Δηλαδή, όταν έφτασε ό Πάτερ Ακάκιος στο σημείο πού είναι ό Σταυρός, στον δρόμο πού πηγαίνει από τα Κελλιά της Κερασιάς προς τον Αγιοβασίλη, φαίνεται θα ήταν καί πολύ κουρασμένος, από την δύσκολη εκείνη διαδρομή, σε καιρό χειμώνας καί ενώ έπαιρνε να σκοτεινιάζει, βλέπει, λίγο πιο κάτω από τον Σταυρό, ένα ωραίο δωμάτιο με στρωμένο κρεβάτι. με καθαρά σεντόνια καί πολύ αναπαυτικό.
Στην αρχή του φάνηκε λίγο περίεργο, πώς βρέθηκε εκεί το δωμάτιο καί το κρεβάτι; Άλλα από την πολλή κούραση προφανώς έπεσε επάνω να ξεκούραστη.
Την άλλη μέρα πολύ πρωί περνούσαν άπ’ εκεί δυο αδελφοί από τον Αγιοβασίλη, οί οποίοι πήγαιναν για την Κερασιά. Ήταν ακόμη σκοτεινά, αλλά με του Θεού την φώτιση βρήκαν τον αδελφό Ακάκιο να είναι πεσμένος πάνω στα χιόνια καί όχι σε κρε66άτι, πού του έδειξε ή φαντασία του Σατανά.
Ήταν κυριολεκτικά ξεπαγιασμένος από το κρύο, πού στο μέρος εκείνο κάνει από το ρεύμα πού σχηματίζεται εκεί. Αναίσθητο τον μετέφεραν στον Αγιοβασίλη πού είναι πλησιέστερα καί με εντριβές είδαν καί έπαθαν να τον συνεφέρουν στην υγειά του, ό όποιος μόλις συνήλθε διηγήθηκε σε όλους το πάθημα του όπως αρχικά του φάνηκε.
Τι εφόδια εμποδίζουν τις φαντασίες των δαιμόνων
Ή τρομερή αυτή φαντασία του Σατανά, φανερώνει σε μας την μανία πού έχει ό Διάβολος κατά των ανθρώπων καί κυρίως κατά των Μοναχών, τους οποίους πάντοτε παραμονεύει, πότε καί πώς θα μπόρεση να τους δολοφονήσει, διότι κατά τον λόγον του Κυρίου μας Ιησού Χριστού «Ό Σατανάς άπ’ αρχής ανθρωποκτόνος έσα καί τη αληθείς ούχεστηκεν», (Ίωάν. Η’ 44).
Για το λόγο αυτόν, γενικά οί άνθρωποι, οί πιστοί Χριστιανοί καί κυρίως οί Μοναχοί θα πρέπει πάντοτε να έχουν καί να φέρουν μαζί ιούς την πανοπλία του φωτός, την περικεφαλαία της αγάπης, τον θώρακα της πίστεως καί την πύρινη ρομφαία πού είναι ό λόγος του Θεού.
Απαραίτητα πρέπει πάντα να φέρει επάνω του τον Σταυρό καί να καταβολή μεγάλη προσπάθεια καί αγώνα, για να κατορθώσει να λέει ακατάπαυστα την ωραία, μονολεκτική καί θεολογική ευχή. το «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με», το «’Υπεραγία Θεοτόκε σώσόν με», το «Σταυρέ του Χριστού πανάγιε σκέπε με, τη δυνάμει σου», «Βαπτιστά του Χριστού καί Πρόδρομε Ιωάννη, πρέσβευε υπέρ εμού», «Άγιοι Πάντες πρεσβεύσατε υπέρ εμού του αμαρτωλού».
Έτσι μπορεί να βαδίζει κανείς μέρα – νύχτα καί στα πιο έρημα μέρη καί να μην κινδυνεύει ή να φοβάται από καμία σκοτεινή δύναμη καί φανταστική ενέργεια του Σατανά.
Διότι, όταν ό χριστιανός είναι μ’ αυτό τον τρόπο εξοπλισμένος, ο Σατανάς δεν τολμάει να τον πλησίαση, αλλά ως από πυρός διωκόμενος φεύγει καί εξαφανίζεται καί όλες οί σατανικές ενέργειες του σαν το κερί διαλύονται καί χάνονται όπως λέει καί ή αγία Γραφή: «Ως εκλείπει καπνός εκλιπέτωσαν, ως τίκεται κηρός από προσώπου πυρός, ούτος απολούνται οί αμαρτωλοί από προσώπου του Θεού καί οί δίκαιοι εφρανθήτωσαν» (Ψαλμ. του Δαβίδ).
Στον άνθρωπο πού κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι εξοπλισμένος, ούτε αυτά τα μάγια πού κάνουν τα όργανα του Σατανά, οί Μάγοι, δεν πιάνουν, όπως θα δούμε στην συνέχεια σε άλλα κεφάλαια του παρόντος βιβλίου.
Ό σατανάς φανερώνεται με διάφορα πρόσωπα
Ό Προηγούμενος Χριστόφορος, αδελφός της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας, περνώντας μια μέρα από το μέρος πού λέγεται «ΒΕΛΛΑΣ» είδε στον δρόμο ένα μικρό καί πολύ όμορφο γατάκι.
‘Επειδή το μέρος εκείνο είναι δασώδες καί αρκετά μακριά από
το Μοναστήρι, στην αρχή του φάνηκε πολύ περίεργο, πώς βρέθηκε εκεί το γατάκι;
Εκείνο μόλις είδε τον Προηγούμενο, άρχισε να φωνάζει, νιάου, νιάου καί με διάφορα ναζιάρικα χάδια καί σχήματα πλησίαζε καί πήγε κοντά του.
Ό Προηγούμενος τότε έσκυψε, το πήρε στα χέρια του καί άρχισε να παίζει μαζί του. ‘Εκείνο παίζοντας, άλλοτε έβγανε τα νύχια του κι άλλοτε με τα δόντια δάγκανε καί γκριτζιάνιζε τα χέρια του Προηγούμενου Χριστόφορου, παίζοντας μαζί του.
Σε μια στιγμή πού τον δάγκανε, ό Προηγούμενος, πόνεσε καί είπε στο γατάκι χαϊδευτικά: «βλέπω βρε, ότι έχεις δόντια καί δαγκώνεις!»
Τότε απροσδόκητα καί ξαφνικά φούσκωσε ό γάτος κι έγινε σαν μπαλόνι, καί με πολύ άγρια φωνή, το φαινόμενο γατάκι είπε: «Έχω ρε! Τι νόμισες πώς δεν έχω; Μάλιστα έχω κι άλλα πράγματα…» Κι άμα είπε αυτά έγινε άφαντο το γατάκι, πού στο μεταξύ είχε γίνει γάταρος. Άφησε πολλή βρώμα καί δυσοσμία καί τον Προηγούμενο εμβρόντητο από το φόβο καί τη φρίκη που πήρε. Καί όπως μετά ομολόγησε ό ίδιος, σ’ όλη του τη ζωή δεν μπορούσε να ξεχάσει εκείνη την άγρια φωνή, πού έβγαλε καί από το αγρίεμα των ματιών του, πού του φάνηκε σαν να πέταγαν φωτιές. Ήτανε πολύ τρομερό το φαινόμενο.
Μ’ αυτό ό Σατανάς θέλησε να τρομάξει τον ιερομόναχο αυτόν καί ασφαλώς θα ήθελε να του κάνη ίσως μεγάλο κακό, αλλά δεν είχε περισσότερη εξουσία από το Θεό για να βλάψει πιο πολύ τον άνθρωπο, Διότι ό Σατανάς δεν έχει διάθεση ούτε θέλει να παίξει με τον άνθρωπο, ήθελε να του κάνη μεγάλη ζημιά, όπως κατά καιρούς είχε κάνει σε άλλους, αλλά σ’ αυτόν δεν είχε την άδεια να κάνη περισσότερο κακό.
Γι’ αυτό να παρακαλούμε τον Πανάγαθο Θεό, να μας φιλάει από τέτοια παιχνίδια με τον Διάβολο, αλλά πρέπει κι εμείς να φυλαγόμαστε καί να μην κάνουμε πονηρά έργα, πού δίνουν την άδεια στον Σατανά να μας πειράζει.
Παρόμοιο απατηλό φαινόμενο του σατανά
Στην Μονής Μεγίστης Λαύρας, αυτοί οι δυο κοινοβίασαν καί ζούσαν αρμονικά με πολύν αγώνα στην άσκηση καί κάθε είδος αρετής.
Ό Ρουμάνος έκανε υπακοή σε όλα στον Πνευματικό καί έδειχνε μεγάλη προθυμία στην εγκράτεια καί στην άσκηση καί ότι εντολή του έδινε ό πνευματικός.
Ό Σατανάς όμως πού παρακολουθεί τον άνθρωπο καί προσπαθεί να βρει στον καθένα μας όπως λέμε την «αχίλλειο πτέρνα» δηλαδή το πιο αδύνατο σημείο, για να μας πολεμήση καί να μας φέρει με τόση τέχνη καί μαεστρία, έτσι πού να το θέλει, ό άνθρωπος, να κάνη το κακό από μόνος του, καί ή επιβουλή του διαβόλου να μη φανεί καθόλου.
Έτσι έγινε καί με τον αδελφό Ρουμάνο, ό οποίος ενώ στην αρχή ήταν εγκρατής, σιγά, σιγά όμως χωρίς κι ό ίδιος να το καταλάβει άρχισε να πίνη κρασί τόσο, πού έπεφτε στο βαρύ αμάρτημα της μέθης καί παραμελούσε τα καλογερικά του καθήκοντα,
Ό Πνευματικός, γέροντας του, με πολύ κόπο, έπεισε τον Ρουμάνο να κόψη το κρασί καί με τη βοήθεια του Θεού καί την ευχή του γέροντα του, ό Ρουμάνος δεν ξανάπιε κρασί, παρά μόνον την θεία Κοινωνία μεταλάμβανε τακτικά, αφού πρώτα ξεπλήρωνε τα πνευματικά του καθήκοντα με άκρα υπακοή.
Σε λίγο καιρό ό Πνευματικός κοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο καί ό Ρουμάνος είχε βάλει όρο να μην βάλλει ποτέ στο στόμα του κρασί καί φαίνεται πώς μέσα του πίστεψε ότι από δική του θέληση καί δύναμη έκοψε το κρασί.
Μετά από αρκετά χρόνια έφυγε από την «Βίγλα» καί κοινοβίασε στην Ιερά Μονή του Αγίου Παντελεήμονος πού λέγεται Ρωσική.
Εκεί μια μέρα, παρουσιάστηκε μπροστά του ή μορφή του γέροντα του Πνευματικού, ό οποίος είχε πριν από δέκα χρόνια πεθάνει.
Ή μορφή εκείνη είπε στον Ρουμάνο Μοναχό, «δεν πειράζει τώρα μπορείς να πίνεις λίγο κρασί για να κόψης το θέλημα σου». Ό Μοναχός χωρίς να σκεφθη τον όρο, πού μόνος του είχε βάλλει στον εαυτό του, ή να κάνη τον Σταυρό του, πίστεψε στα λόγια εκείνα του Σατανά καί ήπιε λίγο κρασί.
Τότε άκουσε την μορφή εκείνη να του λέει: «υστέρα από δέκα ολόκληρα χρόνια σε είπαμε να παραβείς καί τον όρκο πού είχες κάνει στον εαυτό σου καί σε κατάφερα να πιεις κρασί», καί έδειξες πώς χαίρονταν για το κατόρθωμα του αυτό.
Ό Ρουμάνος γύρισε τότε προς τα αριστερά το κεφάλι του για να ίδή άπ’ εκεί πού ερχότανε ή φωνή καί άπ’ εκείνη την στιγμή έμεινε το κεφάλι του γυρισμένο επάνω στον ώμο του μέχρι πού πέθανε. Διότι ήταν ό Διάβολος αυτός πού είχε πάρει την μορφή του Πνευματικού του. Καί με τον τρόπο αυτόν κατάφερε να τον ρίξει στο προτερινό του αμάρτημα την μέθη καί κυρίος να παραβεί τον όρο πού είχε βάλλει μόνος του.
Ό σατανάς με σχήμα πλοίου
Στα Καρούλια, πού είναι κάτω από τα Κατουνάκία, εκεί στα φριχτά βράχια, σκέφτηκε ό Σατανάς να σκοτώσει ένα παραδελφό του Γέροντος Χερουβείμ.
Ό αδελφός αυτός ήταν πραγματικός αγωνιστής, ακτήμων καί καθόλα εγκρατής. Άλλα δεν πρόσεξε καί κάποια πλάνη εμφιλοχώρησε, ή οποία του έδερνε καί βασάνιζε το μυαλό του. Διότι νόμισε τον εαυτό του ικανό καί κατάλληλο να πάει στον κόσμο καί να κήρυξη στους χριστιανούς το Ευαγγέλιο καί τον λόγο του Θεού, για να σωθούν οί άνθρωποι.
Έτσι με τους λογισμούς αυτούς παιδευμένος, μια μέρα βλέπει έξω ακριβώς από τα βράχια πού ασκήτευε ένα μεγάλο πλοίο, να προχωρεί προς το μέρος εκεί πού αυτός έμενε καί ήταν έτοιμος να πηδήξει μέσα στο πλοίο αυτό.
Θεού οικονομία όμως ήταν να βρεθεί εκεί τη στιγμή εκείνη ό παραδελφός του Μοναχός Χερουβείμ, ό οποίος επειδή ήταν πολύ χεροδύναμος τον πήρε τον βάστηξε στην αγκαλιά του. Αυτός όμως επέμενε να τον άφήση να πηδήξει μέσα στο πλοίο.
Ό παραδελφός του Χερουβείμ κοίταξε κάτω στην θάλασσα, αλλά δεν έβλεπε κανένα πλοίο διότι προφανώς δεν υπήρχε κανένα πλοίο, κι αν τον άφηνε ασφαλώς θα γκρεμιζόταν κάτω στα βράχια. Καί έτσι με πολύν κόπο τον συγκράτησε να μην πέση καί τσακιστή.
Ό Σατανάς όμως του είχε θολώσει τόσο το μυαλό, πού συνέχεια εκείνος έβλεπε το πλοίο κάτω να περιμένει να τον παραλαβή, καί φιλονικούσε με τον παράδελφό του καί έλεγε: «Θέλω να με πάς τώρα στο Μοναστήρι της Λαύρας, για να διαμαρτυρηθώ καί να σε καταγγείλω. διότι εμποδίζεις το έργο του Θεού».
Ό παραδελφός του Χερουβείμ Μοναχός με χαρά δέχθηκε να πάνε μαζί στην Λαύρα. Εκεί σαν βρέθηκαν μπροστά στους Προεστούς, βεβαίωσε πώς έβλεπε το πλοίο να τον περιμένει κι ό παραδελφός τον τον εμποδίζει να πάει στο θειο κήρυγμα πού τον καλούνε. Άλλα όταν τους είπε το μέρος εκεί πού αυτός έβλεπε το πλοίο, οί Γέροντες κατάλαβαν την παγίδα πού τοίχε στήσει ό Σατανάς καί βάστηξαν τον πλανηθέντα Γέροντα στο Μοναστήρι έως ότου εξομολογήθηκε καί με την χάρι του Θεού καί την σκέπη της Κυρίας Θεοτόκου, γλίτωσε ό αδελφός αυτός από την μανία του Σατανά.
Καί τώρα στις ημέρες μας, με τον ίδιο τρόπο, στα ίδια αυτά μέρη, πού έχουν πολλοί Πατέρες καί αδελφοί σωθεί καί αγιάσει με την ταπείνωση καί ενάρετη ζωή τους. Στον ίδιο τόπο, με την σατανική μέθοδο του, ό διάβολος έχει σκοτώσει πολλούς καί άλλους με τον άκρο φανατισμό έχει αποπλανήσει καί αφού τους χώρισε από τους άλλους Πατέρες, τους έμπλεξε με μεγάλη ευκολία στα δίχτυα της πλάνης καί τους κρατάει σφιχτά για να μη μετανοήσουν.
Έτσι άλλος πίστεψε πώς αυτός μόνον είναι ενάρετος καί δυνατός να βαστάει τίς Παραδόσεις άπ’ τη ζωή των αγίων Πατέρων καί την Ορθοδοξία καί «περικοπή της κοινωνίας με τους άλλους Πατέρες.
Άλλος άπ’ αυτούς πιστεύει πώς φθάρηκε ή Εκκλησία, καταστράφηκε ή Ορθοδοξία καί έμεινε αυτός μόνος πιστός καί ορθόδοξος καί λογίζεται τους άλλους Πατέρες αιρετικούς.
Άλλος πιστεύει ότι είναι πρότυπο καί υπόδειγμα ενάρετης ζωής, διότι έχει ταπείνωση καί νοερά προσευχή καί οφείλουν οί άλλοι Πατέρες να τον κάνουν υπακοή καί να ακολουθούν τα φρονήματα του.
Καί με χίλιους δυο παρόμοιους τρόπους καί τέχνες διαβολικές πλανήθηκαν, καταστράφηκαν καί πολλοί άπ’ αυτούς έφυγαν με κακό καί αιφνίδιο θάνατο, από την ζωή αυτή ακοινώνητοι καί αμέτοχοι καί ούτης της θείας Κοινωνίας του Σώματος καί του Αίματος του Κυρίου καί Θεού καί Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, παραδώσαντες έτσι, ψυχή καί σώμα, στον αποπλανήσαντα καί αποκόψαντα αυτούς, από το ενιαίο σώμα της αγίας Εκκλησίας καί των αγίων αγιορειτών Πατέρων, παμπόνηρο Διάβολο.
Γι’ αυτό Πατέρες καί αδελφοί, ας μας τρομάξουν αυτά τα παραδείγματα, καί ας αναφωνήσουμε κι εμείς με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ: «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού, πρόσχομεν την αγίαν αναφορά, πού προσφέρει για όλο το Χριστιανισμό καί τον Αγγελομίμητο καί ουρανοπολίτης Μοναχισμό καί εύχεται για όλον τον κόσμο, ή κατά Ανατολάς Μία, Αγία Ορθόδοξη, Καθολική και Αποστολική του Χριστού ‘Εκκλησία, και μη θέλουμε να στήσει ό καθένας το δικό του θέλημα σαν ορθότερο και ορθοδοξότερο από των άλλων.
Διότι αυτή είναι, ή φοβερώτερη πλάνη του Διαβόλου, να μας διαίρεση να μας αποκόψη, από την ολότητα του Σώματος του Δεσπότου Χριστού, ή οποία βρίσκεται μόνον στην Ορθοδοξία καί στην ενότητα της αγίας Πίστεως, καθώς βροντοφωνεί ή αγία ‘Εκκλησία μας καί στις δεήσεις καθεκάστην λέγει: «Την ενότητα της Πίστεως καί την κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος του Κυρίου δεηθώμεν».
Εάν δεν υπάρχει ή ένότης της Πίστεως, δεν μπορούμε να κοινωνούμε με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος καί επομένως χριστιανός αποκομμένος της Ορθής Πίστεως καί στερημένος της Κοινωνίας του Αγίου Πνεύματος, είναι από την ζωή αυτή νεκρός καί πνευματικά πεθαμένος καί χωρισμένος αιώνια από την πηγή των αγαθών, τον Ένα Τρισυπόστατο Θεό, τον Πατέρα, τον Υιόν καί το Αγιον Πνεύμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου