Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

Τρόποι αντιμετώπισης των σαρκικών πειρασμών

Τρόποι αντιμετώπισης των σαρκικών πειρασμών  
    


ΤΡΟΠΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΩΣ ΤΩΝ ΣΑΡΚΙΚΩΝ  ΠΕΙΡΑΣΜΩΝ

Ο Walter Trobisch τονίζει ότι είναι στο χέρι μας να αποκρούουμε τους σαρκικούς πειρασμούς:
«Δεν μπορεί να ξεφύγης αυτές τις σκέψεις και τα αισθήματα, όπως δεν μπορείς να εμποδίσης τα πουλιά να φτερουγίζουν πάνω απ’ το κεφάλι σου. Μπορείς όμως, βέβαια, να εμποδίσης τα πουλιά να κτίσουν τη φωλιά τους πάνω στα μαλλιά σου.» (Αγάπησα ένα κορίτσι, εκδ. Έλαφος, Αθήνα 1980, 10)
Και ιδού η εφαρμογή• ο Κύπριος Σταυροβουνιώτης Ιερομόναχος Κυπριανός:
«Όταν  πρωτοξεκίνησαν  για  τις  εξωτερικές  εργασίες  στα  πέριξ  της  μονής  κτήματα,  είχαν  κατ’ ανάγκην και λαϊκούς εργαζομένους μαζί τους και έμεναν μονίμως στα μετόχια και εργάζονταν ετησίως εκεί• χάριν δε τούτου ο πρωτεργάτης είχε μαζί και τη σύζυγό του, γιατί δεν παρέμεναν στον τόπο οι πατέρες τη νύκτα• μόνο την ημέρα εργάζονταν και έφευγαν το απόγευμα. Η σεμνή αυτή γυναικούλα σαν νοικοκύρα, τρόπον τινά, υπηρετούσε γενικά και στο φαγητό  και στις γεωργικές υπηρεσίες, ιδίως της συγκομιδής, στο αλώνισμα  και  στο  λύχνισμα  των  δημητριακών,  όπου  ο  μακαρίτης  αυτός  Γέροντας  εργαζόταν.  Στην υπηρεσία αυτή παρέμεινε ολόκληρη πενταετία και μετά τον ανεκάλεσε η μονή για ν’ αναλάβη την εφημερία και την εξομολόγησι. Εκεί παραμένοντας δέχθηκε κάποτε και τη ρηθείσα γυναίκα του πρωτεργάτου για εξομολόγησι και όταν την ερώτησε από πού κατάγεται, εκείνη γέλασε και έτσι γνώρισε τότε από τη φωνή! Δεν επέτρεψε το διαμάντι αυτό της καρτερίας και αυτεπιβολής επί πενταετία ολόκληρη στην όρασι να την δη  κατά  πρόσωπο!!»  (Γέροντος  Ιωσήφ,  Πατερικές  μορφές  της  Ι.  Μ.  Σταυροβουνίου  Κύπρου,  εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/νίκη 1979, 32)


Επίσης ο Tihamer Toth επισημαίνει:

«Ενδέχεται, νεαροί μου φίλοι, να συναντήσετε γιατρούς, οι οποίοι να σας πουν ότι καθ’ όλο το μακρό στάδιό τους δεν έχουν δη νέους που να παρέμειναν αγνοί. Γιατί εκπλήττεσθε γι’ αυτό; Ένα οι γιατροί αυτοί δεν έχουν συναντήσει αγνούς νέους, ο λόγος είναι πολύ πιο απλός παρά ό,τι πιστεύουν, διότι οι νέοι που παραμένουν αγνοί δεν έχουν την ανάγκη των γιατρών οι πελάτες των, αντίθετα, είναι εκείνοι που έχουν, ένεκα των καταχρήσεων, αρρώστιες… Δεν είναι λοιπόν πειστικό επιχείρημα το λεγόμενο, ότι οι ειδικοί για τα σεξουαλικά παθήματα γιατροί δεν έχουν συναντήσει νέους αγνούς. Μήπως θα κατηγορήσουμε τον ήλιο, διότι υπάρχουν μύωπες; ή διότι υπάρχουν διαβητικοί θα καταργήσουμε το σιταρένιο ψωμί και δεν θα τρώμε παρά ψωμί από σίκαλι;» (Ο Δεκάλογος, εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1964, 343)
Ο  Αλέξανδρος  Τσιριντάνης  με  τη  δυνατή  επιχειρηματολογία  που  τον  διακρίνει  τονίζει  ότι  η εγκράτεια είναι κατορθωτή, με τη βοήθεια του Χριστού βέβαια:
«Μα είναι δυνατή, είναι εφαρμόσιμη η γενετήσια αυτή ηθική, μάλιστα στον αιώνα μας και την κοινωνία μας;
Πολλοί σπεύδουν να δώσουν αρνητική απάντησι στο ερώτημα τούτο. Και ίσως να ‘χουν κάποιο δίκιο. Ή μάλλον, ασφαλώς έχουν δίκιο… με ορισμένες προϋποθέσεις… Η γενετήσια ηθική είναι ηθική αυτοκυριαρχίας. Και η αυτοκυριαρχία αυτή, σ’ έναν τέτοιο τομέα σαν το σεξουαλικό, είναι δυνατή μόνο μέσα στο πλαίσιο μιας ανώτερης πνευματικής ζωής. Έξω από αυτήν δεν είναι, βέβαια, δυνατή.
Δεν είναι δυνατή η γενετήσια αυτοκυριαρχία, όταν τη ζωή δεν την βλέπης με ειλικρίνεια, όταν δεν ξεκαθαρίζης αν θα ζήσης σαν πνευματικός άνθρωπος ή σαν σαρκίο, όταν κάθε σαρκολατρική κατωτερότητα τη θέλης να την καμουφλάρης σαν ‘’ιδεολογία’’, σαν υποταγή στην ‘’επιστήμη’’, κτίζοντας τη ζωή σου πάνω στην ψευτιά.
Δεν είναι δυνατή η γενετήσια αυτοκυριαρχία, όταν δεν έχουμε μέσα μας ξεκαθαρίσει τι είναι ελευθερία, σαν προϋπόθεσι μιας ζωής ανθρώπινης στ’ αλήθεια και φυσιολογικής. Ότι ελευθερία θα πη συ να είσαι ελεύθερος απέναντι στα ένστικτα, όχι τα ένστικτα να είναι ελεύθερα να σε οδηγούν όπου θέλουν, σε κάτι που είναι ξένο προς τον προορισμό τους.
Δεν είναι δυνατή η αυτοκυριαρχία, όταν δεν την ζητάμε στα σοβαρά,  με συνέπεια, χτυπώντας αλύπητα σαν εχθρό μας – σαν τον χειρότερο εχθρό μας – κάθε τι που μας εμποδίζει στην αυτοκυριαρχία αυτή.
Δεν είναι δυνατή η ηθική της αυτοκυριαρχίας, όταν τη ζητάμε έξω από το πεδίο, όπου μπορεί να εκδηλωθή. Η ηθική της αυτοκυριαρχίας στην ολοκλήρωσί της είναι χριστιανική ηθική. Και ο χριστιανισμός δεν είναι δειγματολόγιο ηθικών αρχών, να διαλέξης όποια θέλεις. Είναι ένα ενιαίο, αδιάσπαστο, αδιαίρετο σύστημα ζωής. Ή το δέχεσαι, ή το απορρίπτεις. Με όλες τις συνέπειες και στη μια περίπτωση και στην άλλη.
Αν, όμως, το άτομο, ο νέος, η νέα, μπη ολοκληρωτικά, ειλικρινά, με συνέπεια μέσα στο χριστιανικό κανόνα ζωής;
Τότε… τότε η νίκη στην πάλη με ό,τι κατώτερο μέσα μας δεν είναι απλώς ‘’δυνατή’’. Είναι πραγματικότητα. Στον πνευματικό στίβο ο αγώνας είναι νίκη. Ο αγωνιστής της ελευθερίας, της πνευματικής ελευθερίας, και μόνο με το να είναι αγωνιστής, είναι νικητής. Αυτό ισχύει και για τη γενετήσια ελευθερία, στην πνευματική της πλευρά.
Όσο για τη σωματική, τη φυσιολογική πλευρά, ο πνευματικός αγωνιστής – ο νικητής που νίκησε στον σπουδαιότερο τομέα, τον πνευματικό -, ας ξέρη και τούτο:
Ο Χριστιανισμός δεν δίνει μόνο εντολές. Δίνει δύναμι.
Και η δύναμι αυτή κάνει και το γενετήσιο ένστικτο, δύναμι άγια και δημιουργική. Όχι ανταγωνιστή, παρά σύμμαχο και βοηθό του ανθρώπου, ενισχυτή και οδηγητή του μέσα στη ζωή της χριστιανικής δημιουργίας, μέσα στον χριστιανικό γάμο, μέσα τη χριστιανική οικογένεια.
Όπως και σ’ άλλους τομείς, έτσι κι εδώ, η χριστιανική ηθική ενώνει το φυσιολογικό με το υπερφυσικό, εναρμονίζει το βιολογικό με το πνευματικό, την εντολή με το φυσιολογικά σκόπιμο, το παράγγελμα με τη δύναμι για την εκτέλεσί του.
Και αν σήμερα, σε τούτο τον εικοστό αιώνα, ζούμε ακόμα σαν άνθρωποι ομαλοί, σαν κοινωνία κάπως ακόμα ανθρώπινη, σαν βιολογικοί οργανισμοί όχι ακόμα εκφυλισμένοι, αν υπάρχουμε ακόμα σαν κάποιος   πολιτισμός,   αν   δεν   πέσαμε   ακόμα   από   τα   πλάνα   ονειροπολήματα   εξωχριστιανικών ‘’υπερανθρώπων’’ στην πραγματικότητα του υποκτήνους, αυτό οφείλεται στο ότι η ανθρωπότητα, αιώνες τώρα και γενεών γενεές, τη δοκίμασε τη θεία αυτή δύναμι και τη νιώθει ακόμα να ενεργή πάνω της, πάνω στην εκλεκτότερη μερίδα της.
Οφείλεται στο ότι η χριστιανική ηθική, και στον τομέα της γενετήσιας δημιουργικής λειτουργίας, δεν είναι μόνο δυνατότητα. Είναι πραγματικότητα.
Όπως πραγματικότητα είναι η ζωή. Η καθαρή, ανώτερη, πνευματική κυβερνημένη ζωή. Η ζωή, που είναι η μόνη άξια και φυσιολογική για τον άνθρωπο!» (περ. Ακτίνες, Απρ. 1946, 123)
Κάποιο πνευματικό τέκνο του π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου σημειώνει:
«Θυμάμαι την ακόλουθη συζήτησι με τον Γέροντα, όταν ήμουν υποψήφιος φοιτητής:
- Πάτερ, ένας συνυποψήφιος στο φροντιστήριο, στις συζητήσεις μας, από ‘δώ το φέρνει, από ‘κεί το πάει, όλο με παροτρύνει να βρω φιλενάδα. Βέβαια δεν με επηρεάζει, αλλά με ενοχλεί. Τι να του πω για να σταματήση;
- Έχει αδελφή ο φίλος σου;
- Έχει, πάτερ.
- Να του κάνη ό,τι έκανε κάποιος σημερινός Επίσκοπος σε φίλο του για τον ίδιο λόγο. Πες του: Εντάξει! Θα μου κάνης όμως ένα χατήρι. Με ξέρεις τι καλό παιδί είμαι. Θα μου δώσης, λοιπόν, για ένα βράδυ την αδελφή σου. Πες του έτσι και βλέπουμε στη συνέχεια.
Την άλλη μέρα έθεσα σε άμεση εφαρμογή το σχέδιο του Γέροντα. Ο φίλος άρχισε τα συνηθισμένα του.
- Λοιπόν, φίλε μου, του είπα, τι να ψάχνω να βρω φιλενάδα; Δεν μου δίνεις γι’ απόψε την αδελφή σου και μετά βλέπουμε;
Ο φίλος τραβήχθηκε προς τα πίσω σοκαρισμένος! Κι αμέσως αντέδρασε:
- Όχι, ρε, και την αδελφή μου! Τι το περάσαμε;
- Γιατί όχι την αδελφή σου; απάντησα εγώ. Μήπως και η άλλη, την οποία θες να βρω, δεν είναι αδελφή ή κόρη κάποιου; Γιατί, βρε Χ, την αδελφή του άλλου τη θέλεις για να διασκεδάσης και τη δική σου την προστατεύεις; Βλέπεις ότι είσαι λάθος;
Από τότε ο Χ σφίγγα περί φιλενάδας!» (Ιερ. Ησυχαστ. Κεχαριτωμένης Θεοτόκου, Υποθήκες Ζωής, Αθήναι 1998, 143)




Ο π. Παΐσιος διεισδύει στο βάθος του προβλήματος:
«Πολλές φορές συμβαίνει και το εξής, ενώ η σάρκα μας είναι σκελετωμένη, εν τούτοις πετάει κλωτσιές (κάνει αταξίες), κι εμείς, για να την ταπεινώσουμε, ελαττώνουμε τις τροφές και διπλασιάζουμε τους αγώνες, αλλά η σάρκα παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να είναι θηρίο. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις το παθαίνουμε όπως ο ανόητος εκείνος χωρικός που αφήνει το γαϊδουράκι νηστικό και το βαρυφορτώνει, για να ημερέψη, επειδή πετάει κλωτσιές συνέχεια, ενώ το κακόμοιρο το ζώο δεν φταίει, αλλά το ρημάδι το σαμάρι του που του πλήγωσε τις πλάτες. Ενώ δηλαδή πολλές φορές και σ’ εμάς η αιτία είναι ο εγωισμός, η υπερηφάνεια, η κατάκρισι, με την έλλειψι της αγάπης, που διώχνουμε τη Χάρι του Θεού, και μας πλησιάζει το ταγκαλάκι (ο εχθρός), για να μας βάλη φωτιά και στα ξηρά κόκκαλα, εμείς αυξάνουμε τις νηστείες και τους πνευματικούς αγώνες, μετάνοιες κ.λ.π., για να ταπεινώσουμε τη σάρκα• η σάρκα όμως δεν ταπεινώνεται, γιατί λείπει η ταπείνωσι και η αγάπη από την ψυχή μας» (Επιστολές. Εκδ. Ι. Ησ. Ευαγγ. Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσ/νίκης, 1994, 70)
Επίσης:
«Να αποφεύγετε τις αφορμές. Ας πούμε ένα παράδειγμα. Όταν κάποιος έχη ζάχαρο και δεν πρέπει να τρώη γλυκά, μπορεί να τα σταματήση, όταν γυροφέρνη στα ζαχαροπλαστεία;» (Διον. Τάτση, Υπαίθριο Αρχονταρίκι, Καταγραφή διδαχών του π. Παϊσίου, Κόνιτσα Φεβρ. ’94, 32)
Και τέλος:
«Εάν στον ύπνο σου συμβή κάτι σαρκικό, μην το εξετάζης καθόλου, όπως επίσης και κανένα περιστατικό στη ζωή σου (σαρκικής πάλι φύσεως), από το οποίο σε γλύτωσε ο Θεός με το να σε σκεπάση και να σε γλυτώση σαν το κλωσοπούλι από τα νύχια του γερακιού, γιατί είναι επικίνδυνο. Όπως ο εχθρός πολλές φορές πετάει μια χειροβομβίδα να σκοτώση τον στρατιώτη, και ο Θεός τον προστατεύει με το να μη γίνη η έκρηξι και γλυτώνει ο στρατιώτης, και μετά από καιρό κάθεται ο ανόητος και περιεργάζεται τη χειροβομβίδα, και με το ξεσκάλισμα, που την κάνει, σκάει και του τινάζει τα μυαλά στον αέρα, το ίδιο μπορεί να πάθη και ένας νέος, όταν ξεσκαλίζη αμαρτήματα σαρκικής φύσεως.» (Γερ. Παϊσίου, Επιστολές, εκδ. Ι. Ησ. Ευαγγ. Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσ/νίκης, 1994, 64)
Επίσης ο Στάρετς Λεωνίδας:
«Κατέβα με το νου σου στον άδη. Και εκεί, ρίξε με το φως των αγίων Γραφών, μια ματιά στους σαρκολάτρες.  Και  σκέψου:  Είσαι  σίγουρος,  ότι  προτιμάς  την  αιώνια  καταδίκη  με  αντάλλαγμα  την πρόσκαιρη και στιγμιαία γλύκα της αμαρτίας; Θυμήσου, ότι είσαι θνητός. Και παρακάλεσε ταπεινά το Θεό. Γιατί Εκείνος είναι ο ελευθερωτής μας από τα πάθη.» (έκδ. Ιερ. Μητρ. Νικοπόλεως, Πρέβεζα 1992, 110)
Ο όσ. Εφραίμ ο Σύρος:
«Μην  κοιμηθής  έχοντας  κάτι  εναντίον  κάποιου,  για  να  μη  σε  ταράξουν  τη  νύχτα  αισχρές φαντασίες.» (Έργα, τόμ. α’, εκδ. Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσ/νίκη 1988, 265)
Δύο όπλα μας προσφέρει και ο όσ. Ισαάκ ο Σύρος. Το πρώτο:
«Κανένα άλλο πράγμα δεν είναι τόσο ισχυρό, ώστε ν’ αποβάλη από την ψυχή του ανθρώπου τις ενθυμήσεις της παλαιάς ακολασίας, και να διώξη τις μνήμες της, οι οποίες κινούνται και διεγείρονται κατά της σάρκας, και ανάβουν τη φλόγα της αισχρής επιθυμίας, όσο το να καταγίνεται κανείς με πόθο στη μελέτη της θείας Γραφής και να αναζητά τα βάθη των νοημάτων της. Όταν οι λογισμοί, από την ηδονή της επίμονης μελέτης της σοφίας του Θεού, η οποία υπάρχει θησαυρισμένη στη θεία γραφή, καθαρισθούν με τη δύναμι εκείνη, με την οποία αποκτάται  τελείως η αληθινή γνώσι, τότε ο άνθρωπος απαρνείται αμέσως το μάταιο κόσμο και λησμονεί όλα του τα αγαθά, και εξαλείφει από την ψυχή του όλες τις ενθυμήσεις, οι οποίες δημιουργούν στο νου του εικόνες της σωματώσεως του κόσμου.» (Ασκητικοί Λόγοι, εκδ. Αστήρ, Αθήναι 1961, 3)
Και το δεύτερο:
«Είπε κάποτε κάποιος γνωστικός άγιος, ότι κανένα άλλο πράγμα δεν μπορεί να ελευθερώση το μοναχό από το δαίμονα της υπερηφάνειας και να συνεργήση στη σωφροσύνη του τον καιρό που πειράζεται και εξάπτεται σ’ αυτόν το πάθος της πορνείας, όσο εκείνο, το να επισκέπτεται και να βοηθάη τους ασθενείς, οι οποίοι βρίσκονται κατάκοιτοι στο κρεβάτι, και εκείνους, οι οποίοι  καταξηράνθηκαν από τη στενοχώρια της σάρκας.» (Αββά Ισαάκ του Σύρου, Ασκητικοί Λόγοι, εκδ. Αστήρ, Αθήναι 1961, 309)
«Ρώτησαν τον π. Ευσέβιο Ματθόπουλο πώς να αποφεύγουν τις πονηρές σκέψεις που έρχονται στο νου.
- Να κάνης αριθμητικές πράξεις, προσθέσεις και αφαιρέσεις, με το νου σου: 266+342=…» (Παραλειπόμενα, Αθήναι 1985, 133)
Μεγάλη ενίσχυσι παίρνουν οι χριστιανοί από τους αγίους που κατεξοχήν βίωσαν την αγνότητα και αγωνίσθηκαν γι’ αυτήν: τον πάγκαλο Ιωσήφ, τον όσ. Μαρτινιανό (13 Φεβρουαρίου), την αγία μάρτυρα Θωμαΐδα (14 Απριλίου) και τον όσ. Μωϋσή τον Ούγγρο. Ο τελευταίος (Πατερικόν των Σπηλαίων του Κιέβου, εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 1990, 178 κ.ε.) επί 6 χρόνια επολιορκείτο από μία πλουσία κυρία να αμαρτήση μαζύ της. Με τη βοήθεια του Θεού νίκησε και πήρε τη θαυματουργική δύναμι κατά των σαρκικών παθών. Αυτό το είπε ο ίδιος ο Κύριος στον όσ. Ιωάννη τον πολύαθλο:
«Για ν’ απαλλαχθής από το σαρκικό πόλεμο, προσευχήσου στον όσιο Μωϋσή τον Ούγγρο. Αυτός αναδείχθηκε ανώτερος από τον πάγκαλο Ιωσήφ στη σωφροσύνη, γι’ αυτό μπορεί να βοηθήση αποτελεσματικά όσους πολεμούνται από το πάθος της πορνείας.
