Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός (11)ΣΑΚΚΕΤΟΣ

 

 

Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός (11)

Διαβάστε το πρώτο μέρος του κεφαλαίου: «Η Προσδοκία του Αναμενόμενου Μεσσία», του βιβλίου μας: «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός», με πλήθος ιστορικών και αρχαιολογικών στοιχείων για τις προρρήσεις των αρχαίων Ελλήνων, όσον αφορά στην Έλευση του Θεανθρώπου πάνω στη γη!..

Η ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟΥ ΜΕΣΣΙΑ!..

Προρρήσεις Αρχαίων Ελλήνων και Βιβλικών Προφητών.

«…τον λοιπόν βίον καθεύδοντες διατελοίτε αν ει
μη τινα άλλον ο θεός υμίν επιπέμψειν
κηδόμενος υμών».
(Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτους )

ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΘΕΩΝ

Προρρήσεις μιας παγκοσμίου προσδοκίας Θεανθρώπου Λυτρωτού

Χωρίς αμφιβολίαν, η παγκόσμιος προσδοκία ενανθρωπήσεως του Αναζητούμενου και Νοσταλγουμένου Ενός Υψίστου, του μόνο όντως Θεού, ως η μόνη εναπομένουσα λύσις της ανθρωπότητας, ήταν κάτι το οποίο απασχολούσε όλα τα υπερνέφελα και υψιπετή πνεύματα της αρχαίας ελληνικής διανοήσεως.
Από την εποχή της Μινωϊκής Θρησκείας και των Ομηρικών Επών μέχρι και των χρόνων της Καινής Διαθήκης, μεμαρτυρημένη είναι η πίστις των Αρχαίων Ελλήνων εις εμφανίσεις των θεών (θεοφάνια) είτε ως φανταστικών είτε ως πραγματικών ανθρώπων.
Ως παράδειγμα να αναφέρουμε τους κατοίκους της Ν. Ιταλίας, την «Μεγάλην Ελλάδα» όπου εθεώρησαν τον Πυθαγόραν ως θεόν, δεδομένου ότι άλλοι των εθεωρούσαν ως τον Πύθιον Απόλλωνα, «άλλοι δ’ άλλον των Ολυμπίων θεών φημίζοντες…»,1 όπως γράφει ο Ιάμβλιχος εις το έργο: «Περί του πυθαγορείου βίου» (6, 30).
Ακόμη και αυτός ο Πυθαγόρας «ως αν όντως ο θεός αυτός ων» είπε «προς ΄Αβαριν τον Σκύθην εξ Υπερβορείων, ότι επί θεραπεία και ευεργεσία των ανθρώπων ήκοι, και δια τούτο ανθρωπόμορφος, ίνα μη ξενιζόμενοι προς το υπερέχον ταράσσωνται και την παρ’ αυτώ μάθησιν αποφεύγωσιν» 2. Εις τον Κρότωνα δε ο Πυθαγόρας «δεχθείς τους εκ Σηβάριδος πρεσβευτάς ωμίλησε κατά τοιούτον τρόπον, όθεν δη και παρά τισιν Απόλλωνα νομισθήναι αυτόν». 3
Ο Ευριπίδης εις το έργο: «Βάκχαι», 4 «βάζει στο στόμα» του θεού Διονύσου τα εξής προφητικά λόγια:
«μορφήν δ’ αμείψας εκ θεού βροτησίαν πάρειμι» 5
Και πιο κάτω:
«… είδος θνητόν αλλάξας έχω μορφήν τ’ εμήν μετέβαλον εις ανδρός φύσιν».
Ακόμη και αυτός ο Ψ΄ Καλλισθένης ( ο οποίος δεν χαίρει και τόσο μεγάλης εκτιμήσεως από ορισμένους σύγχρονους Έλληνες) αναφέρει ότι και ο Μέγας Αλέξανδρος παρ’ ολίγον να προσκυνήση τον Δαρείον, «θεόν νομίσας αυτόν είναι εξ’ Ολύμπου κατελθόντα». 6

Ο Απόστολος Παύλος καθώς ευρίσκεται εις την Αθήνα και στην ένθετη εικόνα ο Απόστολος Βαρνάβας.

ΤΙ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

Μία σαφής και λίαν χαρακτηριστική μαρτυρία για την έντονον και διαχρονικήν θεανθρωπικήν ιδέαν των Αρχαίων Ελλήνων μέχρις ακόμη και των χρόνων της Καινής Διαθήκης, είναι η μαρτυρία αυτής (της Καινής Διαθήκης) που μας πληροφορεί ότι κατά την επίσκεψιν των Αποστόλων Βαρνάβαν και Παύλου εις Λύστρα της Λυκαονίας «οι όχλοι ιδόντες ο εποίησεν ο Παύλος», δηλαδή την θαυματουργικήν ίασιν ενός εκ γενετής χωλού, επήραν την φωνήν αυτών λυκαονιστί λέγοντας, «οι θεοί ομοιωθέντες ανθρώποις κατέβησαν προς υμάς˙ εκάλουν τε τον μεν Βαρνάβαν Δία, το δε Παύλον Ερμήν, επειδή αυτός ην ο ηγούμενος του λόγου, ο δε ιερεύς του Διός… συν τοις όχλοις ήθελεν θύειν» ενώ οι Απόστολοι, ευαγγελισάμενοι τον αληθινόν Θεόν τον ζώντα, «μόλις κατέπαυσαν τους όχλους του μη θύειν αυτοίς». 7

Ο ΑΙΣΧΥΛΟΣ, Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ, Ο ΠΛΑΤΩΝ κ.α.

Είναι αλήθεια ότι η προσδοκία Θεανθρώπου Λυτρωτού Σωτήρος προβάλλει εντονωτέρα και εκδηλοτέρα παρά των Αρχαίων Ελλήνων, όπως γράφει και ο Καθηγητής Πανεπιστημίου της Θεολογικής Σχολής Λεων. Ιω. Φιλιππίδης εις σχετικόν του έργον. 8
Οι αρχαίοι μας πρόγονοι αναζητώντας δια μέσου των αιώνων τον Έναν Ύψιστον και μόνον Αληθινόν Θεόν και ανικανοποίητοι εκ των φανταστικών θεών, καθώς μέσα από την αναζήτησίν τους συνεχώς έπλαττον νέους θεούς, προσδοκούσαν και προανήγγειλαν ότι θα κατέλθη κάποτε ο Αναζητούμενος υπό μορφήν ανθρώπου ως Θεάνθρωπος- Σωτήρ και Λυτρωτής των ανθρώπων.

Αισχύλου: «Προμηθεύς Δεσμώτης»

Α) Εις τον Αισχύλον (Προμηθεύς Δεσμώτης) ο Προμηθεύς, επαναστατήσας κατά της επί πάντων κυριαρχίας του Διός, δηλαδή βαρύτατα αμαρτήσας, οφείλει «δούναι δίκην» δια την ατέγκτως ισχύουσαν τάξιν, ήτις αξιοί ανταπόδοσιν των πεπραγμένων (στιχ. 9-10) γι’ αυτό και καταδικάζεται εις την τρομερήν τιμωρίαν της επί βράχου προσπασσαλεύσεως (στιχ. 12 εξ.). Από την τραγικήν αυτήν θέσιν εκφράζει προς στιγμήν την ελπίδαν ότι θα συγχωρηθή εκ μέρους του θεού, ο οποίος είναι δίκαιος μεν, αλλά και «μαλακογνώμων» 9 (στιχ. 187 εξ.). Έπειτα, όμως, προλέγει, ότι ο λυτρωτής του θα είναι το τέκνο, το οποίο θα γεννηθή «εκ της Παρθένου Ιούς και του Θεού» (στιχ. 772 εξ., 834 εξ., 848 εξ.), θα είναι «Υιός Θεού και Υιός Παρθένου», δηλαδή, Θεάνθρωπος υπερφυσικώς γεννώμενος!... Και πιο κάτω:
«Ο Παρθενογέννητος ούτος Θεάνθρωπος θα καταλύση το κράτος των παλαιών θεών και θα αφανίση αυτούς και την δύναμίν τους»! (στιχ. 908 εξ. 920 εξ.)
Αλλά και ο Ερμής (πάντα κατά τον Αισχύλον) προλέγει εις τον Προμηθέα ότι δεν πρέπει να περιμένη το τέλος των δεινών του «πριν αν φανή τις θεός» όστις θα τον διαδεχθή εις το μαρτύριον και όστις εκουσίως θα κατέλθη εις τον σκοτεινόν Άδην και εις τα ζοφερά βάθη του Ταρτάρου, γινόμενος ούτως εκούσιον ιλαστήριον θύμα προς λύτρωσιν του δια την αμαρτίαν «Θείω δικαίω κελεύσματι» ανθρώπου (στιχ. 1026 εξ.)
«Αρκεί η απλή παραβολή της μεγαλειώδους ταύτης εικόνας και προρρήσεως προς το 53ον κεφάλαιον του Ησαϊου- γράφει ο Καθηγητής Λεων. Ιω. Φιλιππίδης- ίνα καταπλαγή τις από του θάμβους της διακυβερνώσης τα σύμπαντα Θείας Προνοίας, της ούτω θαυμαστώς προεξαγγελούσης τα θαυμάσια της λυτρώσεως του ανθρώπου υπό του Θεανθρώπου Λυτρωτού».
β) Υπάρχει, όμως, και ο Σωκράτης, ο οποίος προέβαλε κατά θαυμαστόν τρόπον την θεανθρωπικήν προσδοκίαν, αφού η προσεχής κάθοδος του θεού εις τους ανθρώπους είναι τόσον αναγκαία, ώστε να προσδοκάται μετ’ ανεπιφυλάκτου βεβαιότητος. Τοιουτοτρόπως εις την Απολογίαν του φέρεται ο Σωκράτης υπό του Πλάτωνος να λέγη προς τους δικαστές:
«…τον λοιπόν βίον καθεύδοντες διατελοίτε αν ει μη τινα άλλον ο θεός υμίν επιπέμψειε κηδόμενος υμών». 10

Η Θέμις προφητεύουσα εις τον υιόν αυτής Προμηθέα.
(Τοιχογραφία της Σιναίας Ακαδημίας Αθηνών. Λεπτομέρεια έργου του Γκρίπενκερλ)

«Καίτοι ο προσδοκώμενος θεόπεμπτος ούτος, όστις θα εγκαινίση εις τον κόσμον περίοδον αφυπνίσεως και εγρηγόρσεως, θα είναι δικαιότατος και άχρι θανάτου αμετάστατος εν τη δικαιοσύνη, όμως θα θεωρηθή υπό των ανθρώπων άδικος και θα υποστή ταπεινώσεις, εξευτελισμούς και μαρτυρικόν θάνατον δι’ ανασκαλοπισμού, ήτοι δια καθηλώσεως επί σκόλοπος, επί υψηλού ξύλου», θα μας τονίση ο ως άνω Καθηγητής.
Ιδού τώρα επί λέξει το καταπληκτικών χωρίον του Πλάτωνος, η ανάγνωσις του οποίου υπενθυμίζει, επίσης τις περί δικαιοσύνης του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και του πάθους Αυτού παραστατικές προφητείες του Ησαϊου (κεφ. 40 εξ.):
«γυμνωτέος δη πάντων πλην δικαιοσύνης… μηδέ γαρ αδικών, δόξαν εχέτω την μεγίστην αδικίας, ίνα η βεβασανισμένος εις δικαιοσύνην… αλλ’ ίτω αμετάστατος άχρι θανάτου, δοκών μεν είναι άδικος δια βίου, ων δε δίκαιος… Ούτω διακείμενος ο δίκαιος μαστιγώσεται, στρεβλώσεται, δεδήσεται, εκκαυθήσεται τωφθαλμώ, 11 τελευτών πάντα κακά παθών ανασχινδυλευθήσεται». 12
Το ως άνω κείμενο η Χριστιανική Γραμματεία εδέχθη ως μεσσιακό, σύμφωνα με την Κλήμεντα τον Αλεξανδρέα. 13

ΠΛΑΤΩΝΟΣ, ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ ΙΙ

Καταπληκτική για το θέμα είναι και η μεταξύ Σωκράτους και Αλκιβιάδου στιχομυθία εις το έργο του Πλάτωνος: Αλκιβιάδης ΙΙ (ΧΙΙΙ, XIV 150 και εξ.) που αφορά το θέμα της προσευχής.
Εις την ως άνω συζήτησιν ο Σωκράτης συνάγει το συμπέρασμα ότι εις τον άνθρωπον δεν υπολείπεται τίποτε άλλο, παρά να περιμένη μέχρις ότου φθάσει ο καιρός να διδαχθή παρά τινος πως πρέπει να διάκειται προς θεούς και ανθρώπους:
«αναγκαίο ουν έστι περιμένειν, έως αν τις μάθη ως δει προς θεούς και προς ανθρώπους διακείσθαι».
Εν πάση περιπτώσει, όταν ο Αλκιβιάδης – συμφωνούντος και του Σωκράτους - εζήτησε να αναβάλουν την προσφοράν θυσίας μέχρι του χρόνου αφίξεως του Αναμενόμενου διδασκάλου, συνειδητοποιεί ότι εκείνη η ημέρα δεν θα είναι μακρινή!... («τοις θεοίς δε και στεφάνους και τ’ άλλα πάντα τα νομιζόμενα τότε δώσομε, όταν εκείνη την ημέραν ελθούσαν ίδω ήξει δ’ ου δια μακρού τούτων θελόντων»).
Είχε δίκιο ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς που έλεγε: «ουκ είμαι δύνασθε υπό Ελλήνων σαφέστερων προσμαρτυρήσεσθαι τον Σωτήραν ημών», μιας και όπως όλοι γνωρίζουν, οι Αρχαίοι Έλληνες έφθασαν εις το σημείο να αφιερώσουν και ναόν «τω αγνώστω θεώ»!!..
Χάριν, όμως, πολλών φίλων αναγνωστών, που διηρωτήθησαν πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν οι ως άνω εκπληκτικές προφητείες και να μην υπάρχουν πηγές πληροφοριών, δημοσιεύομεν το κείμενο που ακολουθεί: (…)