Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος
Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος
Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
(73-Ν-1)
Ὁ κυριώτερος τελικός σκοπός τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου δέν εἶναι παρά ἡ ''ἔνδυσις'' τοῦ ἀνθρώπου μέ τό ἄκτιστο θεῖο Φῶς, μέ τήν ἀΐδια ἄφθαρτη στολή τῆς Θεότητος.
Ἐκεῖ στό Θαβώρ ὁ Χριστός ἐφανέρωσε πεπερασμένο μέρος τῆς ἀπείρου θεϊκῆς δόξης Του, ἐντός βέβαια τοῦ μέτρου τῆς τότε ἀνθρωπίνης πνευματικῆς χωρητικότητος τῶν τριῶν Μαθητῶν. Συνέπεια δέ αὐτοῦ ἦταν νά γευθοῦν οἱ τρεῖς αὐτοί Μαθηταί τήν προκαταβολή, τό προΐμιο τῆς πανενδόξου μελλοντικῆς ἄχρονης καί αἰωνίου ὁρατῆς τοῦ Θεοῦ θεοφανείας, ὅπως αὐτά τά ἐπεξηγεῖ χαρακτηριστικά ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, κατά τήν ἔνδοξο δηλαδή Βασιλεία Του, μετά τήν Δευτέρα Παρουσία.
Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Χριστοῦ ἔγινε κατά τήν διάρκεια τῆς κατευθύνσεως τοῦ Χριστοῦ πρός τήν ἁγία πόλι Σιών, ὅπου ἐπρόκειτο ἑκουσίως νά σταυρωθῆ πάσχοντας ὑπέρ ἡμῶν καί ἀντί ἡμῶν, ὑπέρ τῆς τοῦ σύμπαντος κόσμου σωτηρίας. Γι᾽ αὐτό ἄλλωστε στό Θαβώρ ἡ συζήτησις τοῦ Ἰησοῦ μέ τόν Μωϋσῆ καί τόν Ἠλία, πού ὡς γνωστόν τότε θαυματουργικῶς καί ὑπερφυῶς ἐκεῖ ἐνεφανίσθησαν, ἡ ὅλη συζήτησις περιστρέφεται γύρω ἀπό τήν ἁγίαν ''ἔξοδον'' Αὐτοῦ, τοῦ Χριστοῦ δηλαδή, ἡ ὁποία θά ἐλάμβανε χώραν μέ τόν σταυρικόν Του θάνατον, μέ τήν ἔνδοξον τριήμερον ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασίν Του καί τήν ὁλόσωμον εἰς Οὐρανούς Ἀνάληψίν Του. Καί ὅλα αὐτά σύμφωνα πάντα μέ τίς σαφέστατες ποικίλες προτυπώσεις τοῦ Νόμου καί τῶν Προφητῶν.
Ἡ ἄκτιστος Θεία ἐνέργεια, δηλαδή αὐτή ἡ λάμψις τῆς Μεταμορφώσεως, συνδέεται ἄρρηκτα μέ τήν δόξα τοῦ Σταυροῦ, γιατί ὁ Σταυρός εἶναι ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ, καί αὐτό ἔχει ἄμεση καί ἀπαραίτητη συνέπεια γιά μᾶς ὅτι, προκειμένου νά μεταμορφωθοῦμε ἐν Χριστῷ, δηλαδή νά οἰκειοποιηθοῦμε τήν θεϊκή λάμψι πού ἔδωσε στήν ἀνθρωπίνη φύσι ὁ Χριστός, πρέπει νά ἀναζωγραφήσωμε ἐν ἑαυτοῖς τά ὑστερήματα τῶν σωτηρίων παθημάτων Αὐτοῦ. Μόνον δηλαδή μέ τό ἔμπρακτο ἀγκάλιασμα τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ δόξα Του, ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ διαπερνᾶ τό εἶναι τῆς ἀνθρωπίνης ἡμῶν ταλαιπώρου ζωῆς καί μεταμορφώνει τόν ἄνθρωπον καί ὅλον τόν κόσμον.
Στό ὑπερφυές γεγονός τῆς Μεταμορφώσεως, ὁ Κύριός μας, ἔχοντας πάρει μαζί Του τούς τρεῖς προκρίτους Μαθητάς, Πέτρον, Ἰάκωβον καί Ἰωάννην, μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν, ἐφ᾽ ὅσον ὡς γνωστόν τό πρόσωπόν Του ἐφάνη ''ἕτερον'', ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ, λάμποντας δηλαδή ὡς ὁ ἥλιος, ἡλίου μᾶλλον τηλαυγέστερον, καί τά ροῦχα Του μετηλλάγησαν γενόμενα λευκά, ἐξαστράπτοντα καί φωτεινά. Ἐπίσης, ἔνθεν καί ἔνθεν, ἀπό ἐδῶ καί ἀπό ἐκεῖ, ἐνεφανίσθησαν ὁ Μωϋσῆς καί ὁ Ἠλίας καί οὐρανόθεν ἠκούσθη ἡ πατρική φωνή, ἡ φωνή δηλαδή τοῦ πρώτου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος τῆς μιᾶς Θεότητος, λέγουσα ὅτι «αὐτός ἐστίν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, αὐτοῦ ἀκούετε». Αὐτόν νά ἀκοῦτε.
Ὅλη αὐτή ἡ θεοφάνεια, ἡ ὁποία ἔχει ἀνάλογα χαρακτηριστικά μέ τήν Βάπτισι τοῦ Χριστοῦ, ἔλαβε χώραν μέσα σέ ἕνα θεϊκό ''νέφος'' - ὄχι σέ φυσικό νέφος -, τό ὁποῖο βέβαια καί τούς περιέλαμψε.
Ἐφοβήθησαν δέ ὁ Πέτρος καί οἱ ἄλλοι δύο, ὅταν ὁ Χριστός καί οἱ δύο Προφῆται, ὁ Μωϋσῆς καί ὁ Ἠλίας, ἐμβῆκαν στήν νεφέλη, ἐφ᾽ ὅσον αὐτό τό ξένον καί ἀλλότριον ''σύννεφον'' ἦτο ἐμφανές σημάδι τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Μή ἀντέχοντας δηλαδή τότε οἱ πήλινες καρδιές τους τό θεϊκό ἐκεῖνο καί ὑπερφυές θέαμα, ἔπεσαν πρηνεῖς. Ὁ δέ Πέτρος, κάποια στιγμή, μή γνωρίζοντας βέβαια τί ἔλεγε, διότι, καί τά ἔχασε, ἀλλά καί ἐγοητεύθη ἀπροσδοκήτως ὑπέρ τήν ἀνθρωπίνη του τότε ἀντοχή καί βλέποντας ἐπί πλέον τούς Μωϋσῆ καί Ἠλία νά συνομιλοῦν μέ τόν Κύριό του, εἶπε ἀπευθυνόμενος εἰς τόν Κύριον:
