Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

προσφορά του αγ. Συμεών Θεσσαλονίκης στη Θεία Λειτουργία

προσφορά του αγ. Συμεών Θεσσαλονίκης στη Θεία Λειτουργία
Ολοκληρώνουμε σήμερα την εμβριθή μελέτη του αρχιμ. Νικολάου Ιωαννίδη (προηγούμενο άρθρο: www.pemptousia.gr/?p=62296) για τη βυζαντινή λειτουργική θεολογία, ανακεφαλαιώνοντας τα σχετικά με τη μέγιστη λειτουργική προσφορά του αγ. Συμεών Θεσσαλονίκης
Πηγή: eikonografos.com
Πηγή: eikonografos.com
Με αυτές τις ενέργειές του ο Συμεών επ’ ουδενί στρεφόταν κατά του μοναχικού τυπικού· ο σεβασμός του προς αυτό ήταν δεδομένος και εκπεφρασμένος. Λέγει σχετικά: «Και η τοιαύτη διάταξις (η μοναχική) αναγκαιοτάτη και πατερική. Και γάρ ο θείος Πατήρ ημών Σάββας ταύτην διετυπώσατο, παραλαβών αυτήν από του εν αγίοις Ευθυμίου και Θεοκτίστου»[185]. Ο αγώνας του διά τη διατήρηση του ασματικού τυπικού οφείλεται στο σεβασμό του προς «την αρχαίαν παράδοσιν»[186], ο οποίος του υπαγόρευε να αγωνίζεται ώστε «συντηρείσθαι ταύτην την τάξιν (την ασματικήν) μέχρι παντός και ως σπινθηρά τινά θείον μένειν εν ημίν την παράδοσιν των Πατέρων»[187], καθώς επίσης και στην πεποίθησή του οτι είναι «αναγκαιοτάτη»[188] επειδή «διά το μή ισχύειν τελείν πάντα (τα μοναχικά) τους εν τω κόσμω» οφείλεται να τελούνται οι ασματικές ακολουθίες για τους κοσμικούς[189].
Συνεπώς για τους ζώντας στον κόσμο είναι «η του άσματος ακολουθία προτιμοτέρα της άλλης (της μοναχικής)»[190] και γι αυτό πρέπει να διατηρείται και να παραμένει ως «κάλλιστον και αρχαιότατον έθος»[191]. Είναι πολύ χαρακτηριστική η έκκληση που απευθύνει στους ιερείς του για τη διαφύλαξη και τήρηση του ασματικού τυπικού: «Ιδία δε τούτο εν αγίω παρακελευόμεθα Πνεύματι ως επειδήπερ εξ αρχής η του άσματος ακολουθία εν τούτω και μόνω τω θείω ναώ διετηρήθη ψάλλεσθαι, πρότερον ψαλλομένη εν Κωνσταντινουπόλει και εν Αντιοχεία και εν άλλαις αγίαις Εκκλησίαις, και ούπω μέχρι του παρόντος κατάλυσιν ενταύθα είληφε και εις το εξής τούτο διαμένειν και φυλάττεσθαι διά παντός εν τω τοιούτω ναώ της αγίας Σοφίας και την ακολουθίαν του άσματος ψάλλεσθαι, αρχαίαν ούσαν και τεθειμένην καλώς και μηδένα ταύτην παρασαλεύσαι πώποτε»[192].
Οι μεταρρυθμιστικές ενέργειες του Συμεών προξένησαν προφανώς την αντίδραση κάποιων, που πίστευαν ότι «ταύτα αλόγως ενεργείται»[193]· σ’ αυτούς, τους οποίους ο ιερός Πατήρ θεωρεί ως «αφιλοσόφως φιλοσοφούντας ή μάλλον ειπείν αλόγως»[194], απαντά ότι οι ενέργειές του εμπνέονται «θαυμασία και υψηλοτάτη εννοία των εκθεμένων αγίων, εν γνώσει θεία και θεωρία καλώς πάντα διατυπωσαμένων. Διό και επαναλαβόντες αύθις αυτά τρανότερον θεωρήσωμεν»[195]. Όλες οι μεταρρυθμιστικές του επιδιώξεις ήσαν υποτεταγμένες στην «ειρήνην και τάξιν» της Εκκλησίας, γι αυτήν αγωνιζόταν, πιστεύοντας ότι «η εν ουρανοίς ευταξία και εν τη Εκκλησία εστί» και υπέρ αυτής συμβούλευε τους ιερείς του: «Μή παράλυε τοιγαρούν την άνωθεν τάξιν· αλλά μάλλον έσο συντηρών ταύτην, και υπέρ αυτής ζηλών όση δύναμις· και μή μόνον σπούδαζε α παρέλαβες συνιστάν αλλά και προσθήκαις ιεραίς επαυξάνειν και κοσμείν ταύτα, ως και οι Πατέρες ημών»[196]. Ο ζήλος του λοιπόν, η υποταγή του στο υπόδειγμα των Πατέρων της Εκκλησίας και το ορθό λειτουργικό και εκκλησιολογικό του κριτήριο του έδιναν τη βεβαιότητα ότι οι επεμβάσεις του ήσαν «προσθήκες ιερές» που δεν κατέλυαν, αλλά αντιθέτως διαφύλασσαν γνησιότερη την αρχαία παράδοση, με διορθώσεις που απέβλεπαν στην «πλέον εύτακτον»[197] τέλεση των ιερών ακολουθιών και όχι σε ανατροπές και καινοτομίες. Άλλωστε είχε εκπεφρασμένη άποψη για τους καινοτόμους: «Ο ανατρέπων καινοτομεί· ο δε καινοτομών ού τη Εκκλησία έπεται»[198].
Με όσα αναφέραμε, αδίστακτα μπορούμε να πούμε ότι ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης υπήρξε ένας ιεράρχης με ποιμαντικές ευαισθησίες, ένας μεγάλος λειτουργιολόγος, ένας λάτρης των πατρώων παραδόσεων, που με το συγγραφικό και μεταρρυθμιστικό του έργο μας διδάσκει την ευταξία των ιερών ακολουθιών, τη θεολογική τους σημασία καθώς και τον πλούτο και την ποικιλία των λειτουργικών τύπων, ώστε «εν πνεύματι και αληθεία» ( Ιω. 4, 23) να προσφέρουμε «την λογικήν λατρείαν» (Ρωμ. 12, 1) μας στον Τριαδικό Θεό.
Επίλογος
Η φιλοδοξία της παρούσας εισήγησης ήταν να παρουσιάσει, στο περιορισμένο πλαίσιο μιάς εισηγήσεως, τους δύο μεγάλους βυζαντινούς Πατέρες της Εκκλησίας και να αναδείξει το λειτουργικό τους έργο. Το θέμα είναι τεράστιο και ασφαλώς τα οσα αναφέρθηκαν δεν αποτελούν μια ολοκληρωμένη έκθεση των απόψεων των δύο μεγάλων ανδρών· απλώς καταβλήθηκε προσπάθεια να δοθεί κάτι από τη ρωμαλέα λειτουργική θεολογία τους. Νομίζουμε ότι με όσα παρουσιάσαμε φανερώθηκε το θεολογικό μεγαλείο τους. Ο Νικόλαος Καβάσιλας αναδεικνύεται βαθυστόχαστος λειτουργικός θεολόγος, ανυπέρβλητος και εμβριθέστατος μυσταγωγός, και λαμπρός πνευματικός συγγραφέας.
Ο Συμεών Θεσσαλονίκης προβάλλεται ως ο μέγιστος των βυζαντινών λειτουργιολόγων, που με τη συστηματική και λεπτομερειακή του έρευνα στη λειτουργική παράδοση μας χάρισε το μοναδικό σε πληρότητα λειτουργικό του έργο, με το οποίο τρέφει πνευματικά και καθοδηγεί στην ορθή βίωση της θείας λατρείας της Εκκλησίας μας όσους εντρυφούν σ’ αυτό. Και οι δύο αυτοί εκκλησιαστικοί άνδρες στολίζουν την τελευταία περίοδο του βίου της βυζαντινής αυτοκρατορίας και δικαίως πρέπει να θεωρούνται ως θεμελιωτές της βυζαντινής λατρείας.
185. Διάλογος, ΤΒ’-ΤΓ, PG 155, 556CD.
186. Αυτόθι, ΤΝΣΤ’, PG 155, 661C.
187. Διάλογος, ΤΒ’-ΤΓ’, PG 155, 556Β.
188. Αυτόθι, ΤΝΣΤ’, PG 155, 661Β.
189. Αυτόθι, ΤΒ’-ΤΓ’, PG 155, 556D.
190. Αυτόθι, ΤΜΕ’, PG 155, 636Α.
191. Αυτόθι, ΤΑ’, PG 155, 553D-556Α. Πρβλ. ΙΩ. ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ, «Ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης συντάκτης τυπικού», σ. 113.
192. Κώδιξ Αθηνών 2047, φ. 6r παρά ΙΩ. ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ, αυτόθι.
193. Διάλογος, ΤΝ’, PG 155, 641C.
194. Περί της τάξεως της Κηδείας, ΤΞΔ’, PG 155, 677D. Πρβλ. ΙΩ. ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ, Το λειτουργικόν έργον, σ. 150.
195. Διάλογος, ΤΝ’, PG 155, 641C.
196. Αυτόθι, ΤΞΕ’, PG 155, 680C.
197. Κώδιξ Αθηνών 2047, φ. 74γ παρά ΙΩ. ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ, «Ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης συντάκτης τυπικού», σ. 113: «Αρχή συν Θεω αγίω της διατάξεως των ακολουθιών της εν τη αγιωτάτη του Θεού Μεγάλη Εκκλησία Θεσσαλονίκης, αρχαίας μέν ούσης, συντεθείσης δε επί πλέον ευτάκτως και διορθωθείσης παρά του ταπεινού Συμεών αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης». Για το μεταρρυθμιστικό έργο του Συμεών ως παράδειγμα για τη σύγχρονο λειτουργική ζωή βλ. ΕΥ. ΘΕΟΔΩΡΟΥ, «Διδάγματα εκ του έργου Συμεών του Θεσσαλονίκης διά την σύγχρονον λειτουργικήν ζωήν», Πρακτικά Λειτουργικού Συνεδρίου εις τιμήν και μνήμην του εν αγίοις πατρός ημών Συμεώνος, σσ. 131-149.
198. Κεφάλαια Δώδεκα, Ερώτησις ΛΘ’, PG 155, 888Β.

Τα ψυχοσάββατα: Η ιδιαίτερη μέριμνα της Εκκλησίας για τους κεκοιμημένους

Τα ψυχοσάββατα: Η ιδιαίτερη μέριμνα της Εκκλησίας για τους κεκοιμημένους

22 Φεβρουαρίου 2014
Μέσα στην ιδιαίτερη μέριμνά της για τους κεκοιμημένους η αγία Ορθόδοξη Εκκλησιά μας έχει καθορίσει ξεχωριστή ημέρα της εβδομάδος γι’ αυτούς.
Όπως η Κυριακή είναι η ημέρα της αναστάσεως του Κυρίου, ένα εβδομαδιαίο Πάσχα, έτσι το Σάββατο είναι η ημέρα των κεκοιμημένων, για να τους μνημονεύουμε και να έχουμε κοινωνία μαζί τους. Σε κάθε προσευχή και ιδιαίτερα στις προσευχές του Σαββάτου ο πιστός μνημονεύει τους οικείους, συγγενείς και προσφιλείς, ακόμη και τούς εχθρούς του που έφυγαν από τον κόσμο αυτό, αλλά ζητά και τις προσευχές της Εκκλησιάς γι’ αυτούς.
psyxosavvato2
Στο δίπτυχο, που φέρνουμε μαζί με το πρόσφορο για τη θεία Λειτουργία, αναγράφονται τα ονόματα των ζώντων και των κεκοιμημένων, τα οποία μνημονεύονται.
Σε ετήσια βάση η Εκκλησιά έχει καθορίσει δύο Σάββατα, τα οποία αφιερώνει στους κεκοιμημένους της. Είναι τα μεγάλα Ψυχοσάββατα· το ένα πριν από την Κυριακή της Απόκρεω και το άλλο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής.
Με το δεύτερο Ψυχοσάββατο διατρανώνεται η πίστη μας για την καθολικότητα της Εκκλησιάς, της οποίας την ίδρυση και τα γενέθλια (επί γης)  γιορτάζουμε κατά την Πεντηκοστή. Μέσα στη μία Εκκλησιά περιλαμβάνεται η στρατευόμενη εδώ στη γη και η θριαμβεύουσα στους ουρανούς.
Το Ψυχοσάββατο πριν από την Κυριακή της Απόκρεω έχει το εξής νόημα:  Η επόμενη ημέρα είναι αφιερωμένη στη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, εκείνη τη φοβερή ημέρα κατά την οποία όλοι θα σταθούμε μπροστά στο θρόνο του μεγάλου Κριτή. Για το λόγο αυτό με το Μνημόσυνο των κεκοιμημένων ζητούμε από τον Κύριο να γίνει ίλεως και να δείξει τη συμπάθεια και τη μακροθυμία του, όχι μόνο σε μας αλλά και στους προαπελθόντας αδελφούς, και όλους μαζί να μας κατατάξει μεταξύ των υιών της  Επουράνιας Βασιλείας Του.
Κατά τα δύο μεγάλα Ψυχοσάββατα η Εκκλησιά μας καλεί σε μία παγκόσμια ανάμνηση «πάντων των απ’ αιώνος κοιμηθέντων ευσεβώς επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου». Μνημονεύει:
* Όλους εκείνους που υπέστησαν «άωρον θάνατον», σε ξένη γη και χώρα, σε στεριά και σε θάλασσα.
* Εκείνους που πέθαναν από λοιμική ασθένεια, σε πολέμους, σε παγετούς, σε σεισμούς και θεομηνίες.
* Όσους κάηκαν ή χάθηκαν.
* Εκείνους που ήταν φτωχοί και άποροι και δεν φρόντισε κανείς να τούς τιμήσει με τις ανάλογες Ακόλουθες και τα Μνημόσυνα.
Ο Θεός δεν περιορίζεται από τόπο και χρόνο. Γι’ Αυτόν είναι γνωστά και συνεχώς παρόντα όχι μόνο όσα εμείς αντιλαμβανόμαστε στο παρόν, αλλά και τα παρελθόντα και τα μέλλοντα. Το διατυπώνει λυρικότατα μία προσευχή της Ακολουθίας της θείας Μεταλήψεως, που αποδίδεται στον άγιο Ιωάννη Δαμασκηνό ή στον άγιο Συμεών τον νέο θεολόγο:
«Επί το βιβλίον δε σου και τα μήπω πεπραγμένα γεγραμμένα σοι τυγχάνει».
Ο Θεός έχει γραμμένες στο βιβλίο της αγάπης του και τις πράξεις που θα γίνουν στο μέλλον, άρα και τις προσευχές που αναπέμπουμε τώρα για πρόσωπα που έζησαν στο παρελθόν. Ως αιώνιος και πανταχού παρών ο πανάγαθος Κύριος μας Ιησούς Χριστός αγκαλιάζει με τη θεία του πρόνοια το άπειρο σύμπαν και τούς ατέρμονες αιώνες. Όλους τους ανθρώπους που έζησαν, ζουν και θα ζήσουν τούς νοιάζεται η αγάπη του• «η γαρ αγάπη του Χριστού συνέχει ημάς» (Β´ Κο 5,14).
Με αυτήν την πίστη αναθέτουμε στην αγάπη και στην αγαθότητα του Θεού «εαυτούς και αλλήλους», τους ζωντανούς αλλά και τους κεκοιμημένους μας.
(Στέργιος Ν. Σάκκος, Ομοτ. Καθ. Παν/μίου, «Οι νεκροί μας δεν χάθηκαν», εκδ Χριστιανική Ελπίς, σ. 149-152).
 

Λόγος περί Ευσεβισμού

Λόγος περί Ευσεβισμού

23 Φεβρουαρίου 2014
 Κρύβουμε ένα φίδι μέσα στη καρδιά μας. Αίρεση μεγάλη, η άλλη όψη του νομίσματος που λέγεται Οικουμενισμός· λέγεται ΕΥΣΕΒΙΣΜΟΣ. Γονείς του ο φόβος και η κακία! Ερωμένη του η απιστία και τέκνο του η σκληροκαρδία. Παρατηρώ πολλούς χριστιανούς οι οποίοι πιστεύουν πραγματικά και εκκλησιάζονται. Άνθρωποι με φόβο Θεού, μα σκληροί και άκαρδοι. Άνθρωποι που θα σε κρίνουν αυστηρά με τα δικά τους κριτήρια. Είναι αυτοί που θα σε κοιτάξουν ως προδότη, όταν το μυαλό σου ξεφύγει στη Θεία Λειτουργία. Που θα σε κρίνουν αυστηρά για την εμφάνιση σου. Που θα σου δώσουν βιβλίο οδηγιών για όλη σου τη ζωή σαν να είσαι ρομπότ, μα ποτέ δε θα ρωτήσουν πως έφτασες μέχρι εδώ.
Πηγή:chcrcbonusfeatures.wordpress.com/
Πηγή:chcrcbonusfeatures.wordpress.com/
Είναι ο γείτονας που θα σε βρίσει, η μάνα που δε θα σε αγκαλιάσει, μα θα σου κουνά τον δείκτη του χεριού της. Είναι ο πιστός που θα οδηγήσει τον παπά να γίνει υποκριτής ενώπιον Θεού και ανθρώπων για να μη τον σκανδαλίσει. Είναι αίρεση σας λέω! Θέλει τη ζωή σου. Θέλει να σου κάνει κουμάντο. Να το παίξει θεός. Σαν τον διάβολο μοιάζει ο ευσεβιστής. Δεν αποδέχεται το θέλημα του Θεού που σε έπλασε αυτεξούσιο. Θέλει να πάρει τη θέση του Θεού, για αυτό θα πέσει και θα ταπεινωθεί.
Πως θα τον καταλάβεις; Όταν θα σου κάνει έλεγχο σε κάθε πτυχή της ζωής σου. Όταν θα σου μιλά φοβικά γιατί προσπαθεί μέσα από εσένα να καλύψει τον δικό του φόβο. Όταν δε θα τρέξει στη δύσκολη στιγμή να σε βοηθήσει. Όταν δε θα βουτήξει στη φωτιά να σε σώσει. Ο φιλεύσπλαχνος Χριστός όμως Σταυρώθηκε για εμάς! Δέχτηκε τους χλευασμούς, τα χαστούκια, τα φτυσίματα. Διαβεβαίωσε πως Εκείνος είναι το Φως που θα μας βγάλει από το σκοτάδι. Πως στο πρόσωπο του φαίνεται ο Πατήρ. Πως όπου Εκείνος εκεί και ο Πατήρ και το Άγιο Πνεύμα. Πως όποιος τον ακολουθήσει θα σωθεί. Παρότρυνε! Δε πίεσε ποτέ. Αντιθέτως Σταυρώθηκε!!!!
Αδέλφια μου η αληθινή πίστη στον Χριστό, μας ωθεί να τον βιώσουμε! Η ζωή μας ας φανερώνει Χριστό. Γνώρισμα του Θεού η αληθινή αγάπη «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν» και όχι η αγάπη θεός. Ας αφήσουμε λοιπόν την αγάπη του Θεού να ξεχειλίσει μέσα μας. Να μας μεταμορφώσει. « Εντολή καινούργια σας δίνω: να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Καθώς αγάπησα εσάς, έτσι κι εσείς να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Με αυτό θα γνωρίσουν όλοι ότι είστε δικοί μου μαθητές, αν αγάπη έχετε ο ένας για τον άλλο».(Ιωαν.15.9-11) «Αγαπητοί, ας αγαπούμε ο ένας τον άλλο, γιατί η αγάπη είναι από το Θεό, και καθένας που αγαπά έχει γεννηθεί από το Θεό και γνωρίζει το Θεό. Όποιος δεν αγαπά δε γνώρισε το Θεό, γιατί ο Θεός είναι αγάπη.
Με αυτό φανερώθηκε η αγάπη του Θεού σ’ εμάς: με το ότι ο Θεός έχει αποστείλει στον κόσμο τον Υιό του το μονογενή, για να ζήσουμε μέσω αυτού. Σ’ αυτό συνίσταται η αγάπη: όχι στο ότι εμείς έχουμε αγαπήσει το Θεό, αλλά στο ότι αυτός μας αγάπησε και απέστειλε τον Υιό του ως ιλασμό για τις αμαρτίες μας. Αγαπητοί, αν ο Θεός έτσι μάς αγάπησε, και εμείς οφείλουμε να αγαπούμε ο ένας τον άλλο. Το Θεό κανείς ποτέ ως τώρα δεν τον έχει παρατηρήσει. αν αγαπούμε ο ένας τον άλλο, ο Θεός μένει μέσα μας και η αγάπη του μέσα μας είναι τελειοποιημένη. Με αυτό γνωρίζουμε ότι μένουμε μέσα του και αυτός μέσα μας: με το ότι από το Πνεύμα του μας έχει δώσει». (Ιωαν.4.7-13)

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

Ψυχοσάββατο: να μην ξεχάσω...

Ψυχοσάββατο: να μην ξεχάσω...

Ψυχοσάββατο. Μέρα ξεχασμένη για τους πολλούς του κόσμου. Ο θάνατος είναι άλλωστε για τη νοοτροπία της εποχής μας το τέρμα. Οι κεκοιμημένοι μάς πονούν, αλλά πρέπει να ζήσουμε. Να προχωρήσουμε. Και το μνημόσυνο είναι μόνο ατομική υπόθεση. Όταν συμπληρώνονται οι μέρες, οι σαράντα, ο χρόνος, θυμόμαστε. Πάμε στο ναό. Έρχονται και όσοι μας αγαπούν και όσοι αγαπούσαν τον κεκοιμημένο. Και φτάνει. Γιατί άραγε όλοι μαζί, να έχουμε δύο ημέρες το χρόνο στις οποίες να θυμόμαστε πάντας τους κεκοιμημένους. Έτσι δεόμεθα υπέρ μακαρίας μνήμης και αιωνίου αναπαύσεως πάντων των απ' αιώνος κεκοιμημένων ορθοδόξων χριστιανών, βασιλέων, πατριαρχών, αρχιερέων, ιερέων, ιερομονάχων, μοναχών, γονέων, προγονέων, πάππων, προπάππων, διδασκάλων, αναδόχων ημών εν τη πίστει...
Κι όμως. Στο ψυχοχάρτι του Σαββάτου των Απόκρεω, πριν την Κυριακή της ανάμνησης ότι θα έρθει η τελευταία Κρίση, όπως και το Σάββατο πριν την Πεντηκοστή, πριν την Κυριακή του ξεκινήματος της παρουσίας της Εκκλησίας στον κόσμο, αποτυπώνεται όχι μόνο η μνήμη, αλλά και η ελπίδα. Μνήμη ότι οι αγαπημένοι μας ουκ απέθανον αλλά κοιμώνται. Μνήμη ότι η αγάπη δεν νικήθηκε από το θάνατο. Ότι μπορεί ένα κομμάτι μας να έφυγε μαζί του, να τάφηκε στο χώμα, κι όχι μόνο από όσους γνωρίσαμε, αλλά και από όλους όσους έζησαν πολύ πριν από εμάς, απ' αιώνος, όμως τίποτε δεν τελείωσε. Επειδή Χριστός Ανέστη ο θάνατος εσκυλεύθη. Επειδή Χριστός Ανέστη θα βρεθούμε ξανά με όλους όσους προηγήθηκαν. Κοντά στον Θεό των πνευμάτων και πάσης σαρκός. Εν τόπω φωτεινώ και χλοερώ και αναψύξεως. Και δεν θα είναι η συνάντησή μας μόνο εν πνεύματι. Δικό μας και δικό τους. Θα έρθει η ώρα που το σώμα τους και το δικό μας θα βγούνε από τις κρύπτες του θανάτου. Και θα ενωθεί η συμφυΐα, σε έναν τρόπο αιώνιο και χωρίς μετατροπή. Όπου ο έσχατος εχθρός θα καταργηθεί. Και θα είναι η ύπαρξη συνάντηση με το Φως και την γλυκύτητα της ωραιότητος του προσώπου του Χριστού και των Αγίων Του. Η Εκκλησία που δεν θα είναι μόνο μια πρόσκληση ένταξης στο σώμα του Χριστού, αλλά το ίδιο το Σώμα από το οποίο δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε.
Προγευόμαστε αυτή την χαρά να είμαστε μέλη του Σώματος κάθε φορά που τελούμε την Θεία Λειτουργία. Αυτήν στην οποία πιστεύουμε και ζούμε το διαρκές παρόν της Βασιλείας του Θεού. Της συνάντησης ζώντων και κεκοιμημένων, αγίων και αμαρτωλών, μελίσματος και μη διαίρεσης, βρώσεως και μη δαπανήσεως εν τω Χριστώ. Μόνο που τα δύο αυτά Σάββατα νιώθουμε τους κεκοιμημένους πιο κοντά μας. Γιατί δεν είμαστε μόνο εμείς που έχουμε να θυμόμαστε. Αλλά όλο το σώμα του Χριστού. Και η μνημόνευση των ονομάτων, μακρόσυρτη υπό τον ήχο του «Κύριε ελέησον», μάς υπενθυμίζει ότι η αγάπη δεν είναι μόνο για τους οικείους και συγγενείς, αλλά για όλους που εν Χριστώ γίνονται οι κατεξοχήν οικείοι μας. Οι αδελφοί μας.
Ας βρεθούμε το απόγευμα της Παρασκευής και το πρωί του Σαββάτου στο ναό της γειτονιάς μας. Μεγαλύτεροι και μικρότεροι. Πρέπει να ζήσουμε, αυτό είναι δεδομένο. Έτσι κι αλλιώς ο θάνατος για μας δεν είναι τέρμα, αλλά μια στάση και ένα πέρασμα, ένα Πάσχα. Τη στάση την περνάμε μόνοι μας, ακόμη κι αν έχουμε την ώρα του θανάτου κοντά μας αυτούς που μας αγαπούνε. Ο θάνατος είναι η προσωπική μας έξοδος, στην οποία κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει, να καταλάβει, να συντροφεύσει. Μία ροπή όμως είναι η στάση. Και μπαίνουμε στο πέρασμα της ανάστασης. Συντροφευμένοι από όσους έχουν προηγηθεί και πρωτίστως όσους αγάπησαν το Θεό και τον άνθρωπο. Κι αυτοί θα μας οδηγήσουν στο να αναγνωρίσουμε Εκείνον που θανάτω τον θάνατον επάτησε.
Ας Τον παρακαλέσουμε λοιπόν. Και των κεκοιμημένων μνημόνευσον Σωτήρ μου, εν δόξη όταν έλθης. Των δικών μας και όλων των ανθρώπων. Να συναντιόμαστε στην αγάπη Σου!
Ψυχοσάββατο: να μην ξεχάσω...
...να δώσω τα ονόματα των νεκρών μου στην Εκκλησία,
για να μνημονευτούν
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014

Όλα να τα κάνουμε προσευχή!

Όλα να τα κάνουμε προσευχή!

Ο άνθρωπος του Χριστού όλα τα κάνει προσευχή. Και τη δυσκολία και τη θλίψη, τις κάνει προσευχή. Ό,τι και να του τύχει αμέσως αρχίζει: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με…;». Η προσευχή ωφελεί σε όλα, και στα πιο απλά. Για παράδειγμα, πάσχεις από αϋπνία. να μη σκέπτεσαι τον ύπνο.
Να σηκώνεσαι, να βγαίνεις έξω και να έρχεσαι πάλι μέσα στο δωμάτιο, να πέφτεις στο κρεβάτι σαν για πρώτη φορά, χωρίς να σκέπτεσαι αν θα κοιμηθείς ή όχι. Να συγκεντρώνεσαι, να λες τη δοξολογία και μετά τρεις φορές το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με…;» κι έτσι θα έρχεται ο ύπνος.
Όλα είναι μέσα μας, και τα ένστικτα και τα πάντα, και ζητούν ικανοποίηση. Αν δεν τα ικανοποιήσομε, κάποτε θα εκδικηθούν, εκτός και τα διοχετεύσομε αλλού, στο ανώτερο, στον Θεό.
Αντί να στέκεστε έξω από την πόρτα και να διώχνετε τον εχθρό, περιφρονήστε τον. Έρχεται από δω το κακό; Δοθείτε με τρόπο απαλό από εκεί. Δηλαδή έρχεται να σας προσβάλει το κακό, δώστε εσείς την εσωτερική σας δύναμη στο καλό, στον Χριστό. Παρακαλέστε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Ξέρει εκείνος πώς να σας ελεήσει, με τι τρόπο. Κι όταν γεμίζετε απ’ το καλό, δεν στρέφεσθε πια προς το κακό. Γίνεσθε μόνοι σας, με τη χάρη του Θεού, καλοί. Που να βρει τόπο τότε το κακό; Εξαφανίζεται!