο τῆς ἀθεΐας δέν εἶναι τωρινό· ἀλλ᾽ ὅσο χρονολογεῖται τό ἠθικό κακό στόν κόσμο, τόσο καί ἡ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ ἐμφανίζεται σάν ἐξαίρεση στ᾽ ἀνθρώπινα ἤθη καί τούς κοινωνικούς θεσμούς.
Ἡ ἀθεΐα - ἡ ἄρνηση, δηλαδή,τῆς ὕπαρξης τοῦΘεοῦ - δέν εἶναι τόσο ἰδιότητα τοῦ νοῦ καί τῆς λογικῆς, ὅσο, συνέπεια καί ἀποτέλεσμα τοῦ ἄθεου καί χωρίς ἦθος,βίου.
"Γίνεται πρῶτα ἡ καρδιά ἀκάθαρτη καί ὕστερα σκοτίζεται ὁ νοῦς", παρατηρεῖ ὁ Παν. Τρεμπέλας.

Παρόμοια ἐκφράζεται καί ὁ πρωτοπρεσβύτερος Στυλιανός Ἀνανιάδης στό περίφημο πεντάτομο ἑρμηνευτικό ἔργο του στούς ψαλμούς τοῦ Δαβίδ. Ἀφορμή λαμβάνει ἀπ᾽ τούς ψαλμούς 13καί 52, στούς ὁποίους ἐπαναλαμβάνει τόν ἴδιο πρωτοείπωτο καί ἐκπληκτικό λόγο: «Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστιΘεός».
Καί σχολιάζει ὁ ἑρμηνευτής ὅτι, "δέν ἐννοεῖ τή θεωρητική ἀπιστία,πού προέρχεται ἀπό θεωρητική σκέψη καί συλλογισμούς, ἀλλά γιά πρακτική ἀπιστία, πού προέρχεται ἀπό ἀνθρώπους ἠθικά διεφθαρμένους".

Καί συμπληρώνει:«Γιατί, πῶς ἕνας ἄνθρωπος ποιοτικά διεφθαρμένος, εἶναι σέ θέση νά συλλάβει καί νά ἐννοήσει τό ἠθικό μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ;...Κατά συνέπεια "ἄφρων" δέν σημαίνει τόσο, ἐκεῖνον πού στερεῖται νοήσεως, πού εἶναι ἄμυαλος, ὅσο ἐκεῖνον πού δέν ἔχει ἠθική νόηση, ἠθικό κριτήριο τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ».

Παρόλ᾽ αὐτά, δέν εἶναι λίγοι πού ἰσχυρίζονται πώς ἡ ἀθεΐα δέν παύει νά ἐπηρεάζει καί τό λογικό."Τό δρᾶμα τοῦ σύγχρονου ἀθεϊσμοῦ δέν εἶναι ἄσχετο μέ τήν ἀφθονία τῶν ψυχιατρικῶν κλινικῶν", ἰσχυρίζεται ξένος ψυχίατρος.
Ἀλλά καί ὁ Πλάτων ἔλεγε πώς, "ἡ ἀθεΐα εἶναι ἀρρώστια τῆς ψυχῆς, προτοῦ γίνει πλάνη τοῦ λογικοῦ".
Ἰδιαίτερα, ἔλεγε ὁ Πασκάλ, "νά λυπηθοῦμε καί νά εἰρωνευτοῦμε αὐτούς πού εἶναι ἄθεοι ἀπό ματαιοδοξία"! Αὐτοί οἱ τελευταῖοι - οἱ ματαιόδοξοι - πλεονάζουν στήν ἐποχή μας. Εἶναι ὅλοι αὐτοί, πού τήν ἀθεΐα τους τή θεωροῦν μόδα! Ὁ ἀθεϊσμός ἔχει γίνει, στ᾽ ἀλήθεια,μόδα τῆς ἐποχῆς μας. Εἶναι ὁ ἀθεϊσμός τῆς ματαιοδοξίας.Εἶναι ὁ μοντέρνος ἀθεϊσμός τῆς ἐπίδειξης.
Γιά θυμηθεῖτε τά λεωφορεῖα τῆς Ἀγγλίας μέ τό γνωστό σύνθημα: "Ἀπολαῦστε τή ζωή σας.Θεός δέν ὑπάρχει"!....
Ἔτσι φτάσαμε στό δίλημμα: Ἄς ρωτήσουμε τούς ἀθεϊστές: Τί προτιμοῦν; Τόν ἀθεϊσμό τῆς τρέλλας ἤ τήν τρέλλα τοῦ ἀθεϊσμοῦ;Στή θέση τοῦ Θεοῦ ἔχει τοποθετήσει ὁ ἄνθρωπος τόν ἑαυτό του, τό "ἐγώ" του.
Γι᾽ αὐτό, ἡ ἀθεΐα τρέφεται καί ποτίζεται ἀπ᾽ τήν ἀλαζονία καί τήν ἀποθέωση τοῦ σέξ καί τῶν ὑλικῶν ἀπολαύσεων. Ὁ ἄθεος εἶναι ὑλιστής· καί σάν ὑλιστής, κοιτάει μόνο κάτω,χαμηλά· δέ ξέρει νά ὑψώνει τή σκέψη, τό νοῦ, τήν ψυχή, τήν καρδιά του ψηλά, πρός τόν οὐρανό, πρός τόν Ὕψιστο Θεό.
Εἶναι ξερή· κατάξερη ἡ καρδιά τοῦ ἄθεου, ὅπως τό πετρωμένο χῶμα. Δέν μπορεῖ νά φυτρώσει κανένα λουλούδι ψυχικῆς ὀμορφιᾶς καί ἀρετῆς.
Πόσο διαφορετικά σκέφτεται καί αἰσθάνεται ὁ πιστός ἄνθρωπος!Ἀκοῦστε πῶς μιλάει καί πῶς αἰσθάνεται ὁ ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος σέ μιά του ἐπιστολή σέ κάποιο συγγραφέα: «Ὦ, κύριε καί ἀδελφέ, μακάρι νά μή ἤξερα νά γράφω τίποτα ἄλλο παρά μόνο περί τοῦ Χριστοῦ καί μακάρι νά μή ξέρω καί τίποτα ἐκτός τοῦ Χριστοῦ!
Γιατί, ὅταν μιλᾶμε γιά τό Χριστό, μιλᾶμε γιά τήν εἰρήνη, ἀφοῦ Αὐτός εἶναι ὁ πραγματικός Εἰρηνοφόρος καί Εἰρηνοδότης στήν ἱστορία τοῦ πλανήτη μας.
Ὅταν μιλᾶμε γιά τό Χριστό,μιλᾶμε καί γιά τόν πολιτισμό,γιατί Αὐτός εἶναι ὁ ἐμπνευστής τοῦ πλέον εὐγενικοῦ πολιτισμοῦ στόν κόσμο. Τό νά μιλᾶμε γιά τό Χριστό, σημαίνει νά μιλᾶμε γιά τή μόρφωση τῶν ἀνθρώπων,ἐφόσον ἡ ἐπιστήμη Του ἀναφέρεται στό διαφωτισμό τῶν ἀνθρώπων μέ τήν ἀλήθεια καί τή μεταμόρφωση τοῦ πνεύματος.
Τό νά γράφουμε καί νά μιλᾶμε γιά τό Χριστό σημαίνει,ἀναπόφευκτα νά μιλᾶμε γιά τήνἠθική, δηλαδή, γιά τή συμπεριφορά, γιά τήν τιμιότητα, τήν καθαρότητα, τό ἔλεος πρός τούς πάσχοντες, τήν ἀγάπη...».

Ὁ ἄθεος καί ἀρνητής τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,δηλαδή, τοῦ Ἑνός Τριαδικοῦ Θεοῦ, εἶναι ταυτόχρονα, καί ἀρνητής κάθε θείας καί ἀνθρώπινης ἀξίας. Τί λέω; Εἶναι ἀρνητής καί τοῦ ἴδιου τοῦ ἀνθρώπου.
«Μηδέν κρεῖττον ἐν ἀνθρώποις γεγονέναι ἀθεεί», ἔλεγε ὁ μέγας καί χαλκέντερος Ὠριγένης. Τίποτε τό μεγάλο καί ὡραῖο καί ἀξιόλογο στήν ἱστορία τοῦ πολιτισμοῦ,δέν ἔχει γίνει, χωρίς τήν πίστη στό Θεό. Κι ὁ λόγος τοῦτος τοῦ Ὠριγένη, ἀποτελεῖ κραυγαλέα διαχρονική διαπίστωση καί ἐπαλήθευση.

Ἔχοντας ὑπόψι του ὁ Πασκάλ τήν τρέλλα τοῦ ἀθεϊσμοῦ καί τίς φανφάρες τῶν ἀθέων, ἔλεγε μέ κάποια εἰρωνεία: «Ἄς ἀφήσουν λοιπόν, αὐτές τίς ἀσέβειες κι ἄς εἶναι τουλάχιστον, τίμιοι ἄνθρωποι, ἄν δέ μποροῦν νά εἶναι χριστιανοί»!
Εἶναι ὀξύμωρο καί παράλογο καί ἀντιφατικό, ἀπ᾽ τή μιά ν᾽ ἀρνεῖται ὁ ἄθεος τήν ὕπαρξη καί τήν ἔννοια τοῦ Θεοῦ, κι ἀπ᾽ τήν ἄλλη, αὐτό πού ἀρνεῖται, νά τό πολεμάει μέ τόσο πάθος καί μῖσος!
Πασχίζει μάλιστα, μέ φανατισμό, νά προπαγανδίσει... τί πρᾶγμα;... τήν ἀνυπαρξία τοῦ Θεοῦ!
Εἶναι ὅμως κάποτε κάποιοι ἄθεοι, πού... τούς χαίρεσαι! Ναί.Τούς χαίρεσαι, γιατί εἴτε συνειδητά εἴτε ἀσυνείδητα καί ἀθέλητα, λένε τήν ἀλήθεια.
Ὁ ἄθεος Τζούλιαν Μπάρνς ἔκαμε τελευταῖα, μιά δημόσια ἐξομολόγηση: «Δέν πιστεύω στό Θεό, ἀλλά μοῦ λείπει»!Ἄν τολμοῦσαν ὅλοι οἱ ἄθεοι νά μιλήσουν εἰλικρινά, θά ἐπαναλάμβαναν τήν ἴδια ὁμολογία:«Δέν πιστεύω στό Θεό, ἀλλά μοῦ λείπει».