Εγώ τότε ‘’εκέκραξα προς Κύριον’’:
- Κύριε, δι’ ευχών του οσίου Μωϋσέως, ελέησέ με!
Και να! Αμέσως μ’ έλουσε ένα υπέροχο, γλυκύτατο φως, που μέχρι τώρα παραμένει και φωτίζει τη σπηλιά μου τόσο, ώστε δε μου χρειάζονται κεριά. Και όσοι έρχονται εδώ με πίστι, απλότητα και καθαρή καρδιά, βλέπουν το θείο αυτό φως, που με καταύγασε και με απάλλαξε από τα βέλη του πονηρού εκείνη τη νύχτα της Αναστάσεως» (στο ίδιο, 190)
Ας προσθέσουμε, τέλος, στο σημείο αυτό και κάποιες απόψεις σοβαρών επιστημόνων:
«Πριν λίγους μήνες ο Καθηγητής της Χειρουργικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και διευθυντής της Α’ Προπαιδευτικής Χειρουργικής Κλινικής του Ιπποκρατείου Νοσοκομείου κ. Βασίλειος Χ. Γολεμάτης, έδωσε μια υπεύθυνη και αξιόλογη συνέντευξι σε ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό. Σε τηλεοπτική εκπομπή του Αντέννα του ζητήθηκε να προτείνη μέτρα για τη πρόληψι του AIDS. Όπως ανέφερε ο ίδιος, η δημοσιογράφος περίμενε να της πη ότι θα πρέπει οι άνθρωποι να λαμβάνουν μέτρα προφυλάξεως (…). Ο κ. Γολεμάτης όμως απάντησε ως εξής: ‘’Εγώ είμαι Καθηγητής της Χειρουργικής και διδάσκω σε νέους ανθρώπους την επιστήμη. Δεν μπορώ να διδάξω την ανηθικότητα. Θα σας πω ό,τι λέω και στους φοιτητές μου. Καλύτερο μέσο προφυλάξεως από το AIDS δεν υπάρχει από το γάμο. μόνο οι παντρεμένοι πρέπει να έχουν σεξουαλικές σχέσεις. Συνιστώ δε στους φοιτητές μου να παντρεύωνται μικροί, μόλις τελειώσουν τις σπουδές τους. Έτσι επιτυγχάνουμε τρεις εθνικούς στόχους: α’) Αυξάνεται η γεννητικότητα των Ελλήνων και αντιμετωπίζεται το βαρύ δημογραφικό πρόβλημα, που έχουμε• β’) οι γυναίκες, που γεννούν για πρώτη φορά πριν τα 28 τους χρόνια έχουν ελάχιστες πιθανότητες να πάθουν καρκίνο του μαστού• και γ’) εκμηδενίζεται ο κίνδυνος του AIDS, όταν βεβαίως παραμένουν πιστοί στο σύζυγό τους.’’ (βλ. Περιοδ. Ο Σωτήρ, τεύχ. 1466/3.6.1992, σελ. 345)
Εξ άλλου ο ιατρός-παθολόγος κ. Χρήστος Α. Παπαδημητρίου μετέφερε τελευταία στις στήλες απογευματινής εφημερίδος τα κυριώτερα σημεία της επιστολής ενός ιατρού στο Περιοδικό British Medical Journal. Ο κ. Παπαδημητρίου εσημείωνε: ‘’Όσον αφορά την αντίληψι, ότι η πλήρης σεξουαλική αποχή είναι αδύνατη για νεαρά άτομα, ο ιατρός αυτός (δηλαδή ο επιστολογράφος του British Medical Journal) πιστεύει ότι είναι εσφαλμένη. Ο ίδιος (ξένος γιατρός) πιστεύει, ότι η σεξουαλική αποχή μέχρι το γάμο είναι δυνατή, φθάνει ν’ αντιληφθούν οι νέοι, ότι μόνον έτσι είναι εξασφαλισμένοι κατά του AIDS. Το να τους λέη κανείς ότι πρέπει  να  χρησιμοποιούν  προφυλακτικά για να  ελαττώσουν  την  πιθανότητα να  κολλήσουν  AIDS, ισοδυναμεί με το να τους λέη να παίξουν ρώσικη ρουλέτα. Αργά ή γρήγορα το αποτέλεσμα θα είναι ο θάνατος.’’ (εφημ. Ελεύθερος, 20/11/1992) (Η Δράσις μας, Μάι. ’93, 156)».

«Ερωτικές» ιστορίες καθημερινής τρέλλας Νο 2    
Η ελευθερία: Η ελευθερία είναι ένα αγαθό πολύτιμο, που μέσα στον κήπο παρεξηγείται πολύ συχνά:
Αν φύγω αύριο θα με θυμάσαι ακόμα;
Γιατί πρέπει να συνεχίσω να ταξιδεύω τώρα επειδή υπάρχουν πολλά μέρη
που πρέπει ακόμα να δω.
Αλλά αν έμενα εδώ μαζί σου κορίτσι απλά τα πράγματα δε θα μπορούσαν να’ ναι τα ίδια
γιατί είμαι ελεύθερος σαν πουλί τώρα,
κι αυτό το πουλί δεν μπορείς να το αλλάξεις. Ο Θεός ξέρει ότι δεν μπορώ να αλλάξω. Αντίο, ήταν μια γλυκειά αγάπη
αλλά δεν μπορώ να αλλάξω, παρά το συναίσθημα αυτό.
Σε παρακαλώ μην το παίρνεις βαριά, γιατί ο Θεός ξέρει ότι εγώ φταίω.
Αν έμενα εδώ μαζί σου κορίτσι,
απλά τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι τα ίδια
γιατί είμαι λεύτερος σαν το πουλί
κι αυτό το πουλί δεν θα το αλλάξεις ποτέ,
κι αυτό το πουλί δεν μπορείς να το αλλάξεις… Ο Θεός ξέρει, δεν μπορώ να αλλάξω.
Θεέ μου, βοήθα με, δεν μπορώ να αλλάξω!∗
Το πουλάκι του τραγουδιού λοιπόν είναι ελεύθερο για να πετά όπου θέλει και για να κάνει σχέσεις που να διαρκούν όσο θέλει, όχι όμως και για να πάρει τις ευθύνες των πράξεών του…
Η περιπλάνηση: Αυτή η μανία πολλών κατοίκων του κήπου είναι συναφής με την κατάσταση που περιέγραφε κάποιος γέροντα, με αφορμή έναν δαιμονισμένο που τριγυρνούσε ανήσυχος από τόπο σε τόπο:
«Ο άνθρωπος που δεν έχει μέσα του παρηγοριά από το Θεό, περιπλανιέται διαρκώς από τόπο σε τόπο, προσπαθώντας να βρει ικανοποίηση από τη συνεχή αλλαγή». Επιπλέον, η διαρκής ενασχόληση με τις εξωτερικές αλλαγές (που καμμιά φορά συνδυάζεται με δήθεν εσωτερική αναζήτηση, «ψάχνω να βρω τον εαυτό μου» και τα παρόμοια) δεν αφήνει περιθώρια να τρομάξει κανείς με τη γύμνια της ψυχής του. Έτσι οι περιπλανώμενοι του κήπου αλλάζουν τόπους και ανθρώπους «ελεύθερα». Συχνά η περιπλάνηση είναι συνώνυμο της ελευθερίας, και χρησιμοποιείται ως πρόφαση για τον ίδιο σκοπό:
Μωρό μου, πρόκειται να σ’ αφήσω
Είπα μωρό, ξέρεις ότι πρόκειται να σ’ αφήσω. Θα σ’ αφήσω όταν το καλοκαίρι τελειώσει… (!) Μωρό μου, δεν θέλω να σ’ αφήσω.
Δεν κοροϊδεύω γυναίκα, πρέπει να περιπλανηθώ, πράγματι πρέπει να περιπλανηθώ.
Μπορώ να το ακούω να με φωνάζει με τον τρόπο που συνήθιζε,
μπορώ να το ακούω να με καλεί πίσω στο σπίτι
(στην πατρίδα)
Αυτό συμβαίνει όταν με φωνάζει,
Αυτό συμβαίνει όταν με καλεί πίσω στο σπίτι... ∗ (∗ Στίχοι από το Free Bird των Lynyrd Skynyrd. )

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου