Σάββατο 15 Απριλίου 2017

«ΘΑΝΑΤΟΝ ΘΑΝΑΤΩ ΣΥ ΘΑΝΑΤΟΙΣ ΘΕΕ ΜΟΥ»!

 



«ΘΑΝΑΤΟΝ  ΘΑΝΑΤΩ ΣΥ ΘΑΝΑΤΟΙΣ ΘΕΕ ΜΟΥ»!
«ΘΑΝΑΤΟΝ  ΘΑΝΑΤΩ ΣΥ ΘΑΝΑΤΟΙΣ ΘΕΕ ΜΟΥ»!
Λάμπρου Κ. Σκόντζου
Θεολόγου - Καθηγητού
Το γεγονός του θανάτου αποτελεί την πιο συγκλονιστική και συνάμα την πιο φοβερή κατάσταση στην ανθρώπινη φύση. Μέσα από την μελέτη της παγκόσμιας ανθρωπολογίας  διαπιστώνουμε  ότι η αγωνία  του θανάτου  είναι από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας το μόνιμο και το πιο επώδυνο άγχος του ανθρώπου. Η επί γης ζωή  του  είναι  μια  συνεχής  και ανελέητη  μάχη  κατά  του θανάτου, την  οποία  οι ειδικοί  ονοματίζουν  ως  «ένστικτο αυτοσυντηρήσεως».  Το  πρώτο πράγμα  που προμηνάει  η  γέννησή μας  είναι  ο αναπόφευκτος θάνατός  μας!  Η γέννηση  και ο θάνατος   είναι   οι δυο σταθερές   της   υπάρξεώς   μας. Αυτή είναι δυστυχώς η πραγματικότητα, έστω και αν δεν επιθυμούμε, για λόγους  ψυχολογικούς, να την παραδεχτούμε. Ο θάνατος, ο «έσχατος εχθρός» (Α΄Κορ.15,26) με τα προμηνύματά του είναι  το  υφάδι  της  ανθρώπινης  κακοδαιμονίας  και  του  ατέλειωτου δράματος, διότι αυτός είναι το αναπόφευκτο της ζωής!

 Ενώ  για  την  θύραθεν  διανόηση  το  πικρό  γεγονός  του  θανάτου  είναι  ένα ανεξήγητο μυστήριο, για την χριστιανική μας πίστη το πρόβλημα έχει την εξήγησή του. Ο θάνατος υπήρξε το τραγικό αποτέλεσμα της εισόδου του κακού στον κόσμο και την ανθρώπινη φύση. Είναι η νομοτελειακή κατάληξη του αυτονομημένου από το Θεό ανθρώπου. Είναι το προϊόν της εθελούσιας αποκοπής του από την πηγή της ζωής, όπως η αποκοπή του λαμπτήρα από την πηγή της ηλεκτρικής ενέργειας.

Φυσικά  ο  άνθρωπος  δεν  πλάστηκε  φύσει  θνητός,  αλλά  δυνάμει  αθάνατος.  Η έννοια  της  θνητότητας  και  της  φθοράς  είναι ασυμβίβαστη  με  τις  έννοιες  της αιωνιότητας του Θεού. Η υπέρτατη ελεύθερη επιλογή του ανθρώπου μπορούσε να καθορίσει  την μελλοντική  του  κατάσταση.  Δυστυχώς  προτίμησε  τη  θνητότητα. Έτσι μετά από την μοιραία πτώση κανένας θνητός δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτή τη φοβερή κατάληξη. Προορισμός του σώματος είναι το υγρό χώμα της γης και της ψυχής ο παμφάγος και τυραννικός άδης. Εκεί «κατέρχονται» όλοι οι ζώντες, χωρίς καμιά   διάκριση   (Ησ.38,18.   Ιεζ.3114),   εκεί   όπου   βασιλεύει αιώνιο   σκοτάδι (Ψαλμ.87,7), όπου «έσται κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων» (Ματθ.13,42), όπου «ο σκώληξ ου τελευτά και το πυρ ου σβέννυται» (Μαρκ.9,43), κάτω   στα έγκατα της γης (Δευτ.32,22, πέρα από την άβυσσο (Ιώβ 26,5). Οι τρομακτικές αυτές παραστατικές εικόνες ίσως και να μην αποδίδουν απόλυτα τη φρίκη του Άδη!

 Ο Σωτήρας μας Χριστός ήρθε στον κόσμο να επαναφέρει τον άνθρωπο στην πρότερη της πτώσεως κατάστασή του. Αυτό σημαίνει ότι ήρθε στον κόσμο να πραγματοποιήσει την «διακονίαν της καταλλαγής» (Β΄Κορ.5,18), να κηρύξει το «ευαγγέλιο της ειρήνης» (Εφ.6,15), να καταργήσει την αμαρτία και να νικήσει το θάνατο,  καθ’  ότι  «τούτον  ο  Θεός  αρχηγόν  και σωτήρα ύψωσε  τη δεξιά  αυτού δούναι μετάνοιαν… και άφεσιν αμαρτιών» (Πραξ.5,31).

Κατά τρόπο όμως παράδοξο νίκησε το θάνατο με το θάνατο το δικό Του. Νίκησε τη  φθορά,  που  προκαλεί  η  ταφή  στο  χώμα,  με τη δική Του ταφή. Ανέτρεψε  τον αιώνιο νόμο του θανάτου. Ο Χριστός δέχτηκε να τεθεί στους φυσικούς  νόμους, προκειμένου να επιτελέσει με ακρίβεια τη σωτηρία του κόσμου. Όμως η φύση δε δέχτηκε να εφαρμόσει τους άτεγκτους νόμους της για το Δημιουργό της. Σύμφωνα με  τη βιβλική  διδασκαλία της  Εκκλησίας  μας, το  νεκρό  σώμα  του  Κυρίου  δεν υπέστη  φθορά,  δεν  το  άγγιξε δηλαδή οντολογικά το γεγονός του θανάτου:  «ου κετελήφθη η ψυχή  αυτού  εις  άδου  ουδέ  η  σάρξ  αυτού  είδε  διαφθοράν» (Πραξ.2,31). Η  ενυπάρχουσα  θεότητα  του  Κυρίου  στο  νεκρό  και  άχραντο  σώμα Του δεν επέτρεψε να υποστεί τη φυσική φθορά, διότι αυτό είχε πια αυθαρτοποιηθεί, είχε θεωθεί από η στιγμή που είχε προσληφθεί από Αυτόν.

Επίσης η ψυχή του Κυρίου δεν κρατήθηκε στον παμφάγο Άδη, όπως οι ψυχές όλων  των  ανθρώπων.  Διάλυσε  τις  αλυσίδες και γκρέμισε τις αιώνιες  πύλες  του τόπου  των  βασάνων.  Ο  άγιος  Ιωάννης  ο Δαμασκηνός  αναφέρει πως  ο Χριστός, αφού έλυσε τους πεπεδημένους, απήλθε  εκ μέσου των νεκρών, έχοντας ανοίξει για μας την  οδό της  αναστάσεως (Δαμ. Έκδ.Ορθ.Πιστ.Migne PG94,1101A). Δεν υπάρχει πια θάνατος για τους πιστούς του! Ο ιερός συγγραφέας του εσχατολογικού βιβλίου της Αποκαλύψεως αναφωνεί: «Μακάριοι   οι   νεκροί   οι   εν   Κυρίω αποθνήσκοντες  απ’  άρτι» (Αποκ.14,13).  Ο θάνατος  των  δικαίων  είναι είσοδος στην ειρήνη  του  Θεού  (Σολ.3,3)!  Ο ιερός  Χρυσόστομος  διακηρύττει  πανηγυρικά την αγία νύχτα της Αναστάσεως: «Μηδείς φοβείσθω θάνατον, ηλευθέρωσεν ημάς ο  του  Σωτήρος  θάνατος.  Έσβεσεν  αυτόν, υπ’  αυτού  κατεχόμενος. Εσκύλευσε τον Άδην ο κατελθών  εις τον Άδην. Επίκρανεν αυτόν γευσάμενον της σαρκός αυτού» (Migne P.G.59,721).

Σύμφωνα  με  τον  απόστολο  Παύλο: «ο  εγείρας  τον  Χριστόν  εκ  νεκρών ζωοποιήσει  και  τα  θνητά  σώματα  ημών» (Ρωμ.8,11). «Χριστός  εγήγερται  εκ νεκρών,  απαρχή των κεκοιμημένων  εγένετο…  εντω  Χριστώ  πάντες ζωοποιηθήσονται» (Α΄Κορ.15,20-23). Προσδοκούμε   λοιπόν   και   τη   δική   μας ανάσταση, ως προϊόν της αναστάσεως του Κυρίου, διότι η ζωή είναι συνώνυμη με το Χριστό. «Έρχεται ώρα και νυν εστιν, ότι οι νεκροί ακούσουσι της φωνής του Υιού  του  Θεού  και  οι ακούσαντες ζήσονται» (Ιωάν.5,25).  Ο  δικός  μας  Θεός,  ο μόνος αληθινός Θεός, «ουκ έστιν ο Θεός νεκρών,  αλλά ζώντων» (Μαρκ.12,27), άλλοι  έχουν  την  ατυχία  να  έχουν  «θεούς»  νεκρών,  οι  οποίοι  αποπνέουν  οσμή θανάτου!

Ως πιστοί του Χριστού, μόνοι εμείς, έχουμε το αποκλειστικό προνόμιο να μην βιώνουμε το άγχος του θανάτου και τις παρεπόμενες συνέπειές του. Ο αρχηγός της πίστεώς μας νίκησε το θάνατο και καθαίρεσε την εξουσία του για τους πιστούς Του. Αυτό  δεν  είναι ένα θεωρητικό  σχήμα  ή  μια  ονειρική  ουτοπία,  αλλά  μια  απτή πραγματικότητα. Έχουμε  γίνει αθάνατοι,  διότι  πάψαμε  να ζούμε αυτονομημένοι από το Θεό. Είμαστε αθάνατοι διότι είμαστε πια οργανικά κύτταρα του αθανάτου σώματος του Χριστού μας. Τρεφόμαστε με το ακήρατο Σώμα Του και ποτιζόμαστε με το τίμιο Αίμα Του, τα οποία μας μεταγγίζουν την αφθαρσία και την αθανασία. Ο δικός μας λεγόμενος θάνατος  είναι πια κοίμηση χωρίς ουσιαστικές οντολογικές επιπτώσεις,  διότι  «ει  δε απεθάνομεν συν  Χριστώ,  πιστεύομεν  ότι  συζήσομεν αυτώ,  ειδότες  ότι Χριστός εγερθείς  εκ  νεκρών  ουκέτι  αποθνήσκει,  θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει» (Ρωμ.6,9). Αντίθετα οι πολέμιοι του Θεού, οι αρνητές του Χριστού και οι «μη υπακούοντες τω ευαγγελίω… τίσουσιν όλεθρον αιώνιον από προσώπου Κυρίου και από της δόξης της ισχύος αυτού» (Β΄Θεσ.1,8),  κι’ αυτό όχι από θεία εκδίκηση, αλλά από δική τους συνειδητή επιλογή. Δεν τους θανατώνει ο Θεός, αλλά οι ίδιοι καταδικάζουν και θανατώνουν τον εαυτό τους.

Όταν  εκείνοι  γρυλλίζοντας  «διακηρύττουν»  το  θάνατό  τους, εμείς πανηγυρίζουμε  το  θάνατο  του  θανάτου  μας  και ψάλλουμε ακατάπαυτα  κατά  την λαμπροφόρο παννυχίδα της Αναστάσεως: «Θανάτου εορτάζωμεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν»!

Μήνυμα Ἁγίας καί Μεγάλης Παρασκευῆς σωτ. ἔτους 2017 Ἱ. Μ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

 

Μήνυμα Ἁγίας καί Μεγάλης Παρασκευῆς  σωτ. ἔτους 2017  Ἱ. Μ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Μήνυμα Ἁγίας καί Μεγάλης Παρασκευῆς
σωτ. ἔτους 2017
Ἱ. Μ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου 
Ἀγαπητοί ἀδελφοί,
«Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδείς ἔχει, ἵνα τις τήν ψυχήν αὐτοῦ θῇ ὑπέρ τῶν φίλων αὐτοῦ» (Ἰω. 15, 13)· ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, ὁ σήμερον πάσχων καί σταυρούμενος σαρκί ὑπέρ τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου, «ὁ πάντα πρός τό τοῦ πλάσματος συμφέρον οἰκονομῶν», ὁριοθέτησε διά τοῦ Ἑαυτοῦ Του ὡς τεκμήριο τῆς τελείας ἀνθρωπίνης ἀγάπης τήν θυσία τῆς ζωῆς χάριν τῶν φίλων, κατηύθυνε δέ καί πάντας πρός ἀπόκτησιν τοῦ τελείου αὐτοῦ μέτρου τῆς μεγίστης αὐτῆς ἀρετῆς: «αὕτη ἐστίν ἡ ἐντολὴ ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς» (Ἰω. 15, 12). Ἡ νέα αὐτή χριστιανική ὁριοθέτηση τῆς ἀγάπης ὑπερβαίνει κατά πολύ τά μέτρα τοῦ παλαιοδιαθηκικοῦ Νόμου, ὁ ὁποῖος ὅριζε ὅτι «ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Λευιτ. 19, 18) · ὅπως λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος τό νέο μέτρο ἀγάπης, ἡ αὐτοθυσία, τίθεται «πρός ἀντιδιαστολήν τοῦ μέτρου τῆς παλαιᾶς ἀγάπης» τοῦ Νόμου (PG 31, 1608). Ὁ ἴδιος ὁ Σωτήρ, ὁ ὁποῖος παρέχει τόν Πανάγιον Ἑαυτόν Του ὡς παράδειγμα πρός μίμησιν, «ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (Α΄ Πετ. 2, 21), ἐπεσφράγισε τήν νεοπαγῆ, τήν «καινήν ὑπό τόν ἥλιον» διδασκαλία Του αὐτή περί ἀγάπης, διά τοῦ Σταυρικοῦ Του καί κοσμοσωτηρίου Θανάτου, ἐνῷ μάλιστα ἡ ἀνθρωπότης εὑρίσκετο ὑπό τό καθεστώς τῆς ἁμαρτίας· «συνίστησι δέ τήν Ἐαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. 5, 8).
Τό ἅγιον Πάθος τοῦ ἀπαθοῦς Χριστοῦ, τό ὁποῖον προξενεῖ σήμερον τόν θρῆνον καί τῆς ἰδίας τῆς ἀναισθήτου καί ἀλόγου κτίσεως, ἀναδεικνύεται σέ σωστική πηγή εὐλογιῶν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, χάρις στό ἄμετρο ἔλεος καί τήν παντοδυναμία Του, ἡ ὁποία φανερώνει τήν κοινή τῆς Ἁγίας Τριάδος κραταιά φιλανθρωπία· αὐτή λυτρώνει («ἐξαιρεῖ») τούς ἀνθρώπους ἀπό τούς τρεῖς ἐχθρούς τῆς ἀνθρωπότητος, τόν θάνατον, τήν ἁμαρτία καί τόν διάβολο· «κραταιά τοιγαροῦν ἀληθῶς ἡ ἀγάπησις τῆς ἰσχύος τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, δι΄ ἧς καί θανάτου καί ἁμαρτίας καί τῆς τοῦ διαβόλου πλεονεξίας ἐξῃρήμεθα». Ὁ Υἱός καί Λόγος, ὁ Ὁποῖος καθότι Θεός εἶναι ἀπαθής, ὑπέστη στήν ἀνθρώπινη φύση Του τά ἀναμάρτητα Πάθη τῶν ἐξαιρετικῶς ἀδίκων βασανισμῶν καί τοῦ θανάτου, ἀλλ’ ὡς «αὐτοζωΐα» ἐνίκησε τόν θάνατο: «καί ἀνεβίω πάλιν, καταργήσας μέν τό τῆς φθορᾶς κράτος, ἀποστήσας δέ ἡμῶν τήν ἁμαρτίαν [...] ἐπειδή δέ τέθεικε τήν ψυχήν, καί γέγονεν ἐν νεκροῖς δι΄ ἡμᾶς, ζωή κατά φύσιν ὑπάρχων, ἀνεβίω πάλιν, τήν ἀνθρώπου φύσιν ἀναμορφῶν εἰς καινότητα ζωῆς, καί ἀναχαλκεύων εἰς τό ἀπ΄ ἀρχῆς.» ( ἁγίου Κυρίλλου PG 71, 909.1016).
Ἡ ἱερά Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας μας, μέσῳ τῶν θεοπνεύστων ἐκφραστῶν της, τῶν Ἁγίων Πατέρων, θρηνητικῶς δοξολογεῖ τήν σημερινή, κατά τά Ἄχραντα Πάθη τοῦ Κυρίου, ἐκπλήρωση μυστηρίων παρελθόντων, ἀρχαίων, ἀλλά καί τήν καταβολή μυστηρίων μελλοντικῶν· «σήμερον γάρ προφητικῶν φωνῶν πεπλήρωται σφραγίς», γράφει ὁ ἅγιος Πρόκλος Πατριάρχης ΚΠόλεως, «σήμερον ὁ ᾅδης ἀγνοῶν κατέπιε δηλητήριον· σήμερον ὁ θάνατος ἐδέξατο τόν ἀεί ζῶντα νεκρόν· σήμερον ἐλύθη δεσμά, ἅπερ ὁ ὄφις ἐν παραδείσῳ ἐχάλκευσε· σήμερον οἱ ἐξ αἰῶνος ἠλευθερώθησαν δοῦλοι· σήμερον ὁ λῃστής ἐτυμβωρύχησε τόν πεντακισχιλίοις καί πεντακοσίοις ἔτεσιν ὑπό φλογίνης ρομφαίας φρουρούμενον παράδεισον· σήμερον τό φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει καί ὅλον τοῦ θανάτου τόν θησαυρόν ἐκένωσε· σήμερον βασιλική εἰς τό δεσμωτήριον ἐκαινοτομήθη εἴσοδος [...] σήμερον ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος Χριστός, τό τοῦ θανάτου προγονικόν θεμέλιον γενόμενον συνετάραξε, τόν Ἀδάμ ἀνέσπασε καί τόν Ἄβελ διέσωσε καί πᾶσαν τοῦ ᾅδου τήν οἰκοδομήν κατέστρεψε» (PG 65, 784).
Εἶναι πράγματι μυστήριο πού ὑπερβαίνει τήν δύναμη τῆς ἀνθρωπίνης διανοίας τό Πάθος τοῦ Θεανθρώπου, ὅσο καί ἄν προσπαθοῦμε περιγραφικῶς καί ἀντιθετικῶς νά τονίσουμε τήν μοναδικότητά του· ἐρωτᾷ ποιητικῶς ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος Κύπρου τούς ἁγίους Ἰωσήφ καί Νικόδημο, οἱ ὁποῖοι εὐπρέπισαν τό πανάγιον Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, γά τήν θεόσωμο ταφή: «Λοιπόν, πές μου, Ἰωσήφ, ἐνταφιάζεις πρός τήν ἀνατολή σάν νά ἦταν νεκρός τόν Ἰησοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ ἀνατολή τῶν ἀνατολῶν; Λοιπόν, σφραγίζεις μέ τά δάκτυλά σου σάν σέ νεκρό τούς ὀφθαλμούς τοῦ Ἰησοῦ, ὁ Ὁποῖος διήνοιξε τούς ὀφθαλμούς τοῦ τυφλοῦ μέ τό ἄχραντο δάκτυλό Του; Λοιπόν, σφραγίζεις καί τό στόμα Του, Ἐκείνου πού διήνοιξε τό στόμα τοῦ μογιλάλου; Περιστέλλεις καί τά χέρια Ἐκείνου πού ἔθεσε σέ κίνηση τά παραλελυμένα χέρια; [...] Ποιές λαμπάδες θά ἀνάψεις γιά τόν Ἰησοῦ πού εἶναι τό Φῶς τό Ἀληθινόν, πού φώτισε κάθε ἄνθρωπο; Ποιούς ταφικούς ὕμνους θά ψάλλεις σέ Ἐκεῖνον πού δοξολογεῖται ἀσιγήτως ἀπό κάθε ἐπουράνια στρατιά; Λοιπόν, χύνεις δάκρυα σάν γιά νεκρό, γιά Ἐκεῖνον πού ἐδάκρυσε καί ἀνέστησε τόν νεκρό Λάζαρο; Συνθέτεις λοιπόν θρήνους γιά Ἐκεῖνον πού δώρησε σέ ὅλους τήν χαρά καί διέλυσε τήν λύπη τῆς Εὔας; Ὅμως, μακαρίζω τά χέρια σου, ὦ Ἰωσήφ, πού ὑπηρέτησαν καί ψηλάφησαν τά, θεωμένα καί στάζοντα αἷμα ἀκόμη, χέρια καί πόδια τοῦ Ἰησοῦ. Μακαρίζω τά χέρια σου, πού προσέγγισαν καί τήν πλευρά τοῦ Θεοῦ πρίν ἀπό τόν Θωμᾶ, τόν ἄπιστο πιστό καί ἐπαινούμενο περίεργο [...] Μακαρίζω τούς ὤμους σου, οἱ ὁποῖοι ἐβάστασαν Ἐκεῖνον πού βαστάζει τά πάντα. Μακαρίζω τήν κεφαλή σου, στήν ὁποία προσήγγισε ὁ Ἰησοῦς, ἡ πάντων Κεφαλή. Μακαρίζω τόν Ἰωσήφ καί τόν Νικόδημο, διότι ἔχουν ὑπερβεῖ τά Χερουβίμ, ἀνυψώνοντες καί μεταφέροντες ἐπάνω τους τόν Θεό· διότι ἔχουν γίνει ὑπηρέτες Θεοῦ ὑπέρτεροι τῶν ἐξαπτερύγων Σεραφίμ, ἀφοῦ ἐτίμησαν καί ἐκάλυψαν τόν Θεό ὄχι μέ πτέρυγες, ἀλλά μέ σινδόνες. Ἐκεῖνον πού τρέμουν τά Χερουβίμ, μεταφέρουν ἐπί τῶν ὤμων τους ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος καί μαζί τους Τόν μεταφέρουν καί ὅλες οἱ τάξεις τῶν Ἀσωμάτων» (παρά τῷ Ἑορτοδρομίῳ, τ. Β΄, σ. 255 ).
Ἀγαπητοί ἀδελφοί,
Τό παράδειγμα τῆς θεϊκῆς ἀγάπης τοῦ Σωτῆρος μας, ὁ Ὁποῖος ἐπί τοῦ Τιμίου Σταυροῦ «ὑψωθείς ἐκ τῆς γῆς πάντας εἵλκυσε πρός Ἑαυτόν» (πρβλ. Ἰω. 12, 32) δέν μᾶς κατευθύνει μόνον σέ ὁμοία ἀγάπη πρός τούς συνανθρώπους μας, ἀλλά καθώς «τῷ βάθει τῶν παθημάτων Αὐτοῦ τό ὕψος τοῦ κράτους Αὐτοῦ πιστούμεθα», παροτρυνόμεθα πρός παρομοίαν ἀγάπην αὐτοθυσίας καί χάριν τοῦ Θεοῦ, διότι «δῆλον ὅτι καί ἐπί τοῦ Θεοῦ τοῦτο πάντων μέγιστόν ἐστι» (PG 61, 269). Ἡ χάριν τοῦ Θεοῦ αὐτοθυσία, ὅμως, ἀπαιτεῖ καί τήν ἐξ Ὕψους ἐνίσχυση· ἡ τριπλῆ ἄρνηση τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου κατά τό Πάθος τοῦ Χριστοῦ, μολονότι ἐκεῖνος πρῶτος ἀπό τούς Μαθητές ὁμολόγησε τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ, δεικνύει ὄχι ὅτι ἐψύγη ἡ ἀγάπη του πρός τόν Χριστό καί Θεό, ἀλλά ὅτι ὁ Πέτρος δέν ὑπολόγισε καί δέν ἐζήτησε ταπεινῶς τήν ἄνωθεν βοήθεια· ἡ πτώση του «οὐκ ἀπό ψύξεως, ἀλλ’ ἐκ τοῦ γυμνωθῆναι τῆς ἄνωθεν βοηθείας γέγονε» (PG 59, 396). Γι’ αὐτό ἡ ἱερά ἐκκλησιαστική ὑμνογραφία μᾶς ὑπενθυμίζει ἐπ’ ἀφορμῇ τοῦ Πρωτοκορυφαίου τῶν Ἀποστόλων νά μή βασιζόμαστε στίς ἰδικές μας δυνάμεις γιά τό ποικίλο Μαρτύριο καί τήν Ὁμολογία ὑπέρ τοῦ Χριστοῦ, ὑποσχόμενοι ὅτι «βέβηλον ἔπος τῶν χειλέων, οὔ ποτε προήσομαι, Δέσποτα· σύν σοί θανοῦμαι ὠς εὐγνώμων, κἄν οἱ πάντες ἀρνήσονται»· ἀντιθέτως, νά στηριζόμεθα διά τῆς προσευχῆς καί τῆς ἀγρυπνίας στό ἔργο τῶν θείων ἐντολῶν· «ἀπό βλεφάρων, μαθηταί, νῦν ὕπνον ἔφης Χριστῷ τινάξατε, ἐν προσευχῇ δέ γρηγορεῖτε, πειρασμῷ μήπως ὄλησθε». Ἄς εὐχόμεθα ταπεινῶς λοιπόν, στόν Σταυρωθέντα ὑπέρ τοῦ κόσμου καί ἐνώπιον τοῦ Σταυροῦ καί τοῦ Τάφου Του, νά μᾶς διατηρεῖ στήν ἐγρήγορση τῆς θερμῆς καί ἐνεργοῦ πρός Αὐτόν ἀγάπης. Ἀμήν.
 
ὁ Καθηγούμενος τοῦ Ἱ. Ἡσυχ. Παντοκράτορος,
† Ἀρχιμ. Κύριλλος
καί οἱ σύν ἐμοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί 

Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017

ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ

 


Η απεικόνιση της Αγ. Τριάδας είναι απότοκος της Θεολογίας της και καταγράφει τις σχέσεις μεταξύ των τριών προσώπων. Είναι γνωστό ότι στην Ορθόδοξη Εικονολογία επιτρεπτή είναι η απεικόνιση μόνον όσων είδαμε και συνέβησαν ιστορικά, των προφητικών οράσεων και συμβόλων, του σαρκωθέντα Υιού και Λόγου του Θεού, της Θεοτόκου και των Αγίων.


Η απεικόνιση της Αγίας Τριάδας ως τριών προσώπων, όπου απεικονίζεται ο Πατέρας ως "παλαιός των ημερών", ο Υιός ως νέος και το Άγ. Πνεύμα "εν είδει περιστεράς" είναι εικόνα ξένη προς την διδασκαλία των Πατέρων, μεταφερθείσα στον Ορθόδοξο χώρο από τη Δύση, μετά την άλωση της ΚΠολης. Η απεικόνιση αυτή αποτελεί συγκαλυμμένη ειδωλολατρία, καθώς μέσα από ορθολογιστικές διαδικασίες περιθέτει σωματικά σχήματα στη θεότητα. Η αποτύπωση των ενδοτριαδικών σχέσεων ευνοεί την παπική αντίληψη περί του τρόπου ύπαρξης του Αγ. Πνεύματος, δηλ. εκπορευόμενου από τον Πατέρα και τον Υιόν εξ ίσου, που είναι η γνωστή πλάνη του filioque. Επίσης η εικόνα αυτή, παρουσιάζοντας διαφορά στις μορφές Πατέρα και Υιού ως προς τη σωματική ηλικία, δίνει την εντύπωση πως ο Υιός είναι νεώτερος του Πατέρα, αντίληψη που ευνοεί τους νέο-Αρειανούς Χιλιαστές και τους αρνητές της θεότητας του Υιού, Εβραίους και Μουσουλμάνους.

Για το θέμα αυτό της απεικόνισης της Αγίας Τριάδας έχει διατυπώσει η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία ως γνωστόν ασχολήθηκε αποκλειστικά με το θέμα των εικόνων, τη θέση της καθολικής Εκκλησίας. Στον δογματικό όρο της Συνόδου αναφέρεται ρητά, σε τι υλικό και με πια ύλη πρέπει να ζωγραφίζεται μια εικόνα και σε ποια τοποθεσία είναι δυνατόν να υπάρχει: "..... ανατίθεσθαι τας σεπτάς και αγίας εικόνας, τας εκ χρωμάτων και ψηφίδος και ετέρας ύλης επιτηδείως εχούσης, εν ταις αγίαις του Θεού εκκλησίαις, εν ιεροίς σκεύεσι και εσθήσι, τοίχοις τε και σανίσιν, οίκοις τε και οδοίς.....".

Το θέμα της απεικόνισης του Θεού Πατέρα ως "παλαιού των ημερών" σε απεικονίσεις παλαιοδιαθηκικών οραμάτων (όπως π.χ. του οράματος του Δανιήλ) υπήρξε αντικείμενο εξέτασης κατά τη διάρκεια της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Εκεί οι Πατέρες της Συνόδου ρωτούν δια του στόματος του Πάπα Ρώμης αγίου Γρηγορίου Β΄: "Δια τι τον πατέρα του Κυρίου Ιησού Χριστού ουχ ιστο-ρούμεν και ζωγραφούμεν;" για να δώσουν αμέσως την απάντηση: "Επειδή ουκ οίδαμεν τις εστίν (...) και ει εθεασάμεθα και εγνωρίσαμεν καθώς τον υιόν αυτού, κακείνον αν είχομεν ιστορήσαι και ζωγραφήσαι" (PG XII 963 E).

Επίσης για την απεικόνιση του αγίου Πνεύματος η ίδια η Σύνοδος αναφέρει: "..... καίτοι των ευαγγελικών ουδαμώς παραδεδοκότων γραμμάτων, ότι γέγονε περιστερά το άγιον πνεύμα, αλλά ότι εν είδει περιστεράς ώφθη ποτέ" (PG XIII 181 A).

Πρέπει να σημειωθούν εδώ δύο στάσεις ριζικά αντιφατικές προς το κείμενο των πράξεων της Ζ΄ Οικ. Συνόδου, δυο αγίων της Εκκλησίας μας, του αγίου Μακαρίου Καλοχερά εκ Πάτμου και του αγίου Νικοδήμου του αγιορείτη. Ο πρώτος κτυπώντας τους ρωμαιοκαθολικούς ρωτά: "Είναι χριστιανοί αυτοί, που αντίθετα προς την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο, αναπαριστάνουν τον αόρατο Πατέρα;". Από την πλευρά του ο άγιος Νικόδημος παρατηρεί: "Συμπεραίνεται ότι ο άναρχος Πατήρ πρέπει να ζωγραφίζεται καθώς εφάνη εις τον προφήτην Δανιήλ ως παλαιός των ημερών. Ει δε και Πάπας Γρηγόριος εν τη προς τον Ίσαυρον Λέοντα επιστολή λέγει, ότι δεν ιστορούμεν τον Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. αλλά τούτο λέγει απλώς, αλλ’ ότι δεν εζωγραφούμεν αυτόν κατά την θείαν φύσιν" (Πηδάλιο, σελ. 320).

Ο άγιος Νικόδημος μοιράζεται σ’ αυτό το θέμα την άποψη, που είναι αποδεκτή από την εποχή του αγίου Μακαρίου (18ος αιώνας) και απομακρύνεται από τον τρόπο που η Εκκλησία αντιλαμβάνεται τα οράματα των προφητών.

Β/


Είναι αλήθεια, ότι για την Εκκλησία η αγιότητα δεν ήταν ποτέ συνώνυμη του αλάθητου. Καθώς το είπε με σοφία ο Εφέσου άγιος Μάρκος, για τον ωριγενισμό του αγίου Γρηγορίου Νύσσης: "συμβαίνει κάποιος να είναι διδάσκαλος και ωστόσο να μην τα λέει όλα τέλεια σωστά. Διότι ποια ανάγκη θα υπήρχε για τους Πατέρες να κάνουν Οικουμενικές Συνόδους, αν καθένας τους σε τίποτε δεν απομακρυνόταν από την αλήθεια;".

Αλλά το θέμα της απεικόνισης της Αγίας Τριάδας έχει λήξει τελεσίδικα στην Μεγάλη Σύνοδο της Μόσχας το 1666, όπου μέσα στις πράξεις της Συνόδου, το κεφάλαιο 43 είναι αφιερωμένο στο ζήτημα της εικόνας της θεότητας και ιδιαίτερα του Θεού Πατέρα. Αυτό το κεφάλαιο έχει τον τίτλο: "Περί των εικονογράφων και του Σαβαώθ".

Στις αποφάσεις της Συνόδου για το συγκεκριμένο θέμα, αναφέρονται τα εξής: "Θεσπίζουμε ότι ένας ικανός ζωγράφος που, ταυτόχρονα, είναι ένας καλός άνθρωπος (με εκκλησιαστική αξιοπρέπεια), θα διορίζεται διδάσκαλος των εικονογράφων, αρχηγός και επιμελητής. ΄Ετσι οι αγνοούντες δεν θα μπορούν να χλευάζουν τις άγιες εικόνες του Χριστού, της Μητέρας του και των αγίων Του, τις άσχημες και κακοζωγραφισμένες. και θα σταματήσει η ματαιοδοξία μιας δήθεν σοφίας, που έχει οδηγήσει στην συνήθεια να ζωγραφίζει ο καθένας κατά τη φαντασία του χωρίς αυθεντική αναφορά και μάλιστα ξεκινώντας από ποικίλες αναπαραστάσεις, τον Κύριο Σαβαώθ. Εντελλόμεθα να μην ζωγραφίζεται στο εξής η εικόνα του Κυρίου Σαβαώθ σύμφωνα με μη λογοκριμένες οράσεις και ανάρμοστες, διότι κανείς δεν έχει δει τον Κύριο Σαβαώθ (δηλαδή τον Θεό Πατέρα) με σάρκα. Μόνος ο Χριστός έχει εικονιστεί, όπως τον είδαν σαρκωμένο, δηλαδή αναπαριστανόμενο με το σώμα Του και όχι κατά την θεότητά Του. το ίδιο και η υπεραγία Μητέρα του Θεού και οι άλλοι άγιοί Του.......... Είναι εντελώς παράλογο να εικονογραφούν τον Κύριο Σαβαώθ (δηλαδή τον Πατέρα), με άσπρα γένια, με τον μονογενή Υιό στο στήθος Του και ένα περιστέρι ανάμεσά Τους, διότι κανείς δεν είδε τον Πατέρα μέσα στην Θεότητά Του. ο Πατέρας, πράγματι δεν έχει σάρκα και ο Υιός δεν εγεννήθη κατά σάρκα από τον Πατέρα προ των αιώνων. Κι’ αν ο προφήτης Δαβίδ λέει: "εκ γαστρός προ εωσφόρου εγέννησά σε" (Ψαλμ. ΡΘ΄ 3), αυτή η γέννηση, σίγουρα, δεν είναι σωματική. αυτή ήταν ανέκφραστη και απερινόητη. Διότι ο ίδιος ο Χριστός λέει στο Ευαγγέλιο: "ουδείς γινώσκει τον Πατέρα ειμή ο Υιός". Και ο προφήτης Ησαΐας ζητά στο 40ο κεφάλαιο: "τίνι ωμοιώσατε κύριον και τίνι ομοιώματι ωμοιώσατε αυτόν; μη εικόνα εποίησεν τέκτων ή χρυσοχόος χωνεύσας χρυσίον περιεχρύσωσεν αυτόν ομοίωμα κατασκεύασεν αυτόν; (18-19)". Το ίδιο και ο άγιος απόστολος Παύλος λέει στο κεφάλαιο 17 των Πράξεων: "γένος ουν υπάρχοντες του Θεού ουκ οφείλομεν νομίζειν χρυσώ ή αργύρω ή λίθω χαράγματι τέχνης και ενθυμήσεως ανθρώπου το θείον είναι όμοιον". Και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέει επίσης (Περί ουρανού, κεφ. 20 για την εικόνα): "Μόνον δε το Θείον απερίγραπτόν εστι πάντα πληρούν και πάντα περιέχον και πάντα περιορίζον ως υπέρ πάντα ον και πάντα δημιουργήσαν". Ο άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος το απαγορεύει επίσης με παρόμοιο τρόπο. Να γιατί ο Κύριος Σαβαώθ που είναι η Θεότητα και η γέννηση του μονογενούς Υιού προ των αιώνων, γίνονται αντιληπτοί μόνο από το πνεύμα μας. όσο για την αναπαράστασή τους σε εικόνα δεν αρμόζει σε καμία περίπτωση ούτε είναι δυνατή.

Εξ άλλου στη θ. λειτουργία του αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου χαρακτηριστική είναι η ευχή που υποδηλώνει το αδύνατο της αναπαράστασης του Κυρίου Σαβαώθ: "Συ γαρ ει Θεός ανέκφραστος, απερινόητος, αόρατος, ακατάληπτος.....".

Γ/


Και το Άγιον Πνεύμα δεν είναι από τη φύση του ένα περιστέρι, αλλά Θεός. Κανείς, λοιπόν, δεν είδε ποτέ το Θεό, καθώς μαρτυρεί ο άγιος ευαγγελιστής και θεολόγος Ιωάννης. Ωστόσο, στην αγία βάπτιση του Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό, το Άγιον Πνεύμα φάνηκε με τη μορφή περιστεριού και γι’ αυτό ακριβώς μπορούμε να το αναπαριστάνουμε με τη μορφή αυτή σ’ αυτό μόνο το μέρος. Αλλού, αυτοί που κατανοούν τα πράγματα πνευματικά δεν εικονίζουν το Άγιον Πνεύμα με τη μορφή περιστεριού. Στο Όρος Θαβώρ, για παράδειγμα, παρουσιάστηκε με τη μορφή γνόφου (νεφέλης) και αλλού με άλλο τρόπο" (υπενθυμίζεται η καιόμενη βάτος στον Μωϋσή και οι πύρινες γλώσσες της Πεντηκοστής).

"Κατά τον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, Σαβαώθ μεταφράζεται από την εβραϊκή γλώσσα με την έκφραση "ο κύριος των Δυνάμεων". Επομένως, ο Κύριος των Δυνάμεων είναι η Αγία Τριάς, ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Και αν ο προφήτης Δανιήλ λέει ότι είδε τον παλαιό των ημερών καθήμενον επί θρόνου κρίσεως, δεν εννοεί τον Πατέρα, αλλά τον Υιό, ο οποίος στην Δευτέρα Παρουσία Του, θα κρίνει παν έθνος δια της φοβεράς Του κρίσεως.

Ζωγραφίζουν επίσης στις εικόνες του Ευαγγελισμού τον Κύριο Σαβαώθ, που φυσά με το στόμα Του κι αυτή η πνοή φθάνει στην κοιλιά της αγίας Θεομήτορος. Αλλά ποίος το είδε αυτό και ποία αγία Γραφή το μαρτυρεί; Από πού το πήραν αυτό; είναι φανερό, ότι μια τέτοια χρήση και άλλα παρόμοια πράγματα τα υιοθέτησαν και τα δανείστηκαν από ανθρώπους μάταιης γνώσης ή μάλλον από πνεύμα διαταραγμένο ή απόν. Να γιατί παραγγέλλουμε να σταματήσουν στο εξής αυτές οι μεταφερμένες από αλλού εικονογραφίες, που η μάταιη γνώση γέννησε.....".

Και η Σύνοδος καταλήγει: "Τα λέμε αυτά για να αποστομώσουμε τους εικονογράφους, για να σταματήσουν να κάνουν λαθεμένες εικόνες και μάταιες και στο εξής να μη ζωγραφίζουν τίποτε σύμφωνα με τις ατομικές τους ιδέες και χωρίς αυθεντικές αναφορές".

Υπάρχει όμως παράσταση της Αγίας Τριάδας, που να συμφωνεί με τα ιερά κείμενα; Ναι υπάρχει και αυτή είναι η κλασσική εικόνα της φιλοξενίας του Αβραάμ, που τόσο επιτυχημένα έχει εικονίσει ο άγιος Ανδρέας Ρουμπλιέφ (Andrei Rublev) (τον 14ο αιώνα), δηλ. την φιλοξενία των τριών προσώπων (αγγέλων) από τον Αβραάμ.


Η Τριάδα του Ρουμπλιέφ ακολουθεί με αυστηρή συνέπεια την τάξη του Συμβόλου της Πίστης (από αριστερά στα δεξιά): Πατέρας, Υιός, Άγιο Πνεύμα. Τα ενδύματα του μεσαίου αγγέλου έχουν τα χρώματα του σαρκωμένου Λόγου, στα οποία περιλαμβάνεται ο μανδύας, προφανώς πάνω στο ιμάτιο - σύμβολο μηνύματος. Ένα μανδύα λιγότερο εμφανή, οπωσδήποτε στον τόνο του ιματίου, βλέπουμε στο δεξιό Άγγελο - σύμβολο της τρίτης υπόστασης.

Όσο για τον εικονογραφικό συμβολισμό, αυτή η εικόνα παρουσιάζει την θεμελιώδη εκκλησιαστική θέση: η Εκκλησία είναι η αποκάλυψη του "Πατρός εν Υιώ και Αγίω Πνεύματι". Το κτίσμα, σπίτι του Αβραάμ, είναι μια εικόνα της Εκκλησίας πάνω από τον Άγγελο του πρώτου προσώπου. Η δρυς του Μαμβρή - δένδρο της ζωής και του ξύλου του Σταυρού, πάνω από τον Άγγελο του δευτέρου προσώπου - είναι ένδειξη της οικονομίας του Υιού του Θεού. Τέλος, έχουμε το βουνό, σύμβολο πνευματικής ανόδου, πάνω από τον Άγγελο του τρίτου προσώπου. Πρέπει να προστεθεί, ότι το νόημα αυτής της εικόνας είναι επικεντρωμένο στο ποτήρι της ευχαριστίας, θείο δείπνο. Επίσης παρατηρείται, ότι ο αριστερά Άγγελος (Πατέρας) ατενίζει με βλέμμα κατά πολύ υψηλότερο, απ’ ότι οι άλλοι δυο, οι οποίοι έχουν ελαφρά κλίση της κεφαλής προς αυτόν.

Ακριβώς σ’ αυτή την εικόνα, "η ενέργεια του πνεύματος" μισάνοιξε στον μοναχό Ανδρέα Ρουμπλιέφ την έννοια της παλαιοδιαθηκικής αποκάλυψης, μια νέα θέα της τριαδικής ζωής.

ΙΚ

Τρίτη 14 Μαρτίου 2017

Η αντιμετώπιση του επικινδύνου των αιρέσεων υπό του Συμβουλίου της Ευρώποης και του ΕΔ.Α.Δ.

 



Η αντιμετώπιση του επικινδύνου των αιρέσεων υπό του Συμβουλίου της Ευρώποης και του ΕΔ.Α.Δ.
Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΥ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΥΠΟ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΔ.Α.Δ.
τοῦ κ. Γεωργίου Κρίππα
Δρ. Συνταγματικοῦ Δικαίου
Μετά ἀπό σωρεία ἐγκληματικῶν πράξεων ὁρισμένων αἱ­ρέ­σε­ων καί στήν Εὐρώπη καί ἀλλοῦ (μέ ἀποκορύφωμα τήν ὁδήγηση τῶν ὀπαδῶν τους σέ ὁμαδικές αὐτοκτονίες) καί μετά ἀπό ἐ­πι­σή­μαν­ση τοῦ ἀπαραδέκτου αὐτοῦ φαινομένου ἀπό πολλούς καί τήν αἴτηση λήψεως μέτρων ἐναντίον του ἐμφανίζεται μία πανευρωπαϊκή κινητοποίηση ἐπί τοῦ προκειμένου καί μία εἰς βάθος εὐαισθητοποίηση, κυρίως τῶν ἁρμοδίων εὐρωπαϊκῶν ὀρ­γά­νων. Βεβαίως ἡ εὐαισθητοποίηση αὐτή δέν προέρχεται μόνον ἀπό μία πλευρά, ἀλλά εἶναι γενική. Ἔχει ὅμως σημασία νά δοῦμε τί θέση ἔλαβαν καί λαμβάνουν ἐπί τοῦ θέματος τά ἁρμόδια ἐπί τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων εὐρωπαϊκά ὄργανα. Τοῦτο διότι μέχρι πρό τινος ὑπεστηρίζετο, ὅτι δέν μποροῦμε νά θίξωμε τίς αἱρέσεις, διότι θα παρεβιάζετο τό δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας αὐτῶν. Ὅμως τά συγκλονιστικά καί συνταρακτικά, ἀλλά συνάμα καί τραγικά γεγονότα πού συνέβησαν, ἀνέτρεψαν ἐπί τέλους τήν ἀπαράδεκτη αὐτή ἀδιαφορία, πού ἐβασίζετο στήν προστασία τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας καί ἐπέτρεψαν τήν ἐμφάνιση δράσεως καί ἀποφάσεων, ψηφισμάτων συστάσεων κ.λπ. Βεβαίως ἡ ἐν λόγω δράση καί ἀν­τί­δρα­ση στήν καταστροφική τακτική τῶν αἱρέσεων ἐξεδηλώθη ἀπό πολλές πλευρές. Λόγω δέ περιορισμένου χώρου θά πε­ρι­ο­ρι­σθοῦ­με εἰς τό νά παρουσιάσουμε δι’ ὀλίγων τά σπουδαιότερα τῶν κειμένων πού ἐξεδόθησαν ἤ ἐκυκλοφόρησαν. Ἀρχίζουμε δέ ἀπό τό Συμβούλιο τῆς Εὐρώπης, τό ὁποῖον εἶναι τό κατ’ ἐξοχήν ὄργανον προστασίας τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων καί τό μόνον ἁρμόδιον νά ἀποφανθεῖ περί τοῦ ἐάν ἐν προκειμένω ἔχουμε ἤ ὄχι παραβίαση τοῦ ἀτομικοῦ δικαιώματος τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας. Θά εἴχαμε ἑπομένως ἐπί τοῦ ἐν ὄψει θέματος νά ποῦμε -ἐντελῶς περιληπτικά πάντοτε– τά ἑξῆς:
1. Ἡ Κοινοβουλευτική Συνέλευση τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐ­ρώ­πης στίς 29.11.1991 ἐκδίδει τήν Ἔκθεση Νο 6535 «Ἐπί τῶν αἱρέσεων καί τῶν νέων θρησκευτικῶν κινημάτων» (Rapport sur les Sectes et les nouveaux Mouvements Religieux). Ἡ Ἔκθεση αὐτή ἀρχίζει μέ τήν διαπίστωση ὅτι: «Οἱ δραστηριότητες ὁ­ρι­σμέ­νων αἱρέσεων παραβιάζουν τήν δημοσία τάξη». Ἐν συνεχεία διερωτᾶται ἐάν πρέπει νά θεσπισθεῖ νομοθεσία περιορίζουσα ἤ ἀπαγορεύουσα τήν ἐλευθερία τῶν αἱρέσεων· ἤ μήπως πρέπει νά θεσπισθεῖ νομοθεσία καθορίζουσα τά ὅρια ἐντός τῶν ὁποίων οἱ αἱρέσεις θά ἀσκοῦν τήν δραστηριότητά των, ἐφ’ ὅσον αὐτή ἀνταποκρίνεται σέ ὁρισμένα κριτήρια ἀντικειμενικά;
Ἡ Ἔκθεση προτείνει κατ’ ἀρχήν ὡς πρῶτα καί βασικά μέτρα: α) Τήν θέσπιση νομοθεσίας βάσει τῆς ὁποίας ὅλες οἱ αἱρέσεις καί τά νέα θρησκευτικά κινήματα θά καταχωροῦνται εἰς εἰ­δι­κόν ἀρχεῖον κρατικῆς ὑπηρεσίας. β) Τήν εὐρυτέραν δυνατήν πληροφόρηση τοῦ κοινοῦ καί κατά προτεραιότητα τῶν νέων περί τῆς φύσεως, τῶν δραστηριοτήτων καί τῶν ἐπιδιώξεων τῶν αἱρέσεων.
Ἐν συνεχεία ἡ Ἔκθεση προτείνει σχέδιον Συστάσεως τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης διαπιστώνουσα προκαταβολικῶς τά κάτωθι ἐξόχως σημαντικά:
-Διαπιστοῦται τεραστία αὔξηση τῶν αἱρέσεων ἐπί τῆς ἐποχῆς μας.
-Διαπιστοῦται ἔλλειψη ἀντιδράσεως ἀπό τούς φορεῖς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι θά ἔπρεπε περισσότερον παντός ἄλλου νά ἀ­νη­συ­χή­σουν. Τοῦτο ὀφείλεται εἰς τό καθεστώς τῆς θρησκευτικῆς οὐ­δε­τε­ρό­τη­τος τῶν εὐρωπαϊκῶν κρατῶν, τό ὁποῖον ἄφησε ἐλεύθερο τό πεδίον τῆς ἠθικῆς καί τοῦ σεβασμοῦ ὁρισμένων βασικῶν ἀρχῶν. Τό δεδομένο τοῦτο τό ἐξεμεταλλεύθησαν δεόντως οἱ αἱρέσεις, ἤτοι τό ὅτι οἱ παραδοσιακοί θεσμοί, οἱ ὁποῖοι συνέβαλον εἰς τήν ἀντιμετώπιση τῶν ὑπαρξιακῶν προβλημάτων ἀ­δι­α­φο­ροῦν.
-Τό φαινόμενο τῶν αἱρέσεων ἔχει λάβει διεθνεῖς διαστάσεις.
-Οἱ αἱρέσεις χρησιμοποιοῦν καταχρηστικῶς τό ὄνομα τοῦ Συμ­βου­λί­ου τῆς Εὐρώπης.
Περαιτέρω ἡ Ἔκθεση ἐπιχειρεῖ νά διατυπώσει τόν ὁρισμόν τῶν αἱρέσεων ὡς ἑξῆς: Αἵρεση σημαίνει ὁμάς θρησκευτικῆς ἤ μυστικιστικῆς ἐπιρροῆς, τῆς ὁποίας οἱ ὀπαδοί διαβιοῦν ἐντός κοινότητος ὑπό τήν ψυχολογικήν ἐπίδραση ἑνός ἤ περισσοτέρων ἀτόμων. Περαιτέρω παραθέτει καί ἄλλους διατυπωθέντας ὁρισμούς καί βεβαίως ἀναγνωρίζει, ὅτι γενικῶς ἀποδεκτός ὁ­ρι­σμός τῶν αἱρέσεων δέν ὑπάρχει.
Ἐν συνεχεία ἡ Ἔκθεση διερωτᾶται ἐάν μία αἵρεση ἀποτελεῖ θρησκείαν μή δίδουσα ἀπάντηση εἰς τό ἐρώτημα τοῦτο, διότι νομικῶς δέν ἔχει διατυπωθεῖ ὁ ὁρισμός τῆς θρησκείας. Ἐ­πι­ση­μαί­νε­ται μόνον, ὅτι γενικῶς τά δικαστήρια θεωροῦν ὡς θρησκεία τήν ὀργάνωση τήν ἔχουσα μονίμους κληρικούς καί ὄχι εὐκαιριακούς καί ἐπίσης τήν ἔχουσα τό ἱερόν, τό λειτουργικόν καί μίαν σφαιρικήν καί ὑπερφυσικήν ἐξήγηση τοῦ κόσμου. Ἀλ­λά καί ἡ ἔννοια αὐτή δέν εἶναι σταθερή.
Περαιτέρω ἡ Ἔκθεση παραθέτει συνοπτικῶς ποῖον τό καθεστώς τῶν αἱρέσεων εἰς ὁρισμένα εὐρωπαϊκά κράτη, ἤτοι:
ΓΑΛΛΙΑ: Οἱ αἱρέσεις ἔχουν συσταθεῖ ὡς σωματεῖα μή κερ­δο­σκο­πι­κοῦ σκοποῦ καί ὡς ἐκ τούτου δέν ὑπόκεινται εἰς φορολογίαν εἰσοδήματος.
ΕΛΒΕΤΙΑ: Δέν τούς ἀναγνωρίζει τό καθεστώς τῶν ν.π.δ.δ.
ΙΣΛΑΝΔΙΑ: Θέτει προϋποθέσεις ἀναγνωρίσεως (καταχώρηση εἰς εἰδικόν κρατικόν ἀρχεῖον). Βάσει τῆς νομοθεσίας αὐτῆς ἔ­χουν ἀναγνωρισθεῖ 12 αἱρέσεις.
ΑΓΓΛΙΑ: Ἐπισημαίνει, ὅτι στήν Ἀγγλία ὑπάρχει ὑπηρεσία παρακολουθήσεως τῶν αἱρέσεων.
ΦΙΛΑΝΔΙΑ: Οἱ αἱρέσεις πρέπει νά καταχωρηθοῦν εἰς εἰδικόν κρατικόν ἀρχεῖον καί νά πληροῦν ὁρισμένες νόμιμες προϋποθέσεις.
ΒΕΛΓΙΟΝ: Δέν ὑπάρχει εἰδικόν καθεστώς ἀναγνωρίσεως. Ἔτσι οἱ αἱρέσεις λαμβάνουν ὅποιαν μορφήν ἐπιθυμοῦν, π. χ. ὀρ­γα­νώ­σεις δημοσίας ὠφελείας ἤ μή κερδοσκοπικές.
ΙΣΠΑΝΙΑ: Ἐπισημαίνεται, ὅτι τό 1989 ἡ ἱσπανική Βουλή συνέταξε ἔκθεση περί αἱρέσεων, διά τῆς ὁποίας συνιστᾶ εἰς τήν κυβέρνηση νά ὑπαγάγει τίς αἱρέσεις ὑπό ἔλεγχον καί ἐποπτείαν.
Ὡς πρός τίς ἄλλες χῶρες ἀναφέρει, ὅτι ὑπάγουν τίς αἱρέσεις εἰς τό καθεστώς τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας (βεβαίως μεταγενεστέρως ἐπηκολούθησαν οἱ ἐκθέσεις τῶν κοινοβουλίων Γαλλίας, Γερμανίας, Βελγίου περί αἱρέσεων καί ἡ ἵδρυση κρατικῶν ὑπηρεσιῶν ἐποπτείας τῶν αἱρέσεων καί πληροφορήσεως τοῦ κοινοῦ εἰς Γαλλίαν, Γερμανίαν, Αὐστρίαν, Ἑλβετίαν πέραν τῆς Ἀγγλίας ὅπου τοιαύτη ὑπηρεσία προϋπῆρχε).
Ἐπί τοῦ προκειμένου ἡ Ἔκθεση ἀναφέρει, ὅτι εἰς τά εὐ­ρω­πα­ϊ­κά κράτη ὑπάρχουν περιορισμοί εἰς τήν δραστηριότητα τῶν αἱρέσεων ἀφορῶντες τήν δημοσίαν τάξη (Βέλγιον, Ἑλβετία, Δανία, Γαλλία, Ἰρλανδία, Λουξεμβοῦργο) ἤ τά χρηστά ἤθη (Βέλγιον, Ἑλβετία, Δανία, Φινλανδία, Ἀγγλία, Ἰρλανδία). Διά τήν Κύπρο ἀναφέρει, ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες καί τά δόγματα πρέπει νά εἶναι φανερά καί ὄχι μυστικά, ὁπότε καί ἀπολαύουν τό δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας. Στήν Ἱσπανία ἡ νομοθεσία προβλέπει τόν χαρακτηρισμό μιᾶς ἑνώσεως ἤ αἱ­ρέ­σε­ως ὡς παρανόμου, ἐνῶ στήν Ἑλβετία καί Φινλανδία προβλέπεται ἡ διάλυσή τους.
Περαιτέρω ἡ Ἔκθεση προβαίνει σέ μία σύντομη ἀναφορά τῆς ἀντιμετωπίσεως τῶν αἱρέσεων ὑπό τῆς νομολογίας τῶν δικαστηρίων ὁρισμένων εὐρωπαϊκῶν κρατῶν, ἤτοι:
Στήν Πορτογαλλία ἐκκρεμοῦν δίκες εἰς βάρος τῶν Χιλιαστῶν διά ἄρνηση ἐκπληρώσεως στρατιωτικῆς θητείας, ἀκόμη καί ἀόπλου.
Στή Νορβηγία ὑπάρχουν διώξεις ἐναντίον τῶν Σαηεντολόγων ἀφορῶσες τόν τρόπον στρατολογήσεως ὀπαδῶν καί χρηματοδοτήσεως.
Στήν Ἱσπανία ὑπάρχουν καταδίκες αἱρέσεων διά προσηλυτισμόν παράνομον, αἰσχροκέρδειαν, φορολογικές παραβάσεις καί παραβάσεις τῶν ἐργατικῶν νόμων.
Στήν Ἀγγλία ἀναφέρονται διενέξεις ἀφορῶσες εἰς τίς φορολογικές ἀπαλλαγές.
Στή Γαλλία ὑπάρχουν πολλές περιπτώσεις καταγγελιῶν ἐναντίον αἱρέσεων. Κυρίως ὑπάρχουν μηνύσεις ἐκ μέρους γονέων τέκνων παρασυρθέντων ὑπό τῶν αἱρέσεων. Τά δέ γαλλικά δικαστήρια διακρίνουν τίς θρησκεῖες ἀπό τίς αἱρέσεις ἐκ τοῦ ὅτι εἰς μέν τίς θρησκεῖες ἡ προσχώρηση καί ἡ ἀποχώρηση εἶναι ἐλεύθερες, ἐνῶ εἰς τίς αἱρέσεις ἡ μέν προσχώρηση εἶναι ἐλευθέρα, ὅμως ἡ ἀποχώρηση ὄχι (θέμα πού παραμένει σκοτεινό).
Τέλος ἐπισημαίνει, ὅτι καί ἡ νομολογία τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων ἔχει θεωρήσει τίς δραστηριότητες τῶν αἱρέσεων ὡς ἐμπίπτουσες στούς ὑπό τοῦ ἄρ­θρου 9 τῆς Εὐρωπαϊκῆς Συμβάσεως Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων προβλεπομένους περιορισμούς καί ἔχει ἀπορίψει τίς σχετικές προσφυγές.
Τέλος ἡ Ἔκθεση προτείνει τήν εἰσαγωγή εἰδικῆς νομοθεσίας ἐναντίον τῶν παρανόμων δραστηριοτήτων τῶν αἱρέσεων κυρίως ἔναντι τῆς νεολαίας.
Τό κείμενο τῆς Ἐκθέσεως τῆς Κοινοβουλευτικῆς Συνελεύσεως τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης εἶναι ἐξόχως σημαντικόν καί θά ἔπρεπε νά γίνει ἐξ ὁλοκλήρου γνωστόν γενικώτερον (δέν γνωρίζω διατί ἔχει μέχρι σήμερον παραμείνει ἄγνωστον) καί ἐπισημαίνω ὅτι ἀνωτέρω ἐξέθεσα τά κύρια σημεῖα τούτου καί ὄχι τό σύνολόν του λόγω βεβαίως ἐλλείψεως χώρου.
2. Ἡ Σύσταση πού προτείνει ἡ ὡς ἄνω Ἔκθεση συνετάγη καί ἐπισημοποιήθηκε ὑπό τῆς Κοινοβουλευτικῆς Συνελεύσεως τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης τό ἑπόμενον ἔτος 1992. Ἀποτελεῖ δέ τήν ὑπ’ ἀριθμ. 1178/1992 ἐπίσημον Ἔκθεσιν αὐτῆς. Τά κύρια σημεῖα της εἶναι τά κάτωθι:
Κατ’ ἀρχήν ἀναφέρει, ὅτι ἡ Κοινοβουλευτική Συνέλευση εὐ­αι­σθη­το­ποι­ή­θη­κε ἐν προκειμένω ἐκ πολλῶν περιπτώσεων παρανόμου καί καταστροφικῆς δράσεως τῶν αἱρέσεων ἐ­πι­ση­μαν­θει­σῶν καί ὑπό τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου.
-Ἐπισημαίνει, ὅτι τό περί θρησκευτικῆς ἐλευθερίας ἄρθρον 9 τῆς Εὐρωπαϊκῆς Συμβάσεως περί Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων δέν διευκολύνει τήν εἰσαγωγήν εἰδικῆς νομοθεσίας περί αἱ­ρέ­σε­ων. Παρά ταῦτα ἐπιμένει, ὅτι ὁρισμένα νομοθετικά μέτρα προστασίας ἔναντι τῆς παρανόμου καί καταστροφικῆς δράσεως τῶν αἱρέσεων θά μποροῦσαν νά ληφθοῦν. Πρός τοῦτο ἡ Κοινοβουλευτική Συνέλευση καλεῖ τήν Ἐπιτροπή Ὑπουργῶν ὅπως προτείνει εἰς τά εὐρωπαϊκά κράτη τή λήψη τῶν κάτωθι συγκεκριμένων μέτρων:
-Εἰσαγωγή ἐκπαιδευτικῶν προγραμμάτων πρός ἐνημέρωση τοῦ κοινοῦ ἐπί τῶν ἐκ τῶν αἱρέσεων κινδύνων.
-Εὐρυτάτη πληροφόρηση τοῦ κοινοῦ ὑπό τοῦ κράτους ἐπί τῆς ἐπικινδύνου καί καταστροφικῆς δράσεως τῶν αἱρέσεων.
-Ἐνίσχυση ἰδιωτικῶν πρωτοβουλιῶν πού ἔχουν ὡς σκοπόν τήν πληροφόρηση τοῦ κοινοῦ ἐπί τοῦ ἰδίου θέματος.
-Εἰσαγωγή εἰδικῆς νομοθεσίας καταχωρήσεως τῶν αἱρέσεων εἰς κρατικά ἀρχεῖα καθώς καί τῶν εἰς τήν ἀλλοδαπήν εὐ­ρι­σκο­μέ­νων κεντρικῶν ἑδρῶν τῶν αἱρέσεων πού δροῦν στά διάφορα κράτη.
-Εἰσαγωγή εἰδικῆς νομοθεσίας προστασίας τῆς νεότητος ἐκ τῆς ἐπικινδύνου δράσεως τῶν αἱρέσεων μεταξύ ἄλλων δι’ ἀ­πα­γο­ρεύ­σε­ως ἀπαγωγῆς τῶν ἀνηλίκων, μεταφορᾶς τους εἰς ἄλλο κράτος κ.λπ. καί ἰδία κύρωση τῆς διεθνοῦς συμβάσεως ἐ­κτε­λέ­σε­ως ἀλλοδαπῶν δικαστικῶν ἀποφάσεων.
-Αὐστηροτέρα ἐφαρμογή τῆς ἤδη ὑφισταμένης νομοθεσίας προστασίας τῶν ἀνηλίκων ἔναντι τῶν αἱρέσεων.
-Οἱ ὀπαδοί τῶν αἱρέσεων πρέπει νά πληροφοροῦνται, ὅτι εἶναι ἐλεύθεροι νά τίς ἐγκαταλείψουν ὁποτεδήποτε τό ἐπιθυμοῦν.
-Οἱ ἐργαζόμενοι στίς ὑπηρεσίες τῶν αἱρέσεων πρέπει νά ἀ­πο­λαύ­ουν τήν προστασία τῆς ἐργατικῆς νομοθεσίας καί τῆς νομοθεσίας περί κοινωνικῶν ἀσφαλίσεων.
3. Τό ἔτος 1999 ἡ Κοινοβουλευτική Συνέλευση τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης ἐπανέρχεται διά νεωτέρας Συστάσεώς της συμ­πλη­ρού­σης τήν προαναφερθεῖσαν σύσταση Νο 1178/1992. Ἡ νέα ἐν προκειμένω Σύσταση εἶναι ἡ 1412/1999, τά κύρια σημεῖα τῆς ὁποίας εἶναι τά κάτωθι:
-Κατ’ ἀρχήν μνημονεύει τήν προηγουμένη Σύσταση, τήν ὁ­ποί­αν καί ἐπαναλαμβάνει, ἀναφέρει δέ ὅτι ἀπό τῆς υἱοθετήσεως τῆς προηγουμένης Συστάσεως ἐμεσολάβησαν πολλά, τά ὁποῖα καί ὑποχρεώνουν τήν Κοινοβουλευτική Συνέλευση νά ἐ­πα­νέλ­θει καί νά τά ἀντιμετωπίσει
-Καταλήγει εἰς τό συμπέρασμα, ὅτι πράγματι εἶναι δυσχερεστάτη ἡ διατύπωση ὁρισμοῦ τῶν αἱρέσεων, παρά ταῦτα ὅμως διαπιστοῦται, ὅτι ὑπάρχει ἀνησυχία γιά τίς ὁμάδες ἐκεῖνες, πού ἀναπτύσσουν δραστηριότητα θρησκευτική ἤ μυστικιστική.
-Γιά τίς ὁμάδες αὐτές θά πρέπει νά ἐξασφαλισθεῖ, ὅτι ἡ δράση τους θά εἶναι νόμιμη.
-Θά πρέπει νά συλλέγωνται ὑπεύθυνες πληροφορίες γιά τίς αἱρέσεις καί νά διοχετεύονται εἰς τό εὐρύ κοινό. Ἰδία θά πρέπει πλη­ρο­φό­ρη­ση περί τῶν αἱρέσεων νά ὑπάρχει καί στήν ἐκπαίδευση τῶν νέων.
-Θά πρέπει νά ὑπάρξει προστασία τῶν ἀτόμων ἐκείνων πού εἶναι περισσότερον εὐάλωτα ἀπό τίς αἱρέσεις καί ἰδίως τῶν νέων καί νά ὑπάρχει ἔλεγχος ἐπί τῶν μεθόδων καί τακτικῶν πού χρησιμοποιοῦν πρός τοῦτο οἱ αἱρέσεις, ὡς π.χ. κακομεταχείριση, βιασμοί, πλύσεις ἐγκεφάλου, ἀπαγορεύσεως παρακολουθήσεως μαθημάτων κατωτέρας ἤ μέσης ἐκπαιδεύσεως, κ.λπ.
Πρός τοῦτο ἡ Σύσταση καταλήγει εἰς τό νά προτείνει πρός τά εὐρωπαϊκά κράτη τά ἑξῆς κυρίως:
-Δημιουργία ἤ ὑποστήριξη κέντρων πληροφοριῶν περί τῶν αἱρέσεων.
-Πληροφόρηση περί τῶν δοξασιῶν ἑκάστης αἱρέσεως εἰς τήν σχολικήν ἐκπαίδευση.
-Παραπομπή στά ποινικά δικαστήρια τῶν παρανόμων πράξεων τῶν αἱρέσεων.
-Αὐστηρά ἐφαρμογή τῆς νομοθεσίας περί ὑποχρεωτικῆς σχο­λι­κῆς ἐκπαιδεύσεως.
-Ἐνθάρρυνση τῆς δημιουργίας ἑνώσεων ἀτόμων πού ὑπῆρξαν θύματα οἱ ἴδιοι ἤ τά τέκνα τους τῶν ἐκνόμων δραστηριοτήτων καί τακτικῶν τῶν αἱρέσεων.
-Προσέγγιση καί διάλογος μέ τούς ἐνδιαφερομένους.
-Προσφορά βοηθείας πρός δημιουργίαν κέντρων πληροφορήσεως περί τῶν αἱρέσεων.
-Δημιουργία εὐρωπαϊκοῦ Παρατηρητηρίου διά τίς ὁμάδες μέ θρησκευτικό, ἀποκρυφιστικό ἤ πνευματικό χαρακτήρα.
Ἐπισημαίνουμε ἐν προκειμένω ὡς πρός τό τελευταῖο τοῦτο σημεῖο, ὅτι ἡ 25η σύνοδος τῶν Εὐρωπαίων Ὑπουργῶν ἐπί θεμάτων Οἰκογενείας τῶν χωρῶν μελῶν τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐ­ρώ­πης ἀπεφάσισε τήν ἵδρυση «Εὐρωπαϊκῆς Ὑπηρεσίας τεκμηριώσεως Αἱρέσεων», ἡ ὁποία θά ἐγκατασταθεῖ στή Βιέννη μέ στόχο τήν ἀντιμετώπιση τῶν ἑκατοντάδων παραθρησκευτικῶν ὀρ­γα­νώ­σε­ων πού ἐμφανίζονται συγκεκαλυμμένες ἤ σκοτεινές. Ἡ Ὑπηρεσία αὐτή θά ἔχει ὡς σκοπόν νά συμβάλει εἰς τήν καταστολή τῶν δραστηριοτήτων, πού ὑπό τό πρόσχημα θρη­σκευ­τι­κῶν δραστηριοτήτων ὁδηγοῦν ἀνθρώπους εἰς ψυχικήν ἐ­ξάρ­τη­ση καί ὑλική ἐκμετάλλευση ὑπό ὁρισμένων αἱρέσεων.
4. Ἀλλά καί τό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων καίτοι ἔχει δεχθεῖ ἐν μέρει κάποιες προσφυγές τῶν αἱ­ρέ­σε­ων ἐν τούτοις οὐδέποτε ἐθεώρησε ὡς ἀσυμβίβαστες μέ τήν Εὐρωπαϊκή Σύμβαση Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων διατάξεις νόμων τῶν εὐρωπαϊκῶν χωρῶν, πού σκοπόν εἶχαν τόν κρατικό ἔλεγχο τῶν αἱρέσεων. Ἔτσι ἐθεώρησε τήν ἑλληνική νομοθεσία περί προσηλυτισμοῦ ὡς ἀπολύτως συμβιβαστή μέ τήν Εὐρωπαϊκή Σύμβαση Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων (ἀπόφαση τῆς 23.5.1993 ὑπόθεση Κοκκινάκης) μάλιστα ἔφθασε νά ἐπικυρώσει ἑλληνικές καταδίκες ἐπί προσηλυτισμῷ ὑπό ὀπαδῶν τῶν Πεν­τη­κο­στια­νῶν (ἀπόφαση τῆς 24.2.1998 ὑπόθεση Λαρίσης), καθώς καί τήν ἑλληνική διάταξη περί κρατικῆς ἀδείας ἱδρύσεως ναῶν καί εὐκτηρίων οἴκων (ἀπόφαση τῆς 26.9.1996 ὑπόθεση Μανουσάκης). Ἐπίσης ἐθεώρησε ὡς συμβιβαστή πρός τήν ὡς ἄνω Εὐρωπαϊκή Σύμβαση τήν ἀγγλική νομοθεσία περί προσβολῆς τῆς θρησκείας (ἀπόφαση τῆς 25.11.1996 ὑπόθεση Wingrove). Περαιτέρω ἐπεκύρωσε ἀπόφαση τῶν αὐστριακῶν ἀρχῶν διαλύσεως τῆς ὀργανώσεως τοῦ Moon ἀπορρίψαν τήν προσφυγή του (ἀπόφαση τῆς 15.10.1981), ἐνῶ ἐπίσης ἐπεκύρωσε ἀπόφαση τῶν ἀγγλικῶν ἀρχῶν νά μήν ἐγκρίνουν τήν ἵδρυση ναοῦ τῶν Χάρε Κρίσνα (ἀπόφαση τῆς 8.3.1994). Οἱ δύο τελευταῖες ἀποφάσεις εἶναι τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, ἐνῶ ἡ ἰδία Ἐπιτροπή ἀπέρριψε ὅλες τίς μέχρι σήμερα ὑποβληθεῖσες προσφυγές τῶν ἀντιρρησιῶν συνειδήσεως, τιμωρηθέντων διά ἄρνηση ἐκτελέσεως στρατιωτικῆς ὑ­πη­ρε­σί­ας.
 
Περιοδικό «διάλογος»
Ιούλιος -Σεπτέμβριος 2016, τεύχος 85
Για να γίνετε συνδεομητές στο Περιοδικό "ΔΙΑΛΟΓΟΣ" παρακαλούμε καλέστε στο 2106396665

Δευτέρα 6 Μαρτίου 2017

Εικόνες και Κυριακή της Ορθοδοξίας

 

catacombe san callistoΟι χριστιανοί από τους πρώτους χρόνους αισθάνθηκαν την ανάγκη να εξωτερικεύσουν την ευλάβεια και την πίστη που πλημμύριζε την ψυχή τους. Γι΄ αυτό άρχισαν να διακοσμούν το εσωτερικό των ναών με διάφορες συμβολικές παραστάσεις, όπως αυτές που μπορείτε να δείτε στην εικόνα και βρίσκονται στις κατακόμβες του αγίου Καλλίστου στη Ρώμη. Όταν όμως σταμάτησαν οι διωγμοί κι ο χριστιανισμός έγινε η επίσημη θρησκεία του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους, που στη συνέχεια εξελίχθηκε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, άρχισαν να φιλοτεχνούνται εικόνες της Παναγίας, του Ιησού και των Αποστόλων. Ακολούθησε η εικονογράφηση των Αγίων, κυρίως των μαρτύρων.
Ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας, ένας από τους τρεις Ιεράρχες δίδαξε ότι οφείλουμε τιμή στις εικόνες, όχι βέβαια στο ξύλο ή στον τοίχο όπου είναι ζωγραφισμένες, αλλά στο πρόσωπο το οποίο εικονίζεται· η εικόνα, δηλαδή, είναι το βοηθητικό μέσο για τους πιστούς στην προσευχή τους αλλά και για τη μίμηση των εικονιζόμενων προσώπων. Στα μέσα του 8ου αιώνα αυτή η τιμητική προσκύνηση άρχισε να μεταβάλλεται σε λατρεία της ίδιας της εικόνας. Γι΄ αυτό κι ο αυτοκράτορας, βλέποντας τη θλιβερή κατάσταση και επηρεασμένος από διάφορους συμβούλους, κληρικούς και μη, διέταξε να κρεμάσουν ψηλά τις εικόνες. Υπήρξαν πολλοί μοναχοί και λαϊκοί που εξεγέρθηκαν μ΄ αυτή την απόφαση, αντέδρασαν και το αποτέλεσμα ήταν μια καινούρια διαταγή του αυτοκράτορα, με την οποία απαγορεύτηκε τελείως η ανάρτηση εικόνων. Αυτή ήταν και η αρχή μιας μεγάλης περιόδου θρησκευτικής αναταραχής που κράτησε περίπου 120 χρόνια και έμεινε στην ιστορία ως Εικονομαχία. Σ΄ αυτή την περίοδο οι χριστιανοί χωρίστηκαν σε δυο αντιμαχόμενες μερίδες: τους εικονόφιλους και τους εικονομάχους.

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017

Η Σύναξη Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών συμπαρίσταται στον π. Θεόδωρον Ζήσην

 



Η Σύναξη Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών συμπαρίσταται στον π. Θεόδωρον Ζήσην
Η ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ  ΜΟΝΑΧΩΝ
ΣΥΜΠΑΡΙΣΤΑΤΑΙ ΣΤΟΝ π. ΘΕΟΔΩΡΟΝ ΖΗΣΗΝ

Μέ μεγάλη πικρία καί λύπη ἡ «ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ» πληροφορήθηκε τήν ἀπό 10.12.2016 «νουθετήρια», ἐπιτιμητική καί «πατρική» Ἐπιστολή τοῦ Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ἀνθίμου πρός τόν Ὁμότιμο Καθηγητή τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ., Αἰδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο π. Θεόδωρο Ζήση, ὁ οποῖος κατηγορεῖται, ὅτι μέ τίς ὁμιλίες του προκαλεῖ «πνευματικήν σύγχυσιν καί διάστασιν τῶν συνειδήσεων τῶν πιστῶν τοῦ πληρώματος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης».

Ὅπως διαπιστώνεται ὅμως, οἱ διατυπούμενες στήν μητροπολιτική ἐπιστολή ἐναντίον τοῦ π. Θεοδώρου κατηγορίες εἶναι ἐκκλησιολογικά ἀστήρικτες καί θεολογικά ἀβάσιμες καί γι’ αὐτό δέν ἀντέχουν σέ ὁποιαδήποτε κριτική. Αὐτό ἀποδεικνύει κατάφωρα ἡ ἀπό 1.2.2017 ἀπαντητική Ἐπιστολή τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση, ὁ ὁποῖος μέ ἔντονο ἀπολογητικό τόνο, ἀλλά καί πληρέστατη ἐπιχειρηματολογία καταδεικνύει τήν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων καί τό ἀθεμελίωτο τῶν ἐναντίον του αἰτιάσεων.

Ὁ π. Θεόδωρος, κορυφαῖος Ὀρθόδοξος Κληρικός, καταξιωμένος Πανεπιστημιακός Διδάσκαλος καί ἐγνωσμένου κύρους Πατρολόγος καί Ἱστορικός, εἶναι μία ἐκκλησιαστική Προσωπικότητα πανορθοδόξου καί παγκοσμίου ἀκτινοβολίας. Διαθέτοντας τά τάλαντα, πού τοῦ ἐχάρισε ὁ Θεός καί τήν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου Ἀληθείας μαχητικότητά του ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, προσφέρει ἀνυπολόγιστη συμπαράσταση στήν Ἐκκλησία καί τό πνευματικό καί ποιμαντικό της ἒργο. Εἶναι,  συνεπῶς, ἐπαίνου ἄξιος ἢ κατηγοριῶν καί ἐλεγκτικῶν «νουθεσιῶν». Γίνεται ὅμως εὔκολα κατανοητό, διατί ἐλέγχεται καί κατηγορεῖται. Στούς καιρούς τῆς οἰκουμενιστικῆς ὑστερίας καί ἀκαταστασίας ὁ π. Θεόδωρος ἔχει, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀναδειχθεῖ σέ πατερικό ἀνάστημα καί σθεναρό πρόμαχο καί ὑπερασπιστή τῆς ὀρθοδοξοπατερικῆς παραδόσεως, ἡ ὁποιαδήποτε δέ ἐναντίον του πολεμική ἀποβλέπει στή φίμωσή του καί τήν παρεμπόδιση τῆς ἀντιοικουμενιστικῆς του δράσεως.

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί ἰδιαιτέρως ἡ Ἱερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης πρέπει νά καυχῶνται καί νά χαίρουν, διότι ὁ Θεός τίς ἐτίμησε μέ τήν παρουσία, προσφορά καί δράση ἑνός ἀξίου Κληρικοῦ, ὅπως ὁ π. Θεόδωρος. Ἡ δέ ἐπιδίωξή τους θά ἔπρεπε νά εἶναι ἡ ἀξιοποίηση καί πατρική ἐνίσχυσή του, καθιστώντας τόν π.Θεόδωρο σύμβουλο καί συνεργάτη στό ἔργο τους καί στούς διαφόρους τομεῖς τῆς ἐκκλησιαστικῆς διακονίας. Ὁ Ἅγιος Θεσσαλονίκης μέ τήν πρός τόν π. Θεόδωρο «ἐπιτιμητική» ἐπιστολή του προεκάλεσε, δυστυχῶς, τήν πικρία καί τά δίκαια παράπονα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Πληρώματος, πού περιβάλλει μέ τήν ἀγάπη του τόν π. Θεόδωρο καί οἰκοδομεῖται πνευματικά μέ τά κηρύγματα καί τήν θεοφιλή ἀντιοικουμενιστική δραστηριότητά του.

Ἡ «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν» συμπαρίσταται ἀδελφικῶς στόν π. Θεόδωρο καί ἐπιδοκιμάζει τήν ἀπαντητική ἐπιστολή του, παρακαλώντας τόν Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης νά ἀναθεωρήσει πατρικῶς τήν στάση του.

Γιά τήν «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν»

Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος Ἀναστασίου,
Προηγούμενος Ἱ. Μ. Μεγάλου Μετεώρου

Ἀρχιμανδρίτης Σαράντης Σαράντος
Ἐφημέριος Ἱ. Ναοῦ Κοιμήσεως Θεοτόκου, Ἀμαρούσιον Ἀττικῆς

Ἀρχιμ. Γρηγόριος Χατζηνικολάου
Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἄνω Γατζέας Βόλου

Γέρων Εὐστράτιος Ἱερομόναχος
Ἱ. Μ. Μεγίστης Λαύρας Ἁγ. Ὄρους

Πρωτοπρ. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Παν/μίου Ἀθηνῶν

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2017

ΣΤΑΡΕΤΣ ΓΕΡΟΝΤΑ ΝΙΚΟΛΑΙ ΓΚΟΥΡΓΙΑΝΟΒ

 

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟΝ ΣΤΑΡΕΤΣ ΓΕΡΟΝΤΑ ΝΙΚΟΛΑΙ ΓΚΟΥΡΓΙΑΝΟΒ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΣΤΕΠΑΝ ΚΑΙ Η ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ..








Επίσκεψη στον γέροντα Νικολάϊ Γκουργιάνοβ


Συναντήθηκα  με τον γέροντα Νικολάϊ Γκουριάνοβ εξ΄αιτίας μιας μουσουλμάνας, της γυναίκας ενός φίλου μου Στεπάν από την πόλη Τιουμέν. Ο Στεπάν μεγάλωσε σε μια χωριάτικη οικογένεια που είχε εννιά παιδιά. Αυτός ανήκει  σε σπάνια για τα σημερινά δεδομένα κατηγορία ανθρώπων των οποίων το "ναι" είναι "ναι" και το "όχι" είναι "όχι" και κάθε είδους πονηριά τους φέρνει σε αμηχανία και τους κάνει να κοκκινίζουν. Ζώντας στην πόλη καταφέρουν να ζουν και εδώ χωρίς βιασύνη, με σοβαρότητα. Όταν πρέπει να διαλέξουν κάτι επτά φορές το μετράνε και μετά παίρνουν την απόφασή τους. Εάν όμως πιάσουν μια δουλειά την κάνουν με πολύ συνέπεια. Ο Θεός αγαπάει τέτοιους ανθρώπους και οι κάτοικοι της πόλης τους δέχονται επειδή είναι αξιόπιστοι άνθρωποι. 

Όταν ο Στεπάν ήρθε στην εκκλησία αποφάσισε να αλλάξει πολλά πράγματα στη ζωή του. Πρώτα απ΄όλα αφαίρεσε την εικόνα του ναού με το σταυρό από την ετικέτα σε φιάλες με μεταλλικό νερό "Τιουμένσκαγια νόβαγια" που εμφιαλώνεται στο εργοστάσιο όπου δουλεύει αυτός στη γενέτειρά του Ίσετσκ. Ο κόσμος πετάει τα μπουκάλια μέσα στα σκουπίδια και βγαίνει πως οι άγιοι σταυροί πετάγονται στα σκουπίδια.

Αυτό είναι απαράδεκτο για τους ορθοδόξους. Ο Στεπάν συζήτησε το θέμα αυτό με τον ιερέα και ο ιερέας τον υποστήριξε θερμά. Την εικόνα στην ετικέτα την έκαναν πιο μικρή για να εξαφανιστούν οι λεπτομέρειες.

Όταν ο φίλος μου κατάλαβε την έννοια της πνευματικής ζωής, έστρεψε το βλέμμα του στην οικογένεια του, αφού είχε γυναίκα μουσουλμάνα. Παρ΄όλο που είκοσι χρόνια έζησαν μαζί με πολύ αγάπη, παρ΄όλο που σε λίγο θα κάνουν και εγγόνια, υπάρχει πρόβλημα: η γυναίκα του είναι μουσουλμάνα! Στην εκκλησία δεν πηγαίνει, δε διαβάζει θρησκευτικά βιβλία και γενικά δείχνει δυσπιστία για τις πνευματικές αναζητήσεις του άντρα της. Αυτός προσπάθησε να την φωτίσει, αλλά δεν πέτυχε πολλά. Και τότε ο Στεπάν αποφάσισε να βρει μια γυναίκα ορθόδοξη, πνευματική, για να πηγαίνουν τις Κυριακές στην εκκλησία μαζί χέρι με χέρι!
Άρχισε να κοιτάζει με χαμόγελο τις κυρίες στο ναό, να μιλάει μαζί τους για διάφορα πνευματικά θέματα. Ο ιερέας μας είδε ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά και συμβούλεψε στον φίλο μας να συζητήσει το πρόβλημά του με κάποιον πνευματικό. 
Έτσι ο Στεπάν μου πρότεινε να πάω μαζί του στον γέροντα Νικολάϊ Γκουργιάνοβ και να επισκεφθούμε  το μοναστήρι Βαλαάμ, όπου ζούσαν οι φίλοι μου. Ο Στεπάν δεν είχε πάει ποτέ στο μοναστήρι και επιθυμούσε πολύ να το επισκεφθεί. 


Στο Σεβερνι Αφόν γιορτάσαμε την ημέρα των αγίων Σέργιο και Γερμανό των θαυματουργών του Βαλαάμ και πήραμε τόση χάρη από τον Θεό που δεν αρκούν τα λόγια να την περιγράψουμε. Ύστερα πήγαμε στον γέροντα Νικολάϊ.

Στο Ζαλίτ φτάσαμε νωρίς το πρωί. Ήταν ήσυχη, ηλιόλουστη μέρα. Η λίμνη έλαμπε σαν τον καθρέφτη. Βγήκαμε στην προκυμαία και από μακριά είδαμε έναν υψηλό, αδύνατο άνθρωπο με μαζεμένο ράσο. Η κορμοστασιά του μας φάνηκε πάρα πολύ γνωστή. Τον πλησιάσαμε και είδαμε ότι ήταν ο πατήρ Νικολάϊ από το Τιουμέν ο οποίος μας ευλόγησε να κάνουμε αυτό το ταξίδι! Αποδείχθηκε, ότι αντί να πάει στη θάλασσα στο θεραπευτήριο για να βελτιώσει την υγεία του, αυτός ήρθε να δει τον γέροντα Νικολάϊ! Νοίκιασε μαζί με την σύζυγό του και την κόρη του την Σεραφίμα ένα σπιτάκι στο νησί και κάθε μέρα προσπαθούσε να επικοινωνεί με τον γέροντα. Έλεγε ότι για την υγεία του αυτό είναι το καλύτερο από όλα τα θεραπευτήρια μαζί! Μας πήρε στο σπίτι του να μας κεράσει την ψαρόσουπα.


Αφού φάγαμε καλά-καλά, εγώ με τον Στεπάν ξεκινήσαμε να πάμε στον γέροντα Νικολάϊ Γκουργιάνοβ. Το μικρό πράσινο σπιτάκι του βρισκόταν στη γειτονική οδό κοντά στο νεκροταφείο. Πηγαίνοντας προς το νησί σκεφτόμουν και ήθελα πάρα πολύ κάτι να του προσφέρω. Αλλά τί; Βιβλία, εικόνες - όλα αυτά θα του είχαν χαρίσει και οι άλλοι. Από το Βαλαάμ είχα ένα μεγάλο γιορταστικό πρόσφορο, το οποίο μου ευλόγησε ένας Σέρβος ιερομόναχος, το μοναστήρι του οποίου είχαν βομβαρδίσει οι Αμερικάνοι "ειρηνοποιοί". Το φύλαξα αυτό το πρόσφορο και τώρα αποφάσισα να το προσφέρω στο γέροντα Νικολάϊ. Με καθαρή καρδιά από την αγία γιορτή! Ο πρώτος άνθρωπος που συναντήσαμε δίπλα στο σπιτάκι του γέροντα ήταν η βοηθός του, η οποία είχε συνήθεια να χτυπάει με βέργα όλους όσοι προσπαθούσαν να βγάζουν φωτογραφίες. Να και τώρα στεκόταν φρουρός και μάλωνε με  κάποιον άτυχο άνθρωπο με τη φωτογραφική μηχανή, που τόλμησε να φωτογραφίζει τον γέροντα. "Α!"- φώναζε αυτή τόσο δυνατά που η φωνή της ακουγόταν σ΄όλο το δρόμο. "Τώρα θα βγάλατε φωτογραφίες και μετά θα πάτε στην πόλη να τις πουλήσετε. Το ξέρω!" Ο άνθρωπος έλεγε ότι έβγαλε φωτογραφία για να την έχει μια ζωή σαν αναμνηστικό, αλλά αυτή φώναξε πιο δυνατά και προσπαθούσε να τον χτυπήσει με τη βέργα. Ο γέροντας Νικολάϊ της είπε κάτι με σιγανή φωνή και αυτή πήγε στο σπίτι δυσαρεστημένη. 


Όταν ήρθε η σειρά μου, εγώ πήρα την ευλογία του γέροντα και του προσέφερα το δώρο μου. Ο γέροντας Νικολάϊ πήρε το πρόσφορο, το κράτησε λίγο, το κοίταξε και ξαφνικά μου λέει κοιτάζοντας στα μάτια μου: "Θα το πάρεις από μένα;" Εγώ έμεινα αμήχανος, αλλά απάντησα: "Από σένα θα πάρω".
 Αναπάντεχα ξέχασα όλους τους κανόνες της ευπρέπειας! Η πρώτη μου σκέψη ήταν:"Σε λίγο θα πεθάνω". Αλλά μετά μου ήρθε μια άλλη ευχάριστη ιδέα: "Μάλλον θα γίνω επίσκοπος".

Αστείο φαίνεται για σας, αλλά εγώ εκείνη τη στιγμή δε γελούσα! Ευτυχώς ούτε το ένα, ούτε το άλλο δεν έγινε...
Μετά ο γέροντας Νικολάϊ μου είπε να βγάλω το πουκάμισο, μου λάδωσε το σώμα με το άγιο μύρο και με ευλόγησε. Εγώ δεν τον ρώτησα τίποτα. Απλά ήθελα να δω έναν άνθρωπο του Θεού, που είναι το λυχνάρι της πίστεως μέσα στο άθεο κόσμο, που θρέφει πνευματικά πάρα πολλούς πιστούς της χώρας μας.


Μετά πήγαμε στο ναό του Αγίου Νικολάου για να προσευχηθούμε μπροστά στην θαυματουργική εικόνα της Θεοτόκου "Ευλογημένος ουρανός". Παλιά, στα χρόνια των ταραχών κάποιοι έκλεψαν την ασημένια ιεροθήκη της εικόνας. Όταν ο γέροντας Νικολάϊ ήρθε στο νησί προσπάθησε να στολίσει την εικόνα της Θεομήτορος Παναγίας με κατάλληλο κάλυμμα. Η ηγουμένη Ταβιθά από το Μοναστήρι του Αγίου Πνεύματος στο Βίλνιους επί δύο χρόνια έφτιαχνε την ιεροθήκη της Θεοτόκου κάνοντας κεντήματα πάνω σε γαλάζιο βελούδινο ύφασμα. Όταν η ιεροθήκη ήταν έτοιμη και στολίστηκε η εικόνα, η ηγουμένη Ταβιθά εκοιμήθη από μια βαριά μακρόχρονη ασθένεια. Η ιεροθήκη κεντημένη με τα χέρια της και τώρα στολίζει την αγία εικόνα.


Με το Στεπάν έγινε το εξής. Ο γέροντας Νικολάϊ φυσικά δεν τον ευλόγησε να χωρίσει από την γυναίκα του την μουσουλμάνα, αλλά του συμβούλεψε με τις πράξεις του να ομολογήσει μπροστά της την πίστη του. Και να εμπιστευθεί στο θέλημα του Θεού. Ακριβώς έτσι έκανε ο φίλος μου. Κάμποσα χρόνια η σύζυγός του τον παρατηρούσε και μετά πίστεψε και αυτή στον Χριστό! Γιατί όταν η καρδιά αγαπάει, δεν μπορείς να την ξεγελάσεις. Αυτή είδε ότι ο άντρας της αληθινά άλλαξε πάρα πολύ, βελτιώθηκε. Μια μέρα γυρίζει αυτός στο σπίτι και η γυναίκα του λέει: "Ο Θεός σου είναι αληθινός. Και εγώ θα γίνω χριστιανή! Βαπτίστηκε και μετά έγινε ναι η στέψη τους και όλα πήγαν καλά δόξα τω Θεό! Και η ιστορία τους είχε συνέχεια.

Ήθελε ο Στεπάν να ευχαριστήσει τον Θεό και αποφάσισε να χτίσει έναν ναό στη γενέτειρά του Ίσετσκ, όπου γύρω-γύρω τα τέσσερα χωριά έχουν σταυρούς μόνο στα μνημεία... Όλους τους ναούς κατέστρεψαν οι μπολσεβίκοι και καινούριους ναούς κανείς δε χτίζει. Ο Στεπάν αποφάσισε να διορθώσει τα πράγματα. Και έτυχε πως το οικόπεδο για την εκκλησία βρέθηκε ακριβώς κοντά στο περιφερειακό νοσοκομείο, όπου έρχεται ο κόσμος από όλη την γύρω περιοχή! Έχτισαν την ξύλινη εκκλησία λαμπρή, γιορταστική και θερμή, ωραιότατη!

Αφιερώθηκε εις την εικόνα της Υπεραγίας  Θεοτόκου Καζάνσκαγια. Οι γιαγιούλες από το χωριό στόλισαν την εκκλησία με χειροποίητα χαλάκια και λουλούδια. Ο κόσμος έρχεται εδώ από πρωί έως αργά το βράδυ. Εδώ γίνονται οι βαπτίσεις, οι στέψεις, τα μνημόσυνα, όλα. Δίπλα στο ναό ο Στεπάν έφτιαξε την τραπεζαρία και έφερε δύο μεγάλα σαμοβάρ για να μπορεί ο κόσμος μετά τη λειτουργία να έρχεται εδώ να πίνει τσάι με γλυκά και πίτες. Έφτιαξε επίσης και το ξενοδοχείο για να έχουν οι ξένοι ένα μέρος που να μείνουν. Δημιουργήθηκε καταπληκτική κοινότητα! Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και φροντίζουν ο ένας τον άλλο. Αν κάποιος αρρωσταίνει τον επισκέπτονται και τον βοηθούν. Γιορτές κάνουνε όλοι μαζί. Έχω πάει και εγώ εκεί και μου άρεσε τόσο πολύ που δεν ήθελα να φύγω...


Ντενίς Αχαλασβίλι

24 Αυγούστου 2015         

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017

ταστική σατανική ανάπαυση

 

Από την Σπηλιά του αγίου Ακάκιου του νέου στα Καυσοκαλύβια, ξεκίνησε να πάει στην έρημο του Αγιοβασίλη, ό Μοναχός Ακάκιος. Άλλα ό ευλογημένος αυτός Μοναχός, καθώς μου είπαν οί Πατέρες πού έζησαν το γεγονός, το όποιο έλαβε χωράν το 1923 – 24, καί μάλιστα ό Γέρο – Δαμασκηνός από τον Αγιοβασίλη, καί ως εκ των υστέρων αποδεικνύεται ότι, δεν έκανε τον σταυρό του καθώς ξεκίνησε από την Σπηλιά ή κατά την πορεία του δρόμου, από άλλες σκέψεις πιθανόν να ξεχάστηκε να λέει την προσευχή καί να επαναλαμβάνη την ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με» ή κάτι άλλο, πρός δοκιμασία συνέβη στον αδελφό αυτόν καί κατά παραχώρησιν Θεού επηκολούθησε ή φανταστική σκηνή του Σατανά.
Δηλαδή, όταν έφτασε ό Πάτερ Ακάκιος στο σημείο πού είναι ό Σταυρός, στον δρόμο πού πηγαίνει από τα Κελλιά της Κερασιάς προς τον Αγιοβασίλη, φαίνεται θα ήταν καί πολύ κουρασμένος, από την δύσκολη εκείνη διαδρομή, σε καιρό χειμώνας καί ενώ έπαιρνε να σκοτεινιάζει, βλέπει, λίγο πιο κάτω από τον Σταυρό, ένα ωραίο δωμάτιο με στρωμένο κρεβάτι. με καθαρά σεντόνια καί πολύ αναπαυτικό.
Στην αρχή του φάνηκε λίγο περίεργο, πώς βρέθηκε εκεί το δωμάτιο καί το κρεβάτι; Άλλα από την πολλή κούραση προφανώς έπεσε επάνω να ξεκούραστη.
Την άλλη μέρα πολύ πρωί περνούσαν άπ’ εκεί δυο αδελφοί από τον Αγιοβασίλη, οί οποίοι πήγαιναν για την Κερασιά. Ήταν ακόμη σκοτεινά, αλλά με του Θεού την φώτιση βρήκαν τον αδελφό Ακάκιο να είναι πεσμένος πάνω στα χιόνια καί όχι σε κρε66άτι, πού του έδειξε ή φαντασία του Σατανά.
Ήταν κυριολεκτικά ξεπαγιασμένος από το κρύο, πού στο μέρος εκείνο κάνει από το ρεύμα πού σχηματίζεται εκεί. Αναίσθητο τον μετέφεραν στον Αγιοβασίλη πού είναι πλησιέστερα καί με εντριβές είδαν καί έπαθαν να τον συνεφέρουν στην υγειά του, ό όποιος μόλις συνήλθε διηγήθηκε σε όλους το πάθημα του όπως αρχικά του φάνηκε.
Τι εφόδια εμποδίζουν τις φαντασίες των δαιμόνων
Ή τρομερή αυτή φαντασία του Σατανά, φανερώνει σε μας την μανία πού έχει ό Διάβολος κατά των ανθρώπων καί κυρίως κατά των Μοναχών, τους οποίους πάντοτε παραμονεύει, πότε καί πώς θα μπόρεση να τους δολοφονήσει, διότι κατά τον λόγον του Κυρίου μας Ιησού Χριστού «Ό Σατανάς άπ’ αρχής ανθρωποκτόνος έσα καί τη αληθείς ούχεστηκεν», (Ίωάν. Η’ 44).
Για το λόγο αυτόν, γενικά οί άνθρωποι, οί πιστοί Χριστιανοί καί κυρίως οί Μοναχοί θα πρέπει πάντοτε να έχουν καί να φέρουν μαζί ιούς την πανοπλία του φωτός, την περικεφαλαία της αγάπης, τον θώρακα της πίστεως καί την πύρινη ρομφαία πού είναι ό λόγος του Θεού.
Απαραίτητα πρέπει πάντα να φέρει επάνω του τον Σταυρό καί να καταβολή μεγάλη προσπάθεια καί αγώνα, για να κατορθώσει να λέει ακατάπαυστα την ωραία, μονολεκτική καί θεολογική ευχή. το «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με», το «’Υπεραγία Θεοτόκε σώσόν με», το «Σταυρέ του Χριστού πανάγιε σκέπε με, τη δυνάμει σου», «Βαπτιστά του Χριστού καί Πρόδρομε Ιωάννη, πρέσβευε υπέρ εμού», «Άγιοι Πάντες πρεσβεύσατε υπέρ εμού του αμαρτωλού».
Έτσι μπορεί να βαδίζει κανείς μέρα – νύχτα καί στα πιο έρημα μέρη καί να μην κινδυνεύει ή να φοβάται από καμία σκοτεινή δύναμη καί φανταστική ενέργεια του Σατανά.

Δέκα άγνωστοι και ανώνυμοι Άγιοι

 

Ό Κύριλλος Μοναχός, Γέροντας της Καλύβης «Τίμιος Σταυρός» των καλλιτεχνών αγιογράφων Ανανιαίων και Δίκαιος της Ιεράς Σκήτης της Άγιας Αννης, κατά το σωτήριον έτος 1977-78, μας διηγήθηκε ότι στις 20 του μηνός Σεπτεμβρίου 1977, ήρθε στο Κυριάκο —κεντρικός Ναός της Σκήτης— ένας Λιβανέζος χριστιανός ορθόδοξος, ό όποιος είπε ότι, λόγω της εμπόλεμης καταστάσεως στην πατρίδα του, ήταν πρόσφυγας κι έμενε στην πόλη Κανά της Γαλιλαίας.
Ό Λιβανέζος ζήτησε, από το Δίκαιο, Πατέρα Κύριλλο, να του δείξει το δρόμο πού οδηγεί στην κορυφή του Άθωνα. Ό Π. Κύριλλος πρόθυμα έδειξε το δρόμο που ζητούσε και ευλαβές αυτός προσκυνητής ξεκίνησε για την κορυφή, ή οποία φτάνει τα 2.030 μ. ύψος καί επειδή χρειάζονται περισσότερο από 4 ώρες οδοιπορία, από την Αγιάννα μέχρι να φθάσει στην κορυφή, όπου υπάρχει καί μικρό εκκλησάκι έπ’ ονόματι της «Μεταμορφώσεως του Κυρίου», έπρεπε να φύγει πρωί.
Για το λόγο αυτό, ό Λιβανέζος έφυγε πολύ πρωί καί το βραδάκι γύρισε πάλι στο «Κυριάκο» της Σκήτης, φιλοξενήθηκε καί κοιμήθηκε. Την άλλη μέρα, μετά τη Θεία λειτουργία, ετοιμάστηκε για να φύγει, αλλά θυμήθηκε να ρωτήσει κάτι πού δεν μπόρεσε να καταλάβει καί πού του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Έτσι μπροστά καί σε άλλους Πατέρες της Σκήτης, με τα λίγα σπασμένα Ελληνικά πού μιλούσε είπε, πώς όταν κατέβαινε από την κορυφή του Άθωνα, στην τοποθεσία πού λέγεται «Βαβύλα» εκεί πού αρχίζει ό πολύς κατήφορος, αισθάνθηκε υπερβολική κούραση καί θέλησε λίγο να καθίσει να ξεκουραστεί. εκεί πού πήγε να βρει κατάλληλο μέρος, ξάφνου βλέπει μπροστά του ένα σπίτι από το όποιο βγήκαν δυο σεβάσμιοι μοναχοί οι οποίοι τον δέχθηκαν μέσα στο σπίτι και του πρόσφεραν σύκα νωπά φρέσκα και το κρύο νερό, έφαγε και ήπιε το κρύο νερό καί όπως είπε, τόση γλύκα καί νοστιμιά αισθάνθηκε πού δεν μπορούσε να την περιγράψει, αλλά καί κατά περίεργο τρόπο όλη ή κούραση πού είχε, μετά από το κέρασμα, εξαφανίστηκε.
Μέσα στο Καλύβι αυτό είδε δέκα σεβάσμιους Μοναχούς, τους οποίους είδε να στηρίζονται, ό καθένας τους, πάνω σε μια γυριστή στη μέση μονόξυλη μαγκούρα καί με το κομποσχοίνι στο χέρι όλοι να προσεύχονται.
Τους ρώτησε, πόσον καιρό έχουν πού μένουν εκεί; Κι αυτοί του απάντησαν πώς έχουν πάρα πολλά χρόνια, καί δεν κάνουν σχεδόν καμιά άλλη εργασία, παρά μόνον προσεύχονται για όλο τον κόσμο. Αυτό κίνησε την περιέργεια του Λιβανέζου, κι όταν έφυγε σ’ όλο το δρόμο, όπως έλεγε, σκέφτονταν αυτό πού του είπαν ότι έχουν πολλά χρόνια εκεί προσευχόμενοι , ενώ ή ηλικία τους δεν έδειχνε να είναι και πολύ μεγάλη και για αυτό ρωτούσε το Δίκαιο και τους Πατέρες; Πώς του είπαν αυτοί οί Μοναχοί πού φαίνονταν να είναι της ίδιας ηλικίας, ασκητεύουν πάρα πολλά χρόνια εκεί;
Ό Δίκαιος Πατήρ Κύριλλος, καί οί άλλοι Πατέρες της Σκήτης έμειναν έκθαμβοι καί κατάπληκτοι, από την αποκάλυψη αυτή, πού προφανώς ό Πανάγαθος Θεός «κρίμασιν οις Αυτός οίδε» έδειξε στο Λιβανέζο, διότι όλοι γνωρίζουν, πώς στο μέρος εκείνο δεν υπάρχει ούτε σπίτι, ούτε Μοναχοί να μένουν εκεί κοντά στην περιοχή αυτή. Τότε όλοι μ’ ένα στόμα καί μια καρδιά δόξασαν το Θεό και είπαν στον ξένο ευλαβή προσκυνητή : «Αδελφέ, δώσε δόξα καί ευχαριστία στο μεγαλοδύναμο καί παντοδύναμο Κύριο καί Θεό μας, πού σε αξίωσε να ιδείς εκλεκτούς δούλους καί Αγίους Του, διότι αυτούς πού είδες εσύ χθες δεν ήσαν Μοναχοί, άλλα ήσαν Άγιοι καί Όσιοι Πατέρες του Όρους, τους οποίους κανείς από μας δεν αξιώθηκε να δει, αλλά κατά καιρούς έχουν φανερωθεί σε μερικούς ευλαβείς Μοναχούς καί σε καλούς καί ευλαβείς χριστιανούς προσκυνητές, ένας από τους οποίους φαίνεται πώς θα είσαι καί συ ! ! Ό Λιβανέζος αναχώρησε εύλογων καί δοξάζων τον Θεόν, τον «θαυμαστόν εν τοις Αγίοις Αυτού».

τα ησυχαστηρια των καρουλιον σαν αετοφωλιες

 

Καθώς μου διηγήθηκε, ό Πατήρ Δανιήλ των Δανιηλαίων από τα Κατουνάκια, ό Γέρο Φιλάρετος ήταν προϊστάμενος στην Ιερά Μονή του Σταυρονικήτα. Έφυγε δε άπ’ αυτήν, διότι τότε ήταν Ιδιόρρυθμη και ή ζωή των Πατέρων σ’ αυτήν δεν ήτανε κείνη πού είχε ό Πατήρ Φιλάρετος στη φαντασία του, γι’ αυτό έφυγε άπ’ αυτήν για να βρει περισσότερη ησυχία και ψυχική γαλήνη. Για να βρει ολοκληρωμένη ηρεμία του νου και να επιδοθεί σ’ αυτό πού επιθυμούσε ή ψυχή του, στη νοερά προσευχή. Έφυγε λοιπόν στην έρημο, πήγε στα Καρούλια κι έμεινε σε μια απομονωμένη Καλύβα.
Είχε κατά κόσμον μόρφωση, γιατί στην Καλογερική ήρθε σε μεγάλη ηλικία και με επίγνωση προτίμησε το Μοναχικό βίο, από τον έγγαμο, πού έχει πολλές φροντίδες και μέριμνες, και πολλές φορές απομακρύνεται από το Θεό.
Ήταν εγκρατής, λιγόλογος και σοβαρός, είχε την αδιάλειπτη προσευχή και συνεχή μελέτη της Αγίας Γραφής, των Πατερικών συγγραμμάτων και αδιάκοπη μελέτη στα θεια θεωρήματα της ζωής του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Νύχτα – μέρα, αναλογίζονταν το μέγεθος της αγάπης του Θεού και Πατρός, προς τον αποστάτη και αχάριστο άνθρωπο, ώστε για χάρι του να θυσιάσει τον Μονογενή Υίόν Του, ό Όποιος πρόθυμα δέχθηκε να κάνει τη θυσία αυτή, με την ενσαρκη θεία οικονομία Αυτού, για να λυτρώσει το ανθρώπινο γένος από τη σκλαβιά της αμαρτίας. Έφερνε μπροστά του σε ζωντανή εικόνα, την άκρα συγκατάβαση, την άκρα ταπείνωση, τα φρικτά πάθη, τους ονειδισμούς και τα ανείπωτα τρομερά μαρτύρια, πού, ως άνθρωπος τέλειος, έπαθε ό Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, και την αγάπη πού έδειξε, δείχνει και θα δείχνει προς τον αχάριστο, κακούργο και εγκληματία άνθρωπο, θαύμαζε μεσάτου τη μεγαλοπρέπεια, τη δόξα, τη χαρά και την ειρήνη του νου, πού κατεσκεύασεν, ό Κύριος ημών ‘Ιησούς Χριστός, μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, μετά την ένδοξη τριήμερη Άνάστασί Του, όταν εμφανίστηκε στους μαθητές και αγίους αποστόλους Του και είπε«Ειρήνη υμίν, ειρήνη την εμήν δίδομι υμίν» (Ίωάν. ΙΔ’ 27) καί «λάβετε πνεύμα Αγιον αν τίνων άφήτε τάς αμαρτίας άφίενται αυτοίς, αν τίνων κρατήτε, κεκράτηνται». (Ίωάν. Κ’ 23). Έτσι ετοίμασε με το εμφύσημα την κατοικία του τελεταρχικού, καθαρκτικού καί αγιαστικού Παρακλήτου του Παναγίου Πνεύματος καί Θεού των όλων, όπως ό ίδιος είπε: «Ό δε Παράκλητος το Πνεύμα το Αγιον ο πέμψει ό Πατήρ εν τω ονόματι μου, εκείνος υμάς διδάξει πάντα καί υπομνήσει υμάς πάντα α είπον υμίν (Ίωάν. ΙΔ’ 28).
Με τη μελέτη καί αδολεσχία αυτή, πού όλο το 24ωρο ειχεν ό – Φιλάρετος, θεωρούσε τον άνθρωπο σαν ιδανική κατοικία του Πανάγαθου, τρισηλίου καί τρισυπόστατου Θεού, του Πατρός, του Υιού καί του αγίου Πνεύματος, όπως αναφέρει ό ίδιος ό Θεός στην αγία Γραφή: «Εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει, καί ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, καί προς αυτόν έλευσόμεθα καί μονήν παρ’ ούτω ποιήσομεν» (Αυτόθι ΙΔ’ 23).
Άπ’ αυτά καί αλλά πνευματικά θεωρήματα θερμαινότανε ή καρδιά του, άναβε ή φλόγα του θείου ερωτά καί δινότανε ολόψυχα στη νοερά προσευχή καί σαν αποτέλεσμα πλημμύριζε ή καρδιά του από αγάπη προς όλους τους αδελφούς, προς όλους τους ανθρώπους, προς όλον τον κόσμο, ορατό καί αόρατο.