Ορθόδοξος Τύπος αρ. τεύχους 1921 30 Μαρτίου 2012

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΘΗ

 
 
 
 

Σάββατο, 31 Μαρτίου 2012

Τί εἶναι τά πάθη-Τί εἶναι τά πάθη; Εἶναι οἱ ψυχικές δυνάμεις πού πῆραν λάθος κατεύθυνση. Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ

Β1) ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ
Τί εἶναι τά πάθη; Εἶναι οἱ ψυχικές δυνάμεις πού πῆραν λάθος κατεύθυνση.
Τά πάθη εἶναι οἱ λάθος κατευθύνσεις, πού τείνουν νά πάρουν οἱ διάφορες δυνάμεις τῆς ψυχῆς μας. Ἡ ὑποταγή σ’ αὐτά ἀπομακρύνει τήν ὕπαρξή μας ἀπό τήν πορεία της πρός τό «καθ’ ὁμοίωσιν». Ὁ ἄνθρωπος θά πρέπει, μέ τήν Xάρη τοῦ Θεοῦ, νά ἀντιστέκεται σ’ αὐτά, νά τά περιφρονεῖ καί νά στρέφεται πρός τό καλό, τήν ἀρετή, τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον.
«Ρώτησαν κάποτε τὸν Γέροντα Παΐσιο:
- Γέροντα, ὅταν ὁ Προφήτης Δαβὶδ ἔλεγε : «Πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με», τί ζητοῦσε;
- Ὁ Δαβὶδ ζητοῦσε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ τοῦ δώση διοικητικὸ χάρισμα, ἐπειδὴ εἶχε νὰ κυβερνήσῃ ἀνθρώπους. Ἀλλὰ καὶ ὁ κάθε ἄνθρωπος χρειάζεται «πνεῦμα ἡγεμονικό», γιατί ἔχει νὰ κυβερνήσῃ τὸν ἑαυτό του, γιὰ νὰ μὴν τὸν κάνουν κουμάντο τὰ πάθη του.
- Γέροντα, τί εἶναι τὰ πάθη;
- Ἐγὼ τὰ πάθη, τὰ βλέπω σὰν δυνάμεις τῆς ψυχῆς. Ὁ Θεὸς δὲν δίνει ἐλαττώματα,ἀλλὰ δυνάμεις. Ὅταν ὅμως δὲν ἀξιοποιοῦμε αὐτὲς τὶς δυνάμεις γιὰ τὸ καλό, ἔρχεται τὸ ταγκαλάκι, τὶς ἐκμεταλλεύεται καὶ γίνονται πάθη, καὶ ὕστερα γκρινιάζουμε καὶ τὰ βάζουμε μὲ τὸν Θεό. Ἐνῶ, ἂν τὶς ἀξιοποιήσουμε, στρέφοντάς τες ἐναντίον τοῦ κακοῦ, μᾶς βοηθοῦν στὸν πνευματικὸ ἀγώνα.
Ὁ θυμὸς λ.χ.δείχνει ὅτι ἡ ψυχὴ ἔχει ἀνδρισμό, ὁ ὁποῖος βοηθάει στὴν πνευματικὴ ζωή.Κάποιος, ποὺ δὲν εἶναι θυμώδης καὶ δὲν ἔχει ἀνδρισμὸ δὲν μπορεῖ νὰ βάλη εὔκολα τὸν ἑαυτό του στὴν θέση του. Ὁ θυμώδης ἄνθρωπος, ἂν ἀξιοποιήση στὴν πνευματικὴ ζωὴ τὴ δύναμη ποὺ ἔχει,εἶναι σὰν ἕνα γερὸ αὐτοκίνητο ποὺ πιάνει τὴν εὐθεία καὶ κανεὶς δὲν τὸ φθάνει. Ἂν ὅμως δὲν τὴν ἀξιοποιήση καὶ ἀφήνη ἀνεξέλεγκτο τὸν ἑαυτό του,μοιάζει μὲ αὐτοκίνητο ποὺ τρέχει μὲ ὑπερβολικὴ ταχύτητα σὲ ἀνώμαλο δρόμο καὶ κάθε τόσο ἐκτροχιάζεται.
Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ γνωρίση τὶς δυνάμεις ποὺ ἔχει καὶ νὰ τὶς στρέψη στὸ καλό. Ἔτσι θὰ φθάση,μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, σὲ καλὴ πνευματικὴ κατάσταση.
Τὸν ἐγωισμὸ λ.χ. νὰ τὸν στρέψη ἐναντίον τοῦ διαβόλου καὶ νὰ μὴν τὸ βάζη κάτω ὅταν πάη καὶ τὸν πειράζη. Τὴν τάση γιὰ φλυαρία νὰ τὴν ἁγιάση καλλιεργώντας τὴν εὐχή.Δὲν εἶναι καλύτερα νὰ μιλάη μὲ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ ἁγιάζεται, παρὰ νὰ φλυαρῆ καὶ νὰ ἁμαρτάνη; Ἀνάλογα δηλαδὴ μὲ τὸ πῶς θὰ χρησιμοποιήση ὁ ἄνθρωπος τὶς δυνάμεις τῆς ψυχῆς,μπορεῖ νὰ γίνη καλὸς ἤ κακὸς»1.
Ἀπό τά ἀνωτέρω καταλαβαίνουμε ὅτι τά πάθη εἶναι δυνάμεις τῆς ψυχῆς πού δέν χρησιμοποιοῦνται γιά τό καλό. Ἀντί νά μᾶς βοηθοῦν νά πλησιάσουμε καί νά ἑνωθοῦμε μέ τόν Θεό, μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό Αὐτόν. Θά πρέπει νά γνωρίσουμε αὐτές τίς ψυχικές μας δυνάμεις, οἱ ὁποῖες εἶναι Θεῖο δῶρο καί νά τίς ἀξιοποιήσουμε, ὥστε νά ἑνωθοῦμε μέ τόν Θεό. Τότε θά δοξασθεῖ ὁ Θεός καί θά εὐεργετηθοῦν οἱ συνάνθρωποί μας.
Ὁ θυμός (το θυμικό τῆς ψυχῆς), μᾶς δωρήθηκε ἀπό τόν Θεό γιά νά κινηθοῦμε πρός τόν Θεό μέ ὁρμή, μέ προθυμία καί ἀποφασιστικότητα,ὥστε νά Τόν ἀγαπήσουμε πάνω ἀπ’ ὅλους καί ὅλα. Χρησιμοποιώντας τον σωστά,μποροῦμε ἐπίσης νά συγκρατοῦμε τόν ἑαυτό μας ἀπό τό κακό: Μποροῦμε νά καταστρέφουμε τούς κακούς λογισμούς πού σπέρνει ὁ πονηρός καί τίς κακές ἐπιθυμίες πού ἐκεῖνος κινητοποιεῖ στήν ψυχή μας.
Ἐμεῖς συνήθως,ἀντίθετα μέ τά ἀνωτέρω, χρησιμοποιοῦμε τόν θυμό γιά νά ὑπερασπιστοῦμε τόν ἑαυτό μας, γιά νά ἐκδικηθοῦμε, γιά νά ἐπιτεθοῦμε ἐναντίον τῶν συνανθρώπων μας.
Ἡ διόρθωση αὐτῆς τῆς κακῆς κατεύθυνσης τοῦ θυμικοῦ μέρους τῆς ψυχῆς μας ἐπιτυγχάνεται μέ τήν καθολική ἀγάπη, τήν σιωπή καί τήν προσευχή.
Ἡ ἐπιθυμία(το ἐπιθυμητικό τῆς ψυχῆς), μᾶς δόθηκε ἀπό τόν Θεό, γιά νά ἐπιθυμοῦμε, γιά νά ἀγαποῦμε τόν Θεό. Ἐμεῖς, ἀντίθετα,τήν χρησιμοποιοῦμε γιά νά ἐπιθυμήσουμε τά πράγματα τοῦ κόσμου, τίς σαρκικές ἡδονές, τά χρήματα καί τήν μάταιη κοσμική δόξα.
Ἡ θεραπεία αὐτῆς τῆς κακῆς κατεύθυνσης τοῦ ἐπιθυμητικοῦ μας ἐπιτυγχάνεται μέ τήν περιεκτική ἐγκράτεια (ἐγκράτεια στήν τροφή,στόν ὕπνο, στήν σωματική ἀνάπαυση,στούς λόγους-συνομιλίες-συναναστροφές,στίς μετακινήσεις).
Ὁ «ἐγωισμός» πάλι,ἔλεγε ὁ γέρων-Παΐσιος, μᾶς δόθηκε γιά νά μήν τό «βάζουμε κάτω»· γιά νά μήν καταθέτουμε τά ὅπλα στόν ἀγῶνα μέ τόν ἀντίδικο (τόν διάβολο). Ἐμεῖς τόν χρησιμοποιοῦμε γιά νά πολεμήσουμε τούς ἀδελφούς μας ἤ ἀκόμη καί αὐτόν τόν Θεό.
Ὁ νοῦς (τό λογιστικό τῆς ψυχῆς) μᾶς δωρήθηκε ἀπό τόν Θεό γιά νά προσευχόμαστε ἀδιάλειπτα καί ὄχι γιά νά μετεωριζόμαστε καλλιεργώντας ποικίλους ἀλλότριους καί ἀλλοτριωτικούς λογισμούς. Ἡ θεραπεία τοῦ λογιστικοῦ μέρους τῆς ψυχῆς μας ἐπιτυγχάνεται μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή.
Ὅταν λειτουργοῦμε ἔτσι τά Θεῖα δῶρα,τότε πραγματώνουμε τόν σκοπό τῆς ὕπαρξής μας καί ὁμοιάζουμε στόν Θεό, ὁ ὁποῖος δέν ἔχει πάθη ἀλλά Θεῖες Δυνάμεις καί Ἐνέργειες, εὐεργετικές γιά ὅλην τήν κτίση.

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Ἀπόσπασμα ἀπό τό Βιβλίο:Τά πάθη καί ἡ κατάθλιψη - Τί εἶναι καί πῶς θεραπεύονται (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου) - Νέο βιβλίο
Σχῆμα 14Χ20.5 ,Σελίδες: 282, Τιμή: 9€, Παραγγελίες στό τηλέφωνο 6947612075 ἤ στό e- mail: hristospanagia@yahoo.gr



1Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, «Πάθη καί ἀρετές»,Λόγοι Ε΄,Ἱερόν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 2007 (στό ἑξῆς: Πάθη καί ἀρετές).


hristospanagia3.blogspot.com

Η ΒΛΑΣΘΗΜΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Πέμπτη, 1 Νοεμβρίου 2012

Ἡ βλασφημία τοῦ Θεοῦ ἀπό θεατρικήν παράστασιν εἰς τό ὄνομα τῆς Δημοκρατίας; Γιώργος Ζερβός


Ἡ βλασφημία τοῦ Θεοῦ ἀπό θεατρικήν παράστασιν εἰς τό ὄνομα τῆς Δημοκρατίας;

Ὁ πιστὸς λαὸς ἀναζητεῖ τὴν Ἱεραρχίαν καὶ τὰς ἀντιδράσεις τοῦ ἱεροῦ κλήρου

Γιώργος Ζερβός

Ὁ πιστός λαὸς ἔγινε μάρτυς ἑνὸς ἀπαραδέκτου φαινομένου: Νὰ παίζεται μία θεατρικὴ παράστασις, ἡ ὁποία ἐμφανίζει τὸν Χριστὸν καὶ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους ὡς ὁμοφυλοφίλους καὶ αἱ ἀντιδράσεις νὰ προέρχωνται ἀπὸ μίαν «χούφτα» Ὀρθοδόξων, μετρημένων εἰς τὰ δάκτυλα καὶ ἀπὸ τὴν «Χρυσῆν Αὐγήν», τὴν ὁποίαν ὅλοι καταγγέλλουν διὰ τὰς ἀκραίας θέσεις της καὶ βιαίας ἐνεργείας της,ἀλλὰ αὐτὴ νὰ ὑπερασπίζεται τὴν Ὀρθοδοξίαν ἐπιτιθεμένη ἐναντίον τῶν κομμάτων τῆς ἀθεΐας.

Εἰς τὴν θέσιν τῆς «Χρυσῆς Αὐγῆς» ἔπρεπε νὰ εὑρίσκωνται οἱ κληρικοί, τοὐλάχιστον, τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν καὶ ἐκπρόσωποι τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Ὅλοι των ἐξηφανίσθησαν προφανῶς, διότι οἱ ἐλάχιστοι πιστοί, οἱ ὁποῖοι διεδήλωναν ἦσαν ὀπαδοὶ τῆς ἀνελευθερίας, τοῦ σκοταδισμοῦ καὶ τοῦ ἀντιδημοκρατισμοῦ ὡς τοὺς κατήγγειλαν ἠθοποιοί, ἄθεοι βουλευταί, καλλιτέχναι καὶ δημοσιογράφοι.
Ὅλοι οἱ «ἐξαφανισθέντες» ἐσιώπησαν. Ἀποτελεῖ ἐντροπὴν διὰ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἡ σιωπὴ διὰ μίαν θεατρικὴν παράστασιν, ἡ ὁποία παρουσιάζει τὸν Χριστὸν καὶ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους ἀλλὰ καὶ τὴν προδοσίαν τοῦ Χριστοῦ ὡς ὑπόθεσιν ἐρωτικῆς ἀντιζηλίας μεταξὺ τοῦ Ἰούδα καὶ ἄλλων Ἀποστόλων.

Εἰς τὰς ἡμέρας μας ἀπουσιάζουν οἱ Ἱεράρχαι τύπου Καντιώτη, Ἐλευθερουπόλεως κ.λπ. ποὺ θὰ ὑπερασπισθοῦν τὴν πίστιν, θὰ φωνάξουν ἔξω οἱ ὁμοφυλόφιλοι ρασοφόροι ἀπὸ τὸ ἱερὸν θυσιαστήριον ὡς τὸ ἔκανε δημοσίως ὡς Ἀρχιμανδρίτης ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης Αὐγουστῖνος Καντιώτης, νὰ ὑπερασπισθοῦν τὴν πίστιν καὶ νὰ καταγγείλουν ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐμφανίζουν τὸν Χριστὸν καὶ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους ὡς ἔχοντας τὸ «κουσούρι», ὡς εἶχε βαπτισθῆ ἡ ὁμοφυλοφιλία ρασοφόρων ἐπὶ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου.

Ἐλάχιστοι οἱ «λεβέντες» Μητροπολῖται σήμερον, ποὺ εἶναι ἕτοιμοι νὰ συγκρουσθοῦν μὲ τοὺς κάθε εἴδους ἐξουσιαστὰς (πολιτικούς, καλλιτεχνικούς, δημοσιογράφους κ.λπ.), ποὺ συκοφαντοῦν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὸν Θεόν.
Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἐκμεταλλεύονται ὅλαι αἱ δυνάμεις τῆς ἀθεΐας καὶ οἱ ἐκπρόσωποί της. Εἴδομεν τοὺς βουλευτὰς καὶ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ νὰ προτάσσουν τὰ στήθη των, διὰ νὰ «ἀνεβῆ»ἡ ἐξυβριστικὴ καὶ βλάσφημος παράστασις διὰ τὸν Θεὸν ἑκατομμυρίων πολιτῶν εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ ἑκατοντάδων ἑκατομμυρίων εἰς τὸν πλανήτην.
Ἡ «ἐκτέλεσις» τοῦ Θεοῦ εἰς τὸ ὄνομα τῆς δημοκρατίας μᾶς εἶπον ἠθοποιοί, δημοσιογράφοι, πολιτικοί. Μεταξὺ αὐτῶν, πρώην ἀριστεριστές, ποὺ ἐνομιμοποίησε τὸ ΠΑΣΟΚ τοῦ κ. Σημίτη ὡς ἐκσυγχρονιστάς, καὶ σήμερον ὑπηρετοῦν τὴν ΔΗΜ.ΑΡ., ὁ Βουλευτὴς ποὺ ἀπὸ τὴν τηλεοπτικὴν συχνότητα τοῦ Σκάϊ ἐχαρακτήρισε τὸν Θεόδωρον Κολοκοτρώνην ὡς ὁμοφυλόφιλον, ἡ κ. Μαρία Ρεπούση ἡ γνωστὴ πλαστογράφος τῆς ἱστορίας, ἡ ὁποία δὲν ἔπρεπε νὰ ἔχει θέσιν εἰς τὸ κοινοβούλιον, ἀλλὰ εἰς τὴν Ἑλλάδα τῆς παρακμῆς καὶ τῆς ἰσοπεδώσεως ἐτιμήθη ὑπὸ τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ διὰ τὸ ἀξίωμα τῆς ἐκπροσώπου τοῦ Ἔθνους κ.λπ.

Μὲ τὴν βοήθειαν τῶν δυνάμεων τῆς ἀθεΐας, τῆς ἀστυνομίας καὶ τῆς δικαιοσύνης ἀνῆλθε μία ἐξυβριστικὴ καὶ βλάσφημος παράστασις διὰ τὸν Χριστὸν καὶ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, ἂν καὶ ἡ θεατράνθρωπος κ.Βάσια Παναγοπούλου ἐδήλωσεν ὅτι δὲν εἶναι βλάσφημος διὰ τὸν Χριστὸν καὶ ὅ,τι ὅλος ὁ θόρυβος ὀφείλεται εἰς παραπλάνησιν τοῦ κοινοῦ.
(Ἀλήθεια τὰ ὅσα ἀνέγραφον διὰ τὸ περιεχόμενον τῆς παραστάσεως αἱ ἐφημερίδες καὶ τὰ περιοδικά, τὰ ὁποῖα ἐζήτουν τὴν ἄνοδον τῆς παραστάσεως ἦσαν παραπλανητικὰ διὰ τὸ κοινόν;)

Ὅποιος ἐπέρασεν ὡς παρατηρητὴς ἀπὸ τὴν περιοχήν, εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκεται τὸ θέατρον, εἶδεν ὅτι οἱ Ἀστυνομικοὶ ἦσαν περισσότεροι ἀπὸ τοὺς διαδηλωτὰς θρησκευτικῶν ὀργανώσεων, ἐνῶ κλοιὸς ἀπὸ λεωφορεῖα τῶν ΜΑΤ καὶ περιπολικὰ εἶχον σχηματίσει ἀπροσπέλαστον τεῖχος.

Ἡ λιποταξία τῆς Ἱεραρχίας καὶ σ᾽ αὐτὸ τὸ θέμα ἦτο χαρακτηριστική.Οὔτε μία δήλωσις καταδίκης. Οἱ πάντες ἦσαν ὑπὲρ τῆς παραστάσεως ἀκόμη καὶ ὁ ὑπουργὸς πολιτισμοῦ κ. Κων. Τζαβάρας, ὁ ὁποῖος ἐδήλωσε:«οὔτε λογοκρισία οὔτε αὐτοδικία». Θὰ συμφωνούσαμε μαζί του, ἐὰν προσέθετε (ἀφαιρῶν ἢ καταδικάζων τὴν αὐτοδικίαν) οὔτε βλασφημία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.

Ὅλοι ἐπικαλοῦντε τὴν δημοκρατίαν καὶ τὸ Σύνταγμα διὰ τὴν ἄνοδον τῆς βλασφήμου παραστάσεως.Πράγματι τὸ Σύνταγμα λέγει ὅτι ἡ τέχνη εἶναι ἐλευθέρα. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι δύναται νὰ καθυβρίζῃ καὶ νὰ βλασφημῇ ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων;
Διότι οὐδεμία διάταξις τοῦ Συντάγματος ὁρίζει ὅτι ἐλευθερία εἶναι χυδαιολογία καὶ σεξουαλικὴ διαστροφὴ ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.
Ἀπεναντίας ὅταν κάτι ἀνάλογον παρατηρῆται ὑπὸ τοῦ Τύπου, τότε αὐτὸς διώκεται καὶ κατάσχονται τὰ κυκλοφοροῦντα εἰς τὰ περίπτερα φύλλα. Ὁ δὲ ποινικὸς κώδικας εἶναι ἀκόμη σαφέστερος μὲ διατάξεις, ποὺ τιμωροῦν ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι καθυβρίζουν τὰ θεῖα καὶ τὴν «Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ».

Ἐπειδὴ διάφοροι καλλιτέχναι πρωταγωνισταὶ τῆς παραστάσεως καὶ μὴ εἶπον ὅτι ἡ τέχνη εἶναι ἐλευθέρα καὶ δὲν ἔχει ὅρια, ἀνετρέξαμεν εἰς ἀρχαίας τραγωδίας καὶ ἀρχαίας κωμωδίας.
Δὲν εἴδομεν εἰς αὐτὰς ὕβρεις ἐναντίον τοῦ Δωδεκαθέου ἢ οἱουδήποτε ἄλλου θεοῦ τῆς ἀρχαιότητος. Ἀπὸ τὸ θεατρικὸν «σανίδι» ἐπεκαλοῦντο πάντοτε τοὺς θεοὺς εἴτε διὰ τὸ καλόν εἴτε διὰ τὴν σωτηρίαν εἴτε διὰ τὴν ἔξοδον ἀπὸ διαφόρους κρίσεις.
Εἰς τὴν σύγχρονον Ἑλλάδα οἱ ἠθοποιοὶ ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ ἐμφανίζουν τὸν Χριστὸν καὶ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους ὡς ὁμοφυλοφίλους ἐπικαλούμενοι τὴν δημοκρατίαν. Αὐτὴν ἐπεκαλοῦντο καὶ ὅταν ἐχυδαιολόγουν εἰς τὰς διαφόρους παραστάσεις πρὸ τῆς κρίσεως.
Αὐτὴν ἐπεκαλοῦντο καὶ ὅσοι ἐπέβαλον εἰς τὰ πρωϊνάδικα τῆς τηλεοράσεως τὴν «ξεβρακοσιά», τὴν χυδαιολογίαν, τὸν πανσεξουαλισμὸν καὶ τὸν πανηδονισμόν.

Αὐτὴν ἐπεκαλοῦντο καὶ ὅσοι ἐξευτέλιζον τὰς ἀξίας, τὰς παραδόσεις, τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἐδίδασκον τὴν «ἁρπακτὴν» βάλλοντες ἐναντίον τῆς ἐργασίας καὶ τῆς Δικαιοσύνης.
Αὐτὴ ἡ «δημοκρατία τῆς τηλεόρασης καὶ τοῦ θεάτρου» σήμερον ἐπιβάλλει παραστάσεις, αἱ ὁποῖαι ἐμφανίζουν τὸν Χριστὸν καὶ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους ὡς ὁμοφυλοφίλους.

Ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἔχομεν τὸ δικαίωμα τῆς ἀντιδράσεως καὶ τῆς καταγγελίας, διότι αὐτὸ ἐπιτάσσει ἡ δημοκρατία. Ἀντὶ ὅμως νὰ στραφῶμεν ἐναντίον τῶν χυδαίων ὑβριστῶν τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ὀφείλομεν νὰ ἐλέγχωμεν αὐστηρὰ τοὺς Ἱεράρχας τῆς Ἐκκλησίας μας.
Διὰ νὰ σταματήση τὸ ἄλλο ἀπαράδεκτον φαινόμενον τῆς συμπορεύσεως μὲ ὅλους τοὺς ἐκκλησιομάχους καὶ ὑβριστὰς τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων τῆς Πίστεώς μας.

Οἱ ἐκκλησιομάχοι καὶ οἱ ἄθεοι ἔχουν ἀποθρασυνθῆ ἀπὸ τὴν ἐποχὴν κατά τὴν ὁποίαν ὁ Ἀθηνῶν παρευρέθη εἰς τὸ ὑπουργικὸν συμβούλιον τοῦ κ. Γ. Παπανδρέου ὡς συμπροεδρεύων καὶ ἐπέβαλε τὴν σιωπὴν καὶ τὴν συνεργασίαν μὲ τοὺς πολιτικοὺς ἐξουσιαστὰς εἰς ὅλους τοὺς Ἱεράρχας.

Τώρα ὁλόκληρος ἡ Ἱεραρχία, μὲ ἐλαχίστας ἐξαιρέσεις, σιωπᾶ προκλητικῶς ἔναντι τῆς ἐξυβρίσεως τοῦ Χριστοῦ μέσῳ τῆς θεατρικῆς παραστάσεως. Ὁ πιστὸς λαὸς πρέπει νὰ ἔχη τὸν λόγον, ἀφοῦ οὔτε καὶ ἡ Ἱεραρχία ὑπερασπίζεται τὸν Χριστὸν ἀπὸ βλασφήμους θεατρικὰς παραστάσεις.


Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1946 19 Οκτωβρίου 2012

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΥΠΟΝΟΙΑΣ- ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ.

 
 
 
 

Δευτέρα, 12 Νοεμβρίου 2012

Το πάθος της υπόνοιας. Δανιήλ Κατουνακιώτης.


Το πάθος της υπόνοιας
Σύγχρονες Ἁγιορείτικες μορφές
Δανιήλ Κατουνακιώτης

Η υπόνοια εν τω καιρώ της ειρήνης διδάσκει ταραχήν και παρεξήγησιν. Η υπόνοια ουκ είδε ποτέ την αλήθειαν, και εάν οι οφθαλμοί βλέπουσι την αλήθειαν, και τα πράγματα κηρύττουσι και την ευεργεσίαν και την αγάπην αυτή αύτη η υπόνοια, άπαντα τα διαστρέφει και πείθει τον ταύτης εραστήν να πείθεται εις το ψεύδος μάλλον παρά εις την αλήθειαν των ορωμένων.
Η υπόνοια είναι εις ψευδής και αλλόκοτος φωτογράφος, όστις φωτογραφών διαστρέφει το εικονιζόμενον εις εναντίαν μορφήν…
Όσοι πειρασμοί συμβώσι του πάσχοντος υπό υπονοίας είτε εξ ανθρώπων είτε εκ Θεού διά την διόρθωσίν του, είτε εκ φυσικής συμπτώσεως, αυτός ούτος τα εκλαμβάνει ότι ο δείνα και ο δείνα τα υπεκίνησε, κατακρίνων δωρεάν τον ανεύθυνον…
Προς εξεικόνισιν ζωηράν και ολεθρίας ταύτης μαινάδος θα σοι φέρω απαθώς τον εν τη Μικρά Αγία Άννη εφησυχάζοντα π. Θεοφάνην. Ο τοιούτος, ως ίσμεν (γνωρίζομεν), νικηθείς τέλεον υπό του τοιούτου νοσήματος, απέσπασεν εαυτόν από όλους τους αδελφούς και γείτονας, διακηρύττων, ότι άπαντες τον αποστρέφονται, και ότι αυτός μόνος γνωρίζει το δίκαιον, οι δε λοιποί είναι άξιοι αποστροφής. Ο τοιούτος πέπονθεν το τοιούτον, διότι όσα τον διδάσκουσιν αι υπόνιαι, αυτά ταύτα προσκυνά, εις αυτά και μόνα βασίζεται.
Εάν, φίλτατέ μοι, γίνει προς στιγμήν Οικουμενική Σύνοδος υπό των Αγίων Πατέρων συγκροτουμένη και στηλιτεύσωσι των τοιούτων ότι είναι ηπατημένοι υπό τας υπονοίας των, οι τοιούτοι ουδέποτε θα το παραδεχθώσι, διϊσχυριζόμενοι ότι αυτοί μεν έχουσι δίκαιον, οι δε άγιοι Πατέρες άδικον.

(Επιστολή προς Καλλίνικον ησυχαστήν, 1-2-1896)

Μακράν, αδελφοί, από την τερατοτόκον υπόνοιαν.
Όσον το πάθος τούτο φαίνεται μικρόν και επουσιώδες, τοσούτον απ’ εναντίας, εάν δεν προληφθή, δύναται να γίνη μέγα και να φέρη ολέθρια αποτελέσματα. Το πάθος τούτο της υπονοίας το υποβάλλει συνήθως ο δόλιος δράκων εις τας ευήθεις και κούφας ψυχάς, αίτινες εισί κατειλλημέναι υπό του πάθους του φθόνου και της μνησικακίας.
Όταν τοίνυν (λοιπόν) παραδεχθή οποιοσδήποτε αδελφός τας υπαγορεύσεις του πάθους τούτου, πρώτον θα λάβη συνέριθον και συνήγορον την πονηράν περιέργειαν, και κατ’ ακολουθίαν, ό,τι του υποβάλλει ο λογισμός, αυτό τούτο θα το θεωρή αποτετελεσμένον γεγονός…
Όταν χρονίση το πάθος τούτο, τότε ο εχθρός φέρει εις τον αδελφόν διαφόρους φαντασίας συναδούσας προςτον σκοπόν της αποπλανήσεως καιούτω γίνεται η έκστασις των φρενών, εξ ης ρύσαιτο ημάς (είθε να μας σώση) ο Πανυπεράγαθος Θεός και Κύριος…
Διά να προληφθή δε το τοιούτον στυγηρόν πάθος, οφείλει ο αδελφός εκ πρώτης αφετηρίας να το αποφεύγη ως ιόν θανατηφόρον καταστηλιτεύων τούτο διά καθαράς εξομολογήσεως και μακαρίας αυτομεμψίας.

Ἀπό το βιβλίο

Σύγχρονες Ἁγιορείτικες μορφές
Δανιήλ Κατουνακιώτης
σελ. 112-113
Ἐκδόσεις
Ἱ. Μονής Παρακλήτου 2005
Μεταφορά στό Διαδίκτυο - Ἐπιμέλεια κειμένου : Ἀναβάσεις

ΤΟ ΑΓΕΦΥΡΩΤΟ ΧΑΣΜΑ ....

Δευτέρα, 29 Οκτωβρίου 2012

Τό ἀγεφύρωτον χάσμα μεταξύ ἀνοργάνου καί ὀργανικῆς ὕλης. Μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ.


Ζ. Τό ἀγεφύρωτον χάσμα μεταξύ ἀνοργάνου καί ὀργανικῆς ὕλης

Μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ

Ἄλλη ἀπόδειξις τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου ὑπό τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ δι’ ἀγεφυρώτου χάσματος χωρισμός τῆς συμπαντικῆς ὕλης εἰς δύο βαθμίδας, ἤτοι,
α) τήν ἀνόργανον (ἠλεκτρόνια καί λοιπά σωματίδια, ἄτομα, στοιχεῖα, ἀέρια, ὑγρά, ὀρυκτά) καί
β) τήν ἐνόργανον, ἤ ἄλλως τήν ζῶσαν, ἐν ἧ αἱ μυριάδες τῶν εἰδῶν καί γενῶν ὅλων τῶν ἐνοργάνων ὄντων,ἀψύχων τε (φυτῶν-δένδρων) καί ἐμψύχων, ἀπό ἀπόψεως βεβαίως μόνον ὀργανικῆς.
Καί εἶναι ὄντως ἀγεφύρωτον τό χάσμα μεταξὺ ἀνοργάνου καί ἐνοργάνου ὕλης.
Διότι ἡ μέν πρώτη - ὑπείκουσα, ὡς ὄγκος, ὑπό τόν παγκρατῆ νόμον τῆς βαρύτητος -χαρακτηρίζεται διά τῆς ψιλῆς μόνον κινήσεως, ἤτοι τῆς μηχανικῆς καί τυφλῆς(ἀλόγου) κινήσεως τῶν ἠλεκτρονίων περί τούς πυρῆνας, τῶν πρωτονίων καί νετρονίων, ὅταν δια­σπῶνται οἱ πυρῆνες, καί τῶν λοιπῶν θεμελιωδῶν σωματίων τῆς ὕλης, ἐπίσης δέ καί διά τῆς μηχανικῆς ὡσαύτως μεταστοιχειώσεως, μεταμορφώσεως καί μεταβολῆς, ἁπασῶν τῶν κινήσεων καί μεταβολῶν τούτων τελουμένων, ὑπό τό κράτος αἰωνίων φυσικῶν νόμων - ἐννόμων δυνάμεων- πανσόφων καί ἀναλλοιώτων, πρός ἐπίτευξιν πάντοτε ὡρισμένων τελολογικῶν σκοπῶν.
Ἡ δέ δευτέρα, ἡ ἐνόργανος ἡ ζῶσα, χαρα­κτηρίζεται καί διακρίνεται, ἀπό ἀπόψεως ὀργανικῆς κατ' ἀρχήν,
α) ὑπό κινήσεως ὀντοτικῆς καί ὀντοποιητικῆς, κινήσεως δηλαδή ὀργανικῆς – ζωϊκῆς,κινήσεως θρέψεως, ἀφομοιώσεως καί ἀνομοιώσεως, ἤ ἀφετεροιώσεως καί καταλλαγῆς τῆς ὕλης,
κινήσεως, τέλος, πάντοτε σκοπίμου (ἥν ἄλλοι ἀπεκάλεσαν «ζωϊκήν δρᾶσιν», ἄλλοι «ζωϊκήν δύναμιν», ἄλλοι «διευθυντήριον καί δημιουργικήν ἰδέαν»,ἄλλοι «ζωϊκήν ὁρμήν», ὁ δέ Ἀριστοτέλης «ἐντελέχειαν»)[1] διά τῆς κατ' εἰδικούς τρόπους προσλήψεως ξένων καί νεκρῶν - ἀνοργάνων οὐσιῶν καί μεταβολῆς αὐτῶν εἰς ἴδια ζῶντα κύτταρα καί ἰδίους, διαφόρους εἰς ἕκαστον εἶδος καί γένος, ἱστοὺς καί ὀργανισμούς·
β) ὑπό σκοπίμου ἐπίσης (ἐλλόγου) κινή­σεως ἀναπτύξεως -αὐξήσεως τῶν ὀργανισμῶν μέχρις ὡρισμέ­νων καί ἀναλλοιώτων πάντοτε ὁρίων
γ) ὑπό κινήσεως σκοπίμου ζωῆς καί ἐπιδράσεως ἐπὶ τοῦ ἐν γένει περιβάλλοντος, μέχρις ὡρισμένων πάλιν ὁρίων καί μέ ὡρισμένας καί ἀναλλοιώτους ἱκανότητας προσαρμογῆς καί ἐπιλογῆς, καί
δ) ὑπό κινή­σεως- ἱκανότητος σκοπίμου ὡσαύτως καί ἐλλόγου ἀναπαραγωγῆς καί διαιωνίσεως τῶν ὀργανισμῶν δι' ὡρισμένων πάντοτε καί ἀναλλοιώτων ὀργάνων, συστημάτων καί τρό­πων ἀναπα­ραγωγῆς.
Τάς ἰδιότητας ταύτας δέν ἔχει ἡ ἀνόργανος ὕλη, καίτοι οἱ ὀργανισμοὶ τῶν ἐνοργάνων ὄντων σχηματίζονται ἐξ αὐτῆς. Καί τό χάσμα τοῦτο μεταξὺ αὐτῆς καί τῶν ἐνοργάνων ὄντων δέν θά γεφυρωθῇ ποτέ. Τυχαίως ἤ τεχνητῶς δέν θά παραχθῇ ποτέ ἐκ τῆς ἀνοργάνου ὕλης ζῶν ὀργανισμός[2].
Εἶναι δέ ἀνόητος καί ἐπιστημονικῶς ἀβάσιμος ὡς προαναπτύξαμεν καί αὖθις ἐπαναλαμβάνομεν ἡ ἀπόπειρα τῶν ἱδρυτῶν καί τῶν ὀπαδῶν τῶν ὑλιστικῶν θεωριῶν, ὅπως χαρακτηρισθῇ ὁ στα­λακτίτης ὡς συνδετικός κρίκος μεταξὺ ἀνοργάνου καί ἐνοργάνου ὕλης ἤ ἡ τεχνητῶς παρασκευα­σθεῖσα ἐξ ἀμμωνίου οὐρία διότι ὁ σταλακτίτης εἶναι ἁπλή φυσική- μηχανική συσσώρευσις ἁλάτων.
Ὅσον ἀφορᾷ δέ εἰς τήν οὐρίαν οὔτε ζωϊκήν-ζωτικήν κίνησιν (ἐντελέχειαν) ἔχει, μήτε θρέψιν ἀποκτᾶ, διά καταλλαγῆς ἄλλης ὕλης (ἀφομοιώσεως καί ἀνομοιώσεως), οὔτε ἱκανότητα ἀναπα­ρα­γωγῆς κέκτηται!!!
Ἀλλά καί οἱ ἰοὶ (οἵτινες δέν ἀποκαλοῦνται πλέον «διηθητοί», διότι ἀπεκαλύφθησαν καί μή «διηθητοὶ» τοιοῦτοι) οὐδόλως δύνανται νά πληρώσουν τό προμνησθὲν χάσμα μεταξὺ ἀνοργάνου καί ὀργανικῆς ὕλης. Διότι ὡς ἐβεβαιώθη ἀπολύτως διά τῶν νεωτάτων ἐπιτεύξεων τῆς ἐπιστήμης, εἶναι καί οὗτοι ἁπλῶς αὐτοπαραγόμενα λευκώματα, πολὺ ἐπίπλοκα χημικῶς, περιέχοντα ὡρισμένας ὁμάδας πυρηνικῶν ὀξέων.
Εἶναι νοσογόνα σωματίδια, μή ὑπάρχοντα αὐτοτελῶς, ἀλλά πολλαπλασιαζόμενα ἐννόμως, ὡς ζῶντα κύτταρα, μόνον ἐντός ζῶντος κυττάρου ἤ ἐπιζῶντος κυτταρικοῦ σώματος. Δὲν ἀποτελοῦν ἄρα ζῶντα κύτταρα ἤ ζῶντας ὀργανισμούς, ἀλλά παράσιτα αὐτῶν, ἀποτελοῦντα τό μεταίχμιον μεταξὺ ἀνοργάνου - νεκρᾶς, καί ὀργανικῆς -ζώσης ὕλης· ἡ δέ τεχνητή παρασκευή των ἐν τοῖς χημικοῖς ἡμῶν ἐργαστηρίοις ἀπεδείχθη ἀδύνατος, καίτοι διαθέτομεν ὅλας τάς φυσικάς συνθήκας καί θερμοκρασίας, ὑφ' ἃς εὑρίσκετο ἡ Γῆ, ὅταν ἐπ' αὐτῆς ἐνεφανίσθη τό φαινόμενον τῆς ζωῆς.
Διά τοῦτο, δέν εἶναι δυνατόν νά ὑποστηριχθῇ ὅτι ἐγένοντο πότε καί οὗτοι αὐτομάτως, διά τυχαίας συναναμίξεως τῶν χημικῶν στοιχείων, ἐξ ὧν σχηματίζονται. Οὔτε, ἐπίσης, ὅτι ἐξ αὐτῶν προῆλθον προοδευ­τικῶς διά τῆς ἐξελίξεως ἄλλοι πολυσύνθετοι καί πολυκύτταροι ὀρ­γανισμοί, ὑπό τήν ἐπίδρασιν οἱωνδήποτε φυσικῶν συνθηκῶν ἤ παραγόν­των, διότι οὐδέποτε ἐγένετο, οὔτε θά γίνῃ ποτέ, οἱαδήποτε ἐξέλιξις ἤ μεταμόρφωσις ἐνοργάνου τινός ὄντος εἰς ἕτερον.
Ἐφόσον δέ καί διά τῶν ἰῶν ἐπεδιώχθησαν προφανέστατα, καί προκαλοῦνται ἐννόμως,καί ὑφ' ὡρισμένας προϋποθέσεις, ὡρισμένα καί πάλιν ἀποτελέσματα καί ὡρισμένοι εἰδικοὶ ἑκάστοτε σκοποί, βεβαιούμεθα ἁπλῶς καί δι' αὐτῶν περί τῆς παντοδυναμίας καί τῆς πανσοφίας τοῦ Δημιουργοῦ. Καί πειθόμεθα, ἅπαξ ἔτι, ὅτι ἀληθῶς «πάντα ὅσα ἠθέλησεν ἐποίησεν».
Τό ἀδύνατον λοιπόν τῆς αὐτομάτου γενέσεως καί τῆς παραγωγῆς τε­χνητῆς ζωῆς ἐν τοῖς χημικοῖς ἡμῶν ἐργαστηρίοις (καίτοι ἔχομεν εἰς τήν διάθεσιν ἡμῶν, διά τεχνητῶν μέσων, ὅλας τάς φυσικάς καταστάσεις, ὑφ' ἃς διετέλεσεν ὁ πλανήτης ἡμῶν ἀπό τῆς πυκνώσεως αὐτοῦ, καί ἴδια ἀπό τῆς ἐπ’ αὐτοῦ ἐμφανίσεως τῶν πρώτων ζώντων ὀργανισμῶν, μέχρι σήμε­ρον) βεβαιοῦν τό ἀγεφύρωτον χάσμα μεταξὺ ἀνοργάνου καί ὀργανικῆς ὕλης, διαγγέλλει συνάμα πανηγυρικῶς ὅτι:
α) Καί οἱ μονο­κύτταροι ἀκόμη ὀργανισμοὶ δέν ἐγένοντο αὐτομάτως ἐκ τῆς ἀνοργάνου ὕλης, πολὺ δέ περισσότερον οἱ λοιποί, οἱ πολυκύτταροι, οἵτινες ὡσαύτως δέν προῆλθον ἐπὶ τῆς σκηνῆς τῆς ζωῆς οὔτε διά τῆς ἐξελίξεως,
β) ὅτι ἀποκλειομένης τῆς αὐτομάτου γενέσεως τῶν πρώτων ἐνοργάνων ὄντων, δέν δύναται, λογικῶς ἐπίσης, νά γίνῃ δεκτή ἐκδοχή τῆς αὐτιαιτιότητος ἤ τῆς αὐτοδημιουργίας αὐτῶν, ὅτι δηλαδή ἐδημιούργησαν αὐτά ἑαυτά,
γ) ὅτι αἱ ἰδιότητες τάς ὁποίας ἐμφανίζουν οἱ Κόσμοι τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἀπό ἀπόψεως ὀργανικῆς κατ' ἀρχήν (καί τάς ὁποίας ἐμνημονεύσαμεν), μή ὑπάρχουσαι προηγουμέ­νως εἰς τήν ἀνόργανον ὕλην, ἐξ ἧς οἱ ὀργανισμοὶ των σχηματίζονται, εἶναι ἀναμφιβόλως ἰδιότητες θέσει καί ὄχι φύσει, ἰδιότητες δηλαδή δοταί, δοθεῖσαι προφανῶς εἰς τά ὀργανικά ὄντα ἔξωθεν (ὑπό δοτῆρος δηλαδή ἐκτός τῆς ὕλης), ἀφ’ ἧς τά ὄντα ταῦτα ἐνεφανίσθησαν εἰς τό εἶναι δημιουργικῶς,καί
δ) ὅτι, ἀποκλειομένης τῆς προελεύσεως καί τῶν ἰδιοτήτων τούτων ἐκ τοῦ μηδενός, ἀποδεικνύεται καί πάλιν ὅτι, Οὐσία καί δύναμις, ὑπερεπέκεινα καί ἀνωτέρα τῆς ὕλης, παν­τοδύναμος καί πάνσοφος, παρέσχε καί εἰς τά ὀργανικά ὄντα τάς ἰδιότητας ταύτας (ἀφοῦ τά ἔφερεν εἰς τό εἶναι δημιουργικῶς), ἵνα δι' αὐτῶν καί ὑπό τό κράτος εἰδικῶν καί πανσόφων ἐννόμων δυνάμεων - ἤτοι τῶν εἰδικῶν βιολογικῶν κ.λπ. νόμων - ὑπ' Αὐτῆς καί πάλιν τεθεισῶν, ἐπιτελοῦν ἕν ἕκαστον,κατ' ἰδίαν, καί ἐν ὑπερόχοις σχέσεσι καί ἀλληλεπιδράσεσιν, ὡρισμένους πάντοτε σκοπούς.
Εἶναι δέ ὅλως ἀβάσιμος ἐπίσης καί ὁ ἰσχυρισμός τινων, ὅτι ἰδιαίτεροι χρωματισμοὶ τῶν ἐνοργάνων ὄντων δέν ὑπάρχουν οὐσιαστικῶς, καθ' ἑαυτούς, ἅτε προερχόμενοι ἐκ τῆς ἐξιδιασμένης διατάξεως τῶν στοιχείων τῆς ἐξωτερικῆς ἐπιφανείας (ἐπιδερμίδος,τριχώματος, φλοιοῦ κλπ.) τῶν ἐνοργάνων ὄντων, καί τῆς εἰδικῆς ἐπίσης ἐξ αὐτῶν κυματοειδοῦς ἐκπομπῆς μονάδων ὕλης, ὧν οἱ κραδασμοί, ἐρεθίζοντες τόν ἀμφιβληστροειδῆ τῶν ὀφθαλμῶν, προκαλοῦν τόν σχηματισμόν τῆς ἐντυπώσεως τῶν χρω­μάτων,σχετικῶν πάντοτε πρός τήν ἔντασιν καί τήν πυκνότητα τῶν κραδασμῶν.
Διότι καί ἡ ἐπιστημονική αὕτη διαπίστωσις δέν αἴρει ποσῶς τήν ἀλήθειαν ὅτι πρόκειται πάλιν περί ἰδιοτήτων θέσει, δοθεισῶν εἰς τά ἐνόργανα ὄντα ἔξωθεν, πρός ἐξυπηρέτησιν ὡρισμένων σκοπῶν. Ἡ γενεσιουργός δηλονότι αἰτία καί τῆς ἐξιδιασμένης ταύτης διατάξεως τῶν στοιχείων τῆς ἐξωτερικῆς ἐπιφανείας τῶν ὀργανισμῶν κλπ. τῶν ἐνοργάνων ὄντων (δερμάτων, τριχωμάτων, ὀστράκων, κ.ἄ) καί ἡ δύ­ναμις τῆς ἐννόμου ἐκπομπῆς εἰδικῶν σωματίων ἐξ αὐτῶν, πρός παραγωγήν τοῦ φαινομένουτῶν εἰδικῶν χρωματισμῶν, εὑρίσκεται μέν εἰς τά ὄντα, ἐκδηλοῦται ὅμως ἀφ’ ἧς ταῦτα ἐμφανίζονται εἰς τό εἶναι ὡς ἐνόργανα τοιαῦτα, καί εἶναι διάφοροςεἰς τε τά ποικίλα εἴδη καί γένη, ὡς καί κατά τάς περιόδους τῆς ἀναπτύξεως καί τῆς παρα­κμῆς τῶν ὀργανισμῶν.
Δι' ἀναλόγου δέ καί εἰδικῆςπάλιν μηχανοχημικῆς ἀλλά καί ψυχικῆς λειτουργίας ἐπροικίσθησαν τά ὁρῶντα ὄντα,ὥστε νά ἐπέρχηται, διά τῆς ἐπιδράσεως τῶν κραδασμῶν ἐπί τῶν ὀρ­γάνων τῆς ὁράσεως αὐτῶν, τό εἰδικόν πάντοτε ἀποτέλεσμα τῆς ὁράσεως ὡρισμένων χρωμάτων.
Τό αὐτό ἰσχύει καί διά τάς γεύσεις καί τάς ὀσμάς, δι' ἅς ὡσαύτως προϋποτίθενται εἰδικαί πάντοτε ἐκπομ­παί σωματίων ὕλης, ὡρισμένης πυκνότητος καί ἀναλογιῶν, ὅπως καί εἰδικά ὄργανα αἰσθήσεων, διά τήν αἴσθησιν αὐτῶν.
Ἑπομένως οὐδεμία δύναται νά ὑπάρξῃ ἀντίρρησις, ὅτι καί αἱ προμνησθεῖσαι ἰδιότητες τῶν ἐνοργάνων ὄντων εἶναι ἰδιότητες θέσει καί ὄχι φύσει, ἐφόσον δέν ὑπάρχουν εἰς τήν ἀνόργανον ὕλην, ἐξ ᾖς καί οἱ ὀργανισμοὶ τῶν ὄντων σχηματίζονται.
Ἐδόθησαν δέ καί αὗται ὑπό τοῦ πανσόφου καί παντοδυνάμου Δημιουργοῦ, ἵνα διά τῆς ἀλληλεπιδράσεως αὐτῶν ἐπέρχηται ὡρισμένον πάντοτε καί ἀναλλοίωτον διά μέσου τῶν αἰώ­νων ἀποτέλεσμα. Ἡ πολλαπλῆ δηλαδή ἐξυπηρέτησις τῆς ζωῆς τῶν ἐνορ­γάνων ὄντων, ὀργανική τε καί ψυχική.
Ὅτι δέ ὑπάρχει ἀγεφύρωτον χάσμα μεταξὺ τῆς ἀνοργάνου καί τῆς ὀργανικῆς ὕλης,ἐγένετο ὁμοφώνως σχεδόν δεκτόν ἤδη ὑπό τῶν κορυφῶν τῆς ἐπιστήμης τόσον τοῦ παρελθόντος αἰῶ­νος ὅσον καί τῆς καθ' ἡμᾶς ἐποχῆς.
Ἐγένετο δεκτόν ὡσαύτως ὅτι ὑπάρ­χουν ἀγεφύρωτα ἐπίσης χάσματα καί μεταξὺ τῶν διαφόρων ἐνοργάνων ὄντων,ἤτοι μεταξὺ φυτῶν καί δένδρων, μεταξὺ τῶν ἑρπόντων ἐπὶ τῆς Γῆς καί τῶν σχιζόντων τόν ἀέρα, μεταξὺ πάντων τῶν ζῴων, καί, τέλος, μεταξύ τῶν ζῴων καί τοῦ ἀνθρώπου. Διότι καί τά σπέρ­ματα τῶν διαφόρων εἰδῶν καί γενῶν εἶναι βασικῶς διάφο­ρα, ἐξ οὗ καί αἱ διασταυρώσεις περιορίζονται εἰς ὡρισμένα μόνον εἴδη καί γένῃ στενῶς συγγενῆ, μή δυνάμενα νά ὑπερβοῦν τά ὑπό τοῦ Δημιουργοῦ τεθέντα ὅρια.
Ἀλλά καί αἱ σάρκες καί τά αἵμα­τα τῶν διαφόρων ἐμψύχων ὄντων ἔχουν ὡσαύτως βασικάς διαφοράς, ὅπως παρατηρεῖ καί ὁ θεῖος Παῦλος (Α΄ πρός Κορ. ΙΕ΄39). Τό αἷμα δέ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὅλως διάφορον ἀπό τοῦ αἵματος ὅλων τῶν αἱματοφόρων ζῴων, ἀλλά καί τοῦ τόσον ὑμνηθέντος πιθήκου, ἐξ οὗ τινες τῶν συνανθρώπων μας ἐπιθυμοῦν εἰσέτι νά κατάγωνται. Ἐπεκυρώθη οὕτω, ἐπαναλαμβάνομεν, κατόπιν τῶν ὡς ἀνωτερω, τό ἀπόφθεγμα «πᾶν ὄν, μόνον ἐξ ὁμοίου ὄντος γεννᾶται καί ἀναπαράγεται». Καί κατεδικάσθηκαν ὁριστικῶς αἱ θεωρίαι τόσον τῆς αὐτομάτου γενέσεως τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ὅσον καί τῆς ἐξελίξεως αὐτῶν, ὑφ' ὅλας αὐτῆς τάς μορφάς[3].


[1]Ἐν τῷ ὅρῳ «ἐντελέχεια»περιελαμβάνοντο ἀναντιρρήτως καί αἱ ψυ­χικαί ἐκδηλώσεις τῶν ἐμψύχων ὄντων,ἐξαιρουμένου τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος.
[2] Κατά τήν ὁμολογίαν διακεκριμένων χημικῶν, οἷοι ὁ Γερμανός Λίντικ (1806-1873), ὁ Γάλλος Σερβέλ, (1786-1889) καί οἱ Ἄγγλοι Σέρ Χάμφρεϋ Δαϋγ (1778- 1828) καί Σέρ Ἑρρῖκος Ροσκόλ (1833-1915), οὐδ'ἐλαχίστη ἐλπίς ὑπάρχει ὅτι θά δυνηθποτέ ὁ χημικός νά ὑπερπηδήσῃ τό μέγα χάσμα, τό διαχωρίζον τά προϊόντα τῆς νοργάνου φύσεως ἀπό τά ἐνόργανα ὄντα. Κατά τόν μέγαν ἐπίσης βιολόγον Εὐτύχιον Χόππε Σέϋλε (1825-1898), καθηγητήν τῶν Πανεπιστημίων Βερολίνου, Τυβίγγης καί Στρασβούργου, ἡ «ζωή εἶναι μοναδικόν καί μέγα μυστήριον». Κατά τόν διάσημον σαύτως Γερμανόν βοτανικόν Φερδινάνδον Cohn (1828-1898) «αἱ ἐν τοῖς ὀργανισμοῖς δυνάμεις δέν εἶναι δυνατόν νά ἀναλυθοῦν εἰς τάς γνωστάς δυνάμεις τῶν ἀτόμων, τό δέ μεταξύ ὀργανικῆς καί ἀνοργάνου φύσεως χάσμα οὔτε ἐγεφυρώθη, οὔτε θά γεφυρωθ ποτέ». Τάς αὐτάς γνώμας διεκήρυξαν καί πολλοί ἄλλοι διακεκριμένοι σύγχρονοι εἰδικοί ἐπιστήμονες. Ὡσαύτως, ὁ καθηγητής τῆς βιολογικῆς χημείας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν μακαριστός Ἀναστ.Χρηστομάνος, ἐν σειρ σχετικῶν διατριβῶν ἐν τ φημερίδι «Βραδυνή» θηνῶν, ἔγραψε, σύν ἄλλοις, καί τά ἀκόλουθα: «Δέν γεννᾶται ἀμφιβολία ὅτι, καί ἄν ὑπερνικήσωμεν εἰς τό ἀπώτερον μέλλον τάς τεχνικάς δυσκολίας καί κατορθώσωμεν μίαν ἡμέραν νά συνθέσωμεν λεύκωμα τοῦ ατοῦ μοριακοῦ βάρους πρός τά ἐν τ φύσει εὑρισκόμενα, πάλιν νεκρόν λεύκωμα θά ἔχωμεν... νομίζω ὅτι συμφώνως πρός τόν μεγάλον φυσιολόγον καί φιλόσοφον τοῦ π.αἰῶνος Du Bois Raymond, δέν δυνάμεθα παρ' λας τάς προόδους τῆς ἐπιστήμης, νά περιμένωμεν ὅτι θά κατορθώσωμεν νά ἐπιτύχωμεν ποτέ τήν σύνθεσιν τοῦ ζῶντος λευκώ­ματος». Καί ἀληθῶς. Διότι η ζωή, ἀσχέτως τοῦ ὅτι δέν δύναται νά περιορισθῇ εἰς τήν σύστασιν τοῦ «ζῶντος λευκώματος», δέν εἶναι ἀποτέλεσμα οἱωνδήποτε χημικῶν ἑνώσεων ἤ φυσικῶν παραγόντων, μηχανικῶν καί τυφλῶν.Προῆλθεν, ὑφ' ὅλας αὐτῆς τάς μορφάς, διά τῆς δημιουργικῆς παρεμβάσεως τοῦ παντο­δυνάμου Θεοῦ, καί μόνον ἐπί τῆς Γῆς, ἀποδειχθέντος ἀπολύτως, διά τῆς ἀναλύσεως τοῦ φωτός διά τοῦ φασματοσκοπίου, ὅτι εἰς οὐδέν ἄλλο οὐράνιον σῶμα ὑπάρχουν φυσικαί συνθῆκαι, ἐπιτρέπουσαι τήν ἐπ' αὐτοῦ ὕπαρξιν ζωῆς, μορφῆς ὁμοίας μέ τάς επί τοῦ πλανήτου τούτου ἤ καί παρεμφεροῦς.
[3] μακαριστοῦ Δ.Σπηλιώτου, χημικοῦ καί διδάκτορος φυσικῶν ἐπιστημῶν «Ἡ Θεω­ρία τῆς καταγωγῆς ἐν τ σφαίρᾳ τοῦ ἐπιστητοῦ», ἐκδοσ. 1938, ἔνθα παρατίθενται ἐν περιλήψει καί αἱ ἐναντίον τῶν θεωριῶν τῆς «αὐτομάτου γενέσεως» καί τῆς «Ἐξελίξεως» γνῶμαι πολλῶν καί διεθνοῦς φήμης ἐπιστημόνων.

ΟΙ ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ

Τετάρτη, 31 Οκτωβρίου 2012


Οἱ φυσικοί νόμοι. Μέρος Β'. Κεφάλαιον Ε'. Μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ.


ΣΤ. Οἱ φυσικοί νόμοι
Ἡ ἄργιλλος, ἀντιθέτως, θερμαινομένη συστέλλεται, ἵνα ἐμποδίζηται ἡ προσέγγισις τῶν ὑποχθονίων ὑδάτων εἰς τό περίκεντρον τοῦ πλανήτου καί ἡ μεταβολή αὐτῶν εἰς ἀτμούς, λόγῳ τῆς ἐπικρατούσης ἐκεῖ μεγάλης θερμοκρασίας.
Διά τοῦτο τό περίκεντρον τοῦ πλανήτου περιβάλλουν παχύτατα στρώματα ἀργίλλου.
Ἄλλως μεγάλα τμήματα τῆς ἐπιφανείας τῆς Γῆς θά ἀνετινάσσοντο συχνάκις εἰς τό κενόν ὑπό τῶν ὑποχθονίων με­γάλων ποσοτήτων ἀτμῶν, οἵτινες θά ἐσχηματίζοντο ἐκ τῆς ἐξατμίσεως τῶν ὑπογείων ὑδάτων, ἐάν ταῦτα, διά τῆς διακρινούσης τό ὕδωρ διεισδυτικῆς καί διαβρωτικῆς ἰδιότητος, ἔφθανον μέχρι τοῦ κέντρου τοῦ πλανήτου.
Παραβίασιν ἐπίσης ἑτέρου φυσικοῦ νόμου, διακο­σμητικήν προφανῶς τῆς δημιουργίας, ἀποτελοῦν αἱ ἀνάδρομοι κινήσεις τριῶν ἐκ τῶν 11 δο­ρυφόρων τοῦ πλανήτου Διός, τῶν δορυφόρων τοῦ Οὐρανοῦ, ἑνός ἐκ τῶν 10 δορυφόρων τοῦ Κρόνου, ὡς καί τῶν δορυφόρων τοῦ Ποσειδῶνος, κινου­μένων κατ' ἀντίθετον φοράν πρός τήν κίνησιν τῶν ἐν λόγῳ πλανητῶν, ὡσαύτως δέ καί αἱ δυσεξήγητοι κινήσεις ὡρισμένων ἄλλων ἀπλανῶν ἀστέρων, περί τῶν ὁποίων θά ἀσχοληθῶμεν καί ἐν τοῖς ἑπομένοις.
Προσμαρτυροῦν καί πᾶσαι αἱ παραβιάσεις καί κινήσεις αὗται τήν ἄπειρον δύναμιν σοφίαν καί πρόνοιαν τοῦ παντοδυνάμου καί πανσόφου Νομοθέτου τῶν φυ­σικῶν νόμων,προσέτι δέ καί τό ὅτι πάντες οἱ φυσικοὶ νόμοι εἶναι δυνάμεις θέσει καί ὄχι φύσει, διότι ἄλλως θά ἦτο ἀδύνατος ἡ παραβίασις αὐτῶν.

Ὅτι δέ πάντες οἱ φυσικοὶ νόμοι, οἱ διέποντες καί ἰθυνον­τες τάς κινήσεις κλπ. τῆς συμπαντικῆς ὕλης, εἶναι δυνάμεις θέσει καί ὄχι φύσει, δυνάμεις δηλαδή δοταί τῇ ὕλῃ ἔξωθεν καί ὄχι πηγαῖαι, ἐκ τῆς ὕλης δηλονότι προερχόμεναι, πανηγυρικῶς διακη­ρύσσεται ὄχι μόνον ἐκ τῶν ὡς ἀνωτέρω ἀμαχήτων ἐπιχειρημάτων, ἀλλά καί ἐκ τῆς ἐπιτευχθείσης ἐσχάτως διασπάσεως τοῦ ἀτομικοῦ πυρῆνος. Διότι ἂν αἱ δυνάμεις αἱ ἐκλυόμεναι ἐκ τῆς διασπάσεως τῶν ἀτόμων (καί τῶν ἀτομικῶν πυρήνων) ἦσαν πηγαῖαι, δυνάμεις δηλαδή φύσει, οὐδέποτε θά ἦτο δυνατόν νά διασπασθοῦν καί νά ἐκλυθοῦν. Εἶναι ἀδύνατον νά ἀφαιρεθῇ ἤ νά ἐλλατωθῇ ἤ ἔστω, ἀπό σῶμά τι δύναμις φύσει ἐν αὐτῷ ὑπάρχουσα, ἄρα δέ καί πηγαίως, ἀτρέπτως καί ἀναποσπάστως συνυφασμένη μετ' αὐτοῦ.
Ἀλλά ἐκ τῆς διασπάσεως τοῦ ἀτομικοῦ πυρῆνος δέν ἐβεβαιώθησαν μόνον αἱ ὡς ἀνωτέρω ἀλήθειαι. Διεκηρύχθη, προσέτι, ἅπαξ ἔτι, ἡ πανσοφία, ἡ παντοδυναμία καί ἡ ἀσύλληπτος ἐν πολλοῖς πρόνοια τοῦ ἀπείρου Δημιουργοῦ.
Διότι ἀπεδείχθη πανηγυρικῶς, σὺν τοῖς ἄλλοις, ὅτι ὡρισμένη ἀπολύτως εἶναι ἡ ἑλκτική δύναμις, ἡ συνέχουσα καί συγκρα­τοῦσα πρός ἄλληλα τά σωματίδια τῶν πρωτονίων καί τῶν νετρο­νίων,τά σχηματίζοντα ἕκαστον ἀτομικόν πυρῆνα, ὅτι ὡρισμένος ἀπολύτως εἶναι, ὁ ἀριθμός τῶν πρωτονίων κλπ., ἐξ ὧν ἕκαστος τῶν ἀτομικῶν πυρήνων σχηματίζεται,καί ὡρισμένος, ὡσαύτως, ὁ ἀριθμός τῶν ἠλεκτρονίων, ἅτινα πλανητικῶς περιφέρονται περί αὐτόν. Ὅτι ὡρισμένη ἀπολύτως εἶναι ἐπίσης καί ἡ ἑλκτική δύναμις ἡ συγκρατοῦσα τά ἠλεκτρόνια ὡς πλανήτας πέριξ τῶν πυρήνων[1].
Καί γνωσθείσης ἐπακριβῶς, ὡσαύτως, τῆς μάζης καί τῆς τα­χύτητος, ἥν ἀναπτύσσουν ἐν τῷ χώρῳ τά ἐλευθερούμενα μετά τήν διάσπασιν σωμάτια (πρωτόνια καί νετρόνια), τά σχηματίζοντα ἕκαστον πυρῆνα, ὅπως καί τά ἠλεκτρόνια τά περιφερόμενα πλανητικῶς περί αὐτόν, ὑπελογίσθη, ἐν πάσῃ ἀκριβείᾳ, ἡ ἐκ τῆς διασπάσεως ἑνός ἀτόμου, ὡς συνόλου (πυρῆνος καί ἠλεκτρονίων) ἐκλυομένη δύναμις - ἐνέργεια, τόσον ἡ κινητική, ὅσον καί ἡ φωτιστική, ἡ θερμική, ἀλλά καί ἡ ραδιενεργός (προερχομένη,ἡ τελευταία, ἐξ ὡρισμένων μόνον στοι­χείων, ὡς τό ῥᾴδιον, τό οὐράνιον κ.λπ.[2]),ἥτις, καί ὑφ' ὅλας αὐτῆς τάς μορφάς, εἶναι πολύμορφοι ἁπλαῖ ἰδιότητες τῶν ἐλευθερουμένων σω­ματίων, ἐκδηλούμεναι ὅταν κινοῦνται ταῦτα ἐν τῷ χώρῳ μέ τήν ταχύτητα τοῦ φωτός.
Ἐκ παραλλήλου ἐγένετο γνωστόν ὡσαύτως, ὅτι καί τό βάρος τῆς μάζης ὅλων τῶν σωματίων τῶν ἀπαρτιζόντων ἕκαστον ἄτομον (πυρῆνα καί ἠλεκτρόνια ὁμοῦ) εἶναι ἐπίσης ἀπολύτως ὡρισμένον. Δι' ἁπλοῦ ὅθεν μαθηματικοῦ ὑπολογισμοῦ εὑρέθη εὐκόλως ἡ ποσότης τῶν ὁμοίων ἀτόμων- στοιχείων, ἥτις ἀπῃτεῖτο διά τήν ἔκλυσιν ὡρισμένης μεγάλης ποσότητος δυνάμεως, κινητικῆς, φωτισ­τικῆς, θερμικῆς κλπ, πρός πραγμάτωσιν ὡρισμένου ἔργου - σκοποῦ.
Ἡ ἀτο­μική ἐνέργεια - δύναμις ἐτέθη τοιουτοτρόπως εἰς τήν διάθεσιν τῆς ἐπιστήμης. Ἡ ἀνακάλυψίς της καί ἡ εἰρηνική χρησιμοποίησίς της εἶναι ἀναντιρρήτως μία εἰσέτι διακήρυξις τῆς ἀπείρου σοφίας,οἰκονομίας καί προνοίας τοῦ Θεοῦ.
Αἰσθάνεται,κατόπιν τούτων, ὄχι ἁπλοῦν θαυμασμόν, ἀλλά πραγματικόν δέος ἡ «ἐν πνεύματι ἀληθείας» φιλοσοφοῦσα ψυχή, διαβλέπουσα, ὑπέρ πότε ἄλλοτε σήμερον, τήν ἄπειρον ταύτῃν δύναμιν, σοφίαν καί πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ, τήν ἐκδηλουμένην καί εἰς τά ἐλάχιστα - τά ἔσχατα συστα­τικά τῆς ἐκπάγλου ταύτης δημιουργίας, ὅπως βεβαίως καί εἰς τά μέγιστα, ἤτοι εἰς τούς ἀστέρας, τά νεφελώματα καί τούς Γαλαξίας, τάς ὁμάδας καί τάς συστροφάς τῶν Γαλαξιῶν.
Προ­βάλλει δέ περιφανής καί περίλαμπρος ἡ ἄπειρος αὐτή δύναμις, σοφία, ἀλλά καί πρόνοια τοῦ πανσόφου καί παντοδυνάμου Δημιουργοῦ διά τῶν θαυμασίων ἀληθῶς λεπτομερειῶν καί τῶν μαθηματικῶν ἀναλύσεων καί ἐξισώσεων, τῆς ἐπιστήμης πού διευρευνᾶ τό «πῶς» τῆς δημιουργίας.
Διότι,ἐβεβαιώθη ἀπολύτως πλέον ὑπό τῆς ἐπιστήμης, ὅτι ἐξ ἀλόγων καί ἐλαχιστωτάτων σωματίων μάζης θε­τικοῦ καί ἀρνητικοῦ ἠλεκτρισμοῦ, ὡς καί οὐδετέρων (μή ἐχόντων πρός ἄλληλα συνοχήν), σχηματίζεται καί ἀποτελεῖται ἡ συμπαντική ὕλη.
Τά σωμάτια ταῦτα ἔχοντα ἕκαστον ὡρισμένην μᾶζαν καί ὡρισμένον βάρος, ἑνοῦνται εἰς ὡρισμένας ἀναλογίας θετικοῦ καί ἀρνητικοῦ ἠλεκτρισμοῦ, καί ὑπό τό κράτος ἀτέγκτων ἐννόμων δυνάμεων κινήσεως καί ἕλξεως σχηματίζουν τά 102 ἄτομα -στοιχεῖα, ἐξ ὧν τό σύνολον τῆς συμπαντικῆς ὕλης ἀποτελεῖται καί ὧν τό εἰδικόν βάρος εἶναι κατόπιν τούτου ἀπολύτως ἐπίσης ὡρισμένον. Τά ἄτομα - στοιχεῖα ταῦτα ἑνούμενα, ὑπό τό κρά­τος πάλιν εἰδικῶν νόμων θερμοκρασίας καί πιέσεως, σχηματίζουν,εἰς ὡρισμένας πυκνώσεις, τά μόρια τῶν στοιχείων ἔχοντα ὡσαύτως ἕκαστον εἰδικόν βάρος, διαιροῦνται δέ εἰς ὁμάδας καί ὑποομάδας, μέ ἰδίας ἑκάστη ὁμάς ἰδιότητας περιοδικῶς ἐκδηλουμένας, ὥστε ἡ ἕνωσις τῶν μετ' ἄλλων νά γίνεται μόνον καθ' ὡρισμένην ἀπαραβίαστον ἔννομον τάξιν, ἐνῶ τινα ἐξ αὐτῶν (ὡς τό ἥλιον, τό ἀργόν, τό κρυπτόν κ.ἄ.), οὐδόλως ἑνοῦνται μετ' ἄλλων καί διά τοῦτο ἀπεκλήθησαν εὐγενῆ ἤ μονοατομικά.
Ὁ ἠλεκτρισμός εἶναι ροή-ρεῦμα τῶν θεμελιωδῶν τούτων συστατικῶν σωματίων τῆς ὕλης,ρεόντων- κινουμένων τό ἕν μετά τό ἄλλο ἐννόμως πρός ὡρισμένην πάντοτε κατεύθυνσιν, ἀναλόγως τοῦ εἴδους τοῦ ἠλεκτρικοῦ φορτίου, καί μέ ὡρισμένην ταχύτητα, κυματοει­δοῦς, ἤτοι εἰς κύματα ὡρισμένου μήκους, βραχέα ἤ μακρά,ἀνάλογα μέ τήν μᾶζαν τῶν σωματίων, σταθερά πάντως, ὡρισμένα, ἀμετάβλητα(αὐτόθι, σελ. 35-78). Τό φῶς καί ἡ θερμότης, ὡς ἰδιότητες ἤ δυνάμεις ὡρισμένων στοιχείων τῆς ὕλης, εἶναι ὡσαύτως ἀποτελέσματα τῆς ἐλευθέρας ἐν τῷ χώρῳ κινήσεως τῶν αὐτῶν σωματίων, μέ ὡρισμένην ταχύτητα, πᾶσαι δέ αἱ ἀκτινοβολίαι ἔχουν ἑκάστη ὡρι­σμένην ἔντασιν, ὅπως καί οἱ βαθμοὶ τῆς θερμότητος, ἀλλά καί τοῦ «μαγνητισμοῦ», ὅστις ἐκδηλοῦται ἐπίσης μόνον δι' ὡρισμένων στοιχείων[3].
Ἡ δομή ἑκάστου ἀτόμου (πυρῆνος καί ἠλεκτρονίων) εἶναι στα­θερά καί ὡρισμένη καί ὡρισμέναι ὡσαύτως καί αἱ εἰδικαί ἰδιότητες τῶν ἠλεκτρονίων καί τῶν ποζιτρονίων,τῶν πρωτονίων καί τῶν ἀντιπρωτονίων, τῶν νετρονίων καί τῶν ἀντινετρονίων, τῶν νετρίνων καί τῶν ἀντινετρίνων, ἵνα πραγματοποιοῦνται διά τῶν ἐκδηλώσεών των,καί ὑπό ὡρισμένας ἐννόμους πάντοτε συνθήκας, ὡρισμέναι ἑνώσεις, διασπά­σεις,μεταβολαὶ[4],μεταστοιχειώσεις, πυκνώσεις κλπ. Ὡρισμένα ὡσαύτως εἶναι τά ραδιενεργά στοιχεῖα-περί τά 40, μέ ἰδιαι­τέρας ἕκαστον ἰδιότητας, καί εἰδικοὶ τέλος νόμοι ἰθύνουν τάς σχέσεις τῶν ἰσοτόπων στοιχείων, φυσικῶν τε καί τεχνητῶν, πρός τὲ τά ἐν τῇ φύσει ὑπάρχοντα 92 στοιχεῖα, ὅσον καί πρός ἄλληλα. Διά τῆς χρησιμοποιήσεως δέ ὑφ' ἡμῶν πασῶν τῶν ἐννόμων τούτων δυνάμεων ἐπετεύχθη καί ἡ τεχνητή μεταστοιχείωσις, ἡ τε­χνητή παρασκευή τῶν δέκα ὑπερου­ρανίων στοιχείων καί ὁ τε­χνητός σχηματισμός συνθέτων πυρήνων.
Καί ἐρωτᾶται καί πάλιν, μετά τάς τοιαύτας διαπιστώσεις τῆς ἐπιστήμης. Ὑπό τίνος ἐτάχθησαν αἱ ἔννομοι αὗται δυνάμεις, ἵνα ὑπό τό κράτος αὐτῶν καί ὑπό τήν ἄτεγκτον αὐτῶν ἐπιβολήν καί δεσποτείαν κινουμένη ἡ συμπαντική ὕλη, τρεπομένη,πυκνουμένη, μετασχηματιζομένη κλπ., καί διαφόρους, ἀλλ' ὡρισμέναςπάντοτε μορφάς προσλαμβάνουσα, ἐμφανίζῃ τήν ὑπέροχον καί τόσον ἐναρμόνιον ποικιλίαν τῶν φαινομένων τοῦ Κόσμου τούτου, τόσον εἰς τά ἐλάχιστα ὅσον καί εἰς τά μέγιστα;
Ποῖος ἔταξε τούς πρωταρχικούς νόμους τῆς κινήσεως καί τῆς ἕλξεως ἤ βαρύτητος τῆς συμ­παντικῆς ὕλης, ποῖος ἐχώρησε τριαδικῶς τά θεμελιώδη συστατικά της σωματίδια εἰς φορεῖς θετικοῦ καί ἀρνητικοῦ ἠλεκτρισμοῦ, ὡς καί εἰς οὐδέτερα, καί ποῖος διήρεσε τά σωματίδια μέ εἰδικήν καί ὡρισμέ­νηνδι' ἕκαστον μᾶζαν;
Ποῖος ἔταξεν ἀκολούθως καί τούς νεωτέρους φυσικούς νόμους -τούς χημικούς, βιολογικούς κλπ. - τούς δεσπόζοντας καί ἐπί τῶν πρωταρχικῶν καί παγκρατῶν τοιούτων, τῆς κινήσεως καί τῆς ἕλξεως, καί ποῖος τέλος ἐνηρμόνισε πάσας τάς ἐννόμους ταύτας δυνάμεις, οὐ μόνον διά νά πραγματοποιῆται ἡ ἀσύλληπτος ἐν πολλοῖς τάξις καί ἁρμονία ἐν τῇ ὑλικῇ ταύτῃ δημιουργίᾳ (καί ἐξυπηρετῆται ἡ ἀνάπτυξις καί ἡ διαιώνισις ἐπί τοῦ πλανήτου τούτου τοῦ φαινομένου τῆς ζωῆς), ἀλλά καί ἵνα τάς χρησιμοποιῇ καί ὁ λογικός ἄνθρωπος (ὅπως, ἐνστικτωδῶς, καί τινα ἄλλα ἔμψυχα ὄντα) διά τήν ἐξυπηρέτησιν τῶν ἀναγκῶν αὐτῶν; Ὦ ὕψος καί βάθος δυνάμεως καί σοφίας Θεοῦ!!! Καί ὅμως τήν ἄπειρον ταύτην δύναμιν, σοφίαν καί πρόνοιαν τοῦ πανσόφου καί παντοδυνάμου Δημιουργοῦ ἀπέδωκαν οἱ ὑλισταί εἰς τά ἄβουλα, ἄλογα, ἀσυνείδητα,ἄψυχα σωματίδια τοῦ ἠλεκτρισμοῦ τά σχηματίζοντα ἐν τῷ συνόλῳ τήν συμπαντικήν ὕλην,καί μή ἔχοντα πρός ἄλληλα μήτε συνοχήν !!!


[1] Προβλ. Samuel Glasstone, μνημ. ἔργ. σελ. 392-496.
[2] Προβλ. αὐτόθι, σελ. 81 -106 καί 141-162
[3]Ὅτι πᾶσαι αἱ ἰδιότητες τῆς ἀνοργάνου ὕλης(ἀκτινοβολίαι, θερμότης, μαγνητισμός κ.ἄ.) εἶναι, ἰδιότητες «θέσει» καί ὄχι«φύσει», ἰδιότητες δηλ. ὄχι «πηγαῖοι», ἀλλά δοταί τῇ ὕλη ἔξωθεν, ἀποδεικνύεται καί ἐκ τοῦ ὅτι τά διάφορα ἀκτινοβολοῦντα σώματα, ὑπό ὡρισμένας ἐπιδράσεις, χάνουν ἐν μέρει, ἤ ἐν ὅλῳ τήν ἀκτινοβολίαν αὐτῶν, ἡ θερμότης τῶν σωμάτων ὑποβαθμίζεται ἤ καί ἐκλείπει τελείως· μαγνῆται ἐπί μακρόν ἀνεπηρέαστοι ἀφηνόμενοι χάνουν μέρος τῆς μαγνητικῆς των δυνάμεως· τεμάχιον χρυσοῦ, 22 π. καρατίων, ὑποβαθμίζεται μετά πάροδον ὡρισμένου χρόνου κατά τινα καράτια κ.ο.κ.
[4]Τήν ἕνωσιν ζεύγους ποζιτρονίου καί ἠλεκτρονίου καί τήν συνεπεία ταύτης μετατροπήν ἀμφοτέρων εἰς ἀκτῖνα καί δή ἀκτίνα γ΄ ἀπεκάλεσαν τίνες ἐξαΰλωσιν!!! Ἀλλ' ὅτι οὐδόλως πρόκειται περί ἐξαϋλώσεως, ἤτοι ἀφανισμοῦτῆς ὕλης, ἀλλά μόνον περί ἁπλῆς μεταβολῆςἤ μετατροπῆς τῶν σωματιδίων τού­των, μόλις, μετά τά προεκτεθέντα, παρίσταται ἀνάγκη νά εἴπωμεν. Διότι ἐν τῇ ἀκτῖνι εἰς ἥν μετατρέπονται τά σωματίδια ταῦτα, ὑφίσταται τό βάρος τῆς μάζης των καί αὐτή αὕτη ἡ μᾶζα των, ὅπως συνυπάρχει εἰς πᾶσαν ἀκτινοβολίαν ἡ μᾶζα ὅλων τῶν προκα­λούντων ταύτην σωματίων, ἅτινα ἀπό τῆς καταστάσεως τῆς ἀκτινοβολίας μετατρέπον­ται πάλιν εἰς σωματίδια μή φωτεινά, μόλις προσπέσουν εἰς μή φωτεινόν τι σῶμα ἤ ὑποστοῦν τήν ἐπίδρασιν ὡρισμένωνπαραγόντων ἐξωτερικῶν. Πρβλ. Samuel Glasstone, μνημ. ἔργ. σελ. 106-109.