Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

EΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ & ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ.

Εξομολόγηση και ψυχο(λογο)θεραπεία




Πριν από μερικά χρόνια ήρθε στο ιατρείο μου μια νέα κοπέλα για να με συμβουλευτεί σε κάποιο πρόβλημα που την απασχολούσε. Είχε υπερβολικό άγχος και δυσκολίες στο να συνάψει μια σχέση γάμου. Η συζήτηση κατέληξε σε ένα δίλημμα, στον προβληματισμό της αν θα πρέπει να γίνει μοναχή ή να ακολουθήσει το δρόμο της έγγαμης ζωής... Προσπάθησα να αναλύσω την προσωπική της ζωή όσο γίνεται καλύτερα για να καταλάβω πώς σκέφτεται και πώς ενεργεί.

Ήθελε να έχει φιλίες με νέους αλλά όταν το πράγμα σοβάρευε, τότε εκείνη τους απέρριπτε... Εκ πρώτης όψεως θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν έκαμνε για γάμο και θάπρεπε να στραφεί προς το μοναχισμό αφού το σκεφτόταν και η ίδια. Όμως από την αναδρομή στο παρελθόν της φάνηκε πιο καθαρά η πραγματικότητα. Όταν ήταν στο λύκειο είχε ενα σοβαρό δεσμό με ένα παιδί που έλεγε ότι το αγάπησε και σκεφτόταν να παντρευτούν και να τον ακολουθήσει σε άλλη πόλη.

Όταν το έμαθαν οι γονείς της εναντιώθηκαν και της απαγόρεψαν να τον συναντά πλέον, μέχρι να τον ξεχάσει. Εκείνη υποτάχτηκε, πέρασε μια κρίσιμη περίοδο και αρκετό διάστημα για να ξεπεράσει το γεγονός... Αργότερα έδειξε μια έντονη στροφή προς την εκκλησία και προς τη μοναχική ζωή.

Τα γεγονότα όμως έδειχναν ότι ακόμη δεν είχε ξεπεράσει εκείνο τον τραυματισμό της εφηβικής ηλικίας, απλώς λησμονήθηκε (“απωθήθηκε”) για να ξαναβγεί με άλλη μορφή πλέον, σαν δυσκολία να συνάπτει σοβαρές σχέσεις με άτομα του άλλου φύλου παρά το ότι το επιθυμούσε! Ο λόγος ήταν ότι φοβόταν πάντα στο βάθος μήπως χαλάσει και πάλι ο δεσμός της και πληγωθεί, ώστε να πονέσει τόσο αβάσταχτα, όπως τότε στην παιδική της ηλικία. Σκοπός μου ήταν να της αποδείξω ότι πράγματι αυτό συνέβαινε και ότι ο φόβος πλέον ήταν υπερβολικός γιατί οι συνθήκες άλλαξαν και η ίδια ήταν πλέον ώριμη. Αυτό είχε σαν συνέπεια να σκεφτεί πλέον καθαρά τι είναι εκείνο που πραγματικά η ίδια θέλει (να παντρευτεί ή όχι) χωρίς να χρειαστεί βέβαια να της το υποδείξω... Το θέμα ήταν κατα βάση ψυχολογικό αλλά σαφώς με πνευματικές προεκτάσεις και συνέπειες.

Πρέπει από την αρχή να κάνουμε ένα ξεκαθάρισμα. Είναι γνωστό ότι ο άνθρωπος αποτελείται από σώμα και ψυχή και η ψυχή του είναι αθάνατη κατ εικόνα και ομοίωση του Θεού. Με την ψυχή αυτή και τη σχέση του ανθρώπου με το Θεό ασχολείται η θρησκεία (πίστη) και ειδικότερα ο πνευματικός πατέρας στην εξομολόγηση.

Οταν λέμε ψυχή (ψυχολογική σφαίρα) στην ψυχολογία εννοούμε τις νοητικές εκδηλώσεις του ανθρώπου τα συναισθήματα και τον τρόπο συμπεριφοράς του στη ζωή.

Οι λεγόμενες “ψυχικές ασθένειες” δεν έχουν συνήθως σχέση με την ψυχή αλλά με την ψυχολογική ζωή του ανθρώπου. Το πώς όλα αυτά τον επηρεάζουν και πόσο τον βοηθούν να εξελιχθεί σαν προσωπικότητα ελεύθερη και ευτυχισμένη!

Κατά συνέπεια η ψυχανάλυση (ψυχοθεραπεία) ασχολείται με τη συμπτωματολογία που δημιουργεί προβλήματα στον άνθρωπο και τις πιθανές σχέσεις με τα πιστεύω και τις εμειρίες του.

Είναι φυσικό ο ψυχαναλυτής (ψυχολόγος ή ψυχίατρος) να ενδιαφερθεί και για την θρησκευτική ζωη του ανθρώπου και θα το κάνει αυτό όταν βέβαια και ο ίδιος έχει κάποια πνευματική ζωή και είναι γνώστης του πράγματος και δεν ερμηνεύει τη θρησκεία σαν ψυχολογικό φαινόμενο, όπως είχε κάνει ο Φρόυδ!

Από την άλλη μεριά ο ιερέας θα πρέπει να είναι ενήμερος τών τελευταίων απόψεων και θέσεων της ψυχολογίας αλλά κυρίως της πατερικής σκέψεως και ζωής, για να μπορέσει να καταλάβει σε βάθος τις αντιδράσεις του ατόμου και να ερμηνεύσει σωστά εκείνα που ακούει. Αυτό βέβαια γίνεται σταδιακά και με την εμπειρία αλλά και με τη φώτιση του Θεού, ωστόσο η ίδια η εκκλησία δεν εμπιστεύεται το μυστήριο αυτό της πνευματικής πατρότητος παρά μόνο σε κληρικούς που έχουν τουλάχιστον επαρκή μόρφωση και πνευματικό καταρτισμΟ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου