ΚΑΡΟΛΟΣ ΜΠΟΤΛΑΙΡ:

ΚΑΡΟΛΟΣ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ

Ποίηση, ακόμα πιο συγκεκριμένα ποιητές, ακόμα πιο συγκεκριμένα Γάλλοι ποιητές , καλύτερα ένας από τους καλύτερους Γάλλους ποιητές…ΚΑΡΟΛΟΣ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ! Κάποτε μας ωθεί μια φωνή απροσδιόριστη αλλά επιτακτική, να επιχειρήσουμε το ανέφικτο. Είναι πιο δυνατή απ’ το δισταγμό και την ταπεινοφροσύνη. Τότε ακριβώς ξεκινάει η προσπάθεια για το ταξίδι, την περιπέτεια, την ανακάλυψη του έργου και τη δυσκολία που παραμονεύει αδιάκοπα για την απόδοση του στη γλώσσα μας. Το ταξίδι, η περιπέτεια κρατάει μήνες, χρόνια, περιέχει τη συγκίνηση της αδιάκοπης εξερεύνησης, την αδιάκοπη πάλη για την προσέγγιση του ποιητή. Ανιχνεύουμε ευλαβικά την προσωπική του ζωή. Συχνά μένουμε έκθαμβοι μπροστά στον πλούτο της ομορφιάς, της συγκίνησης, της γνώσης που περιέχει ένα σονέτο.

Μέσα απ’ το μουσικό στίχο, το σμιλεμένο μ’ αφάνταστη τεχνική λιτότητα, προβάλλουν μηνύματα, εικόνες, αρώματα, επικλήσεις.

Είναι πασίγνωστο ότι ο Μπωντλαίρ είναι ο πιο μελωδικός ποιητής της Γαλλίας, αλλά σύγκαιρα τα ποιήματά του περιέχουν και διανοήματα, που οι ρίζες τους βρίσκονται βαθιά μες στην πνευματική ζωή των αιώνων, μηνύματα με ψυχολογικά προβλήματα που προβάλλονται ανάγλυφα, γυμνά, γεγονός πρωτάκουστο στην εποχή του.

Μέσα από το σαρκασμό, την ειρωνεία, το συμβολισμό, το ρομαντισμό, το ρεαλισμό. Προβάλλει ο χριστιανός. Ο έντιμος άνθρωπος, η τρυφερή ανθρώπινη ψυχή έτοιμη να συγχωρήσει και να αγαπήσει.

Μέσα από την ειρωνεία και το σαρκασμό ξεχύνεται το κύμα της αγάπης για το ιδανικό του, την ΟΜΟΡΦΙΑ, την καλλιτεχνική ομορφιά, τη μόνη που αναγνωρίζει. Το φυσικό το απεχθάνεται και εκφράζεται έτσι: ΄΄Η γυναίκα είναι φυσική δηλαδή βδελυρή΄΄ ή ΄΄Περάστε στην εξέταση, αναλύστε καθετί που είναι φυσικό, θα το βρείτε φρικτό΄΄. Εγκωμιάζει το φτιασίδι και τους τεχνητούς παραδείσους , εγκωμιάζει το ΄΄παράδοξο φυτό΄΄ για να συνοψίσει : Τη μεθυστική μονοτονία του μετάλλου, του μαρμάρου και του νερού.

Στίχοι αποκαλυπτικά βιογραφικοί, προφητικοί για την αθανασία της ποίησής του, σαν κι αυτούς του SPLEEN LX ξεπροβάλλουν.

Η ανία, καρπός της βαθιάς αδιαφορίας

Παίρνει τις διαστάσεις της αθανασίας.

Ό,τι απομένει δεν είναι πια, ω ζωντανή ύλη!

Παρά γρανίτης κυκλωμένος απ’ τον ακαθόριστο τρόμο,

Ναρκωμένος μες στο βάθος ανταριασμένης Σαχάρας`

Αρχαία Σφίγγα αγνοημένη απ’ τον ανέμελο κόσμο,

Ξεχασμένη πάνω στο χάρτη, που η διάθεση της αγριωπή

Δεν τραγουδάει παρά μόνο στις ακτίνες του ηλίου που γέρνει.

Αλλά αν, χωρίς ν’ αφεθείς στη γοητεία,

Το βλέμμα σου ξέρει να βυθίζεται στα βάραθρα,

Διάβασέ με, για να μάθεις να μ’ αγαπάς`

Ψυχή περίεργη που υποφέρεις

Και πορεύεσαι αναζητώντας τον παράδεισό σου,

Λυπήσου με!… αν όχι, σε καταριέμαι!

΄΄ΤΑ ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ΄΄ ξεπέρασαν το φράγμα του χρόνου. Η τόλμη και το μεγάλο ταλέντο του ποιητή νίκησαν. Παρ’ όλες τις πραγματικές και φανταστικές δυστυχίες που τον χτύπησαν. Ήταν ένας αισιόδοξος δημιουργός και δικαιώθηκε.

Ν’ ανακαλώ την άνοιξη με τη θέλησή μου,

Ν’ αντλώ απ’ την καρδιά μου ήλιο, και να κάνω

Με τις καυτές μου σκέψεις μια χλιαρή αχλύ.

Η ανθρώπινη ψυχή δεν αλλάζει .Ο πόνος, ο έρωτας, η ορφάνια, οι δυστυχίες που χτυπούν τον άνθρωπο είναι πάντα παρούσες σ’ όλες τις εποχές, σ’ όλους τους καιρούς. Μόνο, είναι ελάχιστοι αυτοί που μπορούν να εκφράσουν τόσο αριστοτεχνικά ώστε να συγκινηθούν διαχρονικά . και αυτοί είναι οι μεγάλοι καλλιτέχνες που έχουν τη θέση τους στο πάνθεον της αιωνιότητας όπως κι ο CHARLES BAUDELAIRE, που είναι βέβαιος για τη θέση του ποιητή, για τη θέση που του επιφυλάσσει ο Θεός. Ποίημα Ι ΄΄ΕΥΛΟΓΙΑ΄΄ 16^η στροφή:

Γνωρίζω ότι μια θέση στον Ποιητή φυλάς

Μες στις μακάριες τάξεις των Λεγεώνων των Αγίων,

Κι ότι τον προσκαλείς εκεί που αιώνια γιορτάζουν

Θρόνοι, Αρετές, Δεσποτείες.

Ο Charles Baydelaire μες από την προσωπική του δυστυχία αναδύεται ένας αγωνιστής, ένας ερευνητής των ανθρωπίνων και γίνεται ο ανανεωτής της γαλλικής ποίησης κι όπως διάβηκε τα σύνορα της πατρίδας του καθιερώνεται ένας παγκόσμιος διαχρονικός ποιητής. Η αγωνία του κι ο αγώνας του δίνονται μες στους στίχους του CIII:

Ρίχνε μας το φαρμάκι σου για να μας γιγαντώσεις!

Αυτή η φωτιά τόσο μας ψήνει το μυαλό. Θέλουμε,

Να βυθιστούμε στ’ άδυτα της αβύσσου, Κόλαση ή Ουρανός, αδιάφορο`

Στο βυθό του Άγνωστου για να βρούμε το καινούριο!

Ο Κάρολος Π. Μπωντλαίρ ήταν ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της γαλλικής αλλά και της παγκόσμιας Λογοτεχνίας .

Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Μπωντλαίρ υπέστη δριμεία κριτική για τις συγγραφές του και την θεματική του. Ελάχιστοι από τους σύγχρονούς του τον κατανόησαν. Η εφημερίδα Φίγκαρο της 5^ης Ιουλίου 1857 έγραψε τα εξής σχετικά με την πρόσφατη εμφάνιση των Ανθέων του Κακού: ’’Σε ορισμένα σημεία αμφιβάλλουμε για την πνευματική υγεία του Κου Μπωντλαίρ. Όμως ορισμένα δεν μας επιτρέπουν περαιτέρω αμφιβολίες. Κυριαρχεί, ως επί το πλείστον, η μονότονη και επιτηδευμένη επανάληψη των ίδιων πραγμάτων, των ίδιων σκέψεων. Η αηδία πνίγει την αχρειότητα – για να καταπολεμήσει σμίγει με το μόλυσμα.’’

Ο Μπωντλαίρ σήμερα αναγνωρίζεται ως μέγας ποιητής της γαλλικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας και μεταξύ των κλασσικών. Χαρακτηριστικά, ο Μπαρμπέ ντ’ Ωρεβιγί τον αποκάλεσε ‘’Δάντη μιας παρηκμασμένης εποχής’’.

Σε ολόκληρο το έργο του, ο Μπωντλαίρ προσπάθησε να ενυφάνει την Ομορφιά με την Κακία, την βία με την Ηδονή, καθώς και να καταδείξει την σχέση μεταξύ τους. Παράλληλα με την συγγραφή ποιημάτων σοβαρών και σκανδαλιστικών για την εποχή, κατόρθωσε επίσης να εκφράσει την μελαγχολία και την νοσταλγία.

Η ΖΩΗ ΤΟΥ

Ο πατέρας του Μπωντλαίρ ήταν άνθρωπος μορφωμένος, αφοσιωμένος στα ιδανικά του Διαφωτισμού και ερασιτέχνης ζωγράφος. Με τον θάνατό του το 1827 άφησε στον Κάρολο πλούσια πνευματική κληρονομιά . έναν χρόνο αργότερα, η μητέρα του παντρεύτηκε τον Συνταγματάρχη Ωπίκ, πράξη που ο Μπωντλαίρ ποτέ δεν την συγχώρεσε. Ο Ωπίκ ενσάρκωνε για τον Μπωντλαίρ όλα όσα στέκονταν ανάμεσα σ’ αυτόν και σε ό,τι αγαπούσε: την μητέρα του, την ποίηση, το όνειρο, μια ζωή χωρίς δυστυχή περιστατικά . Επιστρέφοντας από το Λύκειο το 1839, ο Μπωντλαιρ αποφασίζει να ζήσει την ζωή του ενάντια στις παραδοσιακές αστικές αξίες που ενσαρκώνει η μητέρα του και ο πατριός του. Αποπειράται να ταξιδέψει ως τις Ινδίες , αλλά τελικά αποτυγχάνει. Το ταξίδι αυτό, ωστόσο, πρόκειται να ερεθίσει την φαντασία και την έμπνευση του (αγάπη για την θάλασσα , οράματα τόπων εξωτικών).

Μετά την επιστροφή του στο Παρίσι συνδέεται με την Jeanne Duval, νεαρή μιγά, η οποία θα τον μυήσει στις ηδονές αλλά και στις πληγές του πάθους. Δανδής και χρεωμένος, τίθεται υπό δικαστική επιτήρηση το 1842 και διάγει άθλιο βίο. Αρχίζει να συνθέτει πληθώρα ποιημάτων για τη συλλογή του ‘’Τα Άνθη του Κακού’’. Ως κριτικός τέχνης και δημοσιογράφος μάχεται τις μεγαλόστομες μορφές του Ρομαντισμού. Το 1848 συμμετέχει στην επανάσταση των οδοφραγμάτων και λέγεται ότι παροτρύνει τους επαναστάτες να πυροβολήσουν τον Ωπίκ. Αργότερα, συνάδει με την απέχθεια των Γουστάβου Φλομπέρ και Βίκτορος Ουγκώ για την κυβέρνηση του Ναπολέοντος Γ΄. Τα Άνθη του Κακού εκδίδονται το 1857 και στην συνέχεια καταδικάζοντας μερικώς ‘’για προσβολή των δημοσίων και των καλών ηθών’’. Η επόμενη έκδοση του 1861 είναι εμπλουτισμένη, αναδομημένη αλλά και ακρωτηριασμένη κατά έξι ποιήματα (Les bijoux, Le Lethe, A celle qui est trop gaie, Lesbos, Femmes damnees, Les metamorphoses du vampire), την δημοσίευση των οποίων απαγόρευσε ο δικαστής Πινάρ. Κατόπιν, ο ποιητής φεύγει για το Βέλγιο, το οποίο και θεωρεί καρικατούρα της γαλλικής αστικής τάξης. Επίσης , συναντά εκεί τον Φελισιέν Ρόπ, ο οποίος θα εικονογραφήσει τα Άνθη.

Πεθαίνει στο Παρίσι από πάρεση και αφασία το 1867. ενταφιάζεται στο Κοιμητήριο του Montparnasse (6^ο τμήμα), στον ίδιο τάφο με τον πατριό και τη μητέρα του. Η Τρίτη έκδοση των ‘’Ανθών’’ (1868) δε θα βρει τον Μπωντλαίρ εν ζωή. Μετά το θάνατό του, η λογοτεχνική του κληρονομιά δημοπρατήθηκε και τελικά αγοράστηκε από τον εκδότη Μισέλ Λεβί για 750 φράγκα. Η δικαστική απόφαση του 1857 δεν ανακλήθηκε πριν από το 1949, οπότε και έγινε αποκατάσταση του πλήρους έργου του Μπωντλαίρ.

ΤΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΕΚΣΤΑΣΗ

΄΄Από παιδί δύο συναισθήματα αντιμάχονταν στην καρδιά μου: η φρίκη της ζωής και η έκσταση της ζωής.΄΄ (Η καρδιά μου ξεγυμνωμένη)

Κάθε μεγάλο έργο του Ρομαντισμού μαρτυρεί αυτό το πέρασμα από την φρίκη στην έκσταση και από την έκσταση στη φρίκη. Από εκεί εντυπώθηκε βαθιά στον Μπωντλαίρ η αίσθηση της κατάρας που βαραίνει κάθε ανθρώπινο πλάσμα μετά το προπατορικό αμάρτημα.. Κατ’ αυτήν την έννοια, τα ‘’Άνθη του κακού’’ ανήκουν στο χριστιανικό λογοτεχνικό είδος .

Αναλύοντας την έκφραση του ΄΄το κύμα του πάθους΄΄, ο Σατωβριάνδος έγραψε στον πρόλογο του ομώνυμου έργου του: ‘’Ο Χριστιανός πάντοτε βλέπει τον εαυτό του σαν έναν ταξιδιώτη που απλώς διασχίζει εδώ κάτω την κοιλάδα των δακρύων και που δεν θα ξεκουραστεί παρά μόνον στον τάφο.’’ .

Για τον Μπωντλαίρ, δε πρόκειται απλώς για λογοτεχνία ή για έννοιες λίγο ή πολύ αφηρημένες αλλά για το ΄΄ζωντανό θέαμα της θλιβερής δυστυχίας [του]΄΄ . Ακριβώς όπως η φύση, έτσι και ο άνθρωπος έχει σπιλωθεί από το προπατορικό αμάρτημα και, όπως στην περίπτωση του Rene ή του Wether (Γκαίτε), ο Μπωντλαίρ νιώθει διαρκώς απέχθεια για το ΄΄άθλιο πλήθος΄΄ (Recueillement). Αυτό που τον ταλανίζει πάνω από όλα είναι ο εγωισμός και η μοχθηρία των ανθρώπων, η πνευματική τους παραλυσία και η απουσία συναίσθησης του τι είναι Ωραίο και τι είναι Καλό. Το ποίημα σε πεζό La Corde, που εμπνεύστηκε από πραγματικά γεγονότα, αφηγείται την ιστορία μίας μητέρας που, αδιαφορώντας για την τύχη του παιδιού της που θανατώθηκε στην αγχόνη, καταφέρνει να πάρει στην κατοχή της το σχοινί της εκτέλεσης, ώστε να το χρησιμοποιήσει για εμπορικό κέρδος .

Ο Μπωντλαίρ υπέφερε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο: το Albatros επιτιμά την ηδονή που ο ‘’χύδην όχλος’’ βρίσκει στο Κακό, ειδικότερα με το να βασανίζει τον ποιητή. Στο Art Romantique (Ρομαντική Τέχνη) ο Μπωντλαίρ παρατηρεί: ‘’Αποτελεί θαυμαστό προνόμιο της Τέχνης, το να μπορεί να μετατρέπει την φρίκη σε ομορφιά εκφράζοντάς την καλλιτεχνικά .Ο πόνος, όταν του δίνεται ρυθμός και μέτρο, γεμίζει το πνεύμα με μία γαλήνια χαρά’’. Ποιήματα, όπως τα Le Mauvais Moine, L’ Ennemi, Le Guignon, καταδεικνύουν την φιλοδοξία του να μεταμορφώσει τον πόνο σε ομορφιά .

Ήταν αδύνατον για τον Μπωντλαίρ να πιστέψει ότι οποιοσδήποτε πολιτισμός θα μπορούσε να προσεγγίσει την τελειότητα . περιφρονούσε τόσο τον σοσιαλισμό, όσο τον ρεαλισμό και τον νατουραλισμό. Όπως και ο Πόε, θεωρούσε την ‘’πρόοδο και την σύγχρονη μεγάλη ιδέα, την έκσταση μιας μυγοσκοτώστρας’’. Συγκεφαλαιώνοντας αυτό που ονόμαζε ‘’σύγχρονες αιρέσεις’’, ο Μπωντλαίρ απέρριψε επίσης την ‘’αίρεση της παιδείας’’: ΄΄Η Ποίηση. Για το ελάχιστο που μπορούμε να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας, να ανακρίνουμε την ψυχή μας, να θυμηθούμε τις πιο υπέροχες αναμνήσεις μας, δεν έχει άλλο σκοπό πέρα από την ίδια . Εάν η υποκινούσα δύναμη του ποιητή είναι η ηθική, τότε χάνει από την ποιητική του δύναμη και το ξέρει καλά ότι το έργο του θα είναι κακό’’ (από άρθρο για το Θεόφιλο Γκωτιέ).

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ποιητής δεν εξεγείρεται ενάντια στην κατάσταση της ανθρωπότητας . Εκφράζει θαυμασμό για τα μεγάλα μεφιστοφελικά έργα του ρομαντισμού, όπως ο Melmoth (΄΄μαύρο΄΄ γοτθικό μυθιστόρημα του Charles Robert Maturin). Εφόσον η ποίηση αποτελεί ουσιαστικά το αντίθετο της ανθρώπινης δυστυχίας , θεωρεί ότι δεν μπορεί παρά να είναι επανάσταση. Έτσι, η ποίηση του Μπωντλαίρ αποκτά σύγχρονη μορφή στα Μικρά Ποιήματα σε Πεζό, όπου γίνεται μαύρο χιούμορ.

Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ

Απορρίπτοντας τις πλάνες του ρεαλισμού και της ‘’τέχνης για την τέχνη’’, ο Μπωντλαίρ στοχεύει να κατακτήσει την θεμελιώδη αλήθεια , την κοσμική ανθρώπινη πραγματικότητα στις συμπαντικές διαστάσεις της . Γράφει στο Καλλιτεχνικό Σαλόνι του 1846 : ‘’Η πρωταρχική απασχόληση του καλλιτέχνη είναι να αποκαταστήσει τον άνθρωπο στη φύση, ώστε να επαναστατήσει εναντίον της . Αυτή η επανάσταση δεν λαμβάνει χώρα ψυχρά, ως κάτι το δεδομένο, σαν να ήταν κάποιος κώδικας ή ρητορική. Λαμβάνει χώρα παρορμητικά και αφελώς, ακριβώς όπως η αμαρτία , όπως το πάθος , όπως η επιθυμία’’.

Στο δε Καλλιτεχνικό Σαλόνι του 1859 προσθέτει: ‘’Ο καλλιτέχνης-ο αληθινός καλλιτέχνης, ο αληθινός ποιητής- δεν πρέπει να ποιεί παρά μόνον όταν βλέπει και όταν ακούει. Πρέπει να είναι αληθινά πιστός στη φύση του.’’ Με αυτόν τον τρόπο ο Μπωντλαίρ αρθρώνει την θεμελιώδη ανακάλυψη της σύγχρονης αισθητικής : ‘’Το Ωραίο πάντα θα είναι παράξενο. Δεν λέω ότι θα είναι παράξενο εκούσια και ψυχρά, διότι τότε δεν θα ήταν παρά ένα τέρας που ξεπήδησε μέσα από τις ατραπούς της ζωής. Λέω απλώς ότι πάντα θα ενέχει ένα στοιχείο παραδοξότητας ,όχι ηθελημένης αλλά υποσυνείδητης. Και σε αυτήν την παραδοξότητα θα έγκειται και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που θα το καθιστά ωραίο.’’

Γι’ αυτό και θεωρεί την φαντασία ‘’βασίλισσα όλων των προικισμάτων’’. Στην πραγματικότητα, η φαντασία υποκαθιστά ‘’την παραδοσιακή μετάφραση της υλικής ζωής’’, υποκαθιστά την πράξη με το όνειρο. Η ποίηση έτσι ορισμένη εκφράζει σχεδόν κάθε μεταγενέστερο ποιητή. Ωστόσο, ο Μπωντλαίρ δεν βίωσε το έργο του, διότι για αυτόν η ζωή και η ποίηση ήταν πάντα μέχρι ενός σημείου ξεχωρισμένες. Αυτό που τόσο Μπωντλαίρ όσο και ο Στεφάν Μαλλαρμέ όριζαν ως έργο τέχνης, οι Σουρεαλιστές μετά τον Αρθούρο Ρεμπώ ονόμαζαν έργο ζωής, θέλοντας να αλλάξουν την ζωή. Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε και τον φόρο τιμής που απέτισε στον Μπωντλαίρ ο νεαρός Ρεμπώ: ‘’Ο Μπωντλαίρ είναι ο πρώτος οραματιστής, ο βασιλεύς όλων των ποιητών, ένας θεός’’.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ

ΕΡΓΑΣΙΑ:ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ ΠΗΝΕΛΟΠΗ

ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ:2005-2006

ΤΑΞΗ:Β3

ΠΗΓΕΣ:΄ΒΙΒΛΙΟ:ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ & SITE:www.wikipedia.org

ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ

 

 

ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Στο ποίημά του «Το Κοράκι» ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε προσπαθεί βυθισμένος στη μελέτη βιβλίων να ξεχάσει την αγαπημένη του Lenore που χάθηκε, μα, όταν εμφανίζεται το Κοράκι στο παράθυρό του, σπεύδει να το ρωτήσει, ξανά και ξανά, αν θα μπορέσει ποτέ να την ξανάδει. Η απάντηση του Κορακιού είναι πάντα μια κι αδιαπραγμάτευτη, όπως η αλήθεια: «Ποτέ πια.»...

Και ο συγγραφέας, παρ’ όλη την άρνηση και το θυμό του, στο τέλος καταβάλλεται απ’ την απόλυτη φύση της απάντησης.

 

 

 

Όπως κι ο συγγραφέας, έτσι κι εμείς, αποζητούμε τρόπους να επαναφέρουμε στη ζωή μας την προηγούμενη ευημερία, μα παντού ακούμε μαύρα κοράκια να επαναλαμβάνουν: «Ποτέ πια.» Χωρίς θαυμαστικό και τη συναισθηματική φόρτιση που εκείνο φέρει.

Το «Ποτέ πια.» έρχεται ως μια απλή, καθαρή διαπίστωση. Μα εμείς αντιδρούμε. Κάνουμε ό,τι περνά απ’ το χέρι μας, για ν’ αποδιώξουμε το ζοφερό πτηνό με τη θλιβερή επωδό, επειδή θέλουμε να ελπίζουμε. Μα πόσο λάθος κάνουμε...

Είναι ακριβώς αυτή η ελπίδα που μας βυθίζει όλο και πιο βαθιά στην απελπισία. Ελπίζουμε να επανακτήσουμε τη ζωή που χάσαμε κι, όταν βλέπουμε πόσο απίθανο είναι κάτι τέτοιο, απελπιζόμαστε. Αρπαζόμαστε απ’ την ελπίδα, θεωρώντας την το μοναδικό φωτεινό σημείο της καθημερινότητάς μας, αγνοώντας ότι αυτή είναι στραμμένη προς το παρελθόν μας και την ευτυχία που μας είναι οικεία.

Κάθε φορά που ελπίζουμε σε κάτι που το γνωρίζουμε ως επιθυμητό, αφήνουμε ανεξερεύνητους κόσμους ευτυχίας που δεν έχουμε καν συλλάβει. Κι έτσι η ελπίδα μάς κρατά δέσμιους.

Για να νικήσουμε την απελπισία που κατακλύζει την ψυχή μας και σαρώνει τον κόσμο μας, δε χρειαζόμαστε ελπίδα. Χρειαζόμαστε εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη στον εαυτό μας ότι θα είναι αρκετά δυνατός να βιώσει και μάθει απ’ ό,τι έρθει στο δρόμο του. Εμπιστοσύνη στο συνάνθρωπο ότι θα σταθεί πλάι μας κι, όταν το ζητήσουμε, θα μας δώσει το χέρι του σε βοήθεια. Εμπιστοσύνη στον Άνθρωπο ότι σκέφτεται και πράττει ωθούμενος απ[ την αγάπη του για τη ζωή. Εμπιστοσύνη στη ζωή ότι θα δημιουργηθεί ξανά, ακόμη και μέσα απ’ αυτά που εμείς θεωρούμε χαλάσματα.

Ας ακούσουμε το Κοράκι, που ακούραστο μάς επαναλαμβάνει "Ποτέ πια." Δεν είναι άγγελος θλίψης. Αντιθέτως, μας ενθαρρύνει να συνειδητοποιήσουμε ότι την ευτυχία του παρελθόντος δε θα την ξαναζήσουμε.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε θα ξαναζήσουμε την ευτυχία. Ένας κόσμος γεμάτος δυνατότητες ανοίγεται μπροστά μας, αρκεί να βαδίσουμε προς αυτόν με εμπιστοσύνη, χωρίς προσδοκίες. Όσο πιανόμαστε τρομαγμένοι απ’ την ελπίδα, δεν έχουμε τα χέρια μας ελεύθερα, να δημιουργήσουμε.

baxalon.gr

You might also like:

Δυστυχώς…

Δεν ανήκω εδώ...

Τι θα ήταν προτιμότερο;

ΟΛΑ ΜΙΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ.......

ΠΗΓΗ: Άκου το Κοράκι http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/09/blog-post_9777.html#ixzz28tu20Enb

ΟΙ ΚΟΥΦΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

 

ΟΙ ΚΟΥΦΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ:

 

 

ΟΙ ΚΟΥΦΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ - The hollow men T.S. Elliot

είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι, οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι σκύβοντας μαζί κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο. Aλίμονο! οι στεγνές φωνές μας όταν ψιθυρίζουμε μαζί είναι ήσυχες κι ανόητες σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί στο ξερό μας κελάρι σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα, παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση αυτοί που πέρασαν με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο βασίλειο μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται- σαν κούφιους ανθρώπους σα βαλσαμωμένους μάτια δεν τολμώ .....να δω το φως της ημερας .....

και οτι αγαπω ...προσπαθω να στειλω ....σαδιστικες ......απαντησεις , με ποιηση ΜΠΟΤΛΑΙΡ & ΟΤΙ ΑΛΛΟ ΜΟΥ ΥΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ......ΛΟΙΠΟΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΕΤΣΙ

ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ ΜΑΛΛΟΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΟΥΜΕ ΨΥΧΙΑΤΡΟ & Ο ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΑΣ

ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ ΟΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΑΠΟΡΡΙΨΕΙ, ΓΙΑΤΙ ...ΔΕΝ ΞΕΡΑΜΕ ΤΙ ΖΗΤΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ.....ΜΑ & ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ!  ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΛΕΞΑΜΕ ΤΟ ΒΑΘΥ ΣΚΟΤΟΣ & ΝΑ ΚΑΘΗΣΟΥΜΕ .......ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΠΙΛΕΞΑΜΕ. 

κουφιοι ανθρωποι

"Κύριο Κουρτς – πέθανε"
Μια δεκάρα για τον Γέρο-Γκάη

Ι

Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι
Είμαστε οι παραγεμισμένοι άνθρωποι
Που σκύβουμε μαζί
Καύκαλα μ'άχερα γεμάτα. Αλίμονο!
Οι σ τ ε γ ν έ ς μας φωνές
Σαν ψιθυρίζουμε μαζί
Είναι ήσυχες και ασήμαντες
Σαν τον αγέρα στο ξερό χορτάρι
Ή σε σπασμένα γυαλικά των ποντικών το ποδάρι
Μες στο ξερό μας το κελάρι.


Μορφή χωρίς σχήμα,
Σ κ ι ά δίχως χρώμα,
Παραλυμένη Δύναμη
Γνέψιμο χωρίς κίνηση˙

Εκείνοι που ταξίδεψαν
Με ί σ ι ε ς μ α τ ι έ ς ,
στου θανάτου την άλλη Βασιλεία
Μας θυμούνται —α! θυμούνται—
όχι σα να'μαστε χαμένες
Παράφορες ψυχές, μα μοναχά
Οι κ ο ύ φ ι ο ι ανθρώποι
Οι π α ρ α γ ε μ ι σ μ έ ν ο ι ανθρώποι.

ΙΙ

Μ ά τ ι α που δεν μπορώ
ν' αντικρίσω στα ό ν ε ι ρ α
Στου θανάτου τη βασιλεία των ονείρων
Α υ τ ά δεν φανερώνονται:
Εκεί, τα μ ά τ ι α είναι
Η λ ι ο ς σε σπασμένη στήλη
Εκεί, ένα δέντρο σείεται
Και οι φωνές είναι
Στου αγέρα το τραγούδισμα
Πιό απόμακρες.. πιό επίσημες
Από τ'άστρο που σβήνει.

Ας μην έρθω κοντύτερα
Στου θανάτου τη βασιλεία των ονείρων
Κι αν φορέσω ακόμη
Τέτοια μελετημένα μασκαρέματα
Ποντικού, τομάρι, κόρακα πετσί,
σταυρωτά ραβδιά
Σ' ένα χωράφι
Κάνοντας όπως κάνει ο άνεμος
Όχι κοντύτερα—

Όχι το τελευταίο τούτο συναπάντημα
στη δειλινή βασιλεία

ΙΙΙ

Τούτη είναι η π ε θ α μ έ ν η χ ώ ρ α
Τούτη είναι του κ ά κ τ ο υ η χώρα
Εδώ τα πέτρινα ομοιώματα
Υψώνονται, εδώ είναι που δέχουνται
Την ικεσία του χέριού ενός πεθαμένου
Κάτω από το παίξιμο του άστρου που σβήνει.

Ετσι είναι τα πράγματα
Στου θανάτου την άλλη βασιλεία
Ξυπνάς μοναχός
Την ώρα εκείνη
που τρέμεις τρυφερός
Χείλια που θα φιλούσαν
Λεν προσευχές στη σπασμένη πέτρα.

IV

Δεν είναι εδώ τα μ ά τ ι α
Εδώ δεν είναι μ ά τ ι α
Στο λαγκάδι των άστρων που πεθαίνουν
Στο κ ο ύ φ ι ο αυτό λαγκάδι
Τούτη η σπασμένη σιαγών
απ'τις χαμένες βασιλείες μας

Στο τελευταίο τούτο συναπάντημα
Μαζί ψηλαφούμε
Και αποφεύγουμε τα λόγια
Μαζεμένοι στην άκρη
του φουσκωμένου ποταμού

Χωρίς βλέμμα, εκτός
Αν ξαναφανούν τα μ ά τ ι α
Σαν τ'άστρο το αιώνιο
Το εκατόφυλλο ρόδο
Της δειλινής βασιλείας του θανάτου
Η ε λ π ί δ α μόνο
Άδειων ανθρώπων.

V

Γύρω-γύρω όλοι
Στη μέση το Φραγκόσυκο
Φραγκόσυκο
Γύρω-γύρω όλοι
Στις πέντε την αυγή

Ανάμεσα στην ι δ έ α
Και στο γεγονός
Ανάμεσα στην κίνηση
Και στη πράξη
Η Σ κ ι ά πέφτει

Ότι Σου εστίν η Βασιλεία

Ανάμεσα στη Σύλληψη
Και της δημιουργίας
Ανάμεσα στη Συγκίνηση
Και στην ανταπόκριση
Η Σ κ ι ά πέφτει

Η ζωή είναι μακριά πολύ

Ανάμεσα στον πόθο
και στον σπασμό
Ανάμεσα στη δύναμη
και στην ύπαρξη
Ανάμεσα στην ουσία
και στην κάθοδο
Η Σ κ ι ά πέφτει

Ότι Σου εστίν η Βασιλεία

Ότι Σου εστίν
Είναι η ζωή
Ότι Σου εστίν η..

Έτσι τελειώνει ο κόσμος
Έτσι τελειώνει ο κόσμος
Έτσι τελειώνει ο κόσμος
Όχι με έναν β ρ ό ν τ ο
μα μ'ένα λ υ γ μ ό


ΠηγήΠαρακάτω ακολουθεί η μελοποιημένη εκδοχή του ποιήματος από το συγκρότημα Ωχρά Σπειροχαίτη.

Εγγραφή σε:Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Ο ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΦΡΟΥΝΤ.

Ο ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΦΡΟΥΝΤ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο Λυκανθρωπος είναι ένα αποτυπωμα του μεσαιωνικου δεισιαιμονικου τρομου η κατι πιο απτο.

Ο ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΦΡΟΥΝΤ : υπεφερε από υποτροπιαζουσες κρισεις καταθλιψις  & ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΑ ΨΥΧΟΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΠΟΥ όπως ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ  Ανθρωπου αρουραιου, εκδηλωθηκαν με διαφορετικους βαθμους εντασης από την πρωτη παιδικη ηλικια & μετα το ψευδωνυμο του προερχεται από τον φοβο που ειχε για τους λυκους, ο οποιος χρονολογηται από το 4^ον ετος της ηλικιας του & πιο συγκεκριμενα από ένα εφιαλτη που ονειρευτηκε την ιδια περιοδο, τον τρομακρατησε, όταν ειδε 6-7 λυκους να καθονται στα κλαδια της καρυδιας εξω από το  παραθυρο.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟΥ ΤΟΥ ΦΡΟΥΝΤ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ:

Την περιοδο αυτή ο φρουντ εβαλε τις βασεις μεχρι το 30 (ψυχαναλυτικη σκεψη), δεν ειχε υπαρξει σημαντικη αλλαγη.

Παρολο αυτά η ψυχαναλυτικη σκεψη εχει προχωρησει πολύ με τους μεταφρουδικους & μεταμοντερνους ψαχαναλυτας.

Οι συχρονες ψυχικες παθησεις είναι πολύ διαφορετικες από τοτε & οι τεχνικες εχουν αλλαξει.

Απεναντι στο επιστημονικο εργο του φρουντ πρεπει κανεις να τοποθετηται σε μια σωστη θεση….ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΣΑΝ ΕΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ.

Η φρουδικη εννοια του ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥ δεν μπορει να γινει αποδεκτη σημερα…..ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ στην οποια ο φρουντ προσπαθει με το ζορι να προσαρμοσει την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΟΝ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ :

ΠΟΣΟΙ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΤΟΥ ΦΡΟΥΝΤ ΕΧΟΥΝ ΘΕΡΑΠΕΥΤΕΙ?????

Για τον ανθρωπο ΑΡΟΥΡΑΙΟ ειπε ότι τον γιατρεψε …..ενω είναι γνωστο ότι μπορει να υποτροπιαζει καποιος μετα από ένα χρονικο διαστημα….

Οσον αφορα την περιπτωση του ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟΥ…ηταν τοσο πεπεισμενος για την ορθοτητα της ερμηνειας του, που εγραψε με βεβαιοτητα ότι ο ασθενης  θρυμματισει την ζωη του από την πρωιμη παιδικη εμπειρια…

Ο λυκανθρωπος όμως δεν μπορουσε να θυμηθη το γεγονος……

Σε ηλικια 87 ετων ο λυκανθρωπος δηλωσε ότι αυτά του φρουντ ηταν ΠΑΡΑΤΡΑΒΗΓΜΕΝΑ……..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΤΑ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΝΑ …….ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ…….

Η ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ & ΟΙ ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Η ΠΑΝΣΕΛΛΗΝΟΣ & ΟΙ …ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟΙ. ΚΕΦ. 2

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Στην Ιταλια, την Γαλλια, & τη Γερμανια θεωρειτο ότι ενας ανδρας θα μπορουσε να επιφερει την μεταλλαξη, εάν κατά τη διαρκεια του θερους επιλεξει μια Τεταρτη η Παρασκευη να κοιμηθει εκτος κατοικιας & η πανσεληνος τον λουζει.

Με αυτή λοιπον τη θεωρια ασχοληθηκαν  αυστραλοι ψυχιατροι & εοιστημονες, οι οποιοι κατεληξαν πως συμπτωματα ψυχολογικων κρισεων με εντονες βιαιες τασεις σημειωνονται κατά την διαρκεια της νυχτας οπου το φεγγαρι  ολογιομο αγκαλιαζει τη γη.

 

ΤΙ ΕΔΕΙΞΕ Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ:

Οι ερευνητες ασχοληθηκαν με τους 91 ψυχικα ασθενεις του νοσοκομειου ΝΙΟΥΚΑΣΤΛ της ΝΕΑΣ ΝΟΤΙΟΥ ΟΥΑΛΙΑΣ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΙΑΣ, παρακολουθωντας συστηματικα την συμπεριφορα τους.

Από τον Αυγουστο του 2008 εως τον ιουλιο του 2009 κατεγραψαν με λεπτομερειες το πώς κινουνται στο χωρο.

Με την αναλυση των πρωτων στοιχειων, τα οποια συνεκριναν με τις αναφορες στα αστυνομικα & ιατρικα τμηματα, εφθασαν στο συμπερασμα ότι οντως κατά τη διαρκεια πανσεληνου εμφανιζονται τα πιο ακραια κρουσματα στη συμπεριφορα.

Μεταξυ αλλων παρατηρησαν πως εκεινες τις βραδυες πραγματοποιειται ενας αρκετα μεγαλος αριθμος τροχαιων & βιαιων επεισοδιων, ενώ παρουσιαζεται αυξηση περιστατικων με πλουσιες ψυχιατρικες περιπτωσεις, αυπνιες, εκνευρισμο κλπ….

Ορισμενοι επιστημονες πιστευουν ότι η εξηγηση εχει να κανει με το γεγονος ότι το 70% του ανθρωπινου σωματος αποτελειται από νερο, η πανσεληνος το επηριαζει & ετσι εκδηλωνεται πιεση στους νευρωνες του εγκεφαλου.

 

ΠΗΓΕΣ: ARC. HIMAIRA.

ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΕΦ. 1ον.

ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟΙ: ΚΕΦ. 1ον

ΠΩΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΕ ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟ:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αρκετοι είναι εκεινοι που θεωρουν ότι το φαινομενο του λυκανθρωπου εξηγειται επιστημονικα, αφου προκειται για μια σπανια γεννητικη ανωμαλια. Στους κολπους της ιατρικης είναι συνυφασμενο με το σπανιο συνδρομο της Πορφυριας που εντοπιζεται στο αιμα & εχει ως αποτελεσμα την υπερτριχωση, δερματικη αλλοιωση, εκφυλισμο στη μυτη, σε ψυχικες διαταραχες όπως, υστερια, η μανιοκαταθλιψη.

 

 

 

 

 

 

 

ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΙΑ= ΛΥΣΣΑ;

Η Λυκανθρωπια εμφανιζεται να εχει σχεση με την λυσσα, η οποια μεταδιδεται στο θυμα από δαγκωμα μολυσμενων ζωων, προσβαλλοντας το κεντρικο νευρικο συστημα & προκαλωντας ανεξελεκτες συσπασεις.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Επισης η εντονη τριχοφυια μπορει να θεωρηθει ορμονικη ανωμαλια. Από τη πλευρα της ψυχιατρικης εχουν σημειωθει περιστατικα σχιζοφρενειας & ψυχικινητικης επιληψιας.

Ο ακριβης ορισμος είναι Κλινικη Λυκανθρωπια, κατά την οποια ο ασθενης εχει την ψευδαισθηση ότι μεταμορφωνεται σε αγριο ζωο!

Θεωρειται σπανια παθηση & ουσιαστικα οιωνος για την κλινικη καταθλιψη που επερχεται.

 

ΠΗΓΕΣ: ΑΡΘΡΟΓ. ΜΥΣΤΗΡ/Α & ΠΑΡΑΞ./Α