Επιστολή Μητρ. Πειραιώς κ. Σεραφείμ προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ & ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833 (19), Fax +30 210 4528332 e-mail: impireos@hotmail.com     ᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 15ῃ Δεκεμβρίου 2014 Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ἀπέστειλε πρός τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τήν ἀκόλουθη ἐπιστολή. ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Ἀριθμ. Πρωτ. 1485                                                   Ἐν Πειραιεῖ τῇ 11ῃ Δεκεμβρίου 2014 Πρός Τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Κύριον κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΝ Πρόεδρον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τούς Σεβασμιωτάτους Συνοδικούς Συνέδρους Εἰς ΑΘΗΝΑΣ   Μακαριώτατε Δέσποτα, Σεβασμιώτατοι Συνοδικοί Σύνεδροι, Πάνυ εὐλαβῶς καί εὐσεβάστως προάγομαι νά ὑποβάλω στήν Ἱερά Σύνοδο τό εὔλογο ἐρώτημα πού ἀναφύεται ἀπό τό ἀνακοινωθέν τῆς 9ης ὁδεύοντος μηνός Δεκεμβρίου ἐ.ἔ. μέ τό ὁποῖο γνωστοποιεῖται ἡ Ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου κατά τόν κοινό ἑορτασμό μέ τίς Θεολογικές Σχολές τῆς Χώρας, τῆς μνήμης τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Φωτίου τοῦ Μεγάλου καί Ἰσαποστόλου, προστάτου τῆς  Ἱ. Συνόδου νά ἀνατεθεῖ ἡ εἰσήγηση στό Διορθόδοξο Κέντρο τῆς Ἱ. Μονῆς Κοιμήσεως Θεοτόκου Πεντέλης στόν Ἐλλογιμώτατο Κοσμήτορα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Καθηγητή κ. Μιλτιάδη Κωνσταντίνου, πρωτοστατούντα στήν ἵδρυση στό Θεολογικό Τμῆμα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ, κατεύθυνσης Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν καί ἑπομένως ἐάν ἐπευλογεῖτε καί συμφωνεῖτε μέ τήν ἐνέργεια τοῦ συγκεκριμένου κ. Κοσμήτορος, γιατί ἡ ἐπίσημη ἀνάθεση σέ αὐτόν τῆς εἰσηγήσεως στόν κοινό ἑρτασμό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν, εὔκολα ἀντιλαμβάνεσθε, ὅτι ἀποτελεῖ ἰδιαίτερη τιμητική διάκριση καί οὐσιαστική ἐπιβράβευση τῆς προσωπικότητάς του καί τῶν μέχρι τώρα ἐνεργειῶν του.   Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι, Ἡ ἀντίχριστη λεγομένη «Νέα Ἐποχή» καί ἡ «Νέα Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων», μέ συνδιαμορφωτή τήν παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ διαθρησκειακοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἐφαρμόζοντας τό σκοτεινό σχέδιό τους γιά τήν ἰσλαμοποίηση τῆς Εὐρώπης καί τῆς Ἑλλάδος, ἐργάζονται, ἐκτός τῶν ἄλλων, καί γιά τήν ἵδρυση Κατεύθυνσης Ἰσλαμικῶν ἀντιτριαδικῶν Σπουδῶν, οἱ ὁποῖες βεβαίως ἀγνοοῦν καί στρεβλώνουν ἐγκληματικῶς τήν ἀληθινή φύση τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἅγιοι Πατέρες και οἱ ἅγιοι ἔνδοξοι Νεομάρτυρες, ἀπό τούς ὁσίους καί θεοφόρους πατέρες Μάξιμο τόν Ὁμολογητή (6ος αἰώ.) καί Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό (7ος αἰώ.), μέχρι τόν ἅγιο ἔνδοξο ὁσιομάρτυρα Νικόδημο τόν Ἁγιαννανίτη (18ος αἰώ.) καί τήν ἁγία ἔνδοξο νεομάρτυρα Ἀκυλίνα (18ος αἰώ.)[1], κατατάσσουν τό Ἰσλάμ στίς αἱρέσεις καί ὡς τέτοια, τό ἀντιμετωπίζουν. Αὐτό, βεβαίως, εἶναι εὔλογο γιατί οἱ διδαχές του ἀποτελοῦν ἕνα συμπίλημα διαφόρων ἀνθρωποπαθῶν θρησκευτικῶν παραδοχῶν, ὅπως τῆς Εἰδωλολατρείας, τοῦ Ζωροαστρισμοῦ, τοῦ Μανιχαϊσμοῦ, τοῦ Γνωστικισμοῦ, τοῦ Ἀρειανισμοῦ, τοῦ Νεστοριανισμοῦ, τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, τοῦ Ἀφθαρτοδοκητισμοῦ καί τῆς Εἰκονομαχίας[2]. Πλέον συγκεκριμένα, ὁ ὅσιος καί θεοφόρος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, στό ἔργο του «Περί αἱρέσεων»[3], θεωρεῖ ὅτι τό Ἰσλάμ εἶναι λαοπλάνος θρησκεία καί πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου. «Ἔστι δέ καί ἡ μέχρι τοῦ νῦν κρατοῦσα λαοπλάνος θρησκεία τῶν Ἰσμαηλιτῶν, πρόδρομος οὖσα τοῦ Ἀντιχρίστου»[4] γράφει. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ἀποκαλεῖ εὐθύς ἐξ ἀρχῆς τόν Μαμέδ (Μωάμεθ) ψευδοπροφήτη δικαιολογημένως ὅταν κατά τήν ἰσλαμική παράδοση (σούνα) συνεζεύχθη ὡς 7η σύζυγό του τήν σύζυγο τοῦ υἱοθετηθέντος υἱοῦ του Ζαΐντ καί ὡς 9η τήν ἑπταετή κορασίδα Ἀϊσά διαπράττων ἐκτός τῶν ἄλλων κακουργιῶν καί τά ἐγκλήματα τῆς αἱμομιξίας καί τῆς παιδεραστίας καί ἀποδεικνύει ὁ θεοφόρος πατέρας ὅτι συνέστησε τήν αἵρεσή του ὕστερα ἀπό μιά ἐπιφανειακή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τήν ἐπικοινωνία του μ’ ἕνα Ἀρειανό μοναχό, κατόπιν δῆθεν ὁραμάτων σέ ἡλικία σαράντα ἐτῶν, μέ τήν παρότρυνσι τῆς πρώτης συζύγου του Χαντίντζα καί τοῦ Ἰουδαίου ἐξαδέλφου της Οὐάρακα καί μ’αὐτόν τόν τρόπο διέδωσε τήν ψεύτικη φήμη ὅτι ὅλ’ αὐτά, πού θέσπισε, εἶναι δῆθεν θεόσταλτα. Καυστικώτατο εἶναι τό σχόλιο τοῦ Ὁσίου, ὅτι ὅλα τά θεσπίσματα τοῦ Κορανίου, εἶναι «γέλωτος ἄξια» καί καθιερώθηκαν στό Ἀραβικό Ἔθνος μέ τόν ἱερό πόλεμο καί τήν βιαία ἐπιβολή καί τό ψευδές ἰδεολόγημα τῆς δῆθεν θεϊκῆς ἀποστολῆς τοῦ Μωάμεθ, 7 αἰῶνες μετά τήν ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ Λόγου τοῦ ἀληθινοῦ Μεσσία, τοῦ ὁποίου τό σωτηριῶδες ἔργο ἐπιδιώκει νά ἀνατρέψη μέ τίς ψευδολογίες του.  Κατά τόν Ὅσιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό καί τήν Κορανική διδαχή, ὁ Μουσουλμανισμός, ἐπηρεασμένος ἀπό τήν ἀντιχριστιανική ἰουδαϊκή καί τήν αἱρετική χριστιανική γραμματεία, δέν δέχεται τήν Τριαδικότητα τοῦ Θεοῦ, τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ, τόν σταυρικό Του θάνατο καί τήν Ἀνάστασή Του. Ἀρνεῖται τό Θεανθρώπινο πρόσωπό Του καί τόν θεωρεῖ σάν ἕνα προφήτη κατώτερο τοῦ Μωάμεθ, τῆς δῆθεν σφραγίδας τῶν προφητῶν, κτίσμα τοῦ Θεοῦ καί ἁπλό, ψιλό ἄνθρωπο. Ὁ πόλεμος κατά τῶν ἀπίστων (τζιχάντ), ἀποτελεῖ βασική διδασκαλία τοῦ Κορανίου, ἐφαρμόζεται στίς ἡμέρες μας μέ τίς συνεχιζόμενες ἐκκαθαρίσεις χριστιανικῶν καί ἄλλων πληθυσμῶν ἀπό τό Ἰσλάμ, πού εἶναι λάθος νά διακρίνεται σέ ριζοσπαστικό καί δῆθεν μετριοπαθές καί πού ἀποτελεῖ ἐπιβίωση τῆς δεινῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀρειανισμοῦ καί ἀποδεικνύει ὅτι δέν εἶναι θρησκεία ἀνεκτή, κατά τό Εὐρωπαϊκό κεκτημένο καί τίς ἀρχές τῶν Κρατῶν Δικαίου, γιατί στοχοποιεῖ θανάσιμα τήν ἄρνησή της καί ἑπομένως οἱ ἔννοιες Δημοκρατία, Ἀνεξιθρησκεία καί Ἀνεκτικότητα πρός τήν ἑτερότητα εἶναι ἀσύμβατες μέ τό Ἰσλάμ. Ἀλήθεια, ποιά ἡ χρησιμότητα πλέον τῶν διαθρησκειακῶν διαλόγων μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί Ἰσλάμ καί οἱ διακηρύξεις περί εἰρηνικῆς συνυπάρξεως, ὅταν οἱ διάλογοι αὐτοί ἀδυνατοῦν νά ἀποτρέψουν τούς Ἰσλαμιστές-Τζιχαντιστές ἀπό τά φρικώδη ἐγκλήματά τους καί τούς διαλεγομένους δῆθεν μετριοπαθεῖς Μουσουλμάνους ἀπό τήν πλήρη στήριξη στούς πρώτους, ὅπως ἀποδεικνύεται μέ πλῆθος στοιχείων στήν παγκόσμια εἰδησεογραφία. Ὁ πρόσφατος τραγικός θάνατος τῆς Ἀμερικανίδος δημοσιογράφου Serena Shim στήν Τουρκία, ὅπου μέ στοιχεῖα ἀπέδειξε τή στήριξη τῆς γείτονος καί τοῦ σουνιτικοῦ μπλόκ στό χαλιφάτο τοῦ ISIS ἀποδεικνύουν τά ἀνωτέρω! Ἐφ’ ὅσον εἶναι δεδομένο ὅτι δέν ἀγνοεῖται ὁ ἀντιτριαδισμός τοῦ Ἰσλάμ, οὔτε ἀσφαλῶς οἱ βλασφημίες του κατά τοῦ Θεανθρωπίνου προσώπου τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ὁποίου ἀρνεῖται τήν θεία φύση, μέ τίς ὁποῖες σαφῶς ἐπαναλαμβάνεται ἡ κατεγνωσμένη ἀντιτριαδική αἱρετική διδασκαλία τοῦ αἱρεσιάρχου Ἀρείου, ἀπό τόν κοινό ὑποβολέα Ἀρείου καί Μωάμεθ, τόν Ἀρχέκακο καί βύθιο δράκοντα, ρωτᾶμε τόν κ. Κοσμήτορα, γιατί προσπαθεῖ νά ἐπιτύχει κάτι τόσο φρικτό καί ἀποτρόπαιο στήν χώρα, τῆς ὁποίας τό προοίμιο τοῦ Συντάγματος ἄρχεται μέ τήν ἐπίκληση τοῦ Παναγίου Ὀνόματος τοῦ Παναχράντου Τριαδικοῦ Θεοῦ; Πῶς εἶναι δυνατόν ὀρθόδοξος Κοσμήτορας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ, μέ τόν ὁμολογιακό χαρακτῆρα σπουδῶν, ὁ ὁποῖος διδάσκει στούς φοιτητές Ὀρθόδοξη Θεολογία πού ἔχει ὡς ὀντολογικό θεμέλιο τήν Τριαδολογία καί τήν Χριστολογία, νά καταφάσκει στήν διδασκαλία αἱρετικῶν  φληναφημάτων μέσα μάλιστα σέ Ὀρθόδοξη Θεολογική Σχολή, μέ ἀπρόβλεπτες συνέπειες; Ἀγνοεῖ ὅτι αὐτή ἡ συνύπαρξη εἶναι ἐπικίνδυνη μέ βάση τήν ἀρνητική σχετική διεθνῆ ἐμπειρία; ὅτι ἀντίκειται στά πιό στοιχειώδη κριτήρια ἐπιστημολογίας καί δεοντολογίας; ὅτι συνιστᾶ εὐθεία προσβολή τῆς ἐπικρατούσης σύμφωνα μέ τό ἄρθρο 3 τοῦ Συντάγματος θρησκείας, ὅτι θά ἀλλοιώσει σέ σημαντικό βαθμό τόν σημερινό ὁμολογιακό χαρακτῆρα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς καί ὅτι ἐνδεχομένως θά ἀποτελέση πηγή ἐντάσεων καί ἐξάρσεως τοῦ ἰσλαμικοῦ φονταμενταλισμοῦ στή χώρα μας; Μέ βάση τόν πρόσφατα ψηφισθέντα λεγόμενο «ἀντιρατσιστικό» νόμο, ἡ Κατεύθυνση Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στήν Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης δέν πρέπει νά λειτουργήση, διότι ἀντιβαίνει στήν ἀντιρατσιστική νομοθεσία ἐπειδή τό ἀνίερο συμπίλημα τοῦ Κορανίου, περιέχει ρατσιστικές ἀναφορές καί προτροπές σέ πράξεις βίας κατά τῶν ἄλλων θρησκευτικῶν ὁμάδων. Εἶναι δέ ξεκάθαρες οἱ ρατσιστικές ἀντιλήψεις του ἀπέναντι στό γυναικεῖο φῦλο. Στὴν πατρίδα μας, τήν ἡρωοτόκο καί ἁγιοτόκο Ἑλλάδα, στὴν ὁποία, κατά τά 400 χρόνια σκλαβιᾶς ἀπό τούς ὁμοπίστους τῶν σημερινῶν ἰσλαμιστῶν, χύθηκαν ποταμοὶ αἵματος ἁγίων ἐνδόξων Νεομαρτύρων καὶ Ἡρώων, δὲν πρέπει ἀλλοιωθῆ ἡ ἰδιοπροσωπεία μας μέ τήν μετατροπή τῆς Πολιτείας μας σέ οὐδετερόθρησκη, ὅπως ἐπιδιώκει ἡ διεθνιστική Νέα παγκόσμια Τάξι, μέ ἐργαλεῖο τήν de facto καί de jure πολυπολιτισμικότητα πού προωθεῖ μέ ἀνεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές μουσουλμανικῶν κυρίως πληθυσμῶν. Τίθενται στόν ἀγαπητό κ. Κοσμήτορα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ.  πού ἐνεργεῖ σχετικῶς, ἀναπόδραστα δύο πολυδύναμα ἐρωτήματα. Θά ἦταν ποτέ δυνατό ὁ ὑπόπτερος ἀετός τῆς Θεολογίας καί συνώνυμος της ἅγιος Γρηγόριος, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως καί ὁ ἡρωϊκότερος τῶν Ἁγίων καί Ἁγιώτερος τῶν ἡρώων Μ. Ἀθανάσιος νά συνευδοκοῦσαν στήν διδασκαλία τοῦ Ἀρειανισμοῦ μέ τήν συνδρομή τῆς Θεολογικῆς καί Ἐκκλησιαστικῆς τους κοινότητας καί ποιά ἡ διαφορά τοῦ Ἀρειανισμοῦ ἀπό τόν Ἰσλαμισμό πού ἀναμασᾶ τίς ἴδιες ἀντιτριαδικές βλασφημίες καί κακοδοξίες μέ τόν πρῶτο; Προεκτείνοντας δέ τό ἐρώτημα σέ Ἐκκλησιαστικά πρόσωπα διερωτῶμαι θά ἐδώριζαν ποτέ οἱ θεοφόροι αὐτοί Πατέρες τήν τότε κυκλοφορηθεῖσα Θάλεια τοῦ Ἀρείου σέ ἰσχυρούς τῆς ἡμέρας τους μέ τό προσωνύμιο μάλιστα «ἱερά Θάλεια»; Ποιά εἶναι ἡ διαφορά τῆς Θάλειας τοῦ Ἀρείου μέ τό Κοράνιο, παρά μόνον ἡ παραφιλοσοφική λεκτική λεπτότητα τοῦ Ἀρείου καί οἱ χονδροειδεῖς ἀναφορές τοῦ  Ἄραβα ἐμπόρου Μωάμεθ. Καί τό δεύτερο ἐρώτημα πού τίθεται εἶναι γιατί νά μήν συνιδρυθεῖ λοιπόν στήν «προοδευτική Θεολογική Σχολή τοῦ ΑΠΘ» καί κατεύθυνσι «Γραφικῶν Μελετῶν» τῆς Ἀνώνυμης Φυλλαδικῆς ἑταιρείας Σκοπιᾶς τοῦ Πύργου, πού ἑδρεύει στήν Πενσυλβάνια τῆς Ἀμερικῆς μέ παράρτημά της στή χώρα μας τήν αὐτοτιτλοφορούμενη «χριστιανική ἐκκλησία μαρτύρων τοῦ ἰεχωβᾶ» ἐφ’ ὅσον ὁ ἱδρυτής της Κάρολος Ρῶσσελ ἐπαναλαμβάνει τόν ἀντιτριαδισμό τοῦ Ἀρείου καί τοῦ Μωάμεθ καί δέν θά ἀρνηθεῖ ἀσφαλῶς ἡ incorporation τοῦ Μπρούκλιν τήν σχετική χρηματοδότηση πού φέρεται ὅτι θά ἐξασφαλίσει ὁ κ. Κοσμήτορας, κατά δήλωσή του, στήν Σύγκλητο τοῦ Α.Π.Θ., ἀπό τό Ἐμιράτο τοῦ  Ὀμάν γιά τήν κατεύθυνσι Ἰσλαμικῶν σπουδῶν. Ἀσφαλῶς ἀντιλαμβάνομαι τήν ἀνάγκη τριτοβαθμίου μορφώσεως τῶν Θρησκευτικῶν Λειτουργῶν τῆς Μουσουλμανικῆς μειονότητος στήν Θράκη ἀλλά αὐτό θά ἦτο εὐχερές νά γίνει σέ κάποια Παιδαγωγική Σχολή ἤ σέ κάποια ἄλλη Σχολή Πανεπιστημιακοῦ ἐπιπέδου καί ὄχι στήν Ὀρθόδοξη Θεολογική Σχολή τοῦ ΑΠΘ, ἐφ’ ὅσον ὅπως προανέφερα ὑπάρχουν αὐτές οἱ ἀπόλυτες ἀσυμβατότητες. Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι, Ταπεινῶς θεωρῶ ὅτι κατά τήν λῆψι τῆς Ἀποφάσεώς Σας δέν συνεκτιμήσατε τά ἀνωτέρω καί ἑπομένως γιά νά μήν θεωρηθεῖ ὅτι συνευδοκεῖτε στήν συγκεκριμένη ὑπόθεση καί ἐπευλογεῖτε τό ἀπαράδεκτο γεγονός ἵδρυσης ἀντιτριαδικῶν Σπουδῶν μέσα σέ μία Ὀρθόδοξη Θεολογική Σχολή μέ ἀποτέλεσμα τήν μετατροπή της σέ Θρησκειολογική Θεολογική Σχολή παρακαλῶ θερμῶς νά ἐπανεξετασθεῖ ἡ Ἀπόφασή Σας καί νά ληφθοῦν ὑπ’ ὄψει τά ἀνωτέρω καί εἰδικώτερα ἡ σθεναρή καί θαρραλέα ἀντίδραση τοῦ οἰκείου Ποιμενάρχη, τοῦ Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ.κ. ΑΝΘΙΜΟΥ, ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Ὁποίου στό Πνευματικό Κέντρο τῆς Μητροπόλεώς του, διοργανώθηκε σχετική ἀντιρρητική ἡμερίδα στίς 26/11/2014 μέ ἐξαίρετους ὁμιλητές ὅπως ὁ πρ. Κοσμήτορας κ. Χ. Οἰκονόμου, οἱ ὁποῖοι στηλίτευσαν μέ ἐναργῆ τρόπο τίς ἐνέργειες ἵδρυσης κατεύθυνσης Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στήν Θεολογική Σχολή τοῦ ΑΠΘ. Ἐξαιτούμενος τίς Ὑμέτερες εὐχές καί εὐλογίες διατελῶ, + ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ [1] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Διαθρησκειακές συναντήσεις· ἄρνηση τοῦ Εὐαγγελίου καί προσβολή τῶν ἁγίων Μαρτύρων, ἐκδ. Τέρτιος, Θεσ/κη 2003, σσ. 52-119 καί ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΣΔΡΑΚΑΣ, Ἡ κατά τοῦ Ἰσλάμ πολεμική τῶν Βυζαντινῶν Θεολόγων, Θεσ/κη 1961, σσ. 44-58, 64-66. [2] ΗΛΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΚΑΚΗΣ, «Τό Ἰσλάμ κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό », ΕΕΘΣΘ τμήματος Ποιμαντικῆς καί Κοινωνικῆς Θεολογίας 1 (1990) σσ. 260 – 296. [3] ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, Περί αἱρέσεων ρα΄, PG 94, 678 – 780 καί ΕΠΕ 2, ἐκδ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Θεσ/κη 1991, σσ. 306 – 321. [4] Περί αἱρέσεων ρα΄ 1 – 2.

Ο ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΟ ΓΙΑ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟ

 

 Ο ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΟ ΓΙΑ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟ

 

 

  Ο Άρειος Πάγος με την υπ' αριθμ. ΑΠ 1088/2013 Ε' Τμ. απόφασή του απεφάνθη μεταξύ άλλων, τα εξής ουσιαστικά:

Συγκεκριμένα το δικαστήριο κήρυ­ξε ένοχο κατηγορούμενο οπαδό των Πεντηκοστιανών για «προσηλυτισμό κατ' εξακολούθηση, και συμμετοχή σε αυτοκτονία» και τον καταδίκασε σε ποινή φυλακίσεως 4 μηνών και χρηματι­κή ποινή τριακοσίων (300) ευρώ ανασταλείσα.

Το σκεπτικό της αποφάσεως έχει ως εξής: «Κατά το χρονικό διάστημα από το έτος 2004 έως τις 15/12/2006, στο χω­ριό. . . Πρώην Δήμου. . . Νομού Ρεθύμνης, με περισσότερες πράξεις που συνιστούν εξακολούθηση του αυτού εγκλήματος, ενεργούσε προσηλυτισμό σε ετερόδοξο προς αυτό πρόσωπο και, ειδικότερα, με κατάχρηση της απειρίας του θύματός του και της εμπιστοσύνης που επεδείκνυε προς αυτόν, καθώς και δια της εκμετάλλευσης των ψυχολογικών προβλημάτων της υγείας του, προσπαθούσε άμεσα να διεισδύσει στη θρησκευτική συνείδησή του, με σκοπό μεταβολής του περιεχομέ­νου αυτής, το οποίο επέτυχε.

Συγκεκριμένα, ως μέλος της Εκκλησίας της Πεντηκοστής, προσέγγισε τον συγχωριανό τον και νεότερό του κατά δεκαέξι χρόνια . . . και, εκμεταλλευόμενος τη φι­λική σχέση που ανέπτυξε μαζί του, την απειρία του ως χωρικού και την οφειλόμενη σε ψυχολογικά αίτια ευαισθησία του χαρακτήρα του, με συνεχείς συναντήσεις, με φορτικότητα και συνεχείς συζητήσεις θρησκευτικού περιεχομένου τον μύησε στη δική του θρησκεία, καθοδηγώντας τον να βαπτισθεί εν νέου εντός της θαλάσσης από τον «ποιμένα» των Πεντηκοστιανών, . . . , παρουσία και του ιδίου (του κατηγορουμένου), σε περιοχή του Ηρακλείου, παροτρύνοντάς τον να κάψει τα εικονίσματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας που είχε στην οικία του και εξωθώντας τον εν τέλει, αφού πρώτα τον περιήγαγε σε κατάσταση ψυχικής διαταραχής («ψυχωτικής διατα­ραχής», «ψυχοσωματικής συνδρομής») σε απόπειρα αυτοκτονίας, με χρήση δίκαννου κυνηγετικού όπλου, η οποία έλαβε χώρα στις 16/12/2006, στον ανωτέρω τόπο.

Περιαχθείς, πιο συγκεκριμένα, στην ανωτέρω κατάσταση, ο παθών αυτοπυροβοληθείς δύο φορές εξ επαφής στοχεύοντας στο στήθος του, πλην όμως, διεσώθη δια της σωτηρίας επεμβάσεως του αδελφού του, . . . , υποστείς από την πράξη του μόνο επικίνδυνες σωματικές βλάβες».

 

 

Πηγή: «Ποινική Δικαιοσύνη» 7/2014, έτος 17, σελ. 570.

Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ τεύχος 77

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ:

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com

8    ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014

Read more: http://www.egolpion.com/537E45C8.el.aspx#ixzz3LNYyTsoO

ΕΚΤΑΦΗ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ Π. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ

                     

Ἔγινε σήμερα 1 Δεκεμβρίου 2014 ἡ ἐκταφή τοῦ μακαριστοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, ἐφημερίου Ἱ. Ναοῦ Ἀγίας Παρασκευῆς Ἀττικῆς καί ἐπί χρόνια ὑπευθύνου τοῦ Ἀντιαιρετικοῦ ἀγώνα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐλλάδος.

Ἠ ταφή εἶχε παραταθεῖ τιμῆς ἕνεκεν μέ ἀπόφαση τοῦ ἀειμνήστου Δημάρχου Ἁγίας Παρασκευῆς Σταύρου Κώτση.

Ἐπιθυμία τῆς οἰκογενείας ἦταν τά ὀστᾶ τοῦ ἀειμνήστου π. Ἀντωνίου νά τοποθετηθοῦν δίπλα στήν σύντροφο τῆς ζωῆς του ἀειμνήστου Ἀντωνίας Ἀλεβιζοπούλου, ἡ ὁποία εἶχε κοιμηθεῖ ἕνα χρόνο νωρίτερα καί εἶχε ταφεῖ στό ἴδιο κοιμητήριο.

Πρίν κάι μετά τήν ἐκταφή ἐψάλη Νεκρώσιμο Τρισάγιο καθώς καί τό «Χριστός Ἀνέστη» ἀπό τούς ἱερεῖς καί τούς λαϊκούς πού παρίσταντο.

Ἐκ μέρους τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν παρέστη ὁ Διευθυντής τοῦ Ἰδιαιτέρου Γραφείου του Πανασιολογιώτας Ἀρχ. π. Χρυσόστομος Παπαθανασίου.

Ἐπίσης παρευρέθησαν ὁ Γραμματέας τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν Αἱρέσεων πρωτοπρεσβύτερος π. Κυριακός Τσουρός, ἀπό τόν Ἰερό Ναό Ἁγίας Παρασκευῆς οἱ πρωτοπρεσβύτεροι π. Κωνσταντῖνος Σαρρῆς, π. Ἰωάννης Φωτόπουλος καί π. Σταῦρος Τρικαλιώτης.

Ἐπίσης ἦσαν παρόντες ὁ π. Πέτρος Πανταζῆς ἀπό τή Μητρόπολη Μεσογαίας καί ὁ Μοναχός π. Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης. Παρόντες ἐπίσης ἦταν ὁ Πρόεδρος τῆς ΠΕΓ θεολόγος καί πρωτοψάλτης κ. Κωνσταντῖνος Παπαχριστοδούλου, ὁ πρώην Πρόεδρος τῆς ΠΕΓ κ. Νεοφώτιστος, μέλη τοῦ διοικητικοῦ Συμβουλίου τῆς ΠΕΓ καθώς καί ἀρκετοί πιστοί πού παρίσταντο ἐκστατικοί καί προσευχόμενοι.

Ἐκ μέρους τῆς οἰκογενείας ἦταν ὁ νεώτερος υἱός τοῦ μακαριστοῦ π. Ἀντωνίου κ. Χριστόφορος Ἀλεβιζόπουλος.

Ἄς εἶναι αἰωνίου ἡ μνήμη του π. Ἀντωνίου καί ἐμεῖς ἀς ἔχουμε τήν εὐχή του στούς δύσκολους καιρούς πού ζοῦμε.

Άγιος Κλήμης Ρώμης: Ο Μεγάλος Αποστολικός Πατέρας

ΑΓΙΟΣ ΚΛΗΜΗΣ ΡΩΜΗΣ: Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού Μια κατηγορία Πατέρων της Εκκλησίας μας ονομάζονται «Αποστολικοί». Πρόκειται για τους μαθητές και διαδόχους των Αγίων Αποστόλων, οι οποίοι παρέλαβαν την αγία μας πίστη από αυτούς. Ένας από αυτούς, υπήρξε ο άγιος Κλήμης, ο Ιερομάρτυρας και τρίτος Επίσκοπος Ρώμης. Καταγόταν από τη Ρώμη και έζησε στα τέλη του 1ου μ. Χ. αιώνα και έδρασε στα χρόνια που βασίλευσαν οι αυτοκράτορες:  Δομετιανός (81-96),  Νέρβας (96-98) και Τραϊανός (98-117). Είχε κατά την παράδοση βασιλική καταγωγή. Οι γονείς του ονομαζόταν Φαύστος και Ματθιδία. Χάρις στην ευγενή καταγωγή του και την οικονομική άνεση της οικογένειάς του έκαμε λαμπρές σπουδές. Έμαθε την ελληνική γλώσσα, γενόμενος έτσι και κοινωνός της ελληνικής παιδείας και φιλοσοφίας. Μάλιστα η πολυμάθειά του και η φιλοσοφική του κατάρτιση είναι έκδηλη στα συγγράμματά του. Δε γνωρίζουμε λεπτομέρειες από την νεανική του ζωή. Μας διασώθηκε μόνο το τραγικό γεγονός, ενός ναυαγίου, όπου ο Κλήμης διασώθηκε θαυματουργικά. Μετά από αυτό γνωρίστηκε με Χριστιανούς της Ρώμης, κατηχήθηκε και βαπτίστηκε Χριστιανός. Αναδείχτηκε δε σημαίνον μέλος της Εκκλησίας της Ρώμης, ο οποίος κήρυσσε με παρρησία και σοφία τις αρχές και τις διδασκαλίες της νέας πίστης. Το 91 μ. Χ., με την απαίτηση των ρωμαίων Χριστιανών, αναδείχτηκε τρίτος επίσκοπος της Ρώμης. Για την ιστορία αναφέρουμε πως πρώτος επίσκοπος αναφέρεται ο Λίνος και δεύτερος ο Ανέγκλητος. Αποδείχτηκε δε ως ένας από τους σπουδαιότερους επισκόπους της αρχαίας Εκκλησίας, τον οποίο διέκρινε το ήθος του, η βαθιά πίστη του στο Χριστό, οι πολλές αρετές, ο ζήλος του για τη διάδοση του Ευαγγελίου και η δυναμική αντιμετώπιση των προβλημάτων.  Επί των ημερών του είχε μεταστραφεί μεγάλο πλήθος ειδωλολατρών και η Εκκλησία της Ρώμης είχε γίνει η πολυπληθέστερη Εκκλησία. Είχε πληροφορηθεί ότι η Εκκλησία της Κορίνθου ταλανίζονταν από έριδες. Γι’ αυτό απέστειλε μια σημαντική επιστολή, με την οποία συνιστά στους Κορινθίους ομόνοια και αγάπη. Η επιστολή αυτή μας έχει διασωθεί και συγκαταλέγεται στα συγγράμματα των Αποστολικών Πατέρων. Τη χαρακτηρίζει η δυναμικότητα και η αποφασιστικότητα του Κλήμη να ειρηνεύσει η Εκκλησία. Τη χαρακτηρίζει επίσης η βαθιά γνώση των Αγίων Γραφών και της αποστολικής παραδόσεως. Ο άγιος Κλήμης έζησε και έδρασε στην εποχή των διωγμών κατά της Εκκλησίας, τον οποίο είχε εγείρει το ρωμαϊκό κράτος, κατά παρότρυνση των ειδωλολατρικών ιερατείων. Η νέα πίστη, με την πνευματική και κρυστάλλινη πίστη στον έναν Θεό απειλούσε σοβαρά την απόλυτα παρηκμασμένη αρχαία  ειδωλολατρική θρησκεία, η οποία αποτελούσε και την επίσημη κρατική θρησκεία. Επίσης η κοινωνική διδασκαλία του Χριστιανισμού απειλούσε σοβαρά την κοινωνική δομή του απάνθρωπου ρωμαϊκού κράτους. Γι’ αυτό και ο Χριστιανισμός είχε κηρυχτεί παράνομη θρησκεία και οι χριστιανοί διώκονταν απηνώς. Η Εκκλησία της Ρώμης υπέφερε περισσότερο από τις άλλες Εκκλησίες, παροικώντας κοντά στην εξουσία. Επί των ημερών του αγίου Κλήμη βρισκόταν σε εξέλιξη φοβερός διωγμός. Οι ειδωλολάτρες βλέποντας την μεγάλη στροφή του πλήθους στη νέα πίστη, εξαιτίας της δράσεως του αγίου επισκόπου, θορυβήθηκαν και στράφηκαν εναντίον, να του κλείσουν το στόμα. Ο ρωμαίος αξιωματούχος Πούπλιος, επί Τραϊανού, πλήρωσε και προκάλεσε στάση στο λαό, ρίχνοντας την ευθύνη δήθεν στους Χριστιανούς και ιδιαιτέρως στον Κλήμη. Έβαλε ψευδολόγους, οι οποίοι διέδιδαν ότι ο άγιος επίσκοπος έβριζε τους «θεούς» της αυτοκρατορίας και βεβήλωνε τους ναούς τους, και άλλους δήθεν Χριστιανούς, οι οποίοι τάχα υπεράσπιζαν τον Κλήμη. Με την κατηγορία της στάσης το συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον αυτοκράτορα για απολογία. Προσπάθησαν να τον πείσουν να αρνηθεί το Χριστό, αλλά μάταια κοπίαζαν. Τότε ο Τραϊανός υπέγραψε διάταγμα εξορίας του και καταναγκαστικά έργα σε μια έρημη περιοχή της Χερσώνας, στον Εύξεινο Πόντο. Εκεί, μαζί με χιλιάδες άλλους Χριστιανούς, τον υποχρέωσαν να εργάζεται, κάτω από άθλιες συνθήκες, κόβοντας μάρμαρα, που προορίζονταν για την κατασκευή ειδωλολατρικών ναών! Η παρουσία του αγίου Κλήμη παρηγόρησε και ενθάρρυνε  τους εκεί καταδικασμένους Χριστιανούς. Κατάκοποι, νηστικοί και διψασμένοι υπέμειναν τους κόπους και τα μαρτύρια και δοξολογούσαν τον αληθινό Θεό για την τιμή που τους έκανε να δεινοπαθούν για την πίστη τους σ’ Αυτόν. Ύστερα από θερμή προσευχή του αγίου επισκόπου ανέβλυσε νερό στον τόπο του μαρτυρίου να ξεδιψούν οι Μάρτυρες! Έκαμε κι άλλα θαύματα, τα οποία στερέωναν ακόμη περισσότερο την πίστη των δεινοπαθούντων Χριστιανών και μετέστρεφαν πολλούς ειδωλολάτρες δημίους τους στη νέα πίστη. Μαζί τους είχαν μεταστραφεί και πολλοί κάτοικοι της περιοχής.      Αυτό εξαγρίωσε περισσότερο τους φανατικούς ειδωλολάτρες, οι οποίοι ξέσπασαν στον ηλικιωμένο, άρρωστο και εξαντλημένο Κλήμη. Κάποιος απεσταλμένος του αυτοκράτορα, ονόματι Αφειδιανός, φανατικός και αυτός ειδωλολάτρης, δίωκε με μανία τους Χριστιανούς της Χερσώνος, άρπαξε τον Κλήμη και τον υπέβαλε σε φοβερά βασανιστήρια. Στο τέλος του έδεσε ένα σχοινί στο λαιμό, του κρέμασε μια άγκυρα και τον έριξε στη θάλασσα, να πνιγεί και να καταποντισθεί το σώμα του, ώστε να μην το βρουν οι Χριστιανοί. Έτσι και έγινε. Οι πιστοί μαθητές του Κορνήλιος και  Φοίβος θρηνούσαν στην παραλία, ώσπου έγινε το μεγάλο θαύμα. Η θάλασσα έβγαλε στην ξηρά το τίμιο λείψανο, το οποίο εκείνοι έθαψαν με τιμές. Η μνήμη του εορτάζεται στις 24 Νοεμβρίου.  Είναι ανάγκη να επισημάνουμε πως στο όνομα του αγίου Κλήμη εμφανίστηκαν τον μεσαίωνα στη Δύση ορισμένα πλαστά συγγράμματα, το λεγόμενα «Ψευδοκλημέντια». Τα είχαν χαλκεύσει οι αιρετικοί παπικοί, προκειμένου να στηρίξουν την ανιστόρητη και ψευδή θεωρία τους, περί του δήθεν «πρωτείου» του Πάπα εφ’ όλης της Εκκλησίας, ως δήθεν «διαδόχου του αποστόλου Πέτρου»! Φυσικά, τόσο για την Εκκλησία μας, όσο και για την επιστήμη, είναι δόλιες πλαστογραφίες του παπισμού, οι οποίες, παρ’ όλα αυτά έχουν δυστυχώς ακόμα ισχύ και εγκυρότητα για τους παπικούς!  http://aktines.blogspot.gr/

ΠΡΟΦΗΤΕΣ: Πιο Μάρτυρες και από Μάρτυρες – π. Ανδρέας Γκατζέλης

 

 

Προφήτης Ηλίας ο Θεσβίτης. Εικόνα από:
http://www.saint.gr/732/saint.aspx

ΠΡΟΦΗΤΕΣ: Πιο Μάρτυρες και από Μάρτυρες

π. Ανδρέας Γκατζέλης

             Οι γονείς που αγαπούν και πονάνε για τα παιδιά τους, εξαιτίας της αγάπης τους αλλά και από την εμπειρία τους, πολλές φορές αντιλαμβάνονται τους πιθανούς κινδύνους στους οποίους ενδέχεται να βρεθούν τα παιδιά εάν είναι ανυπάκουα. Ω πόσο μεγάλος είναι ο πόνος των καλών γονέων όταν βλέποντες τον κίνδυνο να πλησιάζει αντιλαμβάνονται ότι τα αγαπημένα τους παιδιά πεισματικά δεν θέλουν να κάνουν τίποτε για να γλυτώσουν!

            Από αυτό το παράδειγμα μπορούμε κάπως να αντιληφθούμε την στάση αλλά και τον πόνο και την αγωνία και την αγάπη των Αγίων και Δικαίων Προφητών. Προσεύχονταν και αγωνιούσαν για τους ανθρώπους και παράλληλα τους έβλεπαν να μην μετανοούν και να μην αλλάζουν συμπεριφορά. Ταυτόχρονα γνώριζαν με κάθε ακρίβεια την συνέπεια αυτής της σκληρόκαρδης και αχάριστης συμπεριφοράς και αισθάνονταν τον εαυτό τους σε πνιγερό αδιέξοδο.

            Όσο μεγαλύτερη η αγάπη τόσο μεγαλύτερος και ο πόνος. Έτσι και οι θεοφόροι Προφήτες αγαπούσαν με τέλειο τρόπο τα παιδιά του Θεού και γι’ αυτό ο πόνος τους ήταν απροσμέτρητα μεγάλος. Το μαρτύριο τους όμως είναι για εμάς ακατανόητο επειδή δεν έχουμε την ίδια με αυτούς αγάπη.

            Ένας σύγχρονος κήρυκας της αγάπης, ο γέροντας Παΐσιος, που μπορούσε να καταλάβει καλύτερα από όλους μας το περιεχόμενο της καρδιάς των Προφητών, τους ονομάζει «πιο Μάρτυρες και από Μάρτυρες». Διότι οι Άγιοι Μάρτυρες για ένα μικρό σχετικά χρονικό διάστημα υπέφεραν ενώ το μαρτύριο της αγάπης των Προφητών ήταν διηνεκές. Αρκετό καιρό πριν έβλεπαν που οδηγείται ο λαός εξαιτίας της απομάκρυνσής του από το θέλημα του Θεού και υπέφεραν. Στην συνέχεια γνώριζαν την απογοήτευση εξαιτίας της απόρριψης του σωστικού τους κηρύγματος. Και τέλος βίωναν την τραγική επαλήθευση των προρηθέντων λόγων.

            Ο Προφήτης είναι ένας άνθρωπος που έχει άμεση εμπειρία του Θεού. Κάποιος που δέχθηκε την αποκάλυψη της αγιότητας και των θελήσεων Του, που κρίνει το παρόν και βλέπει το μέλλον με το φως του Θεού. Τέλος είναι αυτός που στάλθηκε από τον Θεό για να υπενθυμίσει στους ανθρώπους τις απαιτήσεις Του και να τους ξαναφέρει στον δρόμο της αγάπης Του.

            Ο Προφήτης λοιπόν αποστέλλεται από τον Θεό στον κόσμο για να διδάξει την αληθινή θεογνωσία και να φανερώσει στην πληρότητά του το θέλημα του Θεού για τον άνθρωπο, αλλά και για να προ εξαγγείλει και να φανερώσει προκαταβολικά τις βουλές του Θεού για το μέλλον του ανθρώπινου γένους.

            Έτσι κατά κύριο λόγο ο Προφήτης είναι κάποιος που έχει νουν Χριστού. Γνωρίζει από πείρα το θέλημα του Θεού αλλά και τον τρόπο λειτουργίας των πνευματικών νόμων. Το κήρυγμα του επικεντρώνεται στο παρόν και προσπαθεί να ερμηνεύσει και να αποσαφηνίσει τους λόγους και τις αιτίες για τις δυσκολίες και τα βάσανα των συγχρόνων του. Ως εν παρόδω κι εκτάκτως αναφέρεται σε μελλοντικά γεγονότα καλώντας ταυτόχρονα τον λαό σε μετάνοια.

            Γι’ αυτό και το κήρυγμα των Προφητών όσο κι αν ακούγεται απειλητικό και φοβερό, παρηγορούσε τους ανθρώπους και τους ενέπνεε στον αγώνα της μετανοίας και της αλλαγής στην ζωή τους. Ακόμη και όταν αναφέρονταν σε μελλοντικές συμφορές δεν μπορούσε κανείς να διακρίνει το παραμικρό ίχνος χαιρεκακίας και αυτοδικαίωσης. Η αναφορά γινόταν με τρόπο που έδινε ελπίδα και γεννούσε την πίστη και την εμπιστοσύνη στην αγαθότητα του Θεού.

            Στις μέρες μας όμως δυστυχώς έχουν εμφανιστεί πολλοί αυτόκλητοι «χαρισματικοί προφήτες» που προαναγγέλλουν συμφορές τρομοκρατώντας τους ανθρώπους. Το κήρυγμα τους δεν εμπνέει αληθινή μετάνοια αλλά πρόσκαιρη μεταμέλεια. Δεν οδηγεί σε αγάπη για τον Θεό και τον άνθρωπο αλλά σε φόβο και μια υποδόρια ιδιοτέλεια για το πώς θα ξεφύγουμε με ελάχιστο κόπο από την καταστροφή. Δεν μεταμορφώνει ανθρώπους αλλά φανατίζει και αυτοδικαιώνει δίνοντας την ψευδαίσθηση της «γνώσης των μελλόντων» δίκην μέντιουμ αλλά σε μια εκκλησιαστικοφανή εκδοχή. Με μια λέξη το κήρυγμα τους δεν είναι από τον Θεό.

            Βασικά στοιχεία που εμπεριέχονται στο κήρυγμα των Αγίων Προφητών αλλά απουσιάζουν παντελώς από το κήρυγμα των ψευδοπροφητών και διαφόρων δήθεν χαρισματικών της εποχής μας είναι τα παρακάτω.

            Πρώτα-πρώτα η κορωνίδα των αρετών, η ΤΑΠΕΊΝΩΣΗ. Ταπείνωση που εκφράζεται με την υπακοή στην Εκκλησία και τους Επισκόπους της.

            Έπειτα η Αγάπη και ο πόνος για τον άνθρωπο που δεν εκφράζεται μόνο με όμορφα λόγια και πύρινα κηρύγματα αλλά εμπράκτως με αυτοθυσία και σταυρό. Οι Προφήτες δεν δίδασκαν αφ’ υψηλού κλεισμένοι στην ασφάλεια τις αγιότητας τους αλλά προτιμούσαν να θυσιαστούν αυτοί για να σωθεί ο λαός του Θεού. Τα λόγια τους ήταν βουτηγμένα στον πόνο της καρδιάς τους και δεν επιδίωκαν να εντυπωσιάσουν.

            Η άριστη γνώση της οδού του Κυρίου είναι ένα πολύ βασικό χαρακτηριστικό του κηρύγματος των Προφητών. Και η γνώση αυτή φανερώνεται κυρίως στην ερμηνεία σύγχρονων γεγονότων  και όχι στην προαναγγελία μελλοντικών. Γεγονότων που αφορούν στην παγκόσμια πορεία αλλά και στην προσωπική ζωή του καθενός. Γνωρίζοντας άριστα τους πνευματικούς νόμους εξηγούσαν κι ερμήνευαν στους ανθρώπους όλα τα περιστατικά της ζωής τους , ευχάριστα ή δυσάρεστα, αλλά και τις μελλοντικές συνέπειες των πράξεων τους. Με την σωστή ερμηνεία γεγονότων του παρόντος ενέπνεαν την πίστη στις μελλοντικές τους προβλέψεις.

            Όπου λοιπόν δεν συναντάμε ταπεινή υπακοή στην Εκκλησία και την Ιεραρχία της. Έμπονη και θυσιαστική αγάπη. Και φωτισμένο και παρήγορο κήρυγμα μετανοίας θα πρέπει να είμαστε πολύ επιφυλακτικοί. Να προσέχουμε κυρίως από ανθρώπους που ασταμάτητα και διαρκώς μιλάνε για το μέλλον χωρίς να δέχονται αμφισβήτηση. Αυτό είναι δείγμα αρρωστημένου εγωισμού. Να προσέχουμε από ανθρώπους που δεν ευσπλαχνίζονται και συμπάσχουν έμπρακτα στον πόνο των άλλων. Να προσέχουμε από ανθρώπους που δεν μιλούν ξεκάθαρα και φωτισμένα αλλά με υπονοούμενα και κρυψίνοια. Να προσέχουμε από ανθρώπους που δεν έχουν την ευλογία της Εκκλησίας και του Επισκόπου, διότι έτσι προστατευόμαστε από την πλάνη και τους πλανεμένους. Από την πλάνη των πλανεμένων.

Σαρακοστή των Χριστουγέννων

Με τα μάτια της ψυχής μας ας κοιτάξουμε ψηλά στον ουρανό και ας ακολουθήσουμε το αστέρι των σοφών μάγων σε ένα ΤΑΞΙΔΙ   ΠΡΟΣ   ΤΗ   ΒΗΘΛΕΕΜ Η εορτή της κατά σάρκα Γεννήσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τα Χριστούγεννα, αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες ημέρες της χριστιανοσύνης. Ανήκει σις Δεσποτικές εορτές, δηλ. αναφέρεται σε γεγονός της ζωής του Δεσπότη Χριστού. Μαζί με το Πάσχα είναι οι κορυφαίες εορτές της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Την ημέρα αυτή εορτάζουμε την ενανθρώπηση του Θεού Λόγου, την κάθοδο του δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος στον κόσμο. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να γίνει  ο άνθρωπος θεός κατά χάριν. Ο Θεός έρχεται από τον ουρανό στη γη, για να ανέβει ο άνθρωπος από τη γη στον ουρανό. Ο Χριστός ήλθε ανάμεσά μας για να σώσει το ανθρώπινο γένος, να στήσει και πάλι τις γκρεμισμένες γέφυρες επικοινωνίας με τον Θεό, να αποκαταστήσει τον άνθρωπο στην αληθινή του δόξα, να φανερώσει στους ανθρώπους το θέλημα του Θεού. Ο Χριστός ταπεινώθηκε βαθειά για να μας ανυψώσει, γενήθηκε στο χρόνο για να υπερβούμε εμείς το χρόνο, έλαβε την ανθρώπινη φύση για να τη θεώσει. Γι’ αυτό γιορτάζουμε, χαιρόμεθα και πανηγυρίζουμε.   ΤΟ ΑΓΙΟ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟΤους πρώτους αιώνες η Γέννηση και η Βάπτιση του Χριστού συνεορτάζονταν την ίδια ημέρα, και συγκεκριμένα στις 6 Ιανουαρίου, με το κοινό όνομα Επιφάνεια. Από τα μέσα του 4ου αιώνα  καθιερώθηκε ως ξεχωριστή η γιορτή των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου, και παρέμεινε στις 6 Ιανουαρίου μόνο η γιορτή της Βαπτίσεως του Κυρίου. Παράλληλα διαμορφώθηκε και το Άγιο Δωδεκαήμερο, δηλ. μια περίοδος δώδεκα ημερών (25 Δεκεμβρίου έως 6 Ιανουαρίου), από την ημέρα των Χριστουγέννων έως και την ημέρα των Θεοφανείων, που περιλαμβάνει ακόμη την εορτή της Περιτομής του Κυρίου  και τη μνήμη του Μεγάλου Βασιλείου (1η Ιανουαρίου). Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ Η μεγάλη σημασία της εορτής των Χριστουγέννων και η ευλάβεια των χριστιανών, υπό την επίδραση μάλιστα και της χρονικά παλαιότερης Μεγάλης Τεσσαρακοστής του Πάσχα, οδήγησαν στην καθιέρωση μιας προπαρασκευαστικής περιόδου, όπου οι πιστοί ετοιμάζονται πνευματικά να «οδεύσουν» μέχρι το σπήλαιο της Βηθλεέμ. Η προπαρασκευαστική αυτή περίοδος έχει διάρκεια 40 ημέρες, ονομάζεται Σαρακοστή των Χριστουγέννων και αρχίζει κάθε χρόνο στις 15 Νοεμβρίου. Οι ύμνοι στη λατρεία μας θυμίζουν  πως έχουμε εισέλθει σε αυτή την ιερή περίοδο, πως με τρόπο πνευματικό έχουμε πάρει κι εμείς το δρόμο που οδηγεί στη νοητή Βηθλεέμ, δηλ. την Εκκλησία, στην οποία ο Χριστός γεννιέται για να αναγεννήσει κάθε άνθρωπο που ειλικρινά πιστεύει σ’ Αυτόν ως προσωπικό του Σωτήρα. Απο τις 21 Νοεμβρίου (εορτή των Εισοδείων της Θεοτόκου) ψάλλουμε τις Καταβασίες των Χριστουγέννων, η α΄ Ωδή των οποίων έχει ως εξής: «Χριστός γεννάται, δοξάσατε. Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε. Χριστός επί γης, υψώθητε. Άσατε τω Κυρίω πάσα η γη και εν ευφροσύνη ανυμνήσατε λαοί ότι δεδόξασται». Από τις 26 Νοεμβρίου (που είναι η επομένη της αποδόσεως της παραπάνω θεομητορικής εορτής) ψάλλουμε το προεόρτιο Κοντάκιο «Η Παρθένος σήμερον τον προαιώνιον Λόγον εν σπηλαίω έρχεται αποτεκείν απορρήτως. Χόρευε η οικουμένη ακουτισθείσα, δόξασον μετά αγγέλων και των ποιμένων, βουληθέντα εποφθήναι παιδίον νέον, τον προ αιώνων Θεόν». Η ΝΗΣΤΕΙΑ Την περίοδο των 40 ημερών, δηλ. από τις 15 Νοεμβρίου έως και την παραμονή των Χριστουγέννων, οι χριστιανοί νηστεύουν. Τη νηστεία αυτή μερικοί ονομάζουν και «νηστεία του αγίου Φιλίππου», προφανώς επειδή αρχίζει την επομένη της μνήμης του συγκεκριμένου αγίου αποστόλου.  Όλες αυτές τις ημέρες δεν τρώμε κρέας, γαλακτερά και αυγά. Μπορούμε όμως να καταλύουμε ψάρι –εκτός φυσικά την Τετάρτη και την Παρασκευή. Η ιχθυοφαγία διαρκεί έως και την 17η Δεκεμβρίου (σύμφωνα με το επίσημο βιβλίο «ΔΙΠΤΥΧΑ» της Εκκλησίας της Ελλάδος, που  παραπέμπει και στο «Πηδάλιον» της Εκκλησίας). Ψάρι καταλύουμε και την εορτή των Εισοδείων της Θεοτόκου (21 Νοεμβρίου), ακόμη και αν η εορτή αυτή πέσει Τετάρτη ή Παρασκευή. Προσοχή: Και η παραμονή των Χριστουγέννων είναι ημέρα αυστηρής νηστείας και προετοιμασίας των χριστιανών για την ημέρα της Γεννήσεως του Κυρίου και ιδιαίτερα για τη Θεία Λειτουργία, η οποία τελείται πανηγυρικά. Συνεπώς, το βράδυ της παραμονής προσφέρεται μόνο για στιγμές πνευματικής ανάτασης και προετοιμασίας, ενόψει του μεγάλου γεγονότος της επόμενης ημέρας. ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΡΟΦΩΝ ΚΑΙ ΠΑΘΩΝ Πρέπει να έχουμε πάντα υπόψιν μας ότι για την Εκκλησία μας η αληθινή νηστεία δεν είναι μόνο η αποχή από τροφές, αλλά και η αποχή από πάθη και αμαρτίες. Λέγει χαρακτηριστικά ο Μέγας Φώτιος: «Νηστεία δεκτή από τον Θεό είναι αυτή που μαζί  με την αποχή των τροφών συνδυάζει και την αποστροφή προς τη φλυαρία, το φθόνο, το μίσος και τα άλλα αμαρτήματα. Αυτός που νηστεύει από τροφές, αλλά δεν εγκρατεύεται από τα πάθη, μοιάζει με εκείνον που έβαλε λαμπρά θεμέλια στο σπίτι, που έκτισε, αλλά αφήνει να συγκατοικούν μαζί του φίδια, σκορπιοί και κάθε φαρμακερό ερπετό».  Επιδίωξή μας λοιπόν για τούτη την περίοδο είναι και η πνευματική νηστεία, δηλ. η αποφυγή της αμαρτίας και η τήρηση του θελήματος του Θεού, η εφαρμογή της αγάπης, η συγχωρητικότητα, η ελεημοσύνη και η απόκτηση ακόμη μεγαλύτερης αρετής. Με τον τρόπο αυτό κατανοούμε καλύτερα και πραγματώνουμε το λόγο του Μεγάλου Βασιλείου «Αληθινή νηστεία είναι η αλλοτρίωση από κάθε κακό, από κάθε αμαρτία, από κάθε εμπαθή λογισμό, από κάθε βρώμικη επιθυμία». Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ Με τη νηστεία και την προετοιμασία μας για τα Χριστούγεννα συνδέεται και η μετάνοια. Η ειλικρινής εξέταση του εαυτού μας, η παραδοχή των σφαλμάτων μας και η συμμετοχή μας στο ιερό μυστήριο της Εξομολογήσεως αποτελούν απαραίτητες προϋποθέσεις για μια πραγματικά άξια συμμετοχή στη χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία. Μάλιστα, είναι καλό να φροντίσουμε ώστε να προσέλθουμε στο ιερό Μυστήριο εγκαίρως και όχι την τελευταία στιγμή. Η προπαρασκευαστική αυτή περίοδος προ των Χριστουγένννων μας παρέχει μια πολύ καλή δυνατότητα να αντιληφθούμε την αθλιότητα που κρύβουμε στα βάθη του «είναι» μας, να αποκτήσουμε φρόνημα ταπεινό και ελεγκτικό του εαυτού μας, να μεταμορφωθούμε ψυχικά, να μετανοήσουμε ειλικρινά και να τολμήσουμε τη μεγάλη συνάντηση με τον Νεογέννητο Κύριο της Βηθλεέμ. Η ΛΑΤΡΕΙΑΣε μια περίοδο πνευματικής προετοιμασίας και προσμονής, όπως οι σαράντα ημέρες πριν τα Χριστούγεννα, ουσιαστικό ρόλο διαδραματίζει η προσευχή των πιστών και η συμμετοχή μας στη λατρεία της Εκκλησίας. Τις ημέρες αυτές έχουμε πλήθος εορτών και μνήμες Αγίων, που μας φέρνουν πιο κοντά στη χάρη του Θεού, με τον Εσπερινό και τη Θεία Λειτουργία, που τελούμε. Παράλληλα, αποτελεί πλέον συνήθεια σε πολλούς Ναούς η τέλεση της Θείας Λειτουργίας καθημερινά τις ημέρες αυτές, ως μία ακόμη ευκαιρία για να μείνει ανύστακτη η διάθεσή μας για κοινωνία και ένωση με τον Θεό. Τελούμε λοιπόν το λεγόμενο «Σαρανταλείτουργο», αληθινά μια μοναδική ευκαιρία μέσα στο χρόνο, που παρασύρει κάθε πιστό σε πνευματική ανανέωση, εγρήγορση, αγιότητα. Στον Ιερό Ναό μας θα τελεσθεί κι εφέτος το  «Σαρανταλείτουργο», και είναι ωφέλιμο να συμμετέχουμε σε αυτό και να προετοιμαζόμεθα για να προσέλθουμε στη Θεία Κοινωνία. Να λοιπόν, είναι μπροστά μας ο δρόμος προς τη Βηθλεέμ. «Δεύτε ίδωμεν πιστοί, πού εγενήθη ο Χριστός», ψάλλει η Εκκλησία μας. Ας ακολουθήσουμε τις συμβουλές της μητέρας μας Εκκλησίας, ας προετοιμασθούμε κατάλληλα  όλες αυτές τις ημέρες και ας αξιωθούμε να προσκυνήσουμε «τον Παλαιό των ημερών που έγινε Βρέφος για χάρη μας, τον καθήμενο σε ουράνιο θρόνο ψηλό που τοποθετήθηκε σε φάτνη, Εκείνον που έσπασε τα δεσμά της αμαρτίας και τώρα τυλίγεται με τα σπάργανα, επειδή αυτή είναι η θέλησή Του»  (Ιερός Χρυσόστομος).

H ιστορία της νηστείας της Σαρακοστής των Χριστουγέννων............

H νηστεία των Χριστουγέννων

H δεύτερη πιο μακρά περίοδος νηστείας μετά τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι η νηστεία των Χριστουγέννων, γνωστή στη γλώσσα του ορθοδόξου λαού μας και ως σαραντα(η)μερο. Περιλαμβάνει και αυτή σαράντα ημέρες, όμως δεν έχει την αυστηρότητα της νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Αρχίζει την 15η Νοεμβρίου και λήγει την 24η Δεκεμβρίου.

Η εορτή της κατα σάρκα γεννήσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη Δεσποτική εορτή του χριστιανικού εορτολογίου. Μέχρι τα μέσα του Δ' αιώνα η Εκκλησία της Ανατολής συνεόρταζε τη γέννηση και τη βάπτιση του Χριστού υπό το όνομα τα Επιφάνεια την ίδια ήμερα, στις 6 Ιανουαρίου. Τα Χριστούγεννα ως ξεχωριστή εορτή, εορταζομένη στις 25 Δεκεμβρίου εισήχθη στην Ανατολή από τη Δύση περί τα τέλη του Δ' αιώνα.

Ό άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος, που πρώτος ομιλεί για την εορτή των Χριστουγέννων, την ονομάζει «μητρόπολιν πασών των εορτών» και μας πληροφορεί περί το 386 ότι «ούπω δέκατον έστιν έτος, εξ ου δήλη και γνώριμος ημίν αύτη η ημέρα (της εορτής) γεγένηται».

Με τη διαίρεση της άλλοτε ενιαίας εορτής και την καθιέρωση των τριών ξεχωριστών εορτών, της Γεννήσεως την 25η Δεκεμβρίου, της Περιτομής την 1η και της Βαπτίσεως την 6η Ιανουαρίου, διαμορφώθηκε και το λεγόμενο Δωδεκαήμερον, δηλαδή το εόρτιο χρονικό διάστημα από τις 25 Δεκεμβρίου ως τις 6 Ιανουαρίου. Έτσι διασώθηκε κατά κάποιο τρόπο η αρχαία ενότητα των δύο μεγάλων εορτών της Γεννήσεως και της Βαπτίσεως του Κυρίου.

Ή μεγάλη σημασία που απέκτησε με την πάροδο του χρόνου στη συνείδηση της Εκκλησίας η νέα εορτή των Χριστουγέννων και η ευλάβεια των πιστών και ιδιαίτερα των μοναχών, απετέλεσαν τις προϋποθέσεις για την καθιέρωση και της προ των Χριστουγέννων νηστείας. Σ' αυτό ασφαλώς επέδρασε και η διαμορφωμένη ήδη τεσσαρακονθήμερη νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής που προηγείτο του Πάσχα.

Όπως η εορτή έτσι και η νηστεία, ως προετοιμασία για την υποδοχή των γενεθλίων του Σωτήρος, εμφανίστηκε αρχικά στη Δύση, όπου η νηστεία αυτή ονομαζόταν Τεσσαρακοστή τον άγιου Μαρτίνου επειδή άρχιζε από την εορτή του άγιου τούτου της Δυτικής Εκκλησίας. Το ίδιο επανελήφθη και σ' εμάς, όπου πολλοί τη νηστεία των Χριστουγέννων ονομάζουν του άγιου Φιλίππου επειδή προφανώς αρχίζει την επομένη της μνήμης του Αποστόλου. Οι πρώτες ιστορικές μαρτυρίες, που έχουμε για τη νηστεία προ των Χριστουγέννων, ανάγονται για τη Δύση στον Ε' και για την Ανατολή στον ΣΤ' αιώνα. 'Από τούς ανατολικούς συγγραφείς σ' αυτήν αναφέρονται ό Αναστάσιος Σιναιτης, ό πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος ο Ομολογητής, ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, καθώς επίσης και ο πατριάρχης Αντιοχείας Θεόδωρος Βάλσαμων.

Ή νηστεία στην αρχή, καθώς φαίνεται, ήταν μικρής διάρκειας. Ό Θεόδωρος Βαλσαμων, που γράφει περί τον ΙΒ' αιώνα και κατά συνέπεια μας πληροφορεί για τα όσα ίσχυαν στην εποχή του , σαφώς την ονομάζει «επταήμερον». Όμως υπό την επίδραση της νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής επεξετάθη και αυτή σε σαράντα ήμερες, χωρίς εν τούτοις να προσλάβει την αυστηρότητα της πρώτης.

Πως θα πρέπει να την νηστεύουμε

Καθ' όλη τη διάρκεια του σαρανταημέρου δεν καταλύουμε κρέας, γαλακτερά και αυγά. Αντίθετα, επιτρέπεται να καταλύουμε ψάρι όλες τις ήμερες πλην, φυσικά, της Τετάρτης και της Παρασκευής από την αρχή μέχρι και την 17η Δεκεμβρίου. Ψάρι καταλύουμε επίσης και κατά την εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, οποιαδήποτε ημέρα κι αν πέσει.

Από την 18η μέχρι και την 24η Δεκεμβρίου, παραμονή της εορτής, επιτρέπεται η κατάλυση οίνου και ελαίου μόνο εκτός, βέβαια, των ημερών Τετάρτης και Παρασκευής που θα παρεμβληθούν και κατά τις οποίες τηρούμε ανέλαιη νηστεία. Επίσης με ξηροφαγία θα πρέπει να νηστεύουμε την πρώτη ήμερα της νηστείας, 15η Νοεμβρίου, καθώς και την παραμονή της εορτής, έκτος βέβαια κι αν πέσουν Σάββατο η Κυριακή.

ΝΗΣΤΕΙΑ: ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΠΑΣΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

«Επίσης οφείλουμε να μην τηρούμε μόνο την τάξη της νηστείας που αφορά τις τροφές, αλλά να απέχουμε και από κάθε αμαρτία, έτσι ώστε, όπως νηστεύουμε ως προς την κοιλιά, να νηστεύουμε και ως προς τη γλώσσα, αποφεύγοντας την καταλαλιά, το ψέμα, την αργολογία, τη λοιδορία, την οργή και γενικά κάθε αμαρτία που διαπράττουμε μέσω της γλώσσας.

Επίσης χρειάζεται να νηστεύουμε ως προς τα μάτια. Να μη βλέπουμε μάταια πράγματα. Να μην αποκτούμε παρρησία διά μέσου των ματιών. Να μην περιεργαζόμαστε κάποιον με αναίδεια. Ακόμη θα πρέπει να εμποδίζουμε τα χέρια και τα πόδια από κάθε πονηρό πράγμα.

Με αυτό τον τρόπο νηστεύοντας μια νηστεία ευπρόσδεκτη στον Θεό, αποφεύγοντας κάθε είδους κακία που ενεργείται διά μέσου της καθεμιάς από τις αισθήσεις μας, θα πλησιάζουμε, όπως είπαμε, την άγια ήμερα της αναστάσεως αναγεννημένοι, καθαροί και άξιοι της μεταλήψεως των άγιων μυστηρίων».

ΔΩΡΟΘΕΟΣ ΓΑΖΗΣ

Από το "Η νηστεία της Εκκλησίας", Αρχιμ. Συμεών Κούτσα Εκδ. Αποστολική Διακονία, σελ. 88-92

http://orthodox-world.pblogs.gr

«Περί τῶν κανονικῶν συνεπειῶν τῆς καύσεως νεκρῶν»

«Περί τῶν κανονικῶν συνεπειῶν τῆς καύσεως νεκρῶν» Πρωτ. 5055 Ἀριθμ. Διεκπ. 2415 Ἀθήνῃσι 29ῃ Ὀκτωβρίου 2014 ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 2 9 5 9 Πρός Τούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Εἰς τάς Ἕδρας των Ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος, μέ ἀφορμή τό νέο νομοθετικό καθεστώς γιά τήν ἀποτέφρωση νεκρῶν, σύμφωνα μέ τά ἄρθρα 48 καί 49 τοῦ Νόμου 4277/2014 «Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας – Αττικής και άλλες διατάξεις» (Φ.Ε.Κ. 156/1-8-2014, τ. Α΄), κατά τήν Συνεδρία Αὐτῆς τῆς 14ης μηνός Ὀκτωβρίου ἐ.ἔ., ἐπελήφθη καί τοῦ ζητήματος τούτου καί ἀπεφάσισε νά σᾶς ἐνημερώσει περί τῶν κανονικῶν συνεπειῶν ἀπό τήν ἀποτέφρωση τοῦ σώματος. Μέ τά ἄρθρα 48 καί 49 τοῦ Νόμου 4277/2014 ὁ νομοθέτης δέν λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν τίς θρησκευτικές πεποιθήσεις τοῦ νεκροῦ. Ἐάν ὁ θανών δέν εἶχε ἐκφρασθεῖ ἐν ζωῇ περί τῆς μετά θάνατον ἐπιθυμίας ταφῆς ἤ ἀποτεφρώσεως τοῦ σώματός του, ἡ ἀποτέφρωση δύναται νά λάβει χώρα μέ μόνη τή δήλωση τοῦ/τῆς συζύγου ἤ «συντρόφου», μετά τοῦ/τῆς ὁποίου/ας ἔχει συνάψει «σύμφωνο συμβίωσης», ἤ τή δήλωση τῶν συγγενῶν πρώτου ἤ δευτέρου βαθμοῦ. Τοῦτο, κύημα τοῦ συγχρόνου μηδενιστικοῦ τρόπου ζωῆς καί τῆς τάσεως πρός ἀποθρησκευτικοποίηση κάθε πτυχῆς καί ἐκφάνσεως τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἀποτελεῖ ἐκ προοιμίου καταστρατήγηση τῶν θρησκευτικῶν πεποιθήσεων τοῦ κεκοιμημένου μέλους τῆς Ἐκκλησίας, ἔλλειψη σεβασμοῦ καί φροντίδος πρός τό ἀνθρώπινο σῶμα. Ἡ Ἐκκλησία δέν δέχεται γιά τά μέλη Της τήν ἀποτέφρωση τοῦ σώματος, διότι τοῦτο εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Α΄ Κορ. 6, 19), στοιχεῖο τῆς ὑποστάσεως τοῦ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ πλασθέντος ἀνθρώπου (Γεν. 1, 24), καί περιβάλλει αὐτό μέ σεβασμό καί τιμή ὡς ἔκφραση ἀγάπης πρός τό κεκοιμημένο μέλος Της καί ὡς ἐκδήλωση πίστεως στήν κοινή πάντων ἀνάσταση. Κατόπιν τούτου, ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος ἀπεφάσισε νά ἐνημερώσει, στό πλαίσιο τῆς ἀγρύπνου ποιμαντικῆς φροντίδος Της, τό εὐσεβές Αὐτῆς πλήρωμα, κληρικούς καί λαϊκούς, γιά τίς ἀκόλουθες κανονικές συνέπειες τῆς ἀποτεφρώσεως τοῦ σώματος: -Ἡ ἀποτέφρωση τοῦ σώματος δέν εἶναι σύμφωνη πρός τήν πράξη καί παράδοση τῆς Ἐκκλησίας γιά θεολογικούς, κανονικούς καί ἀνθρωπολογικούς λόγους. -Πρός ἀποφυγήν οἱασδήποτε θεολογικῆς, κανονικῆς καί ἀνθρωπολογικῆς ἐκτροπῆς, ἀπαραίτητος εἶναι ὁ σεβασμός τῶν θρησκευτικῶν πεποιθήσεων καί ἡ διακρίβωση τῆς οἰκείας βουλήσεως τοῦ κεκοιμημένου καί ὄχι ἡ βούληση ἤ ἡ δήλωση τῶν οἰκείων του. -Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀποδεδειγμένως οἰκειοθελῶς ἐδήλωσε τήν ἐπιθυμία περί καύσεως τοῦ σώματός του, δηλώνει τήν αὐτονόμησή του καί ὡς ἐκ τούτου δέν τελεῖται Νεκρώσιμος Ἀκολουθία καί Ἱερό Μνημόσυνο ὑπέρ αὐτοῦ. Παρά ταῦτα, ἐπαφίεται στήν ποιμαντική σύνεση καί τήν διακριτική εὐχέρεια τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου ἡ τέλεση ἁπλῶς Τρισαγίου. Ἐπί δέ τούτοις, κατασπαζόμενοι τήν ὑμετέραν Σεβασμιότητα ἐν Κυρίῳ, διατελοῦμεν μετ' ἀγάπης. † Ὁ Ἀθηνῶν Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος † Ὁ Σταγῶν καί Μετεώρων Σεραφείμ † Ὁ Περιστερίου Χρυσόστομος † Ὁ Κεφαλληνίας Σπυρίδων † Ὁ Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας Ἀμβρόσιος † Ὁ Τρίκκης καί Σταγῶν Ἀλέξιος † Ὁ Καρπενησίου Νικόλαος † Ὁ Λήμνου καί Ἁγίου Εὐστρατίου Ἱερόθεος † Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως καί Πολυκάστρου Δημήτριος † Ὁ Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας Παντελεήμων † Ὁ Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καί Σουφλίου Δαμασκηνός † Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης Ἀνδρέας † Ὁ Ξάνθης καί Περιθεωρίου Παντελεήμων Ὁ Ἀρχιγραμματεύς † Ὁ Μεθώνης Κλήμης

Απροκάλυπη προώθηση του Μυστικισμού της Καμπαλά από διάσημη τραγουδίστρια της Pop

 

Στέφανος Χατζησταματίου

Η Madonna και το Λιοντάρι (Ha’ Ari)

          To 2005 κυκλοφόρησε το δέκατο άλμπουμ της διάσημης τραγουδίστριας της ποπ, Madonna. Το δέκατο τραγούδι του άλμπουμ τιτλοφορείται “Isaac” και θα μας απασχολήσει στο παρόν άρθρο.

        Φημολογείται ότι το τραγούδι είναι αφιερωμένο στον Isaac ben Shalom Luria Ashkenaz (1534-1572), γνωστό και ως Ha’ Ari, έναν Εβραίο ραββίνο και μυστικιστή του 16ου αι. πατέρα της σύγχρονης Καμπάλα. Ο Luria υπήρξε σημαντικός ραβίνος των Εβραίων, μετά την εξορία τους από την Ισπανία. Η προσφορά του στην ανάπτυξη της σύγχρονης Καμπάλα έγκειται σε δύο κύρια σημεία, πρώτον την μορφοποίησή της και δεύτερον στην εκλαΐκευση της. Η διάδοση της Καμπάλα στο ευρύτερο κοινό, πέραν των κύκλων των λίγων μυημένων ήταν δικό του ξεκίνημα.

        Το τραγούδι της Madonna ξεκινά με τους εξής στίχους:

Im nin'alu daltei n'divim - daltei marom lo nin'alu

που σημαίνουν:

Αν οι πόρτες των πλουσίων είναι κλειστές, οι πόρτες του ουρανού δεν θα κλείσουν ποτέ.

Σε ελεύθερη μετάφραση οι στίχοι αναφέρονται στην ασπλαχνία του κόσμου σε σύγκριση με το έλεος του Θεού.

        Η στίχοι προέρχονται από ένα ποίημα ενός μεγάλου Εβραίου ποιητή του 17ου αι., του Shalom Shabbazi(1619-1720). Έχουν μελοποιηθεί πολλές φορές και το τραγούδι “Im nin’ alu” είχε γίνει μεγάλη επιτυχία το 1985 από την Εβραία τραγουδίστρια Ofra Haza. Στην έκδοση της Madonna τους τραγουδάει ο Ραβίνος του Καμπαλιστικού Κέντρου του Λονδίνου, Yitzhak Sinwani, ο οποίος παίζει και το σοφάρ, παραδοσιακό πνευστό όργανο που χρησιμοποιείται στις εβραϊκές εορτές Rosh Hashanah και Yom Kippur.

        Στην συνέχεια η Madonna τραγουδά:

Staring up into the heavens
In this hell that binds your hands
Will you sacrifice your comfort
Make your way in a foreign land

Wrestle with your darkness
Angels call your name
Can you hear what they are saying
Will you ever be the same

Την ίδια στιγμή επάνω στην σκηνή υπάρχει ένα τεράστιο κλουβί και μέσα του μια γυναίκα ντυμένη με ένα ένδυμα που θυμίζει την ισλαμική μπούργκα. Στην εξέλιξη του τραγουδιού η γυναίκα αυτή αποβάλει το ένδυμα σε έναν μυστικιστικό συμβολισμό απελευθέρωσης και με χορευτικές κινήσεις που θυμίζουν το πέταγμα πουλιού έρχεται στο προσκήνιο. Είναι αλήθεια ότι για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με την διδασκαλία της Καμπάλα, το αποκρυφιστικό νόημα του τραγουδιού μεταδίδεται καλύτερα από την χορεύτρια. 

        Όλο το τραγούδι βρίθει από καμπαλιστικές πεποιθήσεις. Το σοφάρ ως όργανο χρησιμοποιείται για να σημάνει σημαντικά γεγονότα, εν προκειμένω τον διαφωτισμό που θα ακολουθήσει από την Madonna. Κατά την καμπαλιστική διαδασκαλία, όταν κάποιος μελετά την αστρολογία (και στο τραγούδι στους στίχους Staring up into the heavens) μπορεί να «απελευθερωθεί» από τις θρησκευτικές δεισιδαιμονίες (In this hell that binds your hands) και να γίνει ο ίδιος αγγελιοφόρος του μηνύματος.

        Εν προκειμένω η Madonna είναι αυτή που ανοίγει το κλουβί και απελευθερώνει την χορεύτρια. Αν και η χρήση της μπούργκα δείχνει να αναφέρεται στον ισλαμικό φονταμενταλισμό και στον τρόπο που αντιμετωπίζει την γυναίκα, το μήνυμα είναι γενικευμένο και αναφέρεται σε όλους τους θρησκευτικούς νόμους που κατά τους μυστικιστές περιορίζουν την ανθρώπινη ελευθερία.

        Η Madonna καλεί τους ακροατές της ν’ απαλλαγούν από τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις (Wrestle with your darkness), την στιγμή που η ίδια τους φέρνει το μήνυμα της Καββάλα (angels call your name), να υπακούσουν (can you hear what they are saying) και να εναρμονίσουν την ζωή τους με αυτή την διδασκαλία (will you ever be the same).

        Στο σημείο αυτό θα διακόψουμε την ερμηνεία του νοήματος του τραγουδιού και θα αναφερθούμε στην συζήτηση που αυτό προκάλεσε. Εβραίοι Ραββίνοι έψεξαν τη Madonna, διότι σύμφωνα με τους κανονισμούς τους το όνομα του Isaac Luria απαγορεύεται να χρησιμοποιείται για κέρδος. Η ίδια απάντησε ότι δεν αναφέρεται στον Luria αλλά στον Καμπαλιστή ραββίνο Isaac Sinwani που εμφανίζεται και τραγουδά. Η δικαιολογία είναι γελεία, διότι τα τραγούδια δεν τιτλοφορούνται από το όνομα του τραγουδιστή. Θα δείξουμε ότι πράγματι αφορά τον Luria.

        Στους παρακάτω στίχους η Madonna τραγουδά:

You will find the gate that's open
Even though your spirit's broken

δηλ. όποιες κι αν ήταν οι προηγούμενες θρησκευτικές σου πεποιθήσεις (even though your spirit is broken, κατά απόλυτη αρνητική έννοια, όλες οι θρησκείες κάνουν κακό στο πνεύμα του ανθρώπου) – η ίδια ήταν πριν Ρωμαιοκαθολική -, εσύ μπορείς να γίνεις δέκτης και οπαδός του μηνύματος της Καμπάλα (you will find the gate that ‘s open). Το άνοιγμα, όμως, αυτό για την διάδοση της Καμπάλα στις μάζες, έξω από τους καμπαλιστικούς κύκλους, το έκανε ο Isaac Luria, όπως είπαμε παραπάνω. Αυτή ήταν η διδασκαλία του. Άρα σαφώς το τραγούδι είναι αφιερωμένο σ’ αυτόν.

        Το ότι ο μυστικισμός και η Καμπάλα εμπνέουν το έργο της Madonna είναι γνωστό ήδη από το 2005. Τότε είχε κυκλοφορήσει μια σειρά παιδικών βιβλίων γραμμένα από την ίδια, εμπνευσμένα από αυτές τις πεποιθήσεις. Επίσης είναι γνωστό ότι πάντοτε μετέφερε τα πιστεύω της στο τραγούδι, όπως την εποχή που ήταν Ρωμαιοκαθολική στα “Like a Virgin” & “Like a Prayer”, και τώρα που ακολουθεί την Καμπάλα στο “Die Another Day” και το υπό εξέταση  “Isaac”.

        Από την άλλη, ο ερωτισμός που δείχνει να κυριαρχεί στις παραστάσεις της είναι μόνο επιφανειακός. Κάτω από την επιφάνεια κρύβεται το βαθύτερο νόημα των παραστάσεων, το οποίο είναι καθαρά εμπνευσμένο από τον μυστικισμό. Το γεγονός της χρήσης μεταμοντέρνων τεχνοτροπιών από τους συγγραφείς και σκηνοθέτες των video και των συναυλιών της, καθώς και η ευφυΐα της ίδιας ώστε να προκαλεί συζητήσεις και διαμάχες αλλά και να συγκαλύπτει με συμβολισμούς όσα θέλει να βγάλει προς τα έξω, μπερδεύουν κριτικούς και κοινό. Ο ακροατής  πρέπει να είναι καλά ενημερωμένος πάνω σε θέματα τέχνης, ιστορίας, θρησκειολογίας και ποπ κουλτούρας για να μπορέσει να συλλάβει το βαθύτερο νόημα των παραστάσεών της, επειδή αυτό κρύβεται κάτω από τα επίπεδα του ερωτισμού της τεχνοτροπίας αλλά και της πνευματικότητας. Ας μην ξεχνάμε ότι παραμένει η βασίλισσα της ποπ επί εικοσιπενταετία.

Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, Η Ριζάρειος Σχολή τυγχάνει αγνώριστος και αξιοθρήνητος

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΕΒ.ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΥΘΗΡΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟΝ ΤΟΥ Δ.Σ. ΤΗΣ ΡΙΖΑΡΕΙΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ

Ἐν Κυθήροις τῇ 4ῃ Νοεμβρίου 2014

Ἀριθ. Πρωτ. : 854
Ἀξιότιμον Κύριον
Νικόλαον Χούλην
Πρόεδροντοῦ Δ.Σ. τῆς Ριζαρείου Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς
εἰς Ἀθήνας

Ἀξιότιμε κ.Πρόεδρε,

Σᾶς εὐχαριστῶ πολύ διά τήν ὑπ' ἀριθ. 1068/374/29-9-2014 πρόσκλησιν νά συμμετάσχω εἰς τήν πανηγυρικήν Θείαν Λειτουργίαν εἰς τόν ἐν Χαλανδρίῳ Ἱερόν Ναόν τῆς Ριζαρείου Ἐκκλ. Σχολῆς, εἰς τήν ὁποίαν θά προστῇ ὁ Μακ. Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας κ. Θεόδωρος Β' (9-11-2014).

Πολύ θά τό ἤθελα αὐτό ὑπό ὁμαλάς καί εὐλογημένας διά τήν Σχολήν μας συνθήκας, ἀλλά, δυστυχῶς, ἐμποδίζομαι συνειδησιακῶς νά προσέλθω εἰς τόν ἑορτασμόν αὐτόν. Ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μου ἐξέρχεται ὁ ἔμπονος στεναγμός καί ἠχηρά κραυγή πικρᾶς ὀδύνης˙ «Πῶς ᾂσωμεν τήν ᾠδήν Κυρίου ἐπί γῆς ἀλλοτρίας;»(Ψαλμ. 136,4).

Ἀληθῶς, κ.Πρόεδρε, ἀδυνατῶ νά ἀτενίσω ἀδεῶς τήν ἁγίαν εἰκόνα τοῦ ἑορταζομένου κατ' αὐτήν τήν ἡμέραν Ἁγιωτάτου Πατρός ἡμῶν Νεκταρίου Ἐπισκόπου Πενταπόλεως, ἁγίου Σχολάρχου διατελέσαντος τῆς Σχολῆς μας καί καταλιπόντος ἀγαθωτάτην μνήμην καί ἁγίαν ἐποχήν Σχολαρχίας. Τί θά ἔλεγε σήμερα ὁ «ἐν ἐσχάτοις καιροῖς ἐξανατείλας ὡς ἀστήρ οὐρανόφωτος» Ἅγιος Νεκτάριος πρό τῆς δεινῆς καταπτώσεως καί τῆς ἀλλοτριώσεως τῆς πεφιλημένης Σχολῆς μας;

Ὄντως μοῦ εἶναι δυσχερέστατον νά προσβλέψω εἰς τήν προτομήν τοῦ μακαρίου καί ἀοιδίμου κτήτορος τῆς Ρ.Ε.Σ. Γεωργίου Ριζάρη καί τήν ῥῆσιν του, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ καί τήν προμετωπίδα τῆς Σχολῆς˙«παρακαλῶ  νά εἰσέρχωνται εἰς τήν Σχολήν ταύτην ὅσοι θά ἐνδυθῶσιν Ἱερωσύνης ἔνδυμα». Ἡ τιμία καί ἱερά Ριζάρειος Διαθήκη ἠγνοήθη καί περιεφρονήθη βαναύσως, παρεποιήθη δέ καί μετεβλήθη παρανόμως καί προκλητικῶς.

Πρός τί νά πανηγυρίσωμεν καί νά συνεορτάσωμεν οἱ Ριζαρεῖται Ἀρχιερεῖς μέ προεξάρχοντα τόν Μακ. Πατριάρχην; Ἡ φιλτάτη Σχολή μας τυγχάνει ἀγνώριστος καί ἀξιοθρήνητος. Μόνον τόν ψαλμικόν στίχον«ἐπί τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος ἐκεῖ ἐκαθίσαμεν καί ἐκλαύσαμεν ἐν τῷ μνησθῆναι ἡμᾶς τῆς Σιών» (Ψαλμ. 136,1) θά ἦτο συγκεχωρημένον νά εἴπωμεν εἰς τήν περίστασιν αὐτήν.

Γνωρίζω ὅτι σᾶς λυπῶ, ἀλλά νά ἔχετε ὑπ' ὄψιν σας ὅτι ἐξερχόμενοι ἐκ τοῦ παρόντος βίου θά θρηνήσητε ἀνόνητα ὑμεῖς καί οἱ συμπράξαντες εἰς τό ἀνοσιούργημα τοῦτο, ἐάν μή ἐγκαίρως μετανοήσητε καί ἐπανορθώσητε.
Εὐχέτης σας πρός Κύριον

Ὁ Μητροπολίτης

† Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ

Η «Χριστιανική Επιστήμη» (Christian Science) και η αμφισβήτησις των ανθρωπολογικών διηγήσεων της Γενέσεως

 

Η «Χριστιανική Επιστήμη» (Christian Science) και η αμφισβήτησις των ανθρωπολογικών διηγήσεων της Γενέσεως

Του πρωτ. π. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Επικ. Καθ. Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Η «Χριστιανική Επιστήμη» (Christian Science) είναι γνωστή  αιρετική και παραχριστιανική κίνηση, που ιδρύθηκε από την Mary Baker Eddy (1821-1910), έχει διεθνή παρουσία, χωρίς φυσικά να απουσιάζει και από την Ελλάδα. Μεταξύ των άκρως αντιχριστιανικών και αιρετικών δοξασιών που πιστεύει και διαδίδει συμπεριλαμβάνονται και οι κακόδοξες και παράδοξες θέσεις της για τις ανθρωπολογικές διηγήσεις (Κεφ. 1-3) του βιβλίου της Γενέσεως.

Ι) Για την «Χριστιανική Επιστήμη» η χριστιανική θέση ότι ο άνθρωπος  αποτελείται από ψυχή και σώμα, συγκροτείται από πνευματικό και υλικό στοιχείο είναι μία πλάνη, ένα λάθος που πρέπει, κατά τους ισχυρισμούς της, να καταστραφεί με την αλήθεια, που ταυτίζεται με τις δοξασίες της αίρεσης. Δεν υπάρχει κανένα υλικό στοιχείο. Για την αίρεση η θέση, ότι υπάρχει υλικό στοιχείο μαζί με το πνευματικό στον άνθρωπο είναι το μεγάλο λάθος των θνητών.

ΙΙ) Το «κατ’ εικόνα», για την αίρεση, είναι απόδειξη για την ανυπαρξία οποιουδήποτε υλικού στοιχείου στον άνθρωπο. Η βιβλική διήγηση για την πτώση του ανθρώπου, σύμφωνα με την «Χριστιανική Επιστήμη», είναι μύθος. Είναι ιστορικό λάθος. Δεν είναι πραγματικό γεγονός. Δεν συνέβη ποτέ. Οι προπάτορες ποτέ δεν υπήρξαν ως ιστορικά πρόσωπα. Οι βιβλικές ανθρωπολογικές διηγήσεις πρέπει να εκλαμβάνονται μόνο αλληγορικά.

ΙV) Πραγματικό και αληθινό είναι για την αίρεση το αναμαρτησία του ανθρώπου. Η βιβλική διήγηση για την πτώση είναι μόνο μια αλληγορία, που προσδιορίζει το αναληθές. Κατ’ επέκταση, για την «Χριστιανική Επιστήμη», δεν υπάρχει η αμαρτία ούτε ως θεολογικό δεδομένο. Ο άνθρωπος είναι ανίκανος για το κακό και για την αμαρτία.

V) Η αντίληψη ότι αμαρτάνουν οι άνθρωποι είναι μια ψευδαίσθηση. Ο άνθρωπος που νομίζει ότι είναι αμαρτωλός είναι απλώς θύμα ψευδαίσθησης. Για την αίρεση ο άνθρωπος δεν μπορεί να θεωρηθεί χωρισμένος από την αγιότητα.

Οι θέσεις της «Χριστιανικής Επιστήμης» και στο κεφάλαιο της ανθρωπολογίας βρίσκονται σε κάθετη αντίθεση, όχι μόνο με την πραγματικότητα και την Αγία Γραφή, αλλά και με το σύνολο του χριστιανικού κόσμου. Και στην αίρεση αυτή διαπιστώνουμε τη χρήση χριστιανικής ορολογίας, που όμως είναι σε απόλυτη αναντιστοιχία ως προς την νοηματοδότησή της με την παραδοσιακή χριστιανική και εκκλησιαστική θεώρηση των όρων αλλά και με αυτή την κοινή λογική.

Ύστερα από τις παραπάνω επισημάνσεις ποιος θα διαφωνήσει με την αυστηρή αξιολογική κρίση, που είχε διατυπώσει, παλαιότερα, ο λουθηρανός θεολόγος P. Scheurlen, υποστηρίζοντας, ότι η «Χριστιανική Επιστήμη»: «δεν είναι καμμία επιστήμη, αλλά είναι μία γελοιογραφία του Χριστιανισμού». (Βλ. P. Scheurlen, Die Sekten der Gegenwart, [3η έκδ], 1923, σ. 118). Νομίζουμε κανείς.

Ορθόδοξος Τύπος, Αριθμός Φύλλου 2044, 7 Νοεμβρίου 2014

Το συγγραφικό έργο του Αγίου Νεκταρίου

Στην λίστα που ακολουθεί μπορείτε να βρείτε τα συγγράμματα του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, με αύξοντα αριθμό, τίτλο, τόπο έκδοσης και χρονολογία έκδοσης. 1.Λόγοι εκκλησιαστικοί, Αθήνα, 1884. 2.Δέκα λόγους εκκλησιαστικούς δια την Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, Αλεξάνδρεια, 1885. 3.Περί των Ιερών Συνόδων και περί των δύο πρώτων Οικουμενικών Συνόδων, Αλεξάνδρεια, 1888. 4.Λόγος εκφωνηθέντας εν τω Αχιλλοπουλείω Παρθεναγωγείο κατά την Εορτήν των Τριών Ιεραρχών, Αλεξάνδρεια, 1889. 5.Σχεδίασμα περί ανεξιθρησκείας, Αλεξάνδρεια, 1890 (έργο του Ευγενίου Βουλγάρεως με σημειώσεις του Αγίου στο τέλος). 6.Αι Οικουμενικαί Σύνοδοι της του Χριστού Εκκλησίας, Αθήνα, 1892. 7.Τα παρ' ημίν τελούμενα Ιερά Μνημόσυνα, Αθήνα, 1892. 8.Περί της εν τω κόσμω Αποκαλύψεως του Θεού, Αθήνα, 1892. 9.Υποτύπωσις περί ανθρώπου, Αθήνα, 1893. 10.Φυσική Θεολογία, Αλεξάνδρεια, 1893 (έργο του Νεοφύτου Βάμβα). 11.Χριστιανική Ηθική, Αλεξάνδρεια, 1893 (έργο του Νεοφύτου Βάμβα). 12.Περί των αποτελεσμάτων αληθούς και ψευδούς μορφώσεως, Αθήνα, 1894. 13.Περί επιμελείας ψυχής, Αθήνα, 1894. 14.Ιερών και Φιλοσοφικών Λογίων Θησαύρισμα (Τόμος Α), Αθήνα, 1895. 15.Περί των αιτίων του Σχίσματος, Αθήνα, 1895 (στο περιοδικό «Ιερός Σύνδεσμος»). 16.Ποιμαντικές Ομιλίες, Αθήνα, 1895 (στο περιοδικό «Ιερός Σύνδεσμος»). 17.Ιερών και Φιλοσοφικών Λογίων Θησαύρισμα (Τόμος Β), Αθήνα, 1896. 18.Επικαί και ελεγειακαί γνώμαι μικρών Ελλήνων ποιητών, Αθήνα, 1896. 19.Μάθημα Χριστιανικής Ηθικής, Αθήνα, 1897. 20.Μάθημα Ποιμαντικής, Αθήνα, 1898. 21.Ορθόδοξον Ιεράν Κατήχησιν, Αθήνα, 1899. 22.Χριστολογία, Αθήνα, 1900. 23.Μελέτην περί της αθανασίας της ψυχής και περί των Ιερών Μνημοσυνών, Αθήνα, 1901. 24.Περί της Μητρός του Κυρίου, Αθήνα, 1902 (στο περιοδικό «Αναμόρφωσις»). 25.Περί των αγίων του Θεού, Αθήνα, 1902 (στο περιοδικό «Αναμόρφωσις»). 26.Περί των αγίων εικόνων, Αθήνα, 1902 (στο περιοδικό «Αναμόρφωσις»). 27.Περί της Ιεράς Παραδόσεως, Αθήνα, 1902 (στο περιοδικό «Αναμόρφωσις»). 28.Περί Εκκλησίας, Αθήνα, 1902 (στο περιοδικό «Αναμόρφωσις»). 29.Ευαγγελική Ιστορία δι' αρμονίας των Ιερών Ευαγγελιστών, Αθήνα, 1903. 30.Κατανυκτικόν Προσευχητάριον, Αθήνα, 1904. 31.Γνώθι σαυτόν, ήτοι μελέται θρησκευτικαί και ηθικαί, Αθήνα, 1904. 32.Μελέτην περί της Μητρός του Κυρίου, της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας, Αθήνα, 1904. 33.Μελέτην περί Μετανοίας και εξομολογήσεως, Αθήνα, 1904. 34.Μελέτην περί του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, Αθήνα, 1904. 35.Μελέτην περί των αγίων του Θεού, Αθήνα, 1904. 36.Θεοτοκάριον μικρόν, Αθήνα, 1905. 37.Πανδέκτης των Θεοπνεύστων Αγίων Γραφών, Αθήνα, 1906. 38.Περί όρκου, Αθήνα, 1906 (στο περιοδικό «Ιερός Σύνδεσμος»). 39.Ιερατικόν Εγκόλπιον, Αθήνα, 1907. 40.Θεοτοκάριον, Αθήνα, 1907. 41.Ψαλτήριον του προφητάνακτος Δαυίδ, εντεταμένον εις μέτρα κατά την τονικήν βάσιν μετά ερμηνευτικών σημειώσεων, Αθήνα, 1908. 42.Τριαδικόν, ήτοι Ωδαί και Ύμνοι προς τον εν Τριάδι Θεόν, Αίγινα, 1909. 43.Κεκραγάριον, Αίγινα, 1910. 44.Μελέτη ιστορική περί των αιτίων του Σχίσματος, της διαιωνίσεως αυτού και περί του δυνατού ή του αδυνάτου της ενώσεως των δύο Εκκλησιών, της Ανατολικής και Δυτικής (Τόμος Α), Αίγινα, 1911. 45.Μελέτη ιστορική περί των αιτίων του Σχίσματος, της διαιωνίσεως αυτού και περί του δυνατού ή του αδυνάτου της ενώσεως των δύο Εκκλησιών, της Ανατολικής και Δυτικής (Τόμος Β), Αίγινα, 1912. 46.Περί της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, Αίγινα, 1913. 47.Περί της Ιεράς Παραδόσεως, Αίγινα, 1913. 48.Ιστορικήν μελέτην περί του Τιμίου Σταυρού, Αίγινα, 1914. 49.Προσευχητάριον κατανυκτικόν, Αίγινα, 1914. 50.Μελέτας περί των Θείων Μυστηρίων, Αίγινα, 1915. 51.Περί Εκκλησίας, 1920 (εκδόθηκε από την Ριζάρειο). 52.Χριστιανικήν Ηθικής της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, 1955 (εκδόθηκε από τον Αρχιμανδρίτη Τίτο Ματθαιάκη). 53.Περί Μεσαίωνος και του Βυζαντινού Ελληνισμού (Εκδόσεις Πελασγός, 1994). Ακολουθεί λίστα με συγγράμματα του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, για τα οποία αν και γνωρίζουμε την ύπαρξη τους, δεν γνωρίζουμε αν εκδόθηκαν ποτέ. 1.Μελέτη περί των αγίων λειψάνων. 2.Περί κήρου μελίσσης και ελαίου ως προσφοράς και περί θυμιάματος. 3.Περί της αφιερώσεως των Θεώ οσίων παρθένων και περί μονών και μοναχικού βίου. 4.Εορτολόγια της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας (2 τόμοι). 5.Νέον Τριαδικόν. 6.Περί Ελληνισμού. 7.Νέον Πασχάλιον αιώνιον. 8.Ερμηνεία των Πράξεων των Αποστόλων. 9.Περί της εν πνεύματι και αλήθεια λατρείας. 10.Ιερά Λειτουργική. 11.Κεφάλαια πέντε περί των λειτουργικών βιβλίων. 12.Η Θεία Λειτουργία του Αγίου και ενδόξου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Μάρκου. 13.Ιστορίας Εκκλησιαστικής μυστική θεωρία. 14.Εγκυκλοπαιδεία της φιλοσοφίας. 15.Χρηστομάθεια.

Μεσογαίας Νικόλαος: “Παράδεισος είναι η αίσθηση της παρουσίας του Θεού, ενώ Κόλαση η βίωση της απουσίας Του”

          

Μέσα σε κλίμα αγιορείτικης κατάνυξης, τελέσθηκε ο Μεθέορτος Εσπερινός και η Παράκληση της Αναλήψεως του Κυρίου Υμών Ιησού Χριστού, στο Μετόχι της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Όρους στο Βύρωνα.
Στον Εσπερινό και την Παράκληση χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος, ο οποίος για 14 χρόνια διακόνησε ως ιερομόναχος στο Σιμωνοπετρίτικο Μετόχι. Τον πλαισίωσαν πατέρες της Μονής αλλά και ιερείς της Μητροπόλεως Μεσογαίας. Συμπροσευχήθηκε επίσης και ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας, Αρχιμ. Γέροντας Ελισαίος.
Η συμμετοχή του κόσμου ήταν και φέτος μεγάλη, ενώ χαρακτηριστική ήταν η παρουσία πολλών νέων κάθε ηλικίας.
Στη σύντομη προσλαλιά του ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στη σημασία της εορτής της Αναλήψεως. “Η Ανάληψη είναι μια εορτή επαγγελιών. Η πρώτη επαγγελία αναφέρεται στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, όταν ο Χριστός λέει στους Μαθητές πως ενώ χωρίζομαι και φεύγω από εσάς, δεν μένω σε απόσταση αλλά θα είμαι κοντά σας και κανείς δεν μπορεί να είναι εναντίον σας. Είναι η παρουσία του Χριστού στη ζωή μας. Η δεύτερη επαγγελία αναφέρεται στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο όπου ο Χριστός υπόσχεται στους Μαθητές πως δε θα τους αφήσει ορφανούς αλλά θα αποστείλει το Πνεύμα το Άγιο και τους προτρέπει να παραμείνουν στην Ιερουσαλήμ όπου θα λάβουν “δύναμιν εξ’ ύψους”. Η τελευταία επαγγελία αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων όπου κατά την στιγμή της Ανάληψης εμφανίζονται δύο Άγγελοι και πληροφορούν τους Αποστόλους ότι Αυτός ο Χριστός που αναλαμβάνεται, πάλι θα επιστρέψει, κάνοντας αναφορά στη Δευτέρα Παρουσία. Συνεπώς, ο Χριστός ακόμα και όταν φεύγει μένει, έπειτα δεν μας αφήνει ορφανούς αλλά στέλνει το Άγιον Πνεύμα και τέλος θα επανέλθει εν Δόξη. Επισφράγισμα των τριών υποσχέσεων αυτών είναι η ευλογία του, καθώς αποχωρίστηκε από τους Μαθητές εν μέσω ευλογίας, γεγονός που πιστοποιούσε την εγκυρότητα των επαγγελιών Του. Αυτή η χαρά της Εκκλησίας, είναι η αίσθηση ότι δεν είμαστε μόνοι μας. Παράδεισος είναι η αίσθηση της παρουσίας του Θεού, ενώ Κόλαση η βίωση της απουσίας Του. Εύχομαι, φεύγοντας από εδώ, να έχουμε κι εμείς αυτό το αίσθημα της παρουσίας του Θεού στη ζωή μας”.














Tου Σπύρου Παπαγεωργίου