ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ
Στο ποίημά του «Το Κοράκι» ο
Έντγκαρ Άλλαν Πόε προσπαθεί βυθισμένος στη μελέτη βιβλίων να ξεχάσει την
αγαπημένη του Lenore που χάθηκε, μα, όταν εμφανίζεται το Κοράκι στο παράθυρό
του, σπεύδει να το ρωτήσει, ξανά και ξανά, αν θα μπορέσει ποτέ να την ξανάδει. Η
απάντηση του Κορακιού είναι πάντα μια κι αδιαπραγμάτευτη, όπως η αλήθεια: «Ποτέ
πια.»...
Και ο συγγραφέας, παρ’ όλη την
άρνηση και το θυμό του, στο τέλος καταβάλλεται απ’ την απόλυτη φύση της
απάντησης.
Όπως κι ο συγγραφέας, έτσι κι
εμείς, αποζητούμε τρόπους να επαναφέρουμε στη ζωή μας την προηγούμενη ευημερία,
μα παντού ακούμε μαύρα κοράκια να επαναλαμβάνουν: «Ποτέ πια.» Χωρίς θαυμαστικό
και τη συναισθηματική φόρτιση που εκείνο φέρει.
Το «Ποτέ πια.» έρχεται ως μια
απλή, καθαρή διαπίστωση. Μα εμείς αντιδρούμε. Κάνουμε ό,τι περνά απ’ το χέρι
μας, για ν’ αποδιώξουμε το ζοφερό πτηνό με τη θλιβερή επωδό, επειδή θέλουμε να
ελπίζουμε. Μα πόσο λάθος κάνουμε...
Είναι ακριβώς αυτή η ελπίδα
που μας βυθίζει όλο και πιο βαθιά στην απελπισία. Ελπίζουμε να επανακτήσουμε τη
ζωή που χάσαμε κι, όταν βλέπουμε πόσο απίθανο είναι κάτι τέτοιο, απελπιζόμαστε.
Αρπαζόμαστε απ’ την ελπίδα, θεωρώντας την το μοναδικό φωτεινό σημείο της
καθημερινότητάς μας, αγνοώντας ότι αυτή είναι στραμμένη προς το παρελθόν μας και
την ευτυχία που μας είναι οικεία.
Κάθε φορά που ελπίζουμε σε
κάτι που το γνωρίζουμε ως επιθυμητό, αφήνουμε ανεξερεύνητους κόσμους ευτυχίας
που δεν έχουμε καν συλλάβει. Κι έτσι η ελπίδα μάς κρατά
δέσμιους.
Για να νικήσουμε την απελπισία
που κατακλύζει την ψυχή μας και σαρώνει τον κόσμο μας, δε χρειαζόμαστε ελπίδα.
Χρειαζόμαστε εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη στον εαυτό μας ότι θα είναι αρκετά δυνατός
να βιώσει και μάθει απ’ ό,τι έρθει στο δρόμο του. Εμπιστοσύνη στο συνάνθρωπο ότι
θα σταθεί πλάι μας κι, όταν το ζητήσουμε, θα μας δώσει το χέρι του σε βοήθεια.
Εμπιστοσύνη στον Άνθρωπο ότι σκέφτεται και πράττει ωθούμενος απ[ την αγάπη του
για τη ζωή. Εμπιστοσύνη στη ζωή ότι θα δημιουργηθεί ξανά, ακόμη και μέσα απ’
αυτά που εμείς θεωρούμε χαλάσματα.
Ας ακούσουμε το Κοράκι, που
ακούραστο μάς επαναλαμβάνει "Ποτέ πια." Δεν είναι άγγελος θλίψης. Αντιθέτως, μας
ενθαρρύνει να συνειδητοποιήσουμε ότι την ευτυχία του παρελθόντος δε θα την
ξαναζήσουμε.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε
θα ξαναζήσουμε την ευτυχία. Ένας κόσμος γεμάτος δυνατότητες ανοίγεται μπροστά
μας, αρκεί να βαδίσουμε προς αυτόν με εμπιστοσύνη, χωρίς προσδοκίες. Όσο
πιανόμαστε τρομαγμένοι απ’ την ελπίδα, δεν έχουμε τα χέρια μας ελεύθερα, να
δημιουργήσουμε.
You might also like:
ΠΗΓΗ: Άκου το Κοράκι http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/09/blog-post_9777.html#ixzz28tu20Enb
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου