Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

Αποκάλυψη τώρα π. Στέφανος Φρήμαν

 

Λίγες διδαχές της Χριστιανικής πίστης έχουν τόσο εύκολα παρερμηνευτεί και εφαρμοστεί τόσο εσφαλμένα όσο αυτές που αναφέρονται στο ‘Τελος του Κόσμου’. Η Χριστιανική ιστορία, τόσο της Ανατολής όσο και της Δύσης, μπορεί να παρουσιάσει πολλά παραδείγματα τέτοιων παρερμηνειών- κάποιες από τις οποίες οδήγησαν μάλιστα και σε λουτρά αίματος κατά τις χειρότερες περιόδους της ιστορίας της Εκκλησίας. Για τον ίδιο λόγο ο ‘αποκαλυπτισμός’, δηλαδή η πίστη στο τελος της ιστορίας, επέδρασε πολύ δυναμικά στους πολιτισμούς όπου ξαπλώθηκε η Χριστιανοσύνη. Αρκετές ουτοπίες ( Μαρξισμός, Ναζισμός, Σεκταριστικός Χιλιασμός κλπ.) είναι όλες παράγωγα της παρερμηνευμένης Χριστιανικής ιδέας.
apocalypse-now
Η εικόνα για το τέλος του κόσμου μπορεί να κατανοηθεί με δύο τρόπους. Και στίς δύο περιπτώσεις τα χειρότερα αποτελέσματα τα βρίσκουμε στις ομάδες που όχι μόνο πιστεύουν σε κάποιο είδος ‘αποκαλυπτισμού’ αλλά και στο ότι οι δικές τους ενέργειες μπορούν να επιφέρουν ένα άμεσο αποτέλεσμα στον ερχομό του τέλους.
Αναρίθμητες σέκτες αποκαλυπτισμού έχουν αναφυεί μέσα σε διάφορες Χριστιανικές αιρέσεις ανά τους αιώνες, πολλές από αυτές σε Αμερικανικό έδαφος, μιάς χώρας όπου οι πρώτοι Ευρωπαίοι άποικοι είχαν μιά αναμφισβήτητα αποκαλυπτική ιδέα για τον κόσμο. Ακόμα και ο Ισλαμισμός, που κάποτε περιγράφεται από τους Ορθόδοξους Πατέρες ως ‘αίρεση’ αντί ως ‘νέα θρησκεία’, διαθέτει το αποκαλυπτικό του στοιχείο, ιδιαίτερα ανάμεσα σε εξτρεμιστικές ομάδες.
Ποιά είναι λοιπόν η φύση του λανθασμένου αποκαλυπτισμού σε αντίθεση με την Ορθόδοξη άποψη για το Τέλος; Το πρωταρχικό στοιχείο του λανθασμένου αποκαλυπτισμού βρίσκεται κυρίως στην γραμμική θεώρηση της ιστορίας, όπου το κάθετί ερμηνεύεται κυριολεκτικά. Ο γραμμικός χρόνος επιτρέπει μόνο μιά αλληλουχία στιγμών που ερμηνεύονται με την προηγούμενη στιγμή. Ο Θεός μπορεί να παρέμβει κατα τη διάρκεια της γραμμικής πορείας αλλά η γραμμική φύση των γεγονότων δεν αλλάζει. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι με βάση αυτό το μοντέλο η ιστορία μπορεί να αλλάζει αλλά όχι η φύση και η εμπειρία του χρόνου.
Αυτού του είδους η γραμμικότητα και κυριολεξία συχνά μετατρέπουν τους οπαδούς τους σε καρικατούρες τύπου Τζέρυ Φλέτσερ, του σχεδον ψυχωτικού πρωταγωνιστή της ταινίας Conspiracy Theory (1997). Αυτός διάβαζε προσεκτικά πολλές καθημερινές εφημερίδες, αναζητώντας μοτίβα και ψάχνοντας για συσχετισμούς εκεί που δεν υπήρχαν ( αλλά παραδόξως βρίσκοντας και μερικά χάριν της ταινίας).
Το Τελος, σύμφωνα με την Ορθόδοξη θεολογία, δεν είναι μιά θεωρία κοσμικής συνομωσίας κατηργασμένης μέσω της γραμμικής χρονικής γραμμής της ανθρώπινης ιστορίας. Οι εφημερίδες μας δεν περιέχουν υποδείξεις και κρυμμένες ενδείξεις για τον ερχομό του Τέλους. Αντίθετα ολόκληρη η γραμμική θεώρηση της ζωής και του χρόνου αποτελούν αποτυχία της κατανόησης της έννοιας του Πάσχα του Κυρίου και όλων όσων έχουν συμβεί με την Ανάσταση του Ιησού Χριστού.
Η γλώσσα της Γραφής, τόσο κατά τη διάρκεια της διακονίας του Χριστού όσο και από με τις περιγραφές που έκαναν οι απόστολοι για τις συναντήσεις που είχαν μαζί Του μετά την Ανάστασή Του, είναι λίγο περίεργη ειδικά με το πώς χειρίζεται το χρόνο. Οι περισσότεροι Χριστιανοί γνωρίζουν τη δήλωση του Ιησού: «Ἀβραὰμ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἠγαλλιάσατο ἵνα ἴδῃ τὴν ἡμέραν τὴν ἐμήν, καὶ εἶδεν καὶ ἐχάρη. 57εἶπον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι πρὸς αὐτόν• πεντήκοντα ἔτη οὔπω ἔχεις καὶ Ἀβραὰμ ἑώρακας; 58εἶπεν αὐτοῖς Ἰησοῦς• ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, πρὶν Ἀβραὰμ γενέσθαι ἐγὼ ειμί» ( Ιω.8, 56-58).
Είναι φανερό ότι το κείμενο αναφέρεται στον προ-αιώνιο Υιό του Θεού, αλλά τα λόγια του Χριστού καταστρέφουν ολοσχερώς την έννοια του χρονου. Τα λόγια Του είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα γρίφο- είναι μιά αποκάλυψη για την αλλοίωση ( ίσως αναδιαμόρφωση) και ολοκλήρωση του χρόνου. Ο Ιησούς στην Αποκάλυψη του Ιωάννη λέει: «13ἐγὼ ειμί τὸ Ἄλφα καὶ τὸ Ὦ, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος» ( Αποκ. 22, 13). Αυτή η δήλωση, που αποτελεί μιά ξεκάθαρη διακήρυξη της θεότητός Του, χρησιμοποιεί καθαρούς χρονικούς όρους, οι οποίοι ωστόσο και στις τρείς περιπτώσεις είναι αντιφατικοί μεταξύ τους. Η χρονικότητα του Χριστού δεν μπορεί να διατυπωθεί με καθαρούς γραμμικούς χρονικούς προσδιορισμούς.
Και ο Αγιος Ιωάννης αφήννει πίσω την χρονικότητα με τη διακήρυξή του: «καὶ προσκυνήσουσιν αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς, οὗ οὐ γέγραπται τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς τοῦ ἀρνίου τοῦ ἐσφαγμένου ἀπὸ καταβολῆς κόσμου»( Αποκ.13, 8).
Ο Χριστός έχει χωρίς αμφιβολία σφαγιαστεί στο Σταυρό σε ιστορική χρονική στιγμή
Και παρ’ όλα αυτά ο Αγ. Ιωάννης Τον περιγράφει ως το Αρνίον «το εσφαγμένον από καταβολής κόσμου». Το Πάσχα του Ιησού είναι ταυτόχρονα ‘ιστορικο’ και κοσμικό, με την έννοια του ότι υπερβαίνει το χρόνο.Αυτή η υπερβατικότητα της ιστορίας και του χρόνου είναι αναπόσπαστο μέρος της Ορθόδοξης λατρείας ( και επομένως και της ζωής μας).
Αρχίζουμε τη Θεία Λειτουργία με το «Ευλογημένη η Βασιλεία…». Ο ιερέας δεν λέει: «Ευλογημένη η Βασιλεία που πρόκειται να έρθει..» Αντίθετα, ευλογεί τη Βασιλεία που υπάρχει τώρα γιατί όταν ευχαριστούμε το Θεό, στεκόμαστε μέσα στη Βασιλεία Του. Κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας του Αγ. Ιωάννη του Χρυσοστόμου ο ιερουργός προσφέρει ευχαριστεία στον αόριστο βαθμό για τη δοξασμένη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι έχοντας βαπτιστεί στο θάνατο του Ιησού και αναστηθεί με το καθ’ ομοίωση της Αναστάσεώς Του, ο χρόνος έχει μεταβληθεί από τωρινός σε χρόνο που συμμετέχει στον μέλλοντα αιώνα.
Εμείς ωστόσο,παραμένουμε στο Αλφα και το Ωμέγα: Η Αρχή και το Τέλος ενοικεί στις καρδίες μας. Πολλοί έχουν απορρίψει την Αρχή και το Τελος ενστερνιζόμενοι ένα ‘γραμμικό Χριστο΄. Αυτοί είτε χάννονται στις έρευνες τους ψάχνοντας τον ‘ιστορικό Ιησού’ είτε ψάχνουν τις Γραφές και τις εφημερίδες για στοιχεία που να δείχνουν τη γραμμική προσεγγιση ενός Ιησού που είναι προσδεδεμένος με το χρόνο. Τέτοιος Χριστός υποβιβάζει το Χριστιανισμό σε θεωρίες και ηθικισμούς. Ο γραμμικός Ιησούς δεν σώζει ούτε και μπορεί να σώσει. Αυτό που είναι προσδεδεμένο στο χρονο είναι προσδεδεμένο και στο θάνατο. Αυτός που καταπάτησε το θάνατο με το θάνατο Του έχει καταπατήσει επίσης και το χρόνο με τον ίδιο το χρόνο και μάς «εισήγαγε στη Βασιλεία Του τη μέλλουσα».
Με τέτοια μεταμόρφωση που έχει συμβεί στη ζωή μας, μπορούμε να σταματήσουμε να ζούμε σαν δέσμιοι της εποχής μας περιμένοντας την επιστροφή ενός εξόριστου Θεού. Ο Θεός είναι μαζί μας και μας καθιστά ικανούς να είμαστε μαζί Του.
Του π. Στεφάνου Φρήμαν
Μετάφραση: Φιλοθέη
Πηγή: http://glory2godforallthings.com/2011/07/30/apocalypse-now-2/
- See more at: http://www.vatopedi.gr/2013/04/αποκάλυψη-τώρα/#sthash.LMHBTirB.LWlWMb3w.dpuf

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

Υγεία "ψυχής τε και σώματι".

  
                  


Υγεία “ψυχής τε και σώματος”
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
-        Τι κάνεις;
-        Καλά. Εσύ;
Ένας τυπικός διάλογος που μπορεί να εκφράζει τη βαθύτερη ανάγκη για επικοινωνία του πρώτου, αλλά και να δείχνει την απόρριψη της ανάγκης αυτής από το δεύτερο. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου! Βέβαια, είναι αλήθεια, δε μπορούμε να λέμε, σε όποιον μάς ρωτήσει μια τυπική ερώτηση για τον εαυτό μας, τα βαθύτερα του εαυτού μας ... Άλλωστε, το ερώτημα περιορίζεται, όπως και η απάντηση, στο θέμα της σωματικής υγείας.
 
Ξέρουμε όμως ότι ο άνθρωπος για να είναι «καλά» δεν αρκεί να μην υποφέρει από αρρώστια του σώματος. Υπάρχουν και ασθένειες της ψυχής που είναι βαρύτερες και η θεραπεία πιο δύσκολη.
 
Το να λέει κάποιος «είμαι καλά» σημαίνει πως έχει υγεία «ψυχής τε και σώματος». Η εκκλησία δέεται γι’ αυτή την υγεία, έχει ειδικές ευχές και τελετές, όπως π.χ. το ευχέλαιο. Γιατί είναι σημαντικό ο άνθρωπος να έχει υγεία σωματική και ψυχική, για να χαίρεται τη ζωή του, τις σχέσεις του, τη δουλειά του, τα χαρίσματά του. Να είναι καλά!
 
Γνωρίζουμε ανθρώπους που είναι υγιείς στο σώμα αλλά υποφέρουν ψυχικά. Όπως και τ’ αντίθετο. Υπάρχουν υγιείς στη ψυχή και στο σώμα, που όμως δεν έχουν χαρά, τους λείπει η ειρήνη της καρδίας, νιώθουν θλίψη και απογοήτευση. Γι’ αυτούς ο Θεός είναι απών, δεν υπάρχει ως ζωντανή παρουσία. Βιώνουν την πνευματική ασθένεια, που υπερβαίνει τη σωματική και ψυχική.
 
Όπως υπάρχουν οι σωματικές, ψυχικές και πνευματικές ασθένειες, υπάρχει η σωματική, ψυχική και πνευματική υγεία. Ως «τέκνα του Αδάμ», που κουβαλούμε τις συνέπειές της πτώσης, δεν είμαστε άπειροι των ασθενειών. Γνωρίζουμε τις συνέπειες τους, όπως και τις ευλογίες τους. Πορευόμαστε με την υγεία και την ασθένεια να εναλλάσσονται στη ζωή μας, άλλοτε η μία και άλλοτε η άλλη. Κανείς, ούτε οι άγιοι, δε ζουν συνέχεια ούτε την υγεία ούτε την ασθένεια.
 
Η υπομονή και η προσευχή την ώρα της όποιας ασθένειάς μας, ειρηνεύουν την ύπαρξη και μειώνουν την ένταση. Ο ασθενής πηγαίνει στο γιατρό, ως ασφάλεια και ελπίδα θεραπείας. Η εκκλησία αγκαλιάζει και δέχεται όλους όσους συμβάλλουν ουσιαστικά στη θεραπεία του ανθρώπου, της ψυχής και του σώματός του. Η ίδια, ως νοσοκομείο, δεν καταστέλλει απλά τα συμπτώματα, αλλά θεραπεύει προσωρινά ή μόνιμα. Ξέρει όμως ότι η όντως υγεία, που μένει εις αιώνας, είναι η συνάντηση και ένωση του ανθρώπου με το Θεό. Αυτή την υγεία καλείται να προσφέρει ο κάθε λειτουργός της, αφού ο ίδιος έχει θεραπευτεί ή αγωνίζεται να θεραπευτεί κι άρα γνωρίζει το πώς της θεραπείας.
 
Ο Χριστός, ως ιατρός ψυχών και σωμάτων, ας χαρίζει την τέλεια υγεία σε όλους, ως βάση για την απόλαυση της ζωής, της νυν και της μελλούσης.

Το μυστήριο της Αγίας Τριάδος

  
                 


Το μυστήριο της Αγίας Τριάδος 
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους 
Η επόμενη μέρα μετά τη μεγάλη γιορτή της Πεντηκοστής, η Δευτέρα του Κατακλυσμού, όπως ονομάστηκε, είναι αφιερωμένη στο άγιο και ζωοποιό Πνεύμα, ως το κύριο πρόσωπο της γιορτής της Πεντηκοστής.
Την ίδια μέρα, όμως, γιορτάζουμε την Αγία Τριάδα, γιατί το άγιο Πνεύμα μάς υπέδειξε «το μυστήριο της αγίας και ομοουσίου και συναϊδίου και αδιαιρέτου και ασυγχύτου Τριάδος».
Πάνω σ’ αυτό το δόγμα της Αγίας Τριάδος, που είναι ο Θεός μας, στηρίζεται η πίστη μας, που είναι η πίστη των Πατέρων, των Αγίων, της Εκκλησίας μας. Η διατήρηση της πίστης αυτής, που συνεπάγεται προσπάθεια, αγώνα και κάποτε μαρτύριο, δεν έχει στόχο να διατηρήσουμε την αλήθεια του Θεού, ως να είμαστε δικηγόροι Του, αλλά να διασφαλιστεί η σωστή ζωή του ανθρώπου, ώστε να μπορεί να ζήσει τη ζωή του Θεού και να θεωθεί.
Το «μυστήριο της Αγίας Τριάδος» ασφαλώς υπερβαίνει το λογικό μας, εφόσον αντίκειται σ’ αυτό. Η «κατανόησή» του ως μυστηρίου βρίσκεται στο βίωμά του. Όσο ζούμε την κοινωνία των προσώπων, την ενότητα, την αγάπη και την ισότητα με τους συνανθρώπους μας, τόσο καταλαβαίνουμε τι σημαίνει ο Θεός μας να είναι Τριαδικός κι όχι μονάδα. Όσο βιώνουμε τη μοναδικότητα του προσώπου μας, και του προσώπου του κάθε ανθρώπου τόσο κατανοούμε την ομορφιά του Θεού μας να είναι Πατέρας, Υιός και άγιο Πνεύμα, «Τριάδα ομοούσιος και αχώριστος», κι όχι ένα πρόσωπο χωρίς σχέση.
Στον κόσμο του συμφέροντος, της ιδιοτέλειας και της αντιπαλότητας, όπου ο άνθρωπος νιώθει μόνος και αβοήθητος, υπάρχει κρυμμένο το «μυστήριο της Αγίας Τριάδος». Υπάρχει δηλαδή ένας άλλος κόσμος, όπου βρίσκουμε την αγάπη, την κατανόηση, την αλληλοβοήθεια. Κυριαρχεί για κάποιους ο Τριαδικός Θεός ως η ζωή της ζωής τους, ακόμα κι ας μην το συνειδητοποιούν. Γιατί η αγάπη, το δόσιμο, η συμπόρευση, δεν είναι το τι λέμε αλλά το τι ζούμε. Η πίστη στον Τριαδικό Θεό είναι τρόπος ζωής, όχι ιδεολογία, ούτε φιλοσοφία ούτε, βέβαια, αιτία καύχησης και διεκδίκησης αντιμισθίας.
Το «μυστήριο της Αγίας Τριάδος», ο τρόπος ζωής του Τριαδικού Θεού, αποκαλύπτεται κάποτε εκεί που δεν περιμένουμε. Πάντα, όμως, στην ταπεινή καρδιά που μετανοεί, που συμπονεί, που συγχωρεί, που καλύπτει αδυναμίες και αμαρτίες των άλλων. Ποτέ στους σκληρούς, στους αυτάρκεις, στους εγωιστές. Η αποκάλυψη γίνεται μυστικά κα δυναμικά από το Πνεύμα το άγιο που «όπου θέλει πνει». Τότε, καταλαβαίνεις τι σημαίνει υπέρβαση θανάτου, ενότητα με όλο τον κόσμο, αφοβία των δυσκολιών. Κατανοείς την ομορφιά της ζωής, του προσώπου, της σχέσης, του έρωτα, της φιλίας. Αντιλαμβάνεσαι πως ο Τριαδικός Θεός είναι κοντά μας, μέσα μας, ως αγάπη, ως οικείος, ως φίλος και εραστής.
Μπροστά στο «μυστήριο της Αγίας Τριάδος» ανακαλύπτεις το νέο κόσμο τού Θεού που στηρίζεται στη θυσία του Χριστού και στην Ανάστασή Του. Τότε, αναπόφευκτα, βρίσκεσαι μπροστά στην πρόσκληση να το ζήσεις ως ανάγκη κι ως ευκαιρία κι ως δυνατότητα αιώνια.

ΤΟ ΛΑΛΕΙΝ ΤΩ ΟΝΟΜΑΤΙ ΚΥΡΙΟΥ




                Η Παλαιά Διαθήκη είναι το πρώτο μέρος της Αγίας Γραφής. Είναι μία σειρά βιβλίων στα οποία βλέπουμε σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής την Αποκάλυψη του Θεού. Όχημα της αποκάλυψης ο λαός του Ισραήλ. Τρόποι της Αποκάλυψης ποικίλοι. Δεσπόζει η έννοια της διαθήκης, της συμφωνίας την οποία έκανε ο Θεός με τον άνθρωπο στο πρόσωπο του Αβραάμ και κατ’ επέκταση με όλη την ανθρωπότητα ότι όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου θα δώσει την λύση στο μεγαλύτερο υπαρξιακό πρόβλημα που οι άνθρωποι αντιμετωπίζουμε: αυτό της υπέρβασης του θανάτου. Πιστεύουμε στην ύπαρξη που είναι διφυής: σώμα και ψυχή. Πιστεύουμε στην κατά χάριν αθανασία της ψυχής και την συνέχεια της κοινωνίας μας με το Θεό και τον πλησίον στο επέκεινα. Όμως έχουμε να αντιμετωπίσουμε δύο μεγάλα ζητήματα: το ένα είναι ο παρών κόσμος και το νόημά του. Και το άλλο είναι το σώμα μας, το οποίο είναι κατά φύσιν φθαρτό και είναι ο τρόπος με τον οποίο υπάρχουμε  και ζούμε στον παρόντα κόσμο και το οποίο επιστρέφει στη γη από την οποία προέρχεται. Δεν είμαστε πλήρεις μετά τον θάνατο. Και ποθούμε να βρούμε διέξοδο στην απουσία του σώματος.
                Αυτά τα δύο σημεία αποτελούν τη βάση της διαθήκης, την οποία συνήψε ο Θεός με το ανθρώπινο γένος. Και γι’ αυτό μόνο λύπη προκαλεί η ταύτιση της διαθήκης με τον λαό του Ισραήλ και ο υπερτονισμός στοιχείων αλλότριων του αληθινού νοήματος της θεϊκής αποκάλυψης με σκοπό να απορριφθεί ή να περιθωριοποιηθεί η Παλαιά Διαθήκη, διότι δήθεν αναφέρεται στην ιστορία ενός λαού, ενώ είναι η ιστορία της πίστης του ανθρώπου στον Αποκαλυφθέντα Θεό. Διότι δήθεν έρχεται σε ρήξη με τα επιστημονικά επιτεύγματα, τα οποία όταν η Παλαιά Διαθήκη ερμηνεύεται κυριολεκτικά και ιστορικά, μοιάζουν σήμερα να την περιθωριοποιούν. Διότι δήθεν η Καινή Διαθήκη διέγραψε την Παλαιά, καθώς μόνο μετά τον ερχομό του Χριστού μπορούμε να κάνουμε λόγο για την αγάπη ως την οδό της Βασιλείας του Θεού, ενώ ο νόμος της Παλαιάς Διαθήκης αποτελεί την βάση για να συμπληρωθεί και να τελειοποιηθεί η αποκάλυψη του θελήματος του Θεού στους ανθρώπους. Χωρίς προετοιμασία του κόσμου, δεν θα ερχόταν η ώρα της Ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού.
                Οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, «οι οποίοι ελάλησαν τω ονόματι Κυρίου» (Ιακ. 5, 10), κακοπάθησαν, μαρτύρησαν, ομολόγησαν και προετοίμασαν τον κόσμο για τον ερχομό του Χριστού, μάς δείχνουν την αξία της Παλαιάς Διαθήκης, όχι μόνο από ιστορικής πλευράς στη ζωή μας, αλλά κυρίως από πνευματικής. Και γι’ αυτό η Εκκλησία μας, παρότι οι προφητείες τους εκπληρώθηκαν στο πρόσωπο του Χριστού, εξακολουθεί να τους τιμά και να μας υπενθυμίζει τη ζωή τους, προκειμένου και εμείς να διδασκόμαστε, να παρακινούμαστε σε μίμηση και την ίδια στιγμή να αναγνωρίζουμε την αξία της Παλαιάς Διαθήκης για τη ζωή μας, αλλά και να συνειδητοποιούμε την ανάγκη της συνεχούς προετοιμασίας μας στον κόσμο και την ιστορία και της ταυτόχρονης αποδοχής της παρουσίας του προσώπου του Χριστού στη ζωή της Εκκλησίας. Θα λέγαμε, αν κάτι τέτοιο μας επιτρεπόταν, ότι την ίδια στιγμή ζούμε στον κόσμο αγωνιζόμενοι να έχουμε την πίστη της   Παλαιάς Διαθήκης και παράλληλα κοινωνούμε το Χριστό, στα μυστήρια και τη ζωή της Εκκλησίας, ευρισκόμενοι στην Καινή Διαθήκη.
                Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι «το λαλείν τω ονόματι Κυρίου», όπως ο προφητικός λόγος και το προφητικό βίωμα. Η ταπείνωση να αφηνόμαστε στο θέλημα του Θεού ανεξαρτήτως της δύναμης των προσωπικών μας χαρισμάτων. Η ετοιμότητα να αναλάβουμε την αποστολή να ζούμε κατά Χριστόν και να μιλούμε κατά Χριστόν. Και την ίδια στιγμή το να πηγάζει από εμάς το άρωμα της πίστης στο Θεό και την πρόνοιά του, αλλά και η οργάνωση της ζωής μας σύμφωνα με τις εντολές Του, ώστε και στην ιστορική μας πορεία να αγωνιζόμαστε για Εκείνον, δημιουργώντας έναν διαφορετικό κόσμο τόσο εντός μας, όσο και στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους, αλλά και στην προοπτική της εξόδου μας από την διάσταση του χρόνου, να λειτουργούμε με την προσδοκία της ανάστασης των νεκρών, της αποκατάστασης της συμφυΐας σώματος και ψυχής και της αιωνίου ζωής, όπως οι Άγιοι.
                Ας επιμείνουμε λίγο στον παρόντα χρόνο. Οι προφήτες «ελάλησαν τω ονόματι Κυρίου». Δεν μίλησαν απλώς ως εκπρόσωποι του Θεού, αλλά με τη βοήθεια του Θεού και για χάρη Του. Δεν είχαν την αίσθηση της αυτάρκειας ούτε την υπερηφάνεια ότι εκπροσωπούσαν το Θεό στους ανθρώπους, αλλά άφηναν τον Κύριο να μιλήσει δι’ αυτών. Έβαζαν στην άκρη, με πολύ κόπο και αγώνα, στερήσεις και μαρτύρια, το «εγώ» τους και λούζονταν από το φως και τη δρόσο του Πνεύματος, για να μπορεί ο Θεός να μιλά δι’ αυτών. Και την ίδια στιγμή δεν αρνήθηκαν την ιστορία και τον κόσμο, στον οποίο έζησαν, χάριν της αιωνιότητας και της ανταπόδοσης από τον Θεό στην άλλη ζωή για όλα όσα οι άνθρωποι έπρατταν. Οι προφήτες είχαν ως γνώμονα της κρίσης τους για τον κόσμο το θέλημα του Θεού. Αρνήθηκαν την αμαρτία, την απομάκρυνση δηλαδή από τις εντολές του Θεού, η οποία ήταν έντονη στην εποχή τους και η οποία φανερωνόταν με την αδικία που οι άνθρωποι υφίσταντο από τους ισχυρούς του κόσμου, αλλά και τους ισχυρούς στην καθημερινή ζωή. Αρνήθηκαν την υποδούλωση του ανθρώπου στα πάθη και τις ανομίες, που πηγάζει από το έλλειμμα αγάπης προς το Θεό και τον συνάνθρωπο. Πρωτίστως όμως αρνήθηκαν την απιστία στο Θεό και την αναπλήρωση της ανθρώπινης ανάγκης για κοινωνία με το επέκεινα με την λατρεία ειδώλων, κατασκευασμένων ανθρωπόμορφων ψευτοθεοτήτων, οι οποίες κάλυπταν τις ανάγκες των ανθρώπων να δικαιώνονται ως προς τα πάθη τους, καθώς ήταν κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους.
                Τον δρόμο του λαλείν τω ονόματι Κυρίου έδειξε ιδιαιτέρως ίσως ο σπουδαιότερος προφήτης της Παλαιάς Διαθήκης, ο Ηλίας. Στηλίτευσε την απιστία, την ανομία, την αδικία στο πρόσωπο του βασιλιά Αχαάβ και της βασίλισσας Ιεζάβελ, αλλά δεν άφησε εκτός της κριτικής και της αγωνίας του και τον λαό του Ισραήλ. Όταν είδε την αμετανοησία των ανθρώπων, απομονώθηκε αρχικά στο σπίτι μίας ειδωλολάτρισσας γυναίκας και στη συνέχεια στο όρος Χωρήβ, δείχνοντας ότι ο προφητικός λόγος δεν είναι λόγος που κάμπτεται από την ανυπακοή των ανθρώπων, αλλά γνωρίζει να περιμένει πότε ο Θεός θα ευδοκήσει. Και την ίδια στιγμή ο προφητικός λόγος και η προφητική ζωή λειτουργούν στην προοπτική του μαρτυρίου είτε της συνειδήσεως είτε του αίματος, με γνώμονα την κατά Θεόν ζωή, τόσο του προφήτη όσο και των συνανθρώπων του.
                Είναι πολύτιμα τα μηνύματα της Παλαιάς Διαθήκης γενικά,  και ειδικά του  λόγου και της ζωής των προφητών. Ας εμπνευσθούμε εν μετανοία στον παρόντα χρόνο από την αξία του να μην αδικούμε παραβαίνοντας το νόμο και το λόγο του Θεού, του να μην θεοποιούμε τα πάθη μας, αλλά να αγωνιζόμαστε εν ασκήσει εναντίον τους και την ίδια στιγμή να πορευόμαστε με γνώμονα την πίστη στο Θεό, η οποία μας ανοίγει τον δρόμο της ζωής τόσο της εδώ όσο και της αιωνίου. Ο προφήτης Ηλίας αξιώθηκε της χάριτος του να μην πεθάνει, αλλά να περιμένει την επάνοδό του στον κόσμο λίγο πριν τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, για να εκπληρώσει το κοινό χρέος, αφού λειτουργήσει και πάλι προφητικά. Την ίδια στιγμή ο λόγος και η ζωή του μάς δείχνουν ότι η πίστη συνεχίζει να υπάρχει. Και ο καθένας μας καλείται να γίνει ο φορέας της, μιλώντας τω ονόματι του Θεού εν τη Εκκλησία και όχι ως αυτόκλητος εκπρόσωπός Του ή ως αυτοθεοποιούμενος κριτής των πάντων.

Κέρκυρα, 20 Ιουλίου 2014

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΗΣ ΚΑΘΑΡΣΗΣ

stelios     
Αναρτήθηκε από:
Κατηγορία: Κείμενα
Το Έργο της Δευτέρας Παρουσίας είναι προεισαγωγικό, είναι Έργο Κάθαρσης και προετοιμασίας. Είναι τοΈργο της ενσυνείδητης Κάθαρσης του ανθρώπου.Δηλαδή θα το γνωρίζετε, θα το θέλετε, θα το επιδιώκετε. Και όταν λέω Κάθαρση δεν εννοώ μόνον την τυπική εξομολόγηση. Θα αρχίσετε να μεταμορφώνεστε, να ανακαινίζεστε. Θα αλλάξετε. Και θα μεταμορφώσετε τις ποιότητες των έργων σας. Θα αλλάξετε. Θα έχετε άλλη ποιότητα λόγου, θα μιλάτε αλλιώς. Θα εγκαταλείψετε τα άσκοπα λόγια αφού όλα καταχωρούνται ως ενέργεια επάνω σας. Πρέπει να καθαριστείτε από τέτοιες ενέργειες που δεν οικοδομούν. Θα μεταμορφώσετε την ποιότητα των συναισθημάτων σας. Θα μάθετε να αγαπάτε όλοι τους πάντες, τα πάντα.Γιατί ο Συμπαντικός Νόμος του Θεού είναι η Αγάπη. Τα πάντα δημιουργήθηκαν εκ της Αγάπης που είναι ο Θεός, και εκ της Αγάπης Αυτού συντηρούνται, υπάρχουν και οδηγούνται. Και εσείς πρέπει να μάθετε να αγαπάτε, γιατί ο προορισμός σας είναι ναγίνετε Υιοί Θεού.
Υιοί Θεού δεν μπορείτε να γίνετε εάν δεν έχετε Αγάπη μέσα σας. Αν δεν μάθετε να τηρείτε τον Νόμο της Αγάπης, όχι μόνο προς τον πλησίον σας αλλά προς ολόκληρη την Δημιουργία, δεν μπορείτε να φθάσετε στον Θεό ούτε να ενωθείτε μαζί του. Είναι καιρός να αλλάξετε την ποιότητα των σκέψεων και των λογισμών σας, γιατί όλα ξεκινούν από σκέψεις και λογισμούς. Και πρέπει, είμαστε υποχρεωμένοι, να μην αφήνουμε σκέψεις να μας κυριεύουν και να κατευθύνουν την ζωή μας. Είμαστε υποχρεωμένοι να τιθασεύσουμε την σκέψη μας, γιατί η σκέψη είναι δημιουργική δύναμη. Πρέπει να μάθουμε να χαλιναγωγούμε και να κατευθύνουμε την σκέψη μας ποιοτικά, γιατί η σκέψη μας καταγράφεται επάνω μας. Και δημιουργεί φως εάν είναι καθαρή, ενώ αν είναι σκοτεινή μας σκεπάζει το σκοτάδι…
Πηγή: www.neoastro.gr

. Τι θα πει Αποκάλυψη;

.
Αποκάλυψη θα πει η φανέρωση εκείνου, που ήταν κρυμμένο και άγνωστο. Θεία Αποκάλυψη θα πει αυτοφανέρωση του Θεού στον άνθρωπο. Έχουμε δύο αποκαλύψεις. Τη φυσική Αποκάλυψη και την υπερφυσική Αποκάλυψη. Στη φυσική αποκάλυψη μπορούμε να πούμε πως στηρίζονται εν μέρει όλες οι παλιές ψευδείς θρησκείες. Από την υπερφυσική θεία Αποκάλυψη προέρχονται ο Ιουδαϊσμός πρώτα με ατελή Αποκάλυψη και ο Χριστιανισμός με πλήρη και τέλεια τη θεία Αποκάλυψη.

2. Η φυσική θεία Αποκάλυψη

Ποια είναι αυτή; Είναι η φανέρωση του Θεού από τον υλικό κόσμο, που υπάρχει έξω και γύρω από τον άνθρωπο. Φυσική αποκάλυψη είναι επίσης και η μαρτυρία περί του Θεού, που γίνεται μέσα μας από το ισχυρό θρησκευτικό αίσθημα και από τον ηθικό νόμο, που είναι έμφυτα και τα δύο στον άνθρωπο. Αυτή η φυσική αποκάλυψη σαν φωνή διακηρύττει στα βάθη της ψυχής του την παρουσία του Θεού. Τούτο το βεβαιώνει αφ’ ενός ο προφητάναξ Δαβίδ και αφ’ ετέρου ο απόστολος Παύλος. Και ο μεν προφήτης λέγει· «οἱ οὐρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα» (Ψαλμ. ιη΄ 1). Ο δε Απόστολος· «τὰ γὰρ ἀόρατα αὐτοῦ ἀπὸ κτίσεως κόσμου τοῖς ποιήμασι νοούμενα καθορᾶται, ἥ τε ἀΐδιος αὐτοῦ δύναμις καὶ θειότης» (Ρωμ. α΄ 20). Αυτά με άλλες λέξεις θα πουν. Κοίτα τον ουρανό και τα άστρα του ουρανού, άνθρωπε, και από την ύπαρξη του σύμπαντος θα οδηγηθείς να παραδεχθείς, ότι υπάρχει εκείνος, ο οποίος δημιούργησε τον κόσμο. Από την τάξη και αρμονία, που βασιλεύει στο φυσικό κόσμο, θα εννοήσεις τη θεία σοφία και δύναμη και μεγαλειότητα του Δημιουργού. Ο θείος Απόστολος προσθέτει και τούτο σε βεβαίωση της αποκάλυψης του Θεού με την παρουσία του κόσμου και την πρόνοια του Θεού για τον άνθρωπο. Ο Θεός, λέει, και στα χρόνια της ειδωλολατρίας «οὐκ ἀμάρτυρον ἑαυτὸν ἀφῆκεν ἀγαθοποιῶν, οὐρανόθεν ὑμῖν ὑετοὺς διδοὺς καὶ καιροὺς καρποφόρους, ἐμπιπλῶν τροφῆς καὶ εὐφροσύνης τὰς καρδίας ὑμῶν.» (Πράξ. ιδ’ 17). Και τότε λοιπόν, που ο άνθρωπος πλανιόταν μέσα στο σκοτάδι της πολυθεΐας, δεν άφησε κρυμμένο ο Θεός τον εαυτό του. Τον φανέρωσε με πολλές μαρτυρίες και βεβαιώσεις. Μια τέτοια μαρτυρία ήταν η ύπαρξη του κόσμου. Μία άλλη η αγαθή του πρόνοια, που έδινε στον άνθρωπο και βροχές και καλούς καιρούς και καρποφορία στη γη, για να συντηρούνται με τα αγαθά της γης και να ευφραίνονται οι άνθρωποι. Εδώ είμαι, έλεγε ο Θεός με όλες αυτές τις θείες του ενέργειες. Εδώ είμαι, άνθρωπε, και προνοώ, φροντίζω για σένα. Λίγο να προσέξεις, λίγο να μελετήσεις αυτά που απολαμβάνεις, λίγο να σκεφθείς και θα με βρεις. Γι’ αυτό το θρησκευτικό συναίσθημα το χαρακτηρίζει ο ίδιος ο Απόστολος «γραπτόν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν», γραμμένο στα βάθη των καρδιών μας, για να είναι αλάνθαστος οδηγός προς το Θεό. Επομένως μία βαθιά στροφή του ανθρώπου στο εσωτερικό του και μία προσεκτική ακρόαση της φωνής του ηθικού νόμου θα έδινε να καταλάβει ο άνθρωπος ποιος είναι ο Θεός, ο σοφός του κόσμου και του ανθρώπου δημιουργός, και να στραφεί προς αυτόν.
Λοιπόν, σε αυτό και μόνο αν στηριζόταν ο άνθρωπος, θα ανέβαινε με τη σκέψη του στην ιδέα και γνώση του αληθινού Θεού και θα τον έβρισκε. Αλλά δεν τον βρήκε. Και αυτοί που έκαναν το σοφό τότε, δεν τον έβρισκαν το Θεό, διότι «ἐματαιώθησαν ἐν τοῖς διαλογισμοῖς αὐτῶν, καὶ ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος αὐτῶν καρδία· φάσκοντες εἶναι σοφοὶ ἐμωράνθησαν» (Ρωμ. α΄ 21, 22). Μωρία και σκοτισμός στο να δουν και να ακούσουν το Θεό; Ναι. Αν ο άνθρωπος ήταν καθαρός από αμαρτία και ελεύθερος από πάθη και κακίες, και θα τον έβλεπε και θα τον άκουγε τον αληθινό Θεό, κατά το «μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται» (Ματθ. ε΄ 8), και θα τον δόξαζε. Αλλ’ ο άνθρωπος ήταν τυφλωμένος από τα πάθη του και παρ’ όλες τις μαρτυρίες της θείας Πρόνοιας ακόμη, το Θεό δεν τον έβρισκε.

3. Η υπερφυσική θεία Αποκάλυψη

Υπερφυσική θεία Αποκάλυψη είναι η απ’ ευθείας αποκάλυψη του Θεού από αυτόν τον ίδιο, ώστε ο ίδιος ο Θεός να έρχεται σε άμεση επαφή και επικοινωνία με τον άνθρωπο και να αυτοφανερώνεται, να αποκαλύπτει ο ίδιος τον εαυτό του στον άνθρωπο. Έτσι αυτοφανερώνεται ο Θεός στον Αδάμ και προ και μετά την πτώση του μέσα στον Παράδεισο, για να τον καθοδηγήσει στο δρόμο της αλήθειας. Φανερώνεται στον Αβραάμ και καθοδηγεί και αυτόν στα ζητήματα της πίστεως και της ζωής του. Φανερώνεται σε πολλούς δικαίους και πιστούς ανθρώπους. Η πρώτη όμως επίσημη, η κύρια και καθαυτό Αποκάλυψη γίνεται στο μέγα προφήτη Μωυσή 1500 χρόνια προ Χριστού πάνω στο όρος Σινά. Εκεί ο Θεός δίνει τις διατάξεις για την Ιουδαϊκή θρησκεία. Αυτή είναι η πρώτη θεία Αποκάλυψη προς τον Ιουδαϊκό λαό, η Παλαιά Διαθήκη, η οποία ήταν πρόδρομος της Καινής και παιδαγωγός εις Χριστόν. Ο νόμος και οι προφήτες. Διότι μετά το νόμο που δόθηκε διά του Μωυσέως, ακολουθεί μακρά σειρά αγίων προφητών, οι οποίοι και αυτοί αποκαλύπτουν στον εβραϊκό λαό το θέλημα και τις εντολές του Θεού.
Είπαμε όμως ότι ατελής υπήρξε η αποκάλυψη αυτή. Γι’ αυτό ο Θεός κάνει κατόπιν την πλήρη και τέλεια Αποκάλυψη του εαυτού του και της αλήθειας του. Πώς έγινε τούτο; Με ποιον δόθηκε η τέλεια Αποκάλυψη; Δόθηκε διά του μονογενούς Υιού του, διά του Κυρίου Ιησού Χριστού. Και τούτο βεβαιώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, όταν λέει· «ὅτι ὁ νόμος (της Παλαιάς Διαθήκης) διὰ Μωϋσέως ἐδόθη, ἡ χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια (της Καινής Διαθήκης) διὰ  Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο» (Ιωάν. α΄ 17). Και ο απόστολος Παύλος γράφει· «Πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως πάλαι ὁ Θεὸς λαλήσας τοῖς πατράσιν ἐν τοῖς προφήταις, ἐπ’ ἐσχάτου τῶν ἡμερῶν τούτων ἐλάλησεν ἡμῖν ἐν υἱῷ» (Εβρ. α΄ 1). Και στα δύο αυτά χωρία υπάρχουν και οι δύο αποκαλύψεις· η πρώτη στους Εβραίους με τους προφήτες και η δεύτερη σε εμάς τους Χριστιανούς με τον Υιό του Θεού, το Σωτήρα μας Χριστό. Η πρώτη είναι ατελής, η δεύτερη πλήρης και τέλεια. Η πρώτη προπαρασκευάζει τους ανθρώπους στο να αποδεχθούν την δεύτερη. Η δεύτερη αποκαλύπτει πλήρως το Θεό και προσφέρει ασφαλή τη σωτηρία. Έτσι και οι δύο Θρησκείες εξ Αποκαλύψεως προέρχονται. Η Ιουδαϊκή πρώτα, η Χριστιανική έπειτα. Είναι δε η Χριστιανική η μόνη αληθινή θρησκεία, αφού μόνη έχει την πλήρη και τέλεια υπερφυσική θεία Αποκάλυψη. Η πρώτη, η Ιουδαϊκή, είναι μέρος. Η Χριστιανική κατέχει το πλήρωμα, το όλο της θείας Αποκάλυψης και μετά από αυτή τίποτε δεν μένει προς αποκάλυψη του Θεού (1).

Γέροντας Μωυσής :Η αποκάλυψη του Θεού στη ζωή μας

   

Εικόνα

Ζούμε σε μία εποχή που επικρατεί γενική αναστάτωση , ταραχή, κρίση , αμφισβήτηση και κατάρρευση ιδεών, αρχών, ηθών και βάσεων. Η αδιαφάνεια, η απληστία, ο κορεσμός, η αλλοτρίωση κυριαρχεί στον κόσμο. Έχουμε μία έξαρση της φιλαρχίας, της φιλαυτίας, της φιλοδοξίας, της φιληδονίας, της φιλοκτησίας και της φιλαργυρίας. Τεράστιες οικολογικές καταστροφές σε όλο τον πλανήτη δυσχαιρένουν τη ζωή των ανθρώπων. Τ’ απαράγραπτα ανθρώπινα δικαιώματα λειτουργούν συχνά σε βάρος των βασικών ανθρώπινων υποχρεώσεων. Επικρατεί το αντιευαγγελικό «μακαριότερο το να λαμβάνεις από το να δίνεις». Αμφισβητούνται ηθικές αρχές, λογικές βάσεις, αρχαίες αξίες. Προβάλλονται νοσηρές ιδιαιτερότητες και αποκρουστικές φαυλότητες. Βρισκόμαστε στην εκπλήρωση της προφητείας του Μ. Αντωνίου: «Θα έλθει μία εποχή που οι τρελοί θα λένε τους γνωστικούς τρελούς και το αντίθετο».
Από την άλλη, μερικές φορές, η Εκκλησία εξαντλεί το έργο της στη φιλανθρωπία. Όχι ότι δεν είναι ένα από τα έργα της, αλλά δεν είναι το μόνο και δεν είναι το κύριο. Το έργο αυτό το κάνει και το υπουργείο κοινωνικής προνοίας ( ή όπως αλλιώς τώρα λέγεται) , που βέβαια δεν το κάνει πάντοτε , κι ένας σύλλογος κι ένας μασώνος κι ένας αλλόθρησκος κι ένας άθεος. Οι νέοι μας δεν ζητούν από την Εκκλησία χρήματα και ψωμί, αλλά νόημα βαθύ και σκοπό βίου ορθό. Να μάθουν για το τί ζουν και πού πάνε, γιατί υπάρχουν, γιατί γεννήθηκαν και γιατί πεθαίνουν. Είναι πολύ κουραστικές οι ομιλίες θεολόγων που δεν τους μίλησε ο Θεός, τα στερεότυπα κηρύγματα, οι μεγαλόστομες ηθικολογίες, οι βερμπαλιστικές ρητορείες, οι διδασκαλίες δίχως προσωπικό αντίκρυσμα.
Στη σύγχρονη κοινωνία απουσιάζει η κοινωνία των προσώπων. Επικρατεί δυστυχώς ακοινωνησία και ασυνεννοησία, μοναξιά και ψυχρότητα. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι λίαν ανταγωνιστικές , εξουσιαστικές, ζηλόφθονες, υποκριτικές , αναληθείς, ανίερες. Δεν υπάρχει αλληλοκατανόηση, αλληλοπεριχώρηση, αλληλοσεβασμός. Αν οι όποιες ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι εν Χριστώ , εν αληθεία, εν αγάπη , έχουν σίγουρα ημερομηνία λήξεως. Δίχως τον Χριστό ανάμεσα στα πρόσωπα δεν υπάρχει κατανόηση, ανεκτικότητα, υπομονή και υποχωρητικότητα. Οι σύζυγοι , τ’ αδέλφια, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, οι συμμαθητές, οι συμφοιτητές, δεν μπορούν να συνευρεθούν, να συμπορευθούν, να συναντηθούν, να συνομιλήσουν και να συνεννοηθούν δίχως Χριστό.
Το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο είναι μοναδικό, ιερό και ανεπανάληπτο μέσα σε όλη την παγκόσμια ιστορία. Το κάθε πρόσωπο είναι εντελώς διαφορετικό και χρειάζεται έναν ιδιαίτερο σεβασμό. Όλα τα πρόσωπα είναι πλασμένα κατ’ εικόνα Θεού. Δεν μπορεί λοιπόν ποτέ να μην είναι αξιοσέβαστα και αξιοτίμητα. Η διαφορετικότητα , η ανομοιότητα, η ιδιαιτερότητα, αποτελεί τελικά μία καταπληκτική συμμετρία. Η συνάντηση και συνεννόηση προσώπων αποτελεί αλληλοσυμπλήρωση και αρμονική σύνθεση. Δεν υπάρχουν οπωσδήποτε δύο όμοιοι άνθρωποι, ούτε μπορούν να υπάρξουν. Μόνο με την αγάπη και την ταπείνωση μπορούν να συναντηθούν και να ταυτισθούν ακόμη.
Ο άνθρωπος σήμερα έχει αυξήσει τρομερά τις γνώσεις του. Εντούτοις ενώ γνωρίζει τί γίνεται στα τέσσερα σημεία της γης και στο άπειρο σύμπαν, παραμένει άγνωστος ο πλησιέστερος εαυτός του. Έχουμε πληροφορίες από τους γαλαξίες, από τις πέντε ηπείρους και δυσκολευόμαστε να επικοινωνήσουμε με τον πλησίον μας. Στο τέλος όμως σίγουρα αυτά που γνωρίζουμε είναι πολύ λιγότερα από αυτά που δεν γνωρίζουμε. Η τεχνολογία αναπτύσσεται υπερβολικά και υπερθαύμαστα, η πρόληψη του κακού όμως είναι αδύνατη.
Γνωρίζουμε μόνο το 1/10 των λειτουργιών του εγκεφάλου μας. Ο άνθρωπος όσο μικρός είναι τόσο και μεγάλος, όσο σοφός τόσο και ανόητος, όσο πλούσιος τόσο και φτωχός, όσο καλός τόσο και κακός. Γνωρίζουμε πολλά και αγνοούμε πιο πολλά. Είναι ένα ανεξήγητο και απύθμενο μυστήριο ο κάθε άνθρωπος. Τί επιλέγει και γιατί αγαπά αυτό και όχι το άλλο, γιατί μισεί τόσο θανάσιμα κάτι, γιατί κλαίει, πώς πονά, γιατί εκφράζεται έτσι, γιατί υβρίζει και κραυγάζει, πώς μελαγχολεί, πότε φοβάται, η ποικιλία, η διαφορετικότητα, η άποψη, η έφεση, η δημιουργικότητα, η επιλογή, η ανατομία, η ψυχοσύνθεση, ο χαρακτήρας, το ύφος, το ήθος, ο ατομισμός. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά τον ξεχωρίζουν και τον διακρίνουν με το άφθαστο μεγαλείο της ιερής μοναδικότητας.
Ο νέος που ενδιαφέρεται διερωτάται σχετικά με τη σύνδεση της ψυχής και σώματος, τί ακριβώς είναι η ψυχή και τί είναι ο θάνατος. Ποιά είναι η ηθική η απαραίτητη για τη διατήρηση της ιερότητας της ζωής. Πότε αρχίζει και πότε τελειώνει η ζωή δεν είναι πάντοτε ακριβώς γνωστό. Η ζωή δεν ορίζεται από κοσμικούς νόμους, γιατί είναι μυστήριο δυσερμήνευτο. Ο επίσκοπος Μεσογαίας Νικόλαος λέγει «είμαστε απίστευτα μικροί, υπερβολικά μόνοι, πολύ στιγμιαίοι για τους κοσμικούς χρόνους για να πούμε: α ) ότι γνωρίζουμε τον κόσμο, β) ότι τον κατανοούμε, και γ ) ότι μπορούμε να επικοινωνούμε».
Παρά την τόση επικοινωνία και συναναστροφή, ο σύγχρονος άνθρωπος πάσχει από μεγάλη μοναξιά. Παρά την τόση γνώση κατανοούμε ότι έχουμε μεγάλη άγνοια. Η μοναξιά μας και η άγνοιά μας συναντιούνται στη μοναδικότητά μας. Η επιστημονική πλούσια γνώση θέλει να εξοβελίσει τον Θεό. θεωρεί πως μπορεί να προχωρήσει δίχως την παρουσία της δυνάμεώς Του και πολύ περισσότερο δίχως τη βοήθειά Του. Ο επιστήμονας εμπιστεύεται τις γνώσεις και τις δυνάμεις του και δεν θέλει καμιά άλλη συμπαράσταση. Ο Γέροντας Παϊσιος έλεγε πως «όλα τα θέματα τα συζητώ, εκτός από το περί υπάρξεως Θεού. Είναι σαν να μου λες ότι δεν γεννήθηκες από μάνα ή ότι το ράσο μου δεν είναι μαύρο. Τί συζήτηση να κάνουμε;». «Εδώ βρε παλληκάρια», έλεγε σε δυο φοιτητές που τον επισκέφθηκαν, «και τ’ άλογα ζώα πιστεύουν στον Θεό και δεν πιστεύει ο λογικός άνθρωπος;». Την ώρα εκείνη περνούσε μία σαύρα. Της λέει ο Γέροντας: «Υπάρχει Θεός; Και η σαύρα ένευσε καταφατικά το κεφάλι της». ( Σε μια παραλλαγή άκουσα ότι αυτό το ίδιο γεγονός ότι δήθεν μίλησε η σαύρα και με ψιλή φωνή είπε: «Ναι, υπάρχει Θεός») .
Σε όλη την Ορθόδοξη Ανατολή δεν ανεφύη τέτοιο ερώτημα ποτέ. Οι άνθρωποι μπορούσαν ν’ αμαρτάνουν, αλλά ποτέ δεν τους πέρασε από το νου η ιδέα , μήπως και δεν υπάρχει ο Θεός. Γι’ αυτό και κανένας από τους θεοφώτιστους αγίους πατέρες δεν έγραψε λόγο που ν’ αποδεικνύει την ύπαρξη του Θεού. Το ερώτημα αυτό κατασκευάσθηκε στην ορθολογιστική και λογοκρατούμενη Δύση. Η Ορθόδοξη Παράδοση, πίστη και ζωή, δεν ασχολήθηκε ποτέ με το ερώτημα αν υπάρχει Θεός. Μίλησε μόνο για τη βέβαιη παρουσία Του. Ο Θεός δεν αποδεικνύεται επιστημονικά. Αν αποδεικνυόταν έτσι, δεν θ’ άξιζε να πιστεύουμε. Πρόκειται για ματαιοπονία μάλλον. Ο Θεός βιώνεται και αποκαλύπτεται∙ δεν ανακαλύπτεται, ούτε αναδεικνύεται. Μόνο βιούμενος ο Θεός κοινωνείται από το πλάσμα του και γεμίζει χαρά η ζωή του.
Δεν κατανοείται ο ακατανόητος, δεν χωρείται ο αχώρητος. Ο νους θα πρέπει να κατέβει στην καθαρή καρδιά , κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, για να συναντήσει, γνωρίσει και οικειωθεί τον Θεό. Το μυστήριο δεν ερευνάται, δεν εξιχνιάζεται, δεν κατανοείται αλλά βιώνεται εμπειρικά και κοινωνείται απερινόητα. Ο Θεός δεν είναι απρόσιτος αλλά προσιτός και οικείος κατά τις άκτιστες ενέργειές του. Ο Θεός είναι παντέλειος , παντοδύναμος, πανυπεράγαθος, πανδίκαιος. Η δικαιοσύνη Του δεν αναιρεί την αγάπη Του. Η δικαιοσύνη Του δεν τον κάνει τιμωρό κι εκδικητικό…
(συνεχίζεται)

Πηγή: «ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
παθοκτονία
πρόσκληση μετανοίας
σε καιρούς κρίσεως»
Εκδόσεις : Εν πλω

Άγιο Πνεύμα: Αποκάλυψη Θεού και ανθρώπου (Anthony Bloom)




 
Aν   αναρωτηθούμε ποιός είναι το Πνεύμα, νομίζω πως μπορούμε να ξεκινήσουμε την αναζήτηση της απάντησης από μία παρατήρηση που έχει κάνει εδώ καί χρόνια ό Vladimir Lossky: Ο Πατέρας αποκαλύπτεται εν τω Υιώ και εκ του Υιού· ο Υιός αποκαλύπτεται από το Πνεύμα, αλλά το Πνεύμα παραμένει δυσδιάκρι­το. Δεν έχει ακόμα αποκαλυφθεί τόσο όσο έχει αποκαλυφθεί ο Πατέρας στο πρόσωπο του Υιού. Η αποκάλυψη του Πνεύματος, της νίκης του Θεού, της καταλάμπουσας θείας ζωής. είναι η ανθρωπότητα. Ο Ειρηναίος Λυών σε ένα από τα γραπτά του λέει: «Το μεγαλείο του Θεού είναι ο άνθρωπος που πραγματικά αληθεύει». Είμαστε εμείς -ατομικά και συλλογικά, ατομικά και εν σώματι (ως μέλη του σώματος που συγκρο­τούμε) -που πρέπει να είμαστε η λαμπρότητα του Πνεύματος. Δεν υπάρχει άλλο τέτοιο προνόμιο. Και αυτό μας θέτει σε μία πολύ ιδιαίτερη σχέση με το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, με τον Θεό Άγιο Πνεύμα. Δεν υπάρχει άλλο τέτοιο προνόμιο. Και αυτό μας θέτει σε μία πολύ ιδιαίτερη σχέση με το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, με τον Θεό Άγιο Πνεύμα. Δεν νομίζω πως μπορεί κανείς να δώσει μία ακριβή περιγραφή

του ποιός είναι το Άγιο Πνεύμα, και νομίζω πως ο καλύτερος τρόπος είναι ίσως να Το προσεγγίζουμε με εικόνες, ή να προσπαθούμε να συλλάβουμε ό,τι μπορούμε να ανακαλύψουμε σχετικά με Αυτό μέσα από τους καρπούς Του, μέσα από τις ενέργειές Του.
Ας δώσουμε μία εικόνα. Είναι μία επαναδιαπραγμάτευση μιας παλαιότερης αναλογίας, μιας παλαιότερης παραβολής. Αν θα θέλαμε να δούμε, να εκφράσουμε ή να φανταστούμε τόσο τη σχέση των Προσώπων της Αγίας Τριάδος μεταξύ τους όσο και το ιδιαίτερο στοιχείο του καθενός Τους, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε μία παλιά αγιογραφική εικόνα, αυτή της καιομένης βάτου -το όραμα του Μωυσή στην έρημο· το όραμα μιας βάτου που φλεγόταν χωρίς να κατακαίγεται. Το μυστήριο, η ανεξιχνίαστη ουσία αυτής της άκαυτης καύσης, είναι κάτι που μπορούμε να παρακολουθήσουμε έμμεσα. Όταν ο Μωυσής βρέθηκε κατά πρόσωπο με την καιόμενη βάτο, δεν αντιλήφθηκε την καύση. Αυτό που αντιλήφθηκε ήταν φλόγες και θερμότητα: φλόγες που είναι ορατές και θερμότητα που μπορεί να γίνει αντιληπτή μόνο στο μέτρο που μας αγγίζει, φτάνει μέχρις εμάς. Η ίδια η καύση είναι κάτι πάνω από τον πνευματικό μας ορίζοντα, κάτι πέρα από την αντιληπτική μας δυνατότητα. Μέσα από αυτή την εικονολογική αναλογία μπορούμε να μιλήσουμε για το μυστήριο του Θεού με τους όρους αυτής της καιομένης βάτου, της βάτου που καίγεται και δεν καταναλώνεται ποτέ, της βάτου που δεν μπορούμε να προσμετρήσουμε και να κατανοήσουμε. Και ωστόσο αυτή η καύση μάς αποκαλύπτεται ορατά μέσα από τις φλόγες που χορεύουν και τη θερμότητα που γίνεται κομμάτι μας, ή καλύτερα κομμάτι αυτού που γινόμαστε.
Ποιά είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ αυτή τη θερμότητα και αυτές τις φλόγες; Οι φλόγες είναι αντικειμενικές – είναι μέρος μιας οπτικής εμπειρίας. Βεβαιώνουν κάτι τη στιγμή που παραμένουν έξω από μας. Η θερμότητα έρχεται και αγγίζοντάς μας συμπληρώνει την εικόνα που έχουμε για τη φωτιά και την καύση, την εικόνα που χωρίς τη θερμότητα θα ήταν ατελής. Το ίδιο γίνεται και με την Αγία Γραφή. Η Αγία Γραφή μάς προσφέρει μία εξωτερική γνώση του Χριστού. Όμως μόνο όταν μας πλησιάζει το Άγιο Πνεύμα μάς αποκαλύπτεται ποιός πραγματικά είναι ο Χριστός. Μόνο όταν έχουμε αντιληφθεί τη θερμότητα μπορούμε να συνδέσουμε τις φλόγες με την καύση. Χωρίς αυτή την αίσθηση της θερμότητας -δηλαδή χωρίς το Άγιο Πνεύμα- μπορεί να γνωρίζουμε τα πάντα για τις φλόγες και ωστόσο να κάνουμε παρεκκλίνουσες και βλάσφημες κρίσεις. Γι’ αυτό και η Αγία Γραφή, μέσα από τα λόγια του ίδιου του Χριστού λέει πως κάθε βλασφημία ενώπιον του Χριστού μπορεί να συγχωρηθεί -διότι Εκείνος είναι «Ναι» και «Αμήν»· Εκείνος είναι μία κατάφαση έξω από εμάς, είναι ένας ισχυρισμός του Θεού μέσα στην ιστορία -όμως η βλασφημία του Αγίου Πνεύματος δεν μπορεί να συγχωρηθεί.
Διότι το Άγιο Πνεύμα είναι η θερμότητα και η θερμότητα μπορεί να γνωριστεί μόνο όταν γίνει αντιληπτή πάνω μας, μέσα μας εξ εμπειρίας. Απ’ τη στιγμή που θα γίνει αντιληπτή, δεν μπορούμε να την αρνηθούμε. Σε δύο περιπτώσεις μπορεί κανείς να την αρνηθεί: είτε επειδή είναι τρελός και ισχυρίζεται ότι κρυώνει τη στιγμή που είναι τριγυρισμένος από θερμότητα, είτε επειδή είναι πρόθυμος για λόγους δικούς του (και αυτοί οι λόγοι μπορεί να ποικίλλουν) να αρνηθεί την ίδια του την εμπειρία. να αρνηθεί ό,τι ο ίδιος γνωρίζει θετικά ως αληθινό. Και απέναντι σ’ αυτή τη δεύτερη στάση δεν υπάρχει θεραπεία άλλη πέρα από αυτό που αποκαλούμε μετάνοια, μια αλλαγή του νοός, μια ετοιμότητα να μιλήσουμε για την αλήθεια, για εκείνο που γνωρίζουμε ότι είναι αλήθεια, μια ετοιμότητα να απορρίψουμε την απόρριψη της αλήθειας εντός μας.
Αυτά τα εικονολογικά στοιχεία που δώσαμε ίσως να μπορούν να σας βοηθήσουν να αποκτήσετε , αν όχι μια εποπτική θέαση. πάντως μια ιδέα έστω αυτού του περίπλοκου θέματος που ονομάζεται εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος.
Επιτρέψτε μου να θέσω το ζήτημα με τρόπο λίγο απλό -έξαλλου καθετί το έθεσα απλά. Η θερμότητα δεν εκπορεύεται από τις φλόγες, αλλά από το κούτσουρο που καίγεται.

Η προέλευση της θερμότητας είναι ίδια με την προέλευση της φλόγας. Υπάρχουν φλόγες και υπάρχει θερμότητα, επειδή υπάρχει μία βάτος που καίγεται: έχουν και τα δύο την ίδια προέλευση, την ίδια πηγή, τη μία και μοναδική.
Αν αυτή η εικόνα μπορεί να σταθεί, με τον δικό της τρόπο βέβαια, τότε θα καταλάβουμε ότι μόνο μέσα από την πρόσληψη της θερμότητας κατανοούμε τη φύση της φλόγας. Είναι μόνο το Άγιο Πνεύμα που μπορεί να μας αποκαλύψει ποιός είναι αυτός που είναι «Ναι» και «Αμήν», που είναι η ορατή. εξωστρεφής στην ιστορία διακήρυξη του Θεού. Και αυτή είναι η πρώτη λειτουργία και ποιότητα του Αγίου Πνεύματος. Είναι το Πνεύμα της αληθείας. Μας αποκαλύπτει τί είναι αλήθεια για τον Θεό και τί είναι αλήθεια για τον άνθρωπο. Μας αποκαλύπτει στο πρόσωπο του προφήτη της Γαλιλαίας, τον ένσαρκο Υιό του Θεού. Μας φανερώνει το νόημα των λόγων Του ως όλον ή το νόημα του Λόγου. Είναι το πνεύμα της αληθείας. Μας οδηγεί προς την όλη αλήθεια. Και όταν λέμε «μας οδηγεί» δεν το λέμε τυχαία, διότι η αλήθεια δεν είναι κάτι που δίδε­ται μια για πάντα. Δεν είναι μια δήλωση, δεν είναι ένα σύστημα πεποιθήσεων, μια κοσμοθεωρία. Είναι μία ζωντανή και δυναμική πραγματικότητα. Η αλήθεια δεν είναι κάτι· είναι Κάποιος: «Εγώ ειμί η Αλήθεια» (Ιωάν. 14,6). Και επομένως αποκαλύπτοντας σε μας τον Χριστό και ό,τι Εκείνος είναι -ο,τι Εκείνος σημαίνει, ό,τι αποκαλύπτει ότι είναι ο Εαυτός Του: δηλαδή ο Λόγος που αποκαλύπτει το θείο βάθος, ο Υιός που αποκαλύπτει το μυστήριο της πατρότητας· το Πνεύμα μάς οδηγεί βήμα-βήμα όχι σε νέα αλήθεια, αλλά σε μία ολοένα βαθύτερη, ολοένα ευρύτερη θέαση Εκείνου που είναι Αλήθεια.
Το Άγιο Πνεύμα μάς αποκαλύπτει επίσης το βάθος του Ανθρώπου. Και μας αποκαλύπτει επίσης τη συνάφεια που υπάρχει μεταξύ ημών και του Θεού. Ερευνά τα βάθη του ανθρώπου. Μας αποκαλύπτει εκείνα τα βάθη που είναι πέρα από τα ψυχολογικά βάθη. εκείνα που αποτελούν το ρίζωμά μας στον δημιουργικό Λόγο του Θεού, το ρίζωμά μας στον ζωογόνο Λόγο του Θεού. Και μας διδάσκει μία καινούργια σχέση με τον Θεό. Έξω από τη σχέση μας με το Άγιο Πνεύμα, έξω από ό,τι γνωρίζουμε, μέσω Αυτού, για τον Μονο­γενή Υιό. μπορούμε να μιλήσουμε για τον Θεό μόνο με όρους Δημιουργού, Παντοκράτορα. Κυρίου, Κριτού, Προνοητή και ίσως Σωτήρα. Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να Τον αποκαλέσουμε «Πατέρα μας», παρά μονάχα με έναν καθαρά μεταφορικό τρόπο, που δεν εγκαθιδρύει καμία οντολογική σχέση μεταξύ ημών και Εκείνου, καμία ουσιώδη σχέση. Θα ήταν μία εικόνα. όχι μια σχέση μέσα στο πλήρωμα της αλήθειας.
Όμως επειδή σχετιζόμαστε με τον Χριστό ως μέλη ενός σώματος και σχετιζόμαστε και μεταξύ μας, ο Χριστός γίνεται αδελφός μας. Είμαστε ομοούσιοι με Εκείνον.
Μέσα στην αδελφότητα με τον Χριστό, και όχι μέσα στην εμπειρική ζωή του ραγισμένου και κατακερματισμένου μας κόσμου, είναι που ανακαλύπτουμε -πολύ αρχικά και πολύ αμυδρά είναι αλήθεια- αυτό που μπορεί να είναι η υιότητα και η πατρότητα. Σ’ Εκείνον ανακαλύπτουμε τί σημαίνει να είσαι υιός, και μέσα από Εκείνον μπορεί να ξεκινήσουμε να φανταζόμαστε και να εικάζουμε τί σημαίνει να έχεις έναν πατέρα και ποιόν – τί μπορεί να είναι αυτός ο πατέρας. Τη στιγμή που δεν χρησιμοποιούμε πια τις λέξεις «Θεός Παντοδύναμος. Θεός Κύριος. Θεός Κριτής», αλλά γινόμαστε ικανοί. έστω και σε πρώιμο στάδιο, να λέμε «Πατέρα μας», εκείνη τη στιγμή μπορούμε να πούμε ότι η προσευχή μας έχει ήδη ένα άγγιγμα του Αγίου Πνεύματος. Χωρίς τη δύναμη και την ενέργεια, την αποκαλυπτική δύναμη και ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε τη λέξη «Πατέρας» για Εκείνον που είναι ο Άγιος του Ισραήλ.
Και τέλος, όπως ανέφερα και παραπάνω, το Πνεύμα, η έλευσή Του, η αποκάλυψή Του, ανήκει κατά πρώτο λόγο σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, αλλά μας οδηγεί στο πλήρωμα του ερχόμενου κόσμου, στη Βασιλεία του Θεού, στην αιώνια ζωή. Υπάρχει στο Άγιο Πνεύμα ένα στοιχείο που είναι καθαρά και ιδιαίτερα εσχατολογικό: το ότι ανήκει στα ύστερα του κόσμου, στην απώτατη πληρότητα. Μόνο όταν όλα τα πράγματα βρουν το πλήρωμά τους, θα μπορεί η ανθρωπότητα, μέσα από το μεγαλείο της να είναι μία αποκάλυψη του Αγίου Πνεύματος που την ενοικεί, που την κάνει θεία εκ μετοχής του Αγίου Πνεύματος, που καθιστά όλο τον κόσμο τόπο της θείας παρουσίας.
Όμως στις μέρες μας το Άγιο Πνεύμα εργάζεται ακόμα μέσα στην Εκκλησία με δύο τρόπους, τους οποίους θα ήθελα να αναφέρω συνοπτικά: με την εσχατολογική διάσταση και με τη διάσταση της απώτατης πληρότητας.
Η πρώτη είναι λειτουργικής φύσεως. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, όποτε τελεί ένα μυστήριο, και ιδιαίτερα κατά τη Θεία Ευχαριστία, προσκαλεί το Άγιο Πνεύμα να έρθει και να επισκιάσει τόσο το εκκλησίασμα όσο και τα δώρα που προσφέρονται. Αυτό δεν είναι μια εκκεντρικότητα, μια ιδιόρρυθμη μέθοδος εκπλήρωσης μιας μυστηριακής πράξης. Δεν είναι ένας καλύτερος ή χειρότερος τρόπος, προκειμένου να έχουμε τα δώρα εξαγιασμένα. Αυτό που σημαίνει η  επίκλησις η πρόσκληση στο Άγιο Πνεύμα να κατέλθει «εφ’ ημάς και επί τα δώρα» που προσφέρονται, σχετίζεται με το ότι όσα είναι να γίνουν (η πλήρωση δηλαδή του άρτου και του οίνου σε σώμα και αίμα Χριστού, σε θεία στοιχεία κατά μετοχή) είναι μέρος του κόσμου που έρχεται.
Το απώτατο πλήρωμα των πάντων είναι εφικτό, μόνο επειδή η διάσταση και η ποιότητα αυτού ακριβώς του πληρώματος εγκαινιάζεται μέσα στην ιστορία, μέσα στον χρόνο, από το Πνεύμα του Θεού, που έχει δοθεί στην Εκκλησία, που ενοικεί και ενεργεί μέσα της με όλο το μεγαλείο και την υπέρτατη δύναμη του Θεού. Μέσα στον ιστορικό μας χρόνο, μέσα στη διαδικασία του γίγνεσθαι που ζούμε, δεν είναι κάτι άλλο εφικτό πέρα από αυτό τον εγκαινιασμό. Είναι μια εισβολή της αιωνιότητας, μια διεύρυνση της κατάστασης εκείνης που ο κόσμος μας θα ζει όταν όλα τα πράγματα θα έχουν βρει το πλήρωμά τους -αυτή είναι η μόνη και απόλυτη συνθήκη ενός μυστηρίου. Και αυτό εξάγεται ξεκάθαρα -αν και με τρόπο παράξενο από γραμματικής απόψεως- από μία ευχή της Λειτουργίας, με την οποία ζητάμε από τον Θεό να μας δώσει την ερχόμενη Βασιλεία Του σήμερα, να ενσωματώσει το μέλλον στο παρόν.
Τέλος, το Άγιο Πνεύμα με την εσχατολογική διάστασή Του ορίζει επίσης και αυτό που πρέπει να είναι η χριστιανική πράξη. Χριστιανική πράξη είναι η πράξη του Θεού – η ενέργεια του Θεού που διαμεσολαβείται μέσα από τους ανθρώπους ατομικά ή συλλογικά. Μια χριστιανική πράξη είναι μία πράξη του Θεού, ολοκληρωμένη και κατορθωμένη από τον ανθρώπινο παράγοντα. Και διαθέτει, όπως όλες οι ενέργειες που είναι ειδικά του Θεού, αυτή την εσχατολογική διάσταση. Η ανθρώπινη σοφία, η ανθρώπινη σύνεση, συγκεντρώνει από το παρελθόν της ανθρώπινης εμπειρίας όλες τις πιθανές απαντήσεις, τις ενσωματώνει στο παρόν για να λύσει σύγχρονα προβλήματα, και τις προβάλλει στο μέλλον για να σχεδιάσει μελλοντικά επιτεύγματα. Η θεία σοφία λειτουργεί διαφορετικά πιστεύω: γι’ αυτήν, η αιτιώδης αρχή, ο λόγος κάθε παροντικής πράξης δεν βρίσκεται ούτε μόνο στο παρελθόν ούτε στο παρόν, αλλά είναι πάντοτε μπροστά από το γεγονός. Το κριτήριο της δράσης του Θεού βρίσκεται στο «ενόψει» όχι στο «εξαιτίας». Στη θεία ενέργεια υπάρχει πάντοτε κάτι πρωτοφανές, αναπάντεχο, κάτι που φέρνει ολοκληρωτική ανανέωση σε μία κατάσταση.
Ένα παράδειγμα που ανήκει τόσο στον χώρο της ανθρώπινης ιστορίας όσο και στον χώρο της δράσης του Αγίου Πνεύματος είναι η Ενσάρκωση. Η Ενσάρκωση δεν είναι μόνο μια απόκριση στο παρελθόν της ανθρωπότητας και στις συνθήκες της εποχής που τη δέχτηκε, όπου όλα ήταν ώριμα γι’ αυτήν. Η Ενσάρκωση είναι μία πράξη του Θεού που φέρνει στην ιστορική κατάσταση κάτι που πριν δεν υπήρχε. Ο ζωντανός Θεός γίνεται αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας και του ανθρώπινου γίγνεσθαι. Και την ίδια ώρα η ανθρωπότητα, η ανθρώπινη φύση, συνδέεται τόσο πολύ με τον Θεό. ενοποιείται τόσο πολύ με το μυστήριο του Θεού, ώστε με την Ανάληψη, η ανθρωπότητα εισάγεται στην ίδια την καρδιά του Τριαδικού μυστηρίου. Βλέπετε εδώ πόσο αποφασιστικό ρόλο έχει το Άγιο Πνεύμα (το Άγιο Πνεύμα που επεσκίασε τη Μητέρα του Θεού) σε μια ενέργεια του Θεού, στην οποία η Παρθένος Μαρία συμμετείχε πλήρως λέγοντας: «Ιδού η δούλη Κυρίου. Γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου», αλλά και η οποία εισήγαγε στην ιστορία κάτι πού πριν δεν υπήρχε, ένα νέο τρόπο της θείας παρουσίας.

(Anthony Bloom, «Η εν Θεώ ζωή μας», εκδ. Εν πλω, σ. 81-94)

ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ - ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ

 
 
Όταν αυξηθεί ή χάρη του Θεού στον άνθρωπο, τότε από τον πόθο της αρετής καταφρονεί το θάνατο, και βρίσκει πολλούς λόγους, στην ψυχή του, για να υποφέρει τις θλίψεις. Και όσα θεωρούνται βλαβερά για το σώμα, και επέρχονται ξαφνικά στην ανθρώπινη φύση, για να την κάνουν να υποφέρει, δεν τα λογαριάζει καθόλου, συγκρίνοντας τα με τα ελπιζόμενα αγαθά. Άλλωστε, δεν είναι δυνατό να γνωρίσει την αλήθεια χωρίς τους πειρασμούς πού παραχωρεί ό Θεός. Και αυτό το ξέρει καλά.

Όταν όμως ό άνθρωπος στερηθεί πολύ τη χάρη του Θεού, τότε όλα τα λυπηρά πού αναφέραμε βρίσκονται μπροστά του, και νομίζει ότι οί ανθρώπινες γνώσεις του, με τις όποιες εξετάζει τα πράγματα, είναι ανώτερες από την πίστη στο Θεό, και ότι ή εμπιστοσύνη στο Θεό σε τίποτε δε βοηθάει, και ότι ή πρόνοια του Θεού για τον άνθρωπο είναι ανύπαρκτη. Σε όλα αυτά, είναι μέσα οί πονηροί δαίμονες, πού τον ενεδρεύουν και του ρίχνουν τα βέλη τους, χωρίς να το καταλαβαίνει

Να επιμείνεις στην τήρηση των εντολών τον Θεού, κι ας μην έχεις αισθητή την πείρα της θείας χάρης

Εσύ να φυλάξεις τους κοινούς κανόνες της μοναχικής ζωής, για να λυτρωθείς από τις κοσμικές φροντίδες πού σε απομακρύνουν από τη θεωρία του Θεού. Εάν στο μεταξύ, προτού προλάβεις να λυτρωθείς, έρθει μέσα σου ή χάρη του Θεού, να το θεωρήσεις ότι είναι δώρο του Θεού, και όχι καρπός των κόπων σου. Αν δεν συμβεί αυτό, να ακολουθήσεις τον κοινό δρόμο όλων των ανθρώπων, τηρώντας τις εντολές του Θεού, όπως τις διδάχθηκες, και έτσι να ανεβείς ψηλά στον πνευματικό πύργο.

Αν πεθάνει ό άνθρωπος, έχοντας ζήσει με την ελπίδα να γνωρίσει αισθητώς τα μυστήρια του Θεού, και αν ακόμη δε δει αυτή τη γη της τελειότητας από κοντά, πιστεύω ότι θα κληρονομήσει τη βασιλεία του Θεού μαζί με τους αρχαίους δικαιους της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτοί είχαν την ελπίδα να φθάσουν την τελειότητα, αλλά δεν αξιώθηκαν να τη δουν, σύμφωνα με το λόγο του αποστόλου Παύλου (Έβρ. 11, 39).

Επειδή λοιπόν εργάσθηκαν την αρετή σ' όλη τους τη ζωή, μέχρι πού κοιμήθηκαν, θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού. Και αν ακόμη ένας άνθρωπος δε γνώρισε αισθητώς τα μυστήρια του Θεού, παρά μόνο μέσα από καθρέφτη, και ήλπισε ότι θα τα απολαύσει από μακριά, και με αυτή την ελπίδα πέθανε, να ξέρεις ότι πήγε στον τόπο των αγίων πατέρων του. Και αν δεν αξιώθηκε σ' αυτή τη ζωή την τέλεια χάρη του Θεού, όμως μπορούσε να αποκόψει τους πονηρούς λογισμούς, επειδή πάντοτε επικοινωνούσε μαζί της, και την είχε στη σκέψη του και την επιθυμούσε σ' όλοι τη ζωή. Και επειδή με αυτή την ελπίδα ή καρδιά του ήταν γεμάτη από την ευσπλαχνία του Θεού φεύγει από τον κόσμο τούτο μαζί με τους δικαίους.

Όταν το άγιο Πνεύμα αρχίζει να σε επισκιάζει
Εάν βλέπεις, σε κάθε λογισμό πού κινείται στην ψυχή σου, και σε κάθε ενθύμηση, και στις πνευματικές σου ενατενίσεις την ώρα της ησυχίας σου, να γεμίζουν τα μάτια σου δάκρυα, και να βρέχουν τις παρειές σου, χωρίς εσύ να βιάζεις τον εαυτό σου, να ξέρεις ότι, σ' αυτή την περίπτωση, άρχισε να ανοίγει ό φράχτης μπροστά σου, για να έρθει ή χάρη του Θεού και να καταστραφεί ό εχθρός.

Μπορεί πάλι, να βρίσκεις, από καιρού εις καιρόν, ότι βυθίζεται ό νους σου στην καρδιά σου, χωρίς εσύ να το επιδιώκεις κατά τη συνήθεια σου, και να διαμένει εκεί (ό νους σου) για κάποιο μικρό διάστημα. Μετά άπ' αυτό, πράγμα πού είναι σύνηθες, μπορεί να βλέπεις τα μέλη του σώματος σου σαν να πέρασαν από μεγάλη αρρώστια, και να βασιλεύει ή ειρήνη του Θεού στους λογισμούς σου, και αυτό να κρατάει πολύ. Σ' αυτή την περίπτωση, να ξέρεις ότι ή νεφέλη του αγίου Πνεύματος άρχισε να επισκιάζει τη σκηνή της καρδιάς σου.

Ή παντελής ανάθεση τον ανθρώπου στη θεία πρόνοια και ή ανταπόκριση της θείας Χάρης
Άμα ό άνθρωπος απορρίψει για τον εαυτό του κάθε αισθητή βοήθεια και κάθε ανθρώπινη ελπίδα, όπως συμβαίνει με τους ησυχαστές, και αφιερωθεί στο Θεό με εμπιστοσύνη και καθαρή καρδιά, αμέσως ακολουθεί ή θεία χάρη και του αποκαλύπτει τη δύναμη της βοηθώντας τον με πολλούς τρόπους. Πρώτα, πρώτα στα φανερά σωματικά προβλήματα, όπου του δείχνει εμφανώς τη δύναμη της πρόνοιας του Θεού γι' αυτόν προσωπικά. Και καθώς βλέπει τη φανερή βοήθεια του Θεού, βεβαιώνεται και για τη μυστική βοήθεια του Θεού, όπως ταιριάζει στο ταπεινό και άκακο φρόνημα του και στη σεμνή διαγωγή του. Καταλαβαίνει δηλ. πώς τακτοποιούνται οι σωματικές του ανάγκες χωρίς κόπο, αφού δε φροντίζει καθόλου γι' αυτές. Και ή θεία χάρη τον απαλλάσσει από πολλά δυσάρεστα και επικίνδυνα πολλές φορές, πράγματα, χωρίς αυτός να τα καταλαβαίνει. Όλα αυτά τα αποδιώχνει άπ' αυτόν, ανεπαίσθητα, ή θεία χάρη, με θαυμαστό τρόπο, και τον σκεπάζει σαν την κλώσα, πού ανοίγει τα φτερά της και σκεπάζει τα κλωσσόπουλα, για να μην πάθουν κανένα κακό. Έτσι, του δείχνει (ή Θεία Χάρη), στα μυστικά μάτια της ψυχής του, πώς πλησίαζε ή απώλεια του, και φυλάχτηκε αβλαβής. Έτσι, τον γυμνάζει στα πνευματικά και του φανερώνει τις ενέδρες και τις μηχανές των κακών και ακατάληπτων λογισμών. Και τότε, εύκολα τους καταλαβαίνει, και παρακολουθεί πώς ό ένας διαδέχεται τον άλλο, και πώς παραπλανούν και εξαπατούν τον άνθρωπο, και σε ποιο λογισμό κολλάει ό νους, και πώς γεννιούνται ό ένας από τον άλλο, και εξολοθρεύουν την ψυχή. Και κάνει (ή Θεία Χάρη) καταγέλαστη στα πνευματικά του μάτια κάθε ενέδρα και παγίδα των δαιμόνων, και αποκαλύπτει πώς εξαφανίζονται οι κακοί λογισμοί τους, και του δίνει σοφία και σύνεση, ώστε να καταλαβαίνει Τι μέλλει να συμβεί. Ακόμη, ανατέλλει μέσα στην απλή καρδιά του ένα μυστικό φως, για να βλέπει τα πάντα, και τη δύναμη των λεπτών συλλογισμών, και του δείχνει φανερά Τι έμελλε να πάθει, αν δεν γνώριζε τις δαιμονικές πανουργίες. Και τότε γεννιέται μέσα του ή βεβαιότητα ότι για κάθε πράγμα, μικρό και μεγάλο, πρέπει να ζητούμε στην προσευχή μας τη βοήθεια του Δημιουργού μας.

Και όταν ή Θεία Χάρη στεριώσει το φρόνημα του, ώστε να εμπιστεύεται σε όλα, και ολοκληρωτικά, το Θεό, τότε αρχίζει να μπαίνει λίγο, λίγο στους πειρασμούς. Και παραχωρεί ό Θεός να σταλούν σ' αυτόν πειρασμοί, όσους μπορεί να αντέξει και να αντιμετωπίσει. Και κατά τη διάρκεια αυτών των πειρασμών τον προσεγγίζει ή θεία βοήθεια κατά τρόπον αισθητό, για να ενθαρρυνθεί στον αγώνα του. Κι αυτό γίνεται, μέχρι να γυμνασθεί, ,σιγά, σιγά με τον καιρό, και αποκτήσει σοφία, και περιφρονήσει τους νοητούς εχθρούς με την πλήρη εμπιστοσύνη του στο Θεό. Χρειάζεται λοιπόν να αποκτήσει αυτή την πείρα, γιατί, αλλιώς, δεν μπορεί να αποκτήσει σοφία στους πνευματικούς πολέμους, και να γνωρίσει την πρόνοια και τη δύναμη του Θεού, και να στερεωθεί μυστικά στην πίστη του.

Τα χαρίσματα τον Θεού έρχονται μόνο στους απλούς και ταπεινούς, πού αγαπούν τις θλίψεις
Όποιος, χωρίς να είναι ανάγκη, έχει την τόλμη και παρακαλεί το Θεό επιθυμώντας να γίνουν μέσω αυτού θαυμάσια πράγματα, πού να δείχνουν τη δύναμη του Θεού, αυτόν τον πειράζει και τον περιγελά ό δαίμονας μέσα στο χώρο του νου του, γιατί δείχνει να καυχιέται, ενώ έχει αδύνατη συνείδηση. Τη βοήθεια του Θεού πρέπει να τη ζητούμε στις θλίψεις στις στενοχώριες. Χωρίς ανάγκη να εκ-πειράζουμε το Θεό είναι κίνδυνος για μας. Όποιος επιθυμεί κάτι τέτοιο δεν είναι πραγματικά δίκαιος και άνθρωπος του Θεού. Βέβαια, ό Κύριος έκαμε θαύματα και σημεία με πολλούς αγίους, αλλά όταν το θέλησε ό ίδιος. Ενώ, αν εσύ το επιθυμείς και είναι δικό σου θέλημα, χωρίς δηλ. να το επιβάλλει κάποια ανάγκη, πέφτεις από κει πού είσαι προφυλαγμένος με την ταπείνωση και γλιστράς από τη γνώση της αλήθειας του Θεού. Διότι, εάν -κατ' οικονομία- εισακουσθεί ένα τέτοιο, παράλογο, αίτημα από το Θεό, βρίσκει αφορμή ό πονηρός άπ' αυτό και βάζει τον αιτούντα σε μεγάλους μπελάδες. Οι αληθινά αφοσιωμένοι στο Θεό, όχι μόνο δεν επιθυμούν τέτοια πράγματα, αλλά και όταν τους δοθούν από το Θεό, δε θέλουν να τα δεχθούν γνωρίζοντας τους κινδύνους της υψηλοφροσύνης. Και δεν τα θέλουν όχι μόνο για να μη φαίνονται στους ανθρώπους ότι είναι σπουδαίοι, αλλά και για να αποφύγουν την κρυφή έπαρση της καρδίας.

Για παράδειγμα σας αναφέρω έναν από τους αγίους πατέρες, ό όποιος λόγω της καθαρής καρδιάς του, έλαβε από το άγιο Πνεύμα το χάρισμα να γνωρίζει από πιο μπροστά ποιοι έρχονται σ' αυτόν. Αυτός ό γέροντας λοιπόν, ζήτησε από το Θεό, αφού προηγουμένως παρακάλεσε να προσευχηθούν και άλλοι άγιοι αδελφοί, να του πάρει το χάρισμα. Εάν, ωστόσο, κάποιοι άνθρωποι του Θεού δέχθηκαν χαρίσματα, τα δέχθηκαν είτε γιατί ή ανάγκη το επέβαλε, είτε γιατί ήταν απλοί και ταπεινοί, αλλά σε καμιά περίπτωση, έτσι, τυχαία!

Οί δίκαιοι και αληθινοί άνθρωποι τούτο πάντα έχουν στο νου τους: ότι δεν είναι άξιοι του Θεού και με τούτο δοκιμάζονται και αποδεικνύονται αληθινά παιδιά του Θεού, με το ότι δηλ. θεωρούν τον εαυτό τους ταλαίπωρο αμαρτωλό και ανάξιο της φροντίδας και της πρόνοιας του Θεού. Και αυτό το αίσθημα τους το εξομολογούνται και μέσα στην καρδιά τους, αλλά και μπροστά σε άλλους, με ταπείνωση βέβαια. Και αυτό γίνεται από τη σοφία πού τους χαρίζει το άγιο Πνεύμα, για να μην παύσουν να φροντίζουν για την πνευματική τους πρόοδο, και για να εργάζονται την αρετή ενόσω ζούνε. Την ανάπαυση τους από τους κόπους και από τις θλίψεις, ό Θεός τη φύλαξε για το μέλλοντα αιώνα. Και όσοι έγιναν ναός του Κυρίου, δεν επιθυμούν να ζουν τώρα εν αναπαύσει, και να απαλλαγούν από τις θλίψεις, αν και κατά καιρούς τους δίνεται κάποια παρηγοριά, με τρόπο μυστικό, για τους πνευματικούς κόπους τους. Εμείς, άγιε αδελφέ, ας εργασθούμε με την καρδιά μας τα έργα της μετάνοιας και της καθαρής πολιτείας, πού ευαρεστεί το Θεό, και τότε, τα χαρίσματα του Κυρίου, όπως ή υγεία, ή απάθεια, ή θεωρία, έρχονται από μόνα τους, χωρίς να τα ζητούμε, εάν φυσικά ή καρδιά μας γίνει καθαρή και αμόλυντη. Όμως τα υψηλά χαρίσματα του Θεού να μην τα ζητούμε και περιμένουμε πότε θα μας έρθουν, γιατί κάτι τέτοιο δεν το εγκρίνει ή Εκκλησία του Θεού. Και όσοι έλαβαν χαρίσματα με τέτοιο τρόπο, απέκτησαν υπερηφάνεια και εξέπεσαν από τη χάρη του Θεού. Να φέρεται κανείς με τέτοιο τρόπο δεν είναι σημείο ότι αγαπά το Θεό, αλλά αρρώστια ψυχής. Και πώς μπορούμε εμείς να ζητήσουμε τα υψηλά χαρίσματα του Θεού, τη στιγμή πού ό θείος απόστολος Παύλος καυχιέται για τις θλίψεις του, και θεωρεί την κοινωνία του στα παθήματα του Χριστού ότι είναι τα μεγάλα δώρα του Θεού;

Ή θεία Χάρη είναι καρπός της πίστης ή της εργασίας των εντολών, ή και των δύο
Για δύο λόγους δίνεται το χάρισμα της αποκάλυψης και της βίωσης της καινής κτιςης του Θεού. Άλλοτε δίνεται από τη χάρη του Θεού για τη θερμότητα της πίστης μας, και άλλοτε έρχεται ως καρπός της εργασίας των εντολών και της καθαρότητας της καρδίας. Στην πρώτη περίπτωση είναι οι μακάριοι Απόστολοι, οί όποιοι αξιώθηκαν να δουν την αποκάλυψη του Θεού, όχι γιατί καθάρισαν το νου τους με την εργασία των εντολών, αλλά γιατί είχαν θερμή πίστη. Διότι πίστεψαν στο Χριστό με απλότητα και τον ακολούθησαν χωρίς δισταγμό, με φλογερή καρδιά. Και όταν τελείωσε ό Χριστός το προσκυνητό έργο της θείας οικονομίας του, έστειλε σ' αυτούς το Παράκλητο Πνεύμα, και τότε τους καθάρισε, και έκαμε το νου τους τέλειο, και νέκρωσε πραγματικά μέσα τους τον παλιό άνθρωπο των παθών, και τους έδωσε με τη θεϊκή ενέργεια την αιώνια ζωή και τους μετέβαλε σε καινό άνθρωπο του Πνεύματος, και αυτοί δέχθηκαν με τρόπο αισθητό και τα δύο, τη νέκρωση και τη ζωοποίηση. Με όμοιο τρόπο και ό μακάριος Παύλος ανακαινίσθηκε μυστικά και, έτσι, δέχθηκε την αποκάλυψη των μυστηρίων του Θεού. Όμως δεν είχε επαναπαυτεί σ' αυτό. Δέχθηκε βέβαια εν ενεργεία τη χάρη και τη δωρεά της αποκάλυψης του Θεού, αλλά σ' όλη του τη ζωή βάδιζε τον τραχύ αποστολικό δρόμο της θυσίας, για να ανταποκριθεί κατά το δυνατό στη χάρη πού αξιώθηκε, από τότε πού συνομίλησε μαζί του ό Κύριος σαν να 'ταν οικείος του και τον έστειλε στη Δαμασκό.

Οι διάφορες τάξεις χαρισμάτων στο μέλλοντα αιώνα
Ό Σωτήρας και Κύριος μας, όταν μιλούσε για «πολλές μονές», εννοούσε τα διάφορα πνευματικά επίπεδα των ανθρώπων πού ζουν στο χώρο της ανάπαυσης του Θεού, δηλ. τις διακρίσεις και τις διαφορές των πνευματικών χαρισμάτων, στα όποια εντρυφούν ανάλογα με την πνευματική τους κατάσταση. Γιατί ό Κύριος δεν εννοούσε, λέγοντας «πολλές μονές», διάφορους τόπους, αλλά διάφορες τάξεις χαρισμάτων. Όπως γίνεται με τον αισθητό Ήλιο, πού ό καθένας μας τον χαίρεται και τον απολαμβάνει ανάλογα με την καθαρότητα και τη δύναμη των οφθαλμών του. Προσέξτε Τι γίνεται με το λυχνάρι μέσα σ' ένα σπίτι. Ενώ το λυχνάρι είναι ένα, το φως του, χωρίς να μοιράζεται σε δυνατό και αδύνατο, δεν έχει σε όλα τα σημεία την ίδια δύναμη. Έτσι και στο μέλλοντα αιώνα, όλοι οι δίκαιοι κατοικούν στον ίδιο και αδιαίρετο χώρο, και ό καθένας, ανάλογα με την πνευματική του κατάσταση, φωτίζεται από τον ένα νοητό Ήλιο, το Χριστό και απολαμβάνει την ευφροσύνη, ενώ ζει με τους άλλους στον ίδιο αέρα, στον ίδιο τόπο, στο ίδιο κάθισμα, και βλέπει τα ίδια πράγματα και σχήματα. Και δε σκέφτεται την οπτική δύναμη του πλαϊνού του, ούτε του ανώτερου, ούτε του κατώτερου γιατί βλέποντας την ανώτερη χάρη του διπλανού του, συνειδητοποιεί το δικό του υστέρημα, και αυτό τον κάνει να λυπάται και να αδημονεί. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει εκεί, οπού δεν υπάρχει ούτε λύπη ούτε στεναγμός. Εκεί ό καθένας ευφραίνεται μέσα στην ψυχή του ανάλογα με τη χάρη της πνευματικής του κατάστασης. Ωστόσο, ή θεωρία των μυστηρίων του Θεού είναι μία, και ή χαρά πού νιώθουν όλοι είναι ίδια, γιατί λείπει ή σύγκριση. Άλλη κατάσταση, εκτός από τις δύο αυτές, δεν υπάρχει ανάμεσα τους. Ή μία είναι ή βασιλεία των ουρανών, και ή άλλη ή κόλαση.

Οι πειρασμοί είναι «φύλακες» των χαρισμάτων τον Θεού
Τα φυσικά ελαττώματα, όπως ή αδυναμία, ή μικροψυχία, ή αφυΐα, ή αμορφία, σε κείνους πού φυλάγουν τον εαυτό τους από τους πειρασμούς, γίνονται φύλακες της αρετής. Αν δεχθείς ένα χάρισμα χωρίς πειρασμό, θα σε οδηγήσει στην απώλεια. Αν εργάζεσαι το καλό ενώπιον του Θεού και σου δώσει ένα χάρισμα, παρακάλεσε τον με την καρδιά σου, να σου δώσει φωτισμό Τι να κάνεις για να ταπεινωθείς, ή να σου δώσει φύλακα να σε προστατεύει από την έπαρση, ή να σου το πάρει, για να μη γίνει πρόξενος απώλειας σου. Γιατί όλοι δεν μπορούν να φυλάξουν τον πλούτο του Θεού χωρίς να βλάφτουν οι ίδιοι